ตอนที่5 ค้นพบเบาะแส

"เอิ่ม... อ้อ!สวัสดีครับคุณที่เข้ามาใหม่ใช่ไหมครับ"

เขาทักทายชั้นพร้อมยิ้มอย่างน่ารักและอ่อนโยนรอยยิ้มแบบนั้นเหมือนกับรอยยิ้มของเด็กคนนั้นในฝันแน่ๆแต่ถึงเขากับเด็กคนนั้นหน้าตาเหมือนกันมากๆชั้นมั่นใจว่าต้องใช่แน่ๆ

"ใช่คะ ชั้นเองค่ะ"

ชั้นพูดตอบด้วยรอยยิ้มเพื่อไม่ให้น่าสงสัยมาก

"แล้วคุณมีอะไรให้ผมช่วยรึป่าวครับ"

"ชั้นมีเรื่องที่สงสัยอยู่หน่ะค่ะ แล้วนั้นคิดว่าคุณน่าจะรู้ค่ะ"

ชั้นตอบไปอย่างประหม่าเพราะกลัวว่าเขาจะโกรธรึป่าว

"... ได้สิครับ เชิญเข้ามานั่งก่อนสิครับ"

เขานิ่งไปซักพักก่อนจะยิ้มและเชิญชั้นเข้าบ้าน

"มีคำถามอะไรหรอครับ"

"คือว่า ชั้นมาที่เพราะอยากถามว่าคุณรู้อะไรเกี่ยวกับบ้านหลังนั้นไหมคะ บ้านที่ชั้นอยู่หน่ะ"

ชั้นทำหน้าจริงจังเผื่อเค้นความจริงออกมาจากปากเขา เขามองหน้าชั้นแล้วถอนหายใจยาวเยิกก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องที่เขารู้

"เหมือนว่าคุณจะสืบมาแล้วว่าผมคือลูกของคุณ จอร์แดน ฮาเปอร์ ใช่แล้วผมเป็นลูกของเขาบ้านหลังนั้นก็คือบ้านเก่าของผมกับพ่อ แต่ว่าวันนึงเขาก็..เสียชีวิตฉับพลันอย่างไม่มีสาเหตุ ด้วยความเสียใจผมเลยคิดที่จะเก็บมนดกของพ่อผมไว้นั่นก็คือบ้านหลังนั้นแต่สุดท้ายก็ต้องย้ายออกมาเพราะวันนึงมีของขวัญกล่องนึงส่งมาที่บ้านของผม เป็นกล่องของขวัญสีแดงผูกโบว์สีเหลืองสดใสน่ารัก แต่ดูน่าสงสัย ผมเปิดกล่องโดยไวแต่ในกล่องกลับมี เส้นผม..ของพ่อผมอยู่ตอนนั้นผมกลัวมากเลยย้ายออกมาอยู่ที่นี่หลังจากนั้นก็ไม่เรื่องแปลกๆอีกเลย"

ชั้นฟังที่เขาเล่ามาจนจบก็รู้สึกกลัวขึ้นมา แต่ว่ายังอยากรู้อีกมาก

"แล้วทำไมคุณถึงได้ขายบ้านหลังนี้ต่อหล่ะ"

ชั้นถามออกไปโดยในใจชั้นโกรธเขาเต็มที่จนอยากระเบิดแต่ก็ยังไม่แสดงท่าทีออกมา

"นั่นแหละปัญหา เพราะว่าผมไม่ใช่คนขายบ้านหลังนั้น แต่ว่าคุณกลับซื้อบ้านหลังนั้นมาได้ ครั้งแรกผมก็ตกใจตอนนั้นที่คุณมาแนะนำตัว ผมก็กำลังจะบอกคุณ

แต่ว่ามันมีอะไรบางอย่างทำให้ผมพูดไม่ได้"

ชั้นชะงักกับสิ่งที่เขาบอกฉันตัวแข็งทื่อและถามเขาต่อไปว่า

"แล้วคุณรู้อะไรอีกไหมนอกจากเรื่องนี้"

ถ้าเขาไปพร้อมจะสืบหาเรื่องต่อแต่กับได้คำตอบที่ไม่คาดคิด

"หลังจากนี้ผมก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกแล้วผมได้เล่าทั้งหมดที่ผมรู้ไปหมดแล้ว ผมก็ไม่รู้จะทำไงอีกเหมือนกันครับ"

ฉันขอบคุณเขาและก็กลับมาที่บ้านฉันทิ้งตัวลงบนเตียงและเพลียกับเรื่องที่ได้ยินมา

กำลังถอยหลับด้วยความเหนื่อยแต่อยู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงดังปึ้งลงมาจากข้างล่าง

ฉันจะทุกข์สะดุ้งลุกตัวขึ้น และรีบลงไปตามเสียงทันทีแต่ฉันเพิ่งคิดได้ว่าไม่มีใครอยู่ในบ้านเลยนอกจากฉัน