ตอนที่5 สีสองพี่น้อง2

สุดท้ายพวกเราก็มาด้วยรถพี่ริว ตาบ้าเรนกว่าจะยอมขึ้นรถเล่นเอาฉันคอแห้งไปหมด \(แอบน้อยใจ

นิดๆละมั้งที่ชวนตัวเองแล้วจะไปกับคนอื่น(٥↼_↼)) กว่าจะห้ามสองพี่น้องทะเลาะกันเล่นกินเวลาตั้งครึ่งชม. สุดท้ายคนน้องก็แพ้อยู่ดี แถมยังโกธรฉันอีก~ ตั้งแต่ขึ้นรถมายังไม่ยอมพูดกับฉันเลย ทำไงดี(´-﹏-`；) "ร...เรนคุง"

"ห่ะ? เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?" เรนหันควับมา

"เรนคุง^_^"

"จะเติมคุงทำไมกัน มันน่ารักหรือไงเล่า!?O_o"

"ก็น่ารักนะ ฮ่าๆ คนญี่ปุ่นก็เรียกกันกับคนที่สนิทแบบนี้ละน่าา~ เรนคุงง~หรือจะซังดีน๊าา~ถ้าซังก็เป็นผู้หญิงสินะ เรน~ซังง~ ฮา ฮา"

"นี่! ยัยบ้าพูดอะไรนะ หยุดพูดเลยนะ เดี๋ยวพ่อก็เชือดซะหรอก(o_O) "

"คิดว่าฉันจะกลัวหรอ แบร่!:-P "

"ยัย!—"

"ฮ่าๆ หยุดเถียงกันได้แล้วว แต่ชื่อเรนคุงก็น่ารักดีนะฮ่าๆ"

"ใช่ม่ะพี่ริว" ฉันหันหน้าไปทางอิตาบ้าริวแต่นางเชิดหน้าหนีฉัน! เหมือนผู้หญิงซะเหลือเกินน

"เข้ากันดีจริงนะ" ห่ะ? เมื่อกี้เหมือนได้ยินตาบ้าเรนพูดอะไรเบาๆหรือฉันหูแววไปเอง

พวกเราแวะกินข้าวเสร็จเลยมาสวนสนุกกันไม่คิดเหมือนกันว่าในเมืองใกล้ๆจะมีสวนสนุกไม่คิดว่าที่นี่จะเจริญขนาดนี้

"ยูกิไปกันเถอะ" ฉันที่กำลังจะเปิดประตูรถพี่ริวก็เดินมาเปิดแล้วยืนมือมา ฉันเลยจับมือพี่ริวถ้าไม่รับก็กลัวพี่ริวเสียหน้า

"นี่ชักช้าอยู่ได้" เรนพูดขึ้นพร้อมกับเดินมากระชากแขนฉันแล้วเดินแต่อีกมือของฉันก็มีมือของพี่ริวยื้อไว้ อะไรของพวกเขาเนี้ยย

"จะไปไหนเรน ยูกิ" ตอนนี้ฉันเริ่มเจ็บมือและแขนทั้งสองจับฉันแน่นมาก

"ไปเที่ยวสิ ถามแปลก" เรนพูดขึ้นก่อนจะดึงฉันแต่

พี่ริวก็ยังจับแน่น

"ไม่ถามยูกิก่อนหรอว่าเขาอยากไปกับนายมั้ย" สองคนนี้เริ่มทะเลาะกันอีกแล้วฉันเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ

"นี่! ฉันเจ็บ!" ว่าแล้วฉันสะบัดแขนทั้งสองออก ทั้งพี่ริวทั้งเรนยอมปล่อยมือ แล้วหน้าก็เว่อนิดหน่อย

"พี่ขอโทษ เจ็บมากมั้ย"พี่ริวกำลังจะยืนมือมาจับดูแต่เรนจับมือพี่ริวไว้ก่อน

"ยัยนี่ไม่เป็นไรหรอกยิ่งจับยิ่งซ้ำ" ทั้ง2คนมองหน้ากันสักพัก ก่อนที่พี่ริวจะลดมือลงเรนก็ยอมปล่อย ฉันไม่เข้า2คนนี่จริงๆเลย

