ตอนที่2 สีแห่งความดุร้าย

ตอนนี้ฉันมาถึงบ้านแล้วฉันจัดการสัมภาระให้เข้าที่เข้าทาง ส่วนพี่ริวก็ขอตัวกลับก่อนเห็นบอกว่ามีธุระในเมืองต้องรีบไปน่ะ วันเสาร์ค่อยจะมาใหม่ พรุ่งนี้พี่เขาคงมีเรียนด้วยสินะ จะว่าไปฉันต้องทำความสะอาดบ้านซะแล้ว ฝุ่นจับเยอะเชียว แต่บรรยากาศโดยรอบดีจริงๆด้านหลังบ้านเป็นทุ่งหญ้ามีป่าลึกขึ้นเขาแถมมีจุดชมวิวซะด้วย ส่วนข้างๆก็ไม่มีไรมากมายแค่ทุ่งนา แล้วก็ห่างลงไปจจากบ้านฉันนิดหน่อยแล้วซ้ายก็เป็นบ้านของป้าแจ่ม เห็นพี่ริวบอกว่าเปิดเป็นร้านคาเฟ่เล็กๆ สงสัยทำความสะอาดเสร็จต้องไปซะแล้วสิยังไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่มาถึงที่นี่เลย~ชักจะหิวแล้วสิ

(╥﹏╥) ว่าแต่แม่ฉันมาปรับแต่งบ้านตั้งแต่ตอนไหนกันเป็นสไตล์บ้านญี่ปุ่นโบราณไปแล้ว ด้านนอกก็เป็นสวนสไตล์ญี่ปุ่นด้วยนะ ดีนะที่ขนาดพอดีไม่งั้นทำความสะอาดไม่ไหวแน่ๆ ทำความสะอาดดีกว่า (ー_ー゛)

***17:30 นาที***

ตอนนี้ฉันปั่นจักรยานมาร้านคาเฟ่ป้าแจ่ม พอดีแอบเห็นจักรยานเก่าๆในห้องเก็บของเลยเอามาใช้น่ะ ดีกว่าเดินอ่ะนะ

กริ้ง~

เสียงกระดิงที่ติดประตูดังขึ้นเมื่อฉันเปิดประตูเข้ามาในร้าน คนในร้านมีไม่กี่คนอาจเป็นเพราะเย็นมากแล้ว ร้านนี้มีที่นั่งกินที่เคาเตอร์ และมีที่โต๊ะสำหรับมาหลายคนด้วย ฉันเลยเดินไปนั่งที่เคาเตอร์

"รับอะไรดีค่ะ"

"สักครู่นะคะ" ฉันหยิบเมนูขึ้นมาดู เมนูก็เหมือนคาเฟ่ทั่วไปแต่ก็มีบางอย่างที่ฉันไม่รู้จักเหมือนกัน

"ขอเป็นนมสดน้ำผึ้งปั่นละเอียดกับปังปิ้งช็อคโกแลตค่ะ"

"รอสักครู่นะคะ"

ฉันจัดการสั่งของกินไป แต่แน่นอนคงไม่อยู่ท้องแน่ๆคงไปซุปเปอร์มาเก็ตซื้อของเอามาไว้ทำกับข้าวด้วย แต่ก็ยังไม่คุ้นกับที่นี่เลยไม่รู้ว่าร้านมันอยู่ตรงไหนซะด้วย คงต้องถามคนแถวนี้สินะ

"นี่ค่ะ ได้แล้วค่ะ"

"ขอบคุณค่ะ คือ..ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยค่ะ"

"ได้ค่ะ" พนักงานตอบด้วยสีหน้างงงวยเล็กน้อย

"คือซุปเปอร์ม...เก็....

"ยูกิ ใช่ยูกิใช่มั้ยลูก"

เอ๋ อยู่ดีๆก็มีคนมาขัดจังหวะฉันกำลังถามพนักงาน แถบเรียกชื่อฉันอีกด้วย

"เอ๋.....O_o" ใครฟร้ะ

"แหม๋ อย่าทำหน้าตกอกตกใจขนาดนั้นนี้ป้าเองป้าแจ่มป้าเคยเห็นรูปหนูนะจ้ะเลยจำได้ตัวจริงสวยกว่าในรูปซะอีก"

ป้าแจ่มนี่เองนึกว่าใครซะอีก

"ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ พูดงี้หนูเขินนะป้า>.<"

"งั้นดิฉันขอตัวนะค่ะ" พนักงานได้พูดขึ้นแล้วเดินไปทำหน้าที่ต่อ

"กินแค่นี้จะอิ่มหรอหนูยูกิ" ป้าแจ่มเหลือบมองอาหารที่ฉันสั่งมา

"เรียกยูเฉยๆก็ได้ค่ะ คือหนูว่าจะกินลองท้องไปแล้วค่อยไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตมาทำอาหารนะคะ แต่ก็ยังไม่รู้ว่าไปทางไหน(*﹏*;)"

