“ที่นี่มัน ที่ไหนเนี่ย?!” เขาลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตอนนี้ตัวเขานั้นอยู่ในสถานที่ที่ไม่รู้จักและไม่คุ้นเคย เหมือนว่าอยู่ในห้องกระจกสีแดงที่เต็มไปด้วยความร้อนระอุ
“หืม ทำไมตอนนี้ฉันถึงจำได้ว่าฉันตายไปแล้ว... โดนรถชนเพราะช่วยคุณยายข้ามถนน อืม... คิด ๆ ดูแล้วทำไมพระเจ้าถึงเล่นตลกกับฉันแบบนี้กันฟร้ะ!!!”
“ดีจ้า การตายของนายจบสวยดีไหมเอ่ย?” ทันใดนั้นก็มีหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นมาต่อหน้าเขา ราวกับว่ามาจากอีกมิติหนึ่ง
“เอ่อ น..นี่เธอเป็นใคร? หรือว่าจะพาฉันมานรก” เขาถามออกไปด้วยความงุนงง เพราะเขาคิดว่าตนเองจะได้ไปบนสวรรค์เสียอีก
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า นายนี่ตลกดีนะ! ฉันคงคิดถูกแล้วล่ะที่เลือกนายมา จะบอกให้ว่าฉันน่ะ.. คือผู้คัดเลือก และนายก็คือผู้ถูกเลือกไงเล่า”
“ผู้คัดเลือก? ผู้ถูกเลือก? อะไรของเธอน่ะ” สำหรับเขาแล้วนั้น ยิ่งคิดก็ยิ่งงุนงง เพราะเขายังไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าอะไรเป็นอะไร ทั้งที่เขาควรจะได้ไปบนสวรรค์แล้วแท้ ๆ แต่กลับได้มาเจอหญิงสาวในสถานที่แปลกประหลาด
“เฮ้อ! "ยามะ โชจิ" อายุ 31 ปี ตายเมื่อสักครู่นี้.. ตายพร้อมคุณยายด้วย นายนี่ตัวอัปมงคลหรือไงเนี่ย ทำไมต้องพาคนอื่นมาตายด้วย” หญิงสาวคนนั้นพูดออกไป
“ยามะ โชจิ นั่นคือชื่อเรางั้นเหรอ?” เขาพูดถามกับตนเองด้วยน้ำเสียงที่สั่นระริกและสีหน้าที่ตกใจ
“โอ๊ะ! ฉันว่ามันคงถึงเวลาของนายแล้วล่ะ ฉันจะส่งนายไปยังโลกใหม่ที่มีแต่เวทมนตร์ ไปใช้ชีวิตใหม่ในเมืองเล็ก ๆ ที่มีแต่ความสงบสุขและการทำความดี ฉันว่านายก็คงจะทำความดีด้วยนั่นแหละนะ แต้ม B (Black) และแต้ม W (White) จะเป็นตัวตัดสินชะตาชีวิตของนายเองว่านายจะได้ไปไหน ขอให้โชคดี”
“เดี๋ยว อย่าเพิ่ง...” ทันใดนั้น เขาก็หายไปพร้อมกับแสงสีแดงที่พุ่งตรงขึ้นไปบนฟ้า
“...นายจะเป็นหายนะของโลกใบใหม่หรือเปล่าน้าา หรือจะเป็นคนดีเหมือนเดิม หุหุ น่าสนใจซะจริง” เธอพูดก่อนที่จะแสยะยิ้มออกมา
...
ณ จักรวรรดิไดจิ
เมืองชิโตเสะ
ในโลกแห่งเวทมนตร์ เมืองชิโตเสะคือเมืองเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ในจักรวรรดิไดจิ ซึ่งเมืองนี้ก็คือเมืองที่ผู้คัดเลือกพูดถึงนั่นเอง จักรวรรดิไดจิซึ่งตั้งอยู่ตรงกลางระหว่าง 4 จักรวรรดิใหญ่ จึงทำให้ตกเป็นเป้าหมายของจักรวรรดิรอบด้านที่จะบุกเข้ามายึดครองได้ทุกเมื่อ
‘เอ๊ะ?’
“ได้ลูกชายล่ะครับ แต่แปลกที่เด็กไม่ส่งเสียงร้องสักนิดเลยนะครับ” เสียงของหมอพูดขึ้นมา ก่อนที่ผู้เป็นพ่อจะยกยิ้มด้วยความปิติยินดี แต่แม่ผู้ให้กำเนิดนั้นกลับยิ้มด้วยความขมขื่น พี่ชายที่อยู่ข้าง ๆ นั้นก็ดูไม่ค่อยยินดีนัก
“ลูกคนที่ 2 ของเรา หวังว่าจะเป็นคนดีเหมือนพี่ชายนะ ถึงแม้ในคืนก่อนคลอดฉันจะฝันร้ายก็เถอะ” ทางด้านของ "คาอิดะ ฮารุโนะ" ผู้เป็นแม่พูดด้วยสีหน้าที่ดูหดหู่
“เอาน่าที่รัก ลูกก็คงจะเป็นคนดีนั่นแหละนะ เพราะว่า...” "คาอิดะ อิซามุ" ผู้เป็นพ่อนั้นยังพูดไม่ทันจบประโยค ฮารุโนะก็เกิดอาเจียนออกมาเป็นเลือดที่มีสีดำ
“แม่ครับ!”
“ฮารุโนะ!”
เมื่อเห็นอย่างนั้นพี่ชายที่มีนามว่า "คาอิดะ เก็น" ก็ลุกขึ้นมาในทันที เพราะไม่เคยเห็นแม่เป็นแบบนี้มาก่อน อิซามุก็ตกใจเป็นอย่างยิ่งจึงได้แต่ประคองให้เธอนั้นนอนลง
“นี่มันไม่ใช่ผลข้างเคียงนะครับ.. หมอเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร” หมอและพยาบาลก็ตกใจไปตาม ๆ กัน แต่ตอนนี้จำเป็นที่จะต้องทำอะไรสักอย่าง แต่ทันใดนั้นเอง ฮารุโนะที่นอนอยู่ก็กระอักเลือดออกมา และมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป ราวกับว่ากำลังกลัวอยู่
“เจ้า.. เด็กนี่เป็น...” ฮารุโนะสลบไปในทันที หัวใจและชีพจรของเธอหยุดเต้นไปหลังจากนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างเมื่อครู่นี้เกิดขึ้นและผ่านไปรวดเร็วมาก หมอและพยาบาลก็ทำได้แค่ปั๊มหัวใจ ซึ่งนั่นก็ไม่สามารถกู้ชีวิตของเธอคืนมาได้
“แม่!!”
“ฮารุโนะ!”
‘อย่าบอกนะว่าตายเพราะคลอดฉัน?’
ทั้งอิซามุและเก็นต่างก็เศร้าโศกเสียใจ ทางด้านของอิซามุนั้นคิดว่าคงจะเป็นผลข้างเคียงของบางอย่างที่รุนแรงเกินไป แต่ว่าเก็นไม่คิดอย่างนั้น..
“แก.. ถ้าแกไม่ได้เกิดมา แม่ก็คงไม่ตาย”
“หยุดนะเก็น! เพราะยังไงเขาก็คือน้องชายแท้ ๆ ของลูก ยังไงเขาก็เป็นคนในครอบครัวของเราที่มีสายเลือดเดียวกันนะ!” อิซามุพยายามพูดเพื่อที่จะทำให้เก็นนั้นเปลี่ยนความคิด แต่ทว่า.. กลับไม่เป็นเช่นนั้น
“ผมไม่นับมันเป็นน