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ริว อย่าทะเลาะกันเลย"เรนได้แต่ชิใส่ฉันแล้วหันหน้าหนี อีกแล้วหน้าแบบนี้ น่าตบชะมัด_(￣ヘ￣;)

"เอาเป็นว่าไปด้วยกันนี่แหละเดี๋ยวยูกิเป็นคนนำทางเอง" ว่าแล้วฉันก็จับมือเรน เรนตกใจนิดหน่อยเหมือนจะพูดอะไรก็ไม่พูดได้แต่หันหน้าหนีส่วนมือซ้ายฉันก็ไปจับมือพี่ริว พี่ริวไม่ได้พูดอะไร แล้วฉันก็จูงมือทั้ง2ไปเล่นเครื่องเล่น

ตอนนี้ก็จะทุ่มเริ่มหิวแล้วด้วยพี่ริวเลยอาสาไปซื้อน้ำกับขนมมาให้ส่วนอิตาบ้านั้นหายหัวไปไหนก็ไม่รู้ ฉันนั่งรอพี่ริวได้สักพักเห็นคู่รักเดินมาหลายคู่ มุ้งมิ้งกันเชียว เห็นแล้วหงุดหงิดชะมัด(-_-メ) (โสดแล้วพาล\=-O) แต่ เอ๋? ตั้งแต่ตาบ้าเรนหายหัวไปเราก็อยู่กับพี่ริวแค่สองคน งั้นแสดงว่ากะ..ก็เหมือนคู่รักนะสิ>.< เหมือนมาเดท

(((;ꏿ_ꏿ;))) ไม่ได้ๆ จะคิดแบบนั้นไม่ได้เป็นพี่น้องกัน อีกอย่างพี่ริวคงต้องมีแฟนหรือคนที่ชอบอยู่แล้วแน่ๆ

พรึ่บ เอ๋เหมือนมีคนมานั่งข้างๆ

"มาคนเดียวหรอครับ ไปเที่ยวด้วยกันมั้ยครับ" จู่ๆก็มีชายปริศนา2คนมานั่งข้างๆ

"ไม่เป็นไรค่ะ พอดีไม่ได้มาคนเดียว" ฉันที่กำลังลุกขึ้นจะเดินหนีแต่ชายอีกคนก็คว้ามือฉันไว้

"จะรีบไปไหน ไม่ต้องกลัวหรอกก พวกเราแค่ไปทำอะไรสนุกกันเฉยๆไม่มีอะไรน่ากลัว ไปกลับพวกเราเถอะ"

"ปล่อยนะ! "ฉันที่ตกใจเพ้อตะโกนออกไป แต่ตอนนี้ตรงที่ฉันอยู่แถบไม่คนเลย

"ปล่อยมือจากเขาซะถ้าไม่อยากเจ็บ" จู่ๆเรนก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้จับแขนชายคนนั้นแน่น

"แกเป็นใคร ยุ่งไรว่ะ" ชายอีกคนพูดขึ้น

"ฉันเป็นแฟนยัยนี่ มีปัญหาหรอกกล้ามาจับตัวแฟนฉัน" ว่าแล้วเรนก็ต่อยเขาไปที่หน้าของคนตรงหน้าจนพวกนั้นวิ่งหนีไป

"อะ...เอ่อ ขอบใจนะ"

"อืม...ทำไมอยู่คนเดียว ริวไปไหน"

"เขาไปซื้อน้ำนะ เเล้วนายไปไหนมาหายไปตั้งนาน"

"ช่างเถอะ" พูดจบเรนจับมือฉันแล้วพาเดินไปไหนสักที่

"นี่! จะไปไหน พี่ริวหละ"

"เถอะน่า!"

เรนพาฉันมาที่ชิงช้าสวรรค์แล้วผลักฉันเข้าไปไหนชิงช้า

"พาฉันมาทำไมเนี้ยย พี่ริวจะไม่เป็นห่วงเราหรออยู่ๆก็หายไปแถมไม่ชวนพี่ริวมาด้วยเดี๋ยวก็น้อยใจหรอก"

"แคร์มันขนาดนั้นเลยหรอ" จู่ๆเรนก็พูดแปลกๆน้ำเสียงเย็นชา พร้อมกับสายตาที่ฉันไม่เห็นดูน่ากลัวแปลกๆ

"ก็..เรามาด้วยกันนะแถมนั้นพี่นายนะจะทิ้งไว้คนเดียวหรือไง"

"เขากลับแล้วหละ มีธุระด่วน"

"อ้าว ทำไมไม่เห็นบอกฉันเลยหละ"

"ช่าวเถอะ ดูนู้นสิ" เรนพูดขึ้นก่อนจะเบี่ยงหน้าไปข้างนอก ฉันหันไปมองถามที่เรนพูด

"ว้าวววว สวยจัง" สิ่งที่เห็นเป็นวิวที่สวยมีแสงไฟหลายหลายมีทะเลสาบบรรยายช่างน่าชมซะเหลือเกิน

"สวยมาก..."

"เนาะ^_^" ฉันพูดขึ้นก่อนจะหันหน้าไปหาเรน แต่ก็พบว่าเรนมองมาที่ฉันอยู่แล้ว เราสองคนสบตากันหัวใจฉันเต้นแรงขึ้น สายตาที่เขามองมานั้นฉันอธิบายไม่ถูกเลยว่ามันหมายความว่าอะไร

"ฉันไม่ชมเธอสวยหรอกนะ อย่าเข้าใจผิดหละ" เรนพูดก่อนจะหันหน้ามองไปข้างนอกถ้าที่ลุกลี้ลุกลน

"ฉันก็ไม่ได้ว่านายชมฉันสักหน่อย เป็นบ้าหรือไง ถึงนายไม่ชมฉันฉัยก็รู้ว่าฉันสวยย่ะ แบร่!" ฉันเชิดหน้าใส่เรนแล้วมองไม่ข้างนอก

"แหวะ! ยัยขี้เหร่ แบร่!"

"นี่นาย! นายนั้นแหละขี้เหร่หน้ายักษ์!"

"ว่าใครหน้ายักษ์ห่ะ! ยัยบ้า!"

"แบร่!~" ฉันด่ากับเรนสักพักพวกเราก็เงียบจนตอนนี้ลงมาจากชิงช้าแล้ว แล้วก็ยังไม่คุยกัน ฉันเลยเป็นฝ่ายเริ่มทักก่อน เขาคงจะโกธรที่ฉันด่าเขาหน้ายักษ์

"นี่..."

"อะไร..."

"จะกลับเลยมั้ยนายจะไปไหนต่อหรือเปล่า"

"กลับแล้วกันดึกแล้วเดี๋ยวเธอไม่สบาย"

ตอนนี้ฉันก็กลับมาถึงบ้านแล้วเรนมาส่งฉันที่หน้าบายแล้วก็กลับ อะไรกันหัวใจฉันทำไมถึงเต้นแรงขนาดนั้น สายตาคู่นั้นที่มองมาที่ฉัน อะไนกัน นี่ฉันเป็นฉันสบัดเรื่องนี้ออกจากหัวแล้วมานั่งเขียนนิยาย แต่ฉันก็สลัดเรื่องนี้ออกจากหัวไม่ได้จริงๆ เขียนนิยายไม่รู้เรื่องเลย

ฉันคงบ้าไปแล้วแน่ๆ ฉันปิดโน็ตบุ๊คก่อนจะล้มตัวลงนอนเพื่อลืมเรื่องวันนี้ อะไรกันนะทำไมฉันถึงใจเต้น

แรงกับเรนแล้วที่บอกฉันเป็นแฟนหละบอกว่าเพื่อนก็ได้นิทำไมบอกว่าแฟนหละแล้วสายตาคู่นั้นจะบอกอะไร.........

🌻**End episod🍭**

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***