ความคุ้นเคย

พวกผมแยกกันฝึกซ้อมจนมาถึงวันที่สามอยู่ๆก็เกิดระเบิดขึ้นในฐานเอลโดราโดพวกผมและเอลโดราโดหนีไปได้แต่ความวุ่นวายก็ยังอยู่..จนในที่สุดตึกฐานหลักของเอลโดราโดก็ถล่มลงมาทำให้พวกผมเห็นคนกลุ่มหนึ่งยืนบนซากกองตึกเอลโดราโดหลังจากที่ฝุ่นหายไปจากการที่ตึกถล่ม

"ซิลเคิลสเตนชิ่วเดน"ประธานโทโดของเอลโดราโดร้องเรียกคนพวกนั้นทันที

"พวกปีศาจ"โค๊ชของชิ่วเดอสเตคัพเค้กพูดขึ้นมาทันทีหลังจากประธานโทโดพูดจบ

"ไง"คนที่คาดว่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มของซิลเคิลเสตนชิ่วเดนพูดขึ้น

"นายที่ตอนนั้น..ซารุนายเป็นซิลเคิลสเตนชิ่วเดนหรอ"เทนมะถามไปและเหมือนผมจะเคยเจอหมอนี้ที่ไหนนะแต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก

"ใช่แล้วล่ะ..ฉันคือจักรพรรดิผู้รวบร่วมซิลเคิลสเตชิ่วเดนนะ"และคนที่ชื่อซารุก็ตอบกลับมาแบบไม่ปิดบังเลยสักนิด

"จักรพรรดิหรอ..หมายถึงหัวหน้าของกลุ่มเฟย์ด้าหรอ"เทนมะถามด้วยสีหน้าตกใจเป็นอย่ามาก

"ใช่..ฉันคือหัวหน้าของเฟย์ด้า..และก็อีกไม่นานจะเป็นหัวหน้าของโลกนี้ด้วย..จำไว้ด้วยล่ะเทนมะ"ซารุยังคงพูดต่อไป

'อะไรกันความรู้สึกนี้นะ..อ..อึก'เฟย์พูดในใจและยกมือกุมขมับทันที

"สนุกกับพิธีเปิดการแข่งขันแร็คนาร็อคกันรึป่าวล่ะ"ซารุยังพูดตออีก

"ไหนบอกว่าจะแข่งฟุตบอลกันไม่ใช่หรอ"ชินโดพูดด้วยความโกรธเป็นอย่างมาก

"ฟุตบอลเดี๋ยวจะเล่นแน่..สงครามสุดท้ายที่จะเปลี่ยนโลก..แร็คนาร็อคไง"ซารุพูดแค่นั้นพวกเราก็งงกันไปตามระเบียบสิ

"หา..อ..อ"พวกเราต่างพากันสงเสียงในลำคอด้วยความงง

"งั้นก็ไปเตรียมพร้อมกันเถอะ"ซารุว่าจบก็ชูมือขึ้นฟ้าและทุกสิ่งทุกอย่างที่กลายเป็นซากไปแล้วก็กลับกลายมาเป็นสนามแข็งแร็คนาร็อคซะงั้น

"อ..ห้ะ"พวกเราอยู่ในความตกตลึงไปชั่วขณะ..พลังน่ากลัวอะไรอย่างนี้เจ้าพวกนี้นี่

"นี้มัน"เทนมะถามด้วยความตกใจและตกตลึงเป็นอย่างมาก

"เอาละเสร็จแล้ว..สนามการแข่งแร็คนาร็อคสเตเดี้ยม..ที่นี้จะเป็นสถานที่เริ่มต้นของโลกใหม่"ซารุพูดพลางเอามือยื่นขึ้นมาทั้งสองข้าง

"นี้นะหรอ..พลังของซิลเคิลสเตนชิ่วเดน"เทนมะพูดพลางเหงือตก

"เราต้องสู้กับพวกปีศาจนี้นะหรอ"คาริยะพูดพลางเหงือตกเช่นเดียวกับเทนมะ

"แบบนี้ชนะไม่ไหวหรอก"ฮามยามิพูดด้วยความจิตตกเป็นอย่างมาก

"ฉันสร้างที่อยู่ของพวกนายในสเตเดี้ยมแห่งนี้ให้แล้วนะ"ซารุพูดขึ้นมาอีกครั้ง

"ที่อยู่หรอ"คุรามะพูดพลางเหงือตกเช่นเดียวกับทุกคนที่อยู ณ ที่นี้

"เป็นที่ใช้ชีวิตอย่างตามใจชอบพวกนายและก็ที่ฝึกซ้อมด้วยไงล่ะ..ช่วงแข่งแร็คนาร็อคก็ใช้เป็นที่ประชุมของพวกนายเอลโดราโดด้วยแล้วกัน"ซารุพูดพลางยิ้ม

"สร้างจากตึกเอลโดราโดที่ทำพังเนี้ยนะ..ไม่ใช่ของของตัวเองแท้ๆทำเป็นปากเก่ง"คาริยะพูดด้วยความไม่ชอบใจแต่ก็ถูกสายตาของซารุทำให้เงียบไปทันที

"ถ้างั้นนัดแรกแข่งพรุ่งนี้เตรียมตัวกันให้พร้อมด้วยแล้วกัน..ถึงจะเปล่าประโยชน์ก็เถอะ"ซารุพูดพลางหลับตาและยิ้มอย่างรู้ผลแพ้ชนะแล้ว

"ของแบบนี้ไม่ลองก็ไม่รู้หรอกน้า"ชินสุเกะพูดด้วยความหัวเสียเล็กน้อย

"เหอะ..ไม่ต้องรอให้ถึงพรุ่งนี้ให้เสียเวลาเลยหรอกน้า..จัดการพวกมันซะตอนนี้ก็ยังได้"คนผมขาวด้านบนผมเป็นส้มหน้าตาโหดๆหน่อยผิวแทนพูดขึ้น

แต่ก็ถูกซารุเอามือจับหมัดที่คว่ำหน้าอยู่ได้ทันทีด้วยความเร็วพร้อมทำหน้าโหดๆนิดหน่อยเหมือนจะดุคนคนนั้นหันหน้าไปหาซารุทันทีพร้อมเรียกชื่อ

"ซารุ"พอคนคนนั้นเห็นหน้าซารุเท่านั้นและถอยหนีแทบจะทันทีและซารุก็บอกอีกว่า

"ใจเย็นๆกาโร่"ซารุเรียกชื่อกาโร่ด้วยเสียงเรียบๆที่ทำให้ดูน่ากลัวมาก

"อ..เข้าใจแล้ว"และแล้วคนที่ชื่อกาโร่ก็ถอยไปด้านหลังซารุทันที

"ฉันสัญญา.ใว่าพวกเราจะไม่ใช่พลังนี้ในการแข่งขันแร็คนาร็อคเด็ดขาด..ต่อให้ไม่ใช้พลังนี้พวกเราซิลเคิลสเตนชิ่วเดนก็จะพิสูจน์ว่าพวกเราเก่งกว่าพวกนายมากแค่ไหน"ซารุพูดจบก็เค้นยิ้ม

"ซารุ"เทนมะพูดด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

"จะรอให้ถึงพรุ่งนี้นะ"ซารุพูดจบก็หันหลังเดินออกไปทันทีแต่ก่อนจะไปเขาหันมาทำให้ผมเห็นแต่ด้านข้างของเขาก่อนเขาจะเค้นยิ้มที่ดูอ่อนโยนมาให้ผม

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก บ้าเอ้ยหัวใจบ้าจะมาเต้นแรงอะไรตอนนี้เล้าผมค่อยๆเงยหน้ามองซารุอีกครั้งก็เห็นเพียงแค่รอยยิ้มที่สะใจของซารุเท่านั้น

ในตอนนั้นเองผมก็ปวดหัวขึ้นนมาเหมือนหัวจะระเบิดแตกตายตรงนั้นเลยปวดหัวมากจนผมยกมือกุมขมับทั้งสองข้างทันที

ในตอนนั้นเองผมเหมือนหลุดไปอยู่ในโลกที่มีแต่ความว่างเปล่าและผมก็ล้มลงไปพร้อมกับค่อยๆหลับตาลงภาพเบลอๆค่อยๆเข้ามาในหัวของผมอย่างช้าๆ

"นี้เพื่อชัยชนะของพวกเรา"เสียงใครสักคนพูดกับผมด้วยความอ่อนโยนจากใจจริงผมสัมผัสได้แบบนั้น

"เฟย์"ทุกคนเรียกผมแต่ผมไม่ตอบอะไรเพราะผมสลบลงไปนั้นเอง

"เฟย์ทำใจดีๆไว้นะ"คินาโกะเรียกผมพร้อมเขย่าตัวผมไปด้วย

"เป็นอะไรนะเฟย์"เทนมะก็เรียกผมและเขย่าตัวผมด้วยแต่ผมไม่ตอบสนองอะไรเลย

"เฟย์"ล่าสุดคือผมได้ยินเสียงคินาโกะร้องเรียกผมซ้ำไปมา

"เฟย์"ผมได้ยินเสียงใครบางคนเรียกชื่อของผมในความมืดซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น

"เฟย์ตื่นเถอะ"ใครสักคนในความมืดสั่งให้ผมตื่นและในที่สุดแพขนตาของผมก็ค่อยๆขยับเลือนขึ้นและผมก็ค่อยๆลืมตาและกระพริบตาเเพื่อปรับโฟกัสการมองเห็น

รู้ตัวอีกทีผมก็ตื่นมาในห้องพยาบาลแล้วทุกคนดูเป็นห่วงผมมากเลยผมทำให้ทุกคนเป็นห่วงอย่างนั้นหรอ

"อ..อึก"ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาพอผมตื่นขึ้นมาคนแรกที่เรียกผมคือคินาโกะ

"อ..เฟย์"คินาโกะเรียกผมด้วยความเป็นห่วงแล้วก็เล่าว่าผมเป็นอะไร

"งั้นหรอ..ฉันสลบไปงั้นหรอ"ผมตอบด้วยรอยยิ้มที่พยายามฝืนยิ้มที่สุดเท่าที่จะเป็นได้

"เป็นอะไรรึป่าว..เห็นตอนสลบลงไปนะเอามือจับหัวตลอดเลย..ปวดหัวรึป่าว"คินาโกะถามผมด้วยใบหน้าสงสัยปนเป็นห่วงผมสุดๆ

"ก็นะ..แต่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว"ผมตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริง

"ก็แค่รู้สึกคุ้นเคยกับพวกซิลเคิลสเตนชิ่วเดนเท่านั้นนะ"ผมพูดพึมพำเบาๆราวกลับเสียงกระซิบเลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***