"ตอนเย็นมาทานข้าวที่บ้านป้าสิจ้ะ ส่วนเรื่องไปซุปเปอร์มาเก็ตเดี๋ยวป้าให้ลูกชายป้าพาไป(^^)"

"จะดีหรอค่ะ หนู..เกรงใจ ส่วนเรื่องไปซื้อของพี่ริวไปในเมืองแล้วไม่ใช่หรอค่ะ"

"ป้ามีลูก2คนนะจ้ะ คนเล็กอายุเท่าหนูแหละ เดี๋ยวให้มันพาหนูไป ส่วนเรื่องอาหารเย็นต้องมาท่านที่บ้านป้าต้องมานะ โอเคะ◠‿◕ ตามนั้นนะเดี๋ยวป้าไปเรียกเรนแปป1

"คะ.ะ..ค่ะ"

ฉันยังไม่ได้ตอบอะไรป้าแกก็เอ่อเองไปซะแล้ว

"อะไรเนี้ยแม่ จะพาผมไปไหนน" จู่ๆก็มีเสียงผู้ชายดังมาจากในร้าน

"มานี้ๆ จะพาไปหาหนูยูกิ"

"ยูกิจ๊ะนี่ลูกป้าคนเล็กชื่อเรน เรนนี่ยูกิ พึ่งย้ายมาอยู่บ้านไม่ไกลจากเรานักหรอก"

ป้าพาเรนมาทำความรู้จักกับฉัน ฉันหันไปมองเรนช่างแตกต่างจากพี่ริวอยู่เล็กน้อย พี่ริวออกจะหน้าหวานไปทางป้าแจ่มส่วนเรนคงจะเหมือนพ่อ มีความหล่อเข้มแต่ก็มีความหวานยุบ้าง เหมือนพวกเด็กเกเกรยังไงยังงั้น แต่ก็กล่อดี มั้ง สู้พี่ริวไม่หรอก<(￣︶￣)>

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันยูกิเรียกว่ายูก็ได้"

"...." เรนมองฉันแว็บเดียวแล้วหันนี้ "ใครอยากรู้จักเทอกันยัยบ้า" อรึ่ยย ว่าฉันยัยบ้าหรอนายคนนี้นี่O_o

"เรน! ทำไมพูดแบบนั้นเล่าพูดดีๆกับหนูยูหน่อย"ป้าแจ่มดุเรน สมน้ำหน้าอยากว่าฉันเอง

"...เรน ฉันชื่อเรน" ฉันหันไปมองหน้าเขา เขาก็มองหาฉันเราสบตากันก่อนที่อีตาบ้านี่จะหันหน้าใส่ฉัน

"ชิ'" ชิ? ชิหรอ นี่ชิใส่ฉันหรออีต้าบ้าเรนนิสัยไม่ได้เอาซะเลย

"เอาหละๆ คืองี้เรนช่วยพาหนูยูไปซื้อของหน่อยแล้วกัน พึ่งย้ายมายังไม่รู้ที่ไหนคือที่ไหน อีกอย่างแกก็รุ่นเดียวกันกับเขาถือซะว่าเป็นเพื่อนกันก็แล้วกันนะ ตามนั้นนะ แม่ฝากดูแลหนูยูด้วย แม่ไปหละ เที่ยวให้สนุกน๊าา~"

ป้าแจ่มทิ้งคำสั่งเสียแล้วจากไปทิ้งให้ฉันอยู่กับอีตาบ้านี่

"อย่าทำตัวน่ารำคาญหละยัยบ้า"

"เอ๊ะ นี่นายว่าใครยัยบ้า" คำก็ยัยบ้าสองคำก็ยัยบ้า เดียวแม่กระโดดกัดซะหรอก(-_-メ)

"ว่าเธอนั่นยัยโง่ ยัยเซ่อ ยัยบ้า" ว่าฉันแล้วก็เดินจากไปง่ายๆนี่นะ อดทนไว้ตัวฉัน อดทน อดทน -_-💢

"มัวยืนเซ่ออะไรอยู่จะไปไม่ซื้อของ "

"ไปๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ"

กริ๊ง~

ตอนนี้ฉันออกมานอกร้านแล้ว แล้วอีตาบ้านั้นไปซะแล้วหละ หายไวจริงๆ

"นี้!.." ว๊ายย ตกใจหมดไอ้บ้านี่อยู่ดีๆก็โพล่มา ดีนะไม่ได้ออกเสียงไม่งั้นขายหน้าแย่

"ตกใจอะไรของเทอ ยัยบ้า ฉันคนไม่ใช่ผี ー_ー"

"จ่ะๆ"

" แล้วเธอจะไปยังไง"

"นี่ไง จักรยานʘ‿ʘ"

