สีแห่งความสงบ

บรื้น~ ~ เฮ้อถึงสักที กว่าจะถึงตั้งหลายชม.แน้ะ

ครืด~ ครืด~

ครืด~ ครืด~

ยูกิหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าที่กำลังสั่น ขึ้นมาแล้วรับสาย

"...Moshimoshi"

(*もしもしโมชิโมชิ\=สวัสดี)

( ฮ่าๆทักทายปู่เป็นภาษาญี่ปุ่นเชียวนะ) ปลายสายพูดขึ้นเป็นเสียงที่ฉันคุ้นเคย นั้นเสียงปู่ฉันเอง

"นิดหน่อยค่ะปู่ ◠‿◕"

ฉันเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นนะเลยพูดภาษาญี่ปุ่นได้ ฉันชอบจะแกล้งปู่อยู่บ่อยๆ

(แล้วถึงหรือยัง)

"ถึงแล้วค่ะ แต่ยังไม่รู้จะไปบ้านพักยังไง"

ที่นี่ไม่ค่อยรถเมล์สิ ไม่เหมือนในเมืองหลวง

(..เดี๋ยวปู่ให้คนไปรับแล้วกัน เป็นคนรู้จักของปู่เองอยู่ใกล้บ้านพักของยูกิแหละจ้ะ )

?...ฉันนึกว่าบ้านพักที่อยู่ห่างจากในตัวอำเภอมีแค่หลังของฉันสะอีก

"เอิ่ม..ก็ดีนะคะ แต่จะไม่รบกวนเขาหรอคะ"

(ฮ่าๆ ไม่ต้องห่วงหรอกหลานรักเดี๋ยวปู่บอกให้ รอสักพักแล้วกันนะหลาน)

"โอเคค่ะ"

ปลายสายถูกตัดไป ฉันนั่งอยู่ป้ายรถเมล์อำเภอในต่างจังหวัด มันอตกต่างจากในตัวเมืองสิ้นเชิง รถไม่เยอะมาก ไม่แออัด แต่ก็อำเภอที่เจริญเลยที่เดียว ส่วนบ้านพักของฉันออกจะอยู่นอกอำเภอนิดหน่อย แต่ที่นี่อากาศดีจริงๆ

ครืด~ ครืด~ ครืด~

ยูกิเหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ปรากฏหมายเลขแปลกไม่คุ้นตา ยูกินิ่งไปสักพัก เขาประหลาดใจที่มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา ก่อนจะตัดสินใจรับสาย

".....สวัสดีค่ะ"

(สวัสดีจ้ะ ใช่หนูยูกิหรือป่าวจ๊ะ) เอ๋?...ใครกันนะทำไมรู้จักชื่อของฉันกันนะ

"ใช่ค่ะ ไม่ทราบคุณเป็นใครคะ" ฉันยิงคำถามก่อนที่ปลายสายจะพูด

(ฮ่าๆ ขอโทษที่จ้ะ ป้าลืมแนะนำตัว ป้าชื่อป้าแจ่มนะเป็นเพื่อนของปู่หนูแหละจ้ะ อยู่ใกล้ๆบ้านของหนูแหละ ) นึกว่าใคร คนที่คุณปู่พูดถึงนี่เอง(-_-;)

" อ่อ...อย่างนี่นี้เอง"

(เดี๋ยวป้าให้ลูกชายป้าไปรับนะ พอดีป้ายุ่งๆอยู่ คงไม่เป็นไรนะจ๊ะ ถือสะว่าจะได้ทำความรู้จักกับลูกป้าด้วยน่ะ≧▽≦) ตู๊ดๆ~ 📞~📞~

รู้สึกแปลกๆแฮะ....(・–・;) จะว่าไปพรุ่งนี้ต้องไปเข้าเรียนด้วยสินะ จะเป็นยังไงกันนะโรงเรียนที่นี่จะเหมือนกับในเมืองหลวงหรือเปล่านะ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมาใช้ชีวิตในชนบทคนเดียว ใช่คนเดียว ฟังไม่ผิดหรอก ที่นี่ตอนฉันเด็กๆชอบมาเที่ยวเล่นกับคุณย่าอยู่บ่อยๆแต่ตอนนี้ท่านเสียไปแล้ว แต่ฉันก็ชอบที่นี่มาก อากาศดี ทั้งสงบ ไม่วุ่นวาย คนที่นี่ก็ใจดี ฉันหวังว่าจะได้มาอยู่ที่นี่อีกครั้ง แล้วมันก็เป็นจริง ฉันย้ายมาที่นี่และมาเรียนต่อม.ปลายที่นี่ ที่จริงพ่อกับแม่ไปยอมหรอก อยากให้ฉันไปเรียนที่ญี่ปุ่นมากกว่า แต่ก็นะ ฉันไม่อยากไปฉันเลยทำถูกวิธีทางที่จะมาอยู่ที่นี่ให้ได้ ฉันเลยต้องไปอ้อนวอนปู่ ปู่เลยช่วยพูดกับพ่อแม่ แล้วพวกท่านก็ยอมให้มาที่นี่ ดีใจชะมัด<(￣︶￣)> อุ้ย พูดไม่เพราะ ซอรี่🤭

ปัง! พึ่บ!

"..!!!" ฉันตกใจเสียงปิดประตูรถของใครบางคน นี่ฉันมัวแต่เหม่อจนไม่ได้ยินเสียงรถมาจอดเลยหรอเนี้ย

(*﹏*;)

"ขอโทษนะครับ ใช่น้องยูกิมั้ยครับ".

(☉｡☉)!พระเจ้า!!!อยู่ดีๆก็มีหนุ่มหล่อหน้าหวานมายืนตรงหน้า ผมสีดำสนิท ผิวขาว สูง170กว่าๆแน่นอน รวมๆเพอร์เฟค สวยชะมัด⁄(⁄ ⁄•⁄-⁄•⁄ ⁄)⁄

"ชะ...ใช่ค่ะ•///•" นี่ฉันเป็นอะไรเนี้ย ตึกๆ ตึกๆ หัวใจเต้นเเรงนี่เรากำลังเขินหรอไม่ได้ๆ (-.- )( -.-)

"คือพี่ชื่อริวนะ พี่มารับน้องไปบ้านพัก ไปกันเลยมั้ย(^^)"

"ปะ.ไปกันเลยค่ะ>.<"

ตอนนี้ฉันนั่งรถมากับพี่ริวฉันทำอะไรไม่ถูกเลยชวนคุยดีมั้ยน่ะ แต่...จะชวนคุยไรดีหละ แต่จะว่าไปหน้าพี่ริวนี้หวานจังเลนอย่างกับผู้หญิง แต่ก็มีหล่อไม่น้อยเลย ดูเป็นคนดี เป็นมิตรมากเลยน่ะเนี้ย

"หน้าพี่มีไรติดหรือป่าว^^"

"ป่าวค่ะๆ..." ซวยแล้วเพ้อมองนานเกินไปโดนจับได้สะแล้วสิ

"ครับ..."

ฉันชำเลืองมองพี่เขาเล็กน้อย พี่เขาก็หันมาสบตากันฉันพอดี ฉันแถบจะหันหน้าหนีไม่ทัน บ้าเอ้ยย ฉันเป็นอะไรของฉันเนี้ย ยัยบ้าเอ้ย\=_\=

"คือว่าพี่ริวเรียนมหาลัยแล้วหรอค่ะ?" ที่ฉันถามแบบนี้เพราะเห็นพี่เขาใส่ชุดมหาลัยนะ แต่เมืองนี้ไม่มีมหาลัยนี่หน่า

"ใช่ครับ พี่อยู่ปี1 พี่อายุ19 พึ่งเรียนจบม.ปลายเอง"

เป็นพี่เราตั้ง4ปีแฮะ

"พี่เรียนอยู่ในเมืองหรอ แถวนี้ไม่เห็นมีมหาลัยเลยนิ"

"ใช่ครับ ก็ออกจะไกลนิดหน่อยแต่พี่กลับมาบ้านทุกอาทิตย์ "

แบบนี้นี่เอง

"แล้วน้องยูกิทำไมมาอยู่ที่นี่หละ มาอยู่คนเดียวด้วยไม่ใช่หรอ ทำไมไม่อยู่ในเมีองหละสบายออก"

"ก็ยูกิชอบที่นี่ นี้หน่า ทั้งสงบ อากาศก็ดี ไม่วุ่นวายเหมือนในเมืองหลวงด้วย ดีออก ( ♡‿♡) ส่วนเรื่องเรียนยูกิไม่มีปัญหาหรอก โรงเรียนที่นี่อาจจะดีกว่าในเมืองหลวงก็ได้ค่ะ(^^)(^^)"

"อย่างนี้นี่เอง งั้นถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ ถือสะว่าพี่เป็นพี่ชายคนหนึ่งนะ"

"ขอบคุณมากค่ะพี่ริว...(人 •͈ᴗ•͈)"

"ไม่ต้องขอบคุณหรอก คนกันเอง"

คนที่นี่จะใจดีเหมือนพี่ริวมั้ยนะชักอยากจะรู้แล้วสิ ว้าว วิวที่นี่สวยจริงๆทุ่งหญ้าสีเขียวท้องฟ้าแจ่มใส สวยจริงๆ ฉันหวังว่าฉันจะอยู่ที่นี่อย่างราบรื่นนะ......

🌻 End episode🍭

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***