ประวัติของเฟย์

สวัสดีครับ..ผมชื่อ เฟย์ ..ผมเป็นเด็กถูกทิ้ง..เพราะพลังของผมเอง..โดยพ่อแม่ของผมที่ทิ้งผมไป..ผมเชื่อแบบนั้นมาตลอด..ผมเกิดมาโดยมีสายเลือดSSCที่เป็นสายเลือดของคนมีพลังจิต..สายเลือดนี้เกิดขึ้นมาได้เพราะฟุตบอล

จนวันหนึ่ง..มีคนคนหนึ่งที่ทำให้ผมออกมาจากความมืดมิดนั้นได้..คนที่มีพลังเหมือนกับผม..คนที่เป็นแสงสว่างที่ส่องลงมายังเส้นทางความมืดมิดของผม..เขาคนนั้นคือ ซารุ คนที่ทำให้ผมอยากจะแก้แค้นให้ทุกคนยอมรับในตัวผมเพราะฉะนั้นจึงเลือกแก้แค้นด้วยฟุตบอล

จนซารุก่อตั้งองค์กรเฟย์ด้าขึ้นมาโดยใช้ผมเป็นต้นแบบในชื่อองค์กรองค์กรเฟย์ด้าจะรวบรวมคนที่เหมือนกับพวกผมอยู่..และเป็นคนที่มีสายเลือดSSCเหมือนกับพวกผมเป็นคนมีพลังจิตเป็นคนที่ไม่เหมือนใคร

จนพวกผมได้ทำแผนการครั้งใหญ่ขึ้นแผนการลบล้างมนุษย์ที่เกลียดพวกเราโดยการจะทำแบบนั้นได้ก็ต้องทำการโจมตีฐานที่มั่นของคนใหญ่คนโตทั่วมุมโลก..จนมาถึงพวกองค์กรเอลโดราโดเข้า

พวกเอลโดราโดทำการส่งคนไปกำจัดฟุตบอลในอดีตเพราะฉะนั้นซารุจึงส่งตัวผมไปอยู่กับด็อกเตอร์เอร์โน่คนที่คิดค้นทฤษฎีมิติเวลาขึ้นมา..เพื่อให้ผมย้อนเวลามายังอดีตเพื่อปกป้องฟุตบอลไม่ให้ถูกทำลาย

เพราะถ้าฟุตบอลถูกทำลายตัวของผม..ไม่สิตัวของพวกผมคงจะไม่เกิดขึ้นมาแน่ๆ..เพราะพลังของพวกผมและตัวของพวกผมเองคงจะไม่เกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้แน่ๆ..ผมเป็นคนซื่อสัตย์แและซื่อตรงมาก

ซารุเลยทำการลบความทรงจำของผมที่มีต่อองค์กรเฟย์ด้าและพลังของผมซิคเคิลสเตนชิ่วเด้น..พวกผมจะเรียกพลังจิตแบบนี้และให้ไปช่วยฟุตบอลที่กำลังถูกทำลาย

ยังดีที่ด็อกเตอร์อาร์โน่ไม่เห็นด้วยกับการเปลี่ยนประวัติศาตร์และไม่เห็นด้วยกับปรากฎการแทรกซ้อนนี้จึงได้ส่งตัวผมไปยังในอดีตตามแผนของซารุเพื่อช่วยฟุตบอลในอดีต

และผมก็ได้เจอกับเทนมะและเหล่าเพื่อนมากมายที่ร่วมต่อสู้กับเอลโดราโดที่พยายามจะเปลี่ยนแปลงประวัติศาตร์และผมก็ไม่ได้มองพวกเขาเป็นเพื่อนเลยสักนิด..ผมพยายามบอกตัวเองตลอดว่า..ผมมาที่นี้เพราะหน้าที่เท่านั้น

แต่หน้าที่อะไรล่ะพอพยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกซักทีและทุกครั้งที่นึกก็จะปวดหัวและเจ็บปวดทรมานทั่วร่างกายอย่างแสนแสนสาหัสทุกครั้งกันเลยทีเดียวเจ็บปวดทรมานเจียนตายเลยก็ว่าได้ร่างกายเหมือนจะสลายไปได้ทุกเมื่อพอนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกสักที

ผมจึงได้ทำการเลิกคิดถึงมันทันทีหรือจะเรียกว่าปล่อยวางมันไปตามเรื่องและร่วมสู้กับเอลโดราโดกับพวกเทนมะแต่ผมก็ยังมองว่าพวกเขาไม่ใช่เพื่อนอยู่ดีเพราะผมมาที่นี้ตามหน้าที่เท่านั้น

พอพยายามนึกถึงคนที่มอบหน้าที่นี้ให้ก็นึกไม่ออกหน้าตาเป็นยังไงนิสัยยังไงอารมณ์ยังไงความรู้สึกยังไงรูปร่างเป็นยังไงน้ำเสียงเป็นยังไงนึกไม่ออกเลยสักอย่างเดียว

ผมนะทุกครั้งที่พยายามนึกถึงหน้าตาคนที่มอบให้ก็เหมือนร่างกายไร้เรียวแรงไปซะอย่างนั้นจากนั้นสติก็ค่อยๆเลือนลางลงไปเรื่อยๆและก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย..เพราะผมสลบลงไปนั้นเอง

มันไม่ได้เจ็บปวดทรมานหมือนที่นึกหน้าที่อะไรสักอย่างที่ผมควรทำพอมองหน้าเทนมะแล้วผมรู้สึกเหมือนว่าจะนึกออกแต่ก็นึกไม่ออก..แปลกจริงๆเลยนะผมเนี้ย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***