"นี่เธอจะบ้าหรอ จักรยานเก่าๆคันนี้นี่นะ จะขนของมาไหวได้ไง ยัยโง่" ก็จริงแฮะ แต่จะทำไงได้มีจักรยานอยู่คันเดียวนิ(╥﹏╥)

"ก็มันมีแต่แบบนี้นี่หน่าา"

"งั้นรอแปป" ว่าเราเขาก็เดินเข้าไปตรงข้างร้านเหมือนจะมีทางเดินเข้าไป ฉันยืนรอเขาสักพักก่อนที่เขาจะออกมากับรถมอเตอร์ไซค์สามล้อที่มุ้งมิ้งเลยที่เดียว

"ไปกันได้แล้ว "

"อะ..อืม" ฉันนั่งรถออกมาได้สักพักแล้วตอนนี้เป็นเวลาเย็นมากแล้วประมาณเกือบจะ6โมงเย็นได้ พระอาทิตย์กำลังจะตกดินเป็นวิวที่สวยจริงๆ

"นี่ ...มาอยู่คนเดียวหรือไงทำไมไม่ให้คนในครอบครัวพาไปซื้อของหละ "

"อืม ใช่ฉันมาอยู่คนเดียว ที่จริงย่าฉันก็อยู่ที่นี่แต่เมื่อก่อนอะน่ะตอนนี้ท่านเสียไปได้หลายปีแล้ว "

"เอาจริงดิ คนเดียวเนี้ยนะ นี่มันไม่ใช่ในเมืองนะนี่มันบ้านนอกนะ คนอื่นอยากจะเข้าเมืองหลวงแต่เทออันอยากมาอยู่เธอนี่มันบ้าของจริงเลย " ...

"เเล้วทางครอบครัวเทอไม่ว่าหรอ เป็นผู้หญิงด้วยนิ"

"ตอนแรกก็ไม่ยอม ตอนหลังเลยยอมนะ ไม่ว่ายังฉันก็จะมาอยู่ที่นี่ให้ได้ฉันชอบที่นี่มากเลยนะ ^_^"

เรนเหลือบมองฉันเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเลี้ยวเข้าไปที่ซุปเปอร์มาเก็ต หลังจากนั้นเขาก็พาฉันไปซื้อของหลายๆอย่าง จนตอนนี้ก็ค่ำแล้ว

"จะซื้ออะไรอีกมั้ย"

"ไม่หละ กลับกันเลย" เรนมาส่งฉันถึงบ้านแล้วขนของช่วยฉัน เป็นอันเสร็จเรียบร้อย ช่วยได้เยอะเลยที่เดียว

"ขอบใจนายมาก ช่วยได้เยอะเลย"

"ฉันไม่ช่วยฟรีๆหรอกนะ ยัยโง่"

"เอ๊ะ จะคิดเงินกับฉันหรอ" ขี้งกชิป* อีต้าบ้าರ_ರ

"ป่าว เอาไว้คิดได้จะบอก" อะไรของอีตานี่กัน

"? เออ นี่ฉันฝากขอโทษป้าแจ่มด้วยนะว่าคงไปกินข้าวด้วยไม่ได้ ฉันไม่หิวนะแล้วก็เหนื่อยจริงๆ ฝากขอโทษป้าด้วยนะ "

"อืม ไปละ"

ฉันเดินเข้ามาในบ้านจัดของใส่ตู้ให้เรียบร้อยก่อนจะขึ้นไปอาบน้ำ เตรียมชุดไว้สำหรับไปโรงเรียนพรุ่งนี้ รู้สึกตื่นเต้นจักแฮะจะมีเพื่อนไม่นะ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นได้สักพัก ก็มีคนมา

กดกริ่งหน้าบ้าน เอ๊ะ ใครกันคงไม่ใช่โจรหรอกมั้ง แต่ถ้าเป็นโจรมันจะกดดริ่งทำไมฟร้ะ(-_-;)

ฉันเดินออกมาเห้นผุ้ชายคน1ยืนอยู่ที่รั่วนอกบ้าน

"ใครค่ะ"

"ฉันเอง.... " เป็นเรนนี่เอง มาทำอะไรมืดค่ำกันนะ

"มีไร มาซะมืดเชียว"

"นี่....ข้าว..แม่ให้เอามาให้กลัวเธอหิว"

"อ้ะ.... อาริกาโตะ(^^)"

(*ありがと อาริกาโตะ \=ขอบคุณ)

ฉันยิ้มพร้อมกับพูดขอบคุณ เรนอึ้งไปเล็กน้อย คงเป็นเพราะฉันพูดญี่ปุ่นใส่มั้ง

"...ยัยบ้า!"เรนหันหน้าหนี

"นายด่าฉันทำไมเนี้ย อีตาบ้าคนอุตส่าห์ขอบคุณดีๆ"

"ชิ" เรนหันหลังกำลังเดินกลับ ส่วนยูกิก็เดินกลับเข้าบ้านไป