ตอนที่ 7 ผู้หญิงของกู

ชานนท์ part

@ไนท์คลับของเดวิด

ผมพาลิตาเดินเข้ามาในร้านไอ้เดวิด แล้วพาเธอไปนั่งตรงบาร์ที่อยู่ชั้น 2 ที่ผมสามารถมองเห็นเธอได้ชัดจากห้องทำงานได้เดวิด จริง ๆ ก็อยากให้เธอตามไปด้วย แต่ผมไปคุยธุรกิจสีเทา ๆ คงไม่ดีแน่ถ้าจะพาเธอเข้าไปนั่งฟัง

“รออยู่ตรงนี้นะ อย่าไปไหน ห้ามรับเครื่องดื่มจากใคร ถ้าจะไปห้องน้ำให้บอกพนักงานว่าให้พาขึ้นไปที่ชั้น 3 บอกว่าพี่ชานนท์สั่ง เพราะที่นั่นจะเฉพาะพวกพี่ใช้ คนไม่เยอะจะได้ปลอดภัย เข้าใจมั้ย”

ผมสั่งเธอยาวเหยียด เพราะไม่อยากให้มีเรื่องเหมือนเมื่อคืนอีก

“ไปเถอะค่ะ ลิตาอยู่ได้ ไม่ใช่เด็กแล้วนะ”

แล้วดูยัยตัวเล็กนี่ตอบ ก็แบบนี้ไงถึงได้มีเรื่อง

หลังจากสั่งทุกอย่างเสร็จ ผมก็ขึ้นไปชั้น 3 เพื่อไปคุยงานกับไอ้เดวิดและไอ้เจฟ

ลิตา part

เฮ้อ อิตาพี่ชานนท์นี่สั่งฉันซะยาวเหยียด ไม่ใช่เด็กแล้วสักหน่อย ยังไงประวัติศาสตร์ไม่ซ้ำรอยหรอกน่าา

แต่เอ๊ะ นั่นยัยเหมยลี่นี่ กำลังเดินมาทางฉันพอดี

“ลิตา เป็นไงบ้าง เมื่อคืนเธอหายไปเลย ฉันเป็นห่วงแทบแย่”

แหวะ ฉันละอยากจะอ้วก ดูยัยเหมยลี่ตี 2 หน้าทักฉันสิ ทั้งที่ตัวเองเป็นคนวางยาฉันแท้ ๆ จนฉันไปมีความสัมพันธ์กับใครก็ไม่รู้ (ถึงตอนนี้จะรู้แล้วก็เถอะ)

“เหมยลี่ พอดีเลย เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

“งั้นเราไปคุยข้างนอกดีมั้ยลิตา ที่นี่เสียงดัง คุยไม่ถนัดอะ”

ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ละ วันนี้ฉันต้องคุยให้รู้เรื่อง จะได้เคลียร์กับยัยเหมยลี่

ฉันเดินตามเหมยลี่ไปที่ตรอกข้างหลังร้าน ที่นี่ทั้งมืด ทั้งเงียบ ไม่มีคนผ่านเลย ทำไมยัยนี่ถึงรู้จักที่นี่ได้นะ

“ว๊ายยย แกเป็นใครน่ะ ปล่อยฉันนะ เหมยลี่ เธอจะทำอะไร”

ฉันกรีดร้องอย่างตกใจสุดขีด เมื่อจู่ ๆ ก็มีผู้ชาย 3 คน โผล่มาจากซอกมืด ๆ มาจับตัวฉันไว้

“เมื่อคืนฉันอาจจะพลาด แต่วันนี้ฉันไม่พลาดแน่ลิตา นี่คือบทลงโทษที่เธอกล้ามาอ่อยพี่ลีโอ”

“เหมยลี่ เธอจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ ฉันไม่เคยยุ่ง ไม่เคยคุยกับพี่ลีโอด้วยซ้ำ บอกให้ไอ้พวกนี้ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”

“ฉันไม่สนหรอกนะลิตา ว่าเธอจะยังไง แต่เมื่อฉันไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ขอให้สนุกนะ บาย”

ยัยนั่นพูดเสร็จก็หันหลังเดินไป ไม่สนใจเสียงของฉันเลยสักนิด

แคว็ก!! เสียงชุดของฉันถูกดึง ผู้ชาย 3 คนนี้กำลังพยายามฉีกเสื้อผ้าของฉัน จะตะโกนให้คนช่วยก็โดนมือปิดปากไว้ ดิ้นก็ไม่หลุด น้ำตาของฉันไหลเอ่อด้วยความกลัว ฉันตัวสั่นเทาเพราะกลัวมากจริง ๆ ในหัวตอนนี้คิดถึงแต่พี่ชานนท์ แต่ตอนนี้เขาคุยงานอยู่ คงไม่มีใครช่วยฉันได้แล้วจริง ๆ คราวนี้

ชานนท์ part

ระหว่างคุยงานอยู่สายตาของผมก็เหลือบดูลิตาอยู่เป็นระยะ เพื่อให้แน่ใจว่าตอนนี้เธอปลอดภัยดี แต่..ตอนนี้เธอหายไปไหน! ผมให้คนของไอ้เดวิดไปดูว่าเธอมาเข้าห้องน้ำรึเปล่า พวกนั้นก็บอกว่าไม่เจอเธอที่ห้องน้ำ

“วันนี้พอแค่นี้ก่อน กูรีบ”

ผมบอกเพื่อนทั้ง 2 คน

“มึงจะรีบไปไหนวะ ยังคุยไม่เสร็จเลย”

ไอ้เจฟถามผม เมื่องานที่คุยกันยังเหลืออีกเยอะ

“ลิตาหาย กูให้นั่งรอที่ชั้น 2 ตอนนี้ไม่รู้หายไปไหน กูคิดว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีว่ะ”

ผมตอบไอ้เจฟ

“เฮ้ย เดี๋ยวกูให้เด็กในร้านช่วยหา”

ไอ้เดวิดบอกผม พลางหันไปสั่งลูกน้อง

ผมวิ่งหาเธอจนทั่วร้าน ออกมาข้างหน้าก็ไม่เจอ ลูกน้องไอ้เดวิดก็หาไม่เจอ ถามคนในร้านเผื่อจะมีใครเห็น จนสุดท้ายมีคนชี้บอกว่าเธอออกไปทางนั้น ผมหันไปทางที่มือคนนั้นชี้

“ตรอกหลังร้าน”

ผมพึมพำพร้อมวิ่งออกไปด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้

ลิตา part

ฉันยื้อยุดกับไอ้ผู้ชาย 3 คนนี้จนหมดแรง เสื้อผ้าของฉันขาดเป็นวิ่น ๆ มีเพียงมือเล็ก ๆ ของฉันที่ประคองไว้เพื่อไม่ให้หลุดออกจากตัว น้ำตาฉันไหลออกมาไม่รู้ว่ามากแค่ไหน ฉันกลัวแบบที่ไม่เคยกลัวอะไรแบบนี้มาก่อน ฉันทรุดลงนั่งกับพื้นถนน ในขณะที่มือก็พยายามปัดป้องไม่ให้พวกนั้นลวนลามฉันไปมากกว่านี้ คิดว่าวันนี้ฉันคงไม่รอดแน่ ๆ ฉันกลัวจนตัวสั่น ทั้งร้องไห้ ทั้งอ้อนวอนให้พวกนี้ปล่อยฉันไป แต่เหมือนไร้ประโยชน์ พวกนี้เหมือนคนบ้าคลั่งที่กำลังหิวกระหาย แต่ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมา

ปัง !!!

“ปล่อยผู้หญิงของกูเดี๋ยวนี้”

ฉันเงยหน้าขึ้นไปดูตามเสียงนั้น แม้สายตาจะพร่าจากน้ำตาที่ไหลเป็นสาย แต่ฉันจำคนร่างสูงได้ดี

“พี่ชานนท์ ฮือ ฮือ”

ฉันเรียกชื่อผู้ชายเจ้าของเสียงนั้น พร้อมร้องไห้หนักกว่าเดิม

ชานนท์ part

ผมวิ่งมาจนถึงตรอกด้านหลัง ภาพที่ผมเห็นทำให้ผมข่มอารมณ์โกรธไม่อยู่ ผู้ชาย 3 คน ที่กำลังรุมทึ้งผู้หญิงของผม ผมชักปืนสั้นที่พกติดตัวออกมายิงขู่ไป 1 นัด

สิ้นเสียงปืนนัดแรก พวกมันผละตัวออกจากลิตา ภาพที่ผมเห็นเธอยิ่งทำให้ผมโกรธพวกมันมากขึ้น ชุดสีครีมที่ผมพึ่งซื้อให้ถูกพวกมันทึ้งจนขาดวิ่น ตัวเสื้อเหลือเพียงมือเล็ก ๆ ของลิตาประคองไว้ไม่ให้ร่วงหล่นลงมา กางเกงก็ถูกฉีกจนด้านข้างแหวกยาวจนเห็นชั้นในสีเนื้อที่เธอใส่ไว้ อารมณ์ผมเดือดจนจะคุมไม่อยู่ เพราะใบหน้านวลสวยของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตา สายตาสั่นระริกด้วยความกลัวสุดขีด ผมเดินก้าวขายาว ๆ เข้าไปหาเธอ ส่วนปืนยังชี้ไปที่พวกมัน

ปัง ปัง ปัง !!

“กูแค่สั่งสอน จำไว้อย่ายุ่งกับผู้หญิงของกู”

ผมยิงขาพวกมันไปคนละนัด อย่างน้อยพวกมันก็ไม่ตาย แต่พิการแน่นอน

“พี่ชานนท์ ฮืออ ฮืออ ลิตากลัว”

ยัยตัวเล็กโผเขากอดผมทันทีที่ผมไปถึงตัวเธอ ผมมองสภาพเธอในตอนนี้ยิ่งสงสารเธอจับใจ ผู้หญิงคนนึงอายุแค่ 20 ปี ทำไมต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้

ผมถอดเสื้อสูทข้างนอกออกสวมทับให้เธอ เสื้อของผมมันใหญ่พอที่จะคลุมตัวของเธอได้มิดชิดไม่เห็นเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นนั้น

“กลับบ้านกันนะลิตา”

ผมบอกกับเธอพลางช้อนตัวเธออุ้มขึ้นมา เพราะตอนนี้เธอกลัวจนก้าวขาไม่ออกแล้ว

▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***