เบญจเพส ตอนที่1

“เราห่างกันสักพักเถอะนะ…”

          ‘อะไรกัน ทำไมกัน?’ เฟยได้แต่ยืนเงียบ พลางคิดไม่ตกว่าเหตุใด แฟนสาวที่คบกันมา5ปีถึงมาขอห่างกับเขา

           “ทำไมล่ะอิง ปลายปีนี้เราก็จะแต่งงานกันอยู่แล้วนะ มันเกิดอะไรขึ้นหรืออิง หรือเราทำอะไรผิด”

           “ไม่ใช่ความผิดเธอนะ อิงแค่….” อิงหยุดคิด พลางกัดริมฝีปากแน่น “แค่อยากอยู่คนเดียวสักพัก อยากทบทวนอะไรหลายๆอย่าง”

            เฟยได้แต่ยืนตัวแข็ง ทำอะไรไม่ถูก น้ำตาที่กลั้นไว้พร้อมจะไหลออกมา ในหัวมีแต่คำถามว่าทำไม ‘คำว่าห่างกันสักพัก’ นี่ ห่างถึงไหน จะกลับมาหากันหรือเปล่า จะกลับมาแบบไหน หรือจะหายจากกันไปเลย 

งานวิวาห์ที่วางแผนกันไว้ จะได้เกิดขึ้นไหม 

          กริ๊งงง กริ๊งงง~~

          เฟยสะดุ้ง หลุดจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น รู้ตัวอีกที บรรยากาศให้ห้องก็มืด และเงียบเหงามาก แสงจากพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน พอให้มองเห็นภายในห้อง เฟยเดินไปรับโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานของเขา และเดินไปเปิดไฟ

       “ ฮัลโล ไอ้เฟย ทำไมรับสายช้าจังวะ กูมีเรื่องจะบอกมึงว่ะ แต่มึงต้องเตรียมใจไว้ดีๆนะ” เสียงจากปลายสายพูดด้วยความตื่นตระหนก

       “ว่าไงวะที กูไม่ค่อยมีอารมณ์อยากคุยว่ะ”

        “ไม่ได้ เรื่องนี้มึงต้องรู้ เพราะมันเกี่ยวกับ ‘อิง’ แฟนของมึง” 

        เมื่อได้ยินชื่อแฟนสาว เฟยก็เริ่มสนใจขึ้นมา พลางเดินออกไปคุยที่ระเบียง

         “คือ… กูเห็นอิง แฟนมึงเค้าอยู่โรงแรมกับผู้ชาย”

          ปึก!!!

         โทรศัพท์หลุดจากมือชายหนุ่มที่ยืนค้าง น้ำตาคลอเบ้าตา หรือนี่คือเหตุผลจริงๆของอิงกันแน่

          ติ๋งง~ 

          ทีส่งรูปภาพถึงคุณ

          รูปที่เฟยเห็นนั้น คือรูปแฟนสาวเดินเข้าโรงแรมกับชายหนุ่มปริศนา ที่เห็นแค่แผ่นหลัง มือชายหนุ่มโอบกอดเอวของหญิงสาวอย่างสนิทสนม หน้าตาหญิงสาวยิ้มร่า เผยให้เห็นถึงความรู้สึกที่สุดแสนจะมีความสุข

         ‘กูถ่ายทันได้แค่นี้ เค้ากดลิฟต์ขึ้นไปก่อนกูจะตามทัน’ ทีพิมพ์ข้อความตามมา

         ‘มันจบแล้วจริงๆสินะ ที่ขอห่างกันสักพักมันคงเป็นแค่ข้ออ้าง เธอคงไม่คิดจะกลับมาหาเราอีกแล้ว ทำไมมันเจ็บปวดเหลือเกิน’

         ทีได้แต่คิด นึกเจ็บปวดในใจอยู่ตลอดเวลา เขาจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไรดี เขาอยากจะหนีไปไกลๆ ตัดขาดจากทุกอย่าง ตัดขาดจากทุกคน และตัดขาดจากเธอ….

3วันผ่านไป

เฟยตัดสินใจ จะหนีจากปัญหาทุกอย่าง หันหน้าเข้าพึ่งทางธรรม หลังจากที่กล้าไปประชันหน้า เค้นความจริงจากอดีตแฟนสาว ซึ่งหล่อนก็ยอมรับแต่โดยดี แต่พลาดที่ไม่ได้เห็นหน้าชายชู้คนนั้น 

“แน่ใจแล้วหรือลูก ที่จะทำแบบนี้” เสียงของผู้เป็นแม่  เอ่ยถามขึ้นหลังจากลูกชายที่เป็นแก้วตาดวงใจ ตัดสินใจว่าจะขอบวช

“ครับแม่ ก็ตั้งแต่เกิด ผมก็ยังไม่เคยบวชเลยนะครับ จนตอนนี้อายุ25แล้ว อย่างน้อยก็ถือว่าผมบวชทดแทนบุญคุณพ่อแม่นะครับ”

“แล้วคิดจะบวชกี่วันล่ะ” พ่อผู้เป็นอดีตนายทหารถามลูกชาย “ถ้าคิดจะบวชเพราะโดนผู้หญิงทิ้ง แกอย่าบวชเลยดีกว่า เสียเวลาเปล่าๆ วัดวาเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ ควรจะบวชด้วยใจ”

“ผมตัดสินใจแล้ว พ่อน่าจะภูมิใจบ้างนะ ลูกอยากบวชให้”

“ก็เพราะแกไม่ได้คิดถึงพ่อแม่แกมาเป็นอย่างแรก ลองแกไม่เสียแฟนไป แกจะคิดถึงพวกฉันบ้างไหม แกจะโผล่หน้ามาเยี่ยมพ่อกับแม่บ้างไหม!!!?”

พ่ออดีตทหารผู้มีนิสัยแข็งกระด้าง ตรงไปตรงมา ตะโกนใส่เฟย หลักจากที่ลูกชายหายหน้าหายตาไปอยู่เมืองกรุงเทพกับแฟนสาวนานถึง5ปี ไม่เคยโทรศัพท์หา ไม่เคยมาเยี่ยม โทรศัพท์หาก็ไม่เคยจะรับสาย จะนึกถึงพ่อแม่แค่ตอนตนลำบากเท่านั้น

“ผมตัดสินใจจะบวช พ่อไม่อยากไปงานผมก็ไม่ต้องไปนะ ผมมีแม่อยู่ ผมบวชของผมเองได้”

“ไอ้เฟย!!”

“พอก่อนเถอะนะ ทั้งสองคนพ่อลูก นี่เฟย ลูกอยากบวชวันไหน บวชกี่วัน”

“บวชไม่สึก ผมอยากได้วัดที่สงบๆ ไม่ต้องมีอะไรมารบกวนมาก”

“ถ้าตัดสินใจได้แล้ว พรุ่งนี้เตรียมตัวนะ แม่จะพาไปหาหลวงพ่อแต่เช้า ไปดูฤกษ์บวช”

“ไม่ต้องดูหรอกแม่ รีบๆบวชไปเถอะ ”

“อ่ะๆ ตามใจ” แม่ผู้ไม่เคยขัดใจลูกชาย ไม่เคยดุด่าต่อว่า ให้ท้ายลูกชายตลอดจนลูกเสียนิสัย เพราะคิดแค่ว่า อย่างไรเขาก็เป็นลูก

เช้าวันต่อมา

“เอ็งอายุ25แล้วนะ เบญจเพสแล้วนะ จะบวชเรียนเข้าวัด ไม่คิดจะให้อาตมาดูฤกษ์บวชจริงๆหรือ ช่วงนี้ดวงตกน่ะ เจ้ากรรมนายเวรผีสางผีเปรตมันเข้าหาเราง่าย”  หลวงตาอาวุโสได้กล่าวกับเฟยและแม่

วัดนี้เป็นวัดเก่าแก่ประจำอำเภอในจังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือ วัดป่าที่มีต้นไม้สูง บรรยากาศเงียบสงบ มีลิงมีค่างปีนป่ายตามต้นไม้สูง ส่งเสียงร้องหาอาหาร บ้างก็ร้องหาคู่ระงมทั้วป่า บ้างก็เสียงนกเสียงการ้องเรียกเพรียกหากัน บรรยากาศช่สงเหมาะแก่การมาพักผ่อนจิตใจ

“ไม่เป็นไรครับหลวงตา ผมพร้อม” เฟยยืนยัน

“ถ้าเอ็งยืนยันแบบนั้น อาตมาก็จะไม่ขัดใจ คืนนี้ก็นอนวัด เตรียมตัวท่องบทขอลาบวชให้ได้ แล้วเตรียมของมาเรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”

“เรียบร้อยเจ้าค่ะ อย่างไรก็ฝากลูกชายอิฉันด้วยนะเจ้าคะ”

“อืม ไม่ต้องห่วง ขอแค่ลูกเอ็งตั้งใจ และไม่ทำอะไรที่มันผิดที่มันไม่ดี มันก็ไม่เป็นอะไร หรอกโยม”

เมื่อเฟยเดินไปส่งแม่ที่รถเสร็จก็เป็นเวลาเกือบบ่ายแล้ว หลวงตาให้เณรพาเฟยนำข้าวของไปเก็บ ซึ่งช่วงก่อนบวช เฟยจะได้อาศัยอยู่กับ เจ้าบ้ง เด็กวัดที่กำพร้ามาตั้งแต่เด็กๆ ลักษณะท่าทางดูกวนขัดหูขัดตาชอบกล

“พี่นอนกับผมไปก่อนนะช่วงนี้ จัดข้าวของตามสบายนะพี่ เดี๋ยวผมไปเตรียมของมาให้ เอ้อ แต่พี่อย่านอนหันหัวไปทางทิศตะวันตกนะ มันเป็นทางไปป่าช้าเก่า” เจ้าบ้งได้เอ่ยปากเตือน เฟยขมวดคิ้ว หรือเด็กมันแค่จะอำให้เรากลัว ถึงจะสงสัยบ้าง แต่ก็ไม่ถามให้เสียเวลา เนื่องจากเดินทางไกลหลายสิบกว่ากิโลเมตร

“อืม ขอบใจ พี่ว่าจะพักผ่อนสักหน่อย เอ็งค่อยเอาของมาให้ทีหลังแล้วกัน”

“อืม” บ้งตอบสั้นๆ

เมื่อจัดหมอนจัดผ้าห่มเรียบร้อย ก็เอนหลังเตรียมตัวนอน บรรกาศเย็นสบายแบบนี้ เสียงลมพัดเบา เสียงนกร้องเป็นระยะๆ เป็นบรรยากาศที่หาไม่ได้ในกรุงเทพ ทำให้เฟยค่อยๆเคลิ้มหลับไปทีละนิด ทีละนิด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***