จุดเริ่มต้น

ณ คฤหาสน์หลังหนึ่ง ล้อมรอบไปด้วยป่า ความ

เงียบสงัด และความมืด สถานที่แห่งนี้เคยเป็นที่ที่

"สวยงาม "ไม่มีความเงียบ "ไม่มีความมืด"

แต่ในอดีตกาลนั้น คฤหาสน์แห่งนี้เคยเป็นสถานที่เต็มไปด้วยแสงเทียนส่องประกาย หลอดไฟงานเลี้ยงสุขสันต์เปล่งแสงระยิบระยับ

แสงจากหลอดไฟกระทบเงาในสายธารงดงามเปรียบดวงดาวจุติลงในแม่น้ำ ภายใต้ค่ำคืนที่เต็มไปด้วยผู้คนในงานเฉลิมฉลองสังสรรค์กันอย่างมีความสุข

คำอวดไหว้ขอพรเป็นสิ่งสำคัญประหนึ่งพีธีการสืบทอดกันมารุ่นแล้วรุ่นเล่า

หากอยากให้คำขอเป็นจริง การบูชาเป็นสิ่งที่ควรทำนะ

*แต่แล้วการบูชาก็มีที่สิ้นสุดเช่นเดียวกัน*

จนกระทั่ง//

ที่นี่ถูกทิ้งร้าง ด้วยความที่ว่ายุคสมัยที่เปลี่ยนไป

คฤหาสน์จึงไม่จำเป็นสำหรับพวกเขาอีกต่อไป

เมื่อถึงยุคที่อะไรๆก็เปลี่ยนไป เทคโนโลยีก้าวกระโดด

ทันสมัยมากขึ้น

*เหล่าคนชนบทไล่หาความสุขจากเมืองใหญ่*

//แต่ทว่าคนเมืองกลับมาหาสุขในชนบทแทน//

คริสชายหนุ่มวัยกลางคนนิสัยรักการทำงานเป็นชีวิต

จิตใจทั้งที่เป็นถึงข้าราชการใหญ่โตมีอำนาจเหนือคนบางกลุ่มด้วยซ้ำแถมยังมีฐานะร่ำรวยอีกต่างหาก แทบจะใช่คำพูดที่ว่าไม่มีที่ติเลยก็ว่าได้

แต่ถึงฉะนั้นแล้วคริสก็มักจะมีปัญหาภายในครอบครัว

อยู่เสมอเพราะหมกหมุนกับการทำงานจึงมักไม่มีเวลาให้ครอบครัวสักเท่าไหร่นัก

ดังนั้นข้อบกพร่องของคริสคือไม่มีความรับผิดชอบในเรื่องจัดการความสัมพันธ์ในครอบครัว คริสและคนในครอบครัวจึงมักจะแตกแยกกันเสมอ และทะเลาะกันบ่อยครั้ง

****************

คริสคะ!! คริส..

"คุณจะไปไหน หยุดเดี๋ยวนี้เลย"

เสียงผู้หญิงเรียกชื่อตะโกนดังลั่นบ้านและบอกคริส

หยุด

"ก็ไปทำงานสิ"

ชายคนนั้นตอบกลับมาอย่างหงุดหงิดและรำคาญ

"มีน่าอะไรของคุณเนี่ย ผมทำงานนะ ทำไมงี่เง่าแบบนี้"

คริสพูดด้วยอารมณ์ที่ดูหัวเสีย " งานเหรอ"

"นี่มันวันหยุดนะ คุณลืมไปแล้วหรอ ว่าวันนี้เป็นวันอะไร คุณก็เอาแต่งาน เคยสนใจลูกกับชั้นบ้างมั๊ย นี่มันวันครบรอบของเรา ทำไมคุณเอาแต่เรื่องของตัวเอง"

ภรรยาคริสหรือมีน่าเธอเป็นคนจุกจิกมากแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เป็นคนคอยเตือนคริสอยู่เสมอ

...."เฮ้อ " "ถ้างั้นผมจะลางานก็ได้ แค่วันเดียวเท่านั้นนะ"

อะไรนะ?.."วันเดียวเนี่ยนะ "

" ใช่ วันเดียวก็ถือว่าบุญแล้วนะ เสียเวลาหาเงินผม" ฮึ!!

พอเป็นแบบนั้นมีน่าก็ไม่พูดอะไรอีก คริสจึงเสนอพาครอบครัวไปเที่ยวนอกเมือง

— เดินทาง —

ครอบครัวร่อนเร่ เดินทางออกนอกเมืองหวังว่าจะมีสถานที่ท่องเที่ยวหน้าจับใจเป็นครั้งแรกและอาจเป็นครั้งสุดท้าย.....

..เอิ่ม.. " ไปไหนดีละ คุณ "

" เอ๊ะ!! ดูป้ายนั่นสิคะ ว้าวสวยจัง " คริสหันไปมองป้าย

ป้ายโฆษณาติดตั้งข้างทาง ระบุไว้ว่า

// สวัสดีผู้มีเกียรติที่สัญจรผ่านไปผ่านมา กระผมยินดีนำเสนอ สถานที่ท่องเที่ยวสุดอลังการ ที่จะมอบทั้งความสุข ความสบาย ความเพลิดเพลิน และความสงบ

ให้กับนักท่องเที่ยวของเราโดยแท้จริง ดูแต่ตาไม่เท่าสัมผัสเองนะครับ// อะฮิๆ

" น่าไปจังเลยค่ะ "

" ผมว่าไม่หรอก ดูแล้วคงจะหลอกกันแน่ๆ สมัยนี้แอปแต่งรูปไปไกลแล้ว ผมว่าถามคนแถวนี้เอาดีกว่า "

*ป้ายโฆษณาโดนเมิน*

----------------

ใกล้พลบค่ำ

เดินทางไปได้สักพัก ทั้งครอบครัวก็ได้พบกับชายคนหนึ่งข้างทาง คริสเปิดกระจกรถกะจะถามทาง

ชายปริศนาลักษณะสูงตัวใหญ่ดูเผินๆก็มีบางมุมที่ดูน่าขนลุกพิกล สวมชุดผ้าคลุมปิดตั้งแต่หัวจรดเท้าแต่อย่างงั้นก็ดูอายุเยอะ

" สวัสดีครับ " คริสกล่าวทักทายชายสวมผ้าคลุม

" ผมคริส ผมหาโรมแรมพัก พอจะมีที่ให้พักบ้างมั๊ยครับ ผมมากับครอบครัว นี่เมีย กับลูกผม "

ชายสวมผ้าคลุมยืนนิ่งไม่พูด คล้ายกับกำลังกุมความลับบางอย่างเอาไว้ แต่ไม่นานนักชายสวมผ้าคลุมตอบกลับมาว่า

" พวกคุณไม่ควรมาที่นี้ แต่ถ้าเป็นอย่างงั้นแล้วผมจะบอกทางให้ แต่ต้องทำตามกฎของผม "

" ดะ..ได้สิ " คริสกับมีน่า ตกลงตามนั้นว่าจะทำตามกฎที่ว่า..

กฎ?

ข้อที่ 1 เมื่อถึง...ที่นั่นแล้วห้ามออกมากลางดึกหรือตั้งแต่ยามเที่ยงคืนเป็นต้นไปเด็ดขาด จงอยู่ในที่พักจนกว่าจะเช้า

ข้อที่ 2 หากมีความจำเป็นต้องออกไปจริงๆ พยายามพาตัวเองไปอยู่ในที่ที่มีแสงสว่างเพียงพอ

ข้อที่ 3 หากได้ยินเสียงใครบางคนเรียกอย่าเผลอไปตามเสียงนั้น จงคิดให้รอบคอบก่อนและตัดสินใจให้ดี

ข้อที่ 4 ข้อสุดท้ายอย่าได้เข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่ที่อยู่ข้างหลังสุดแถบป่านั้นเด็ดขาด

................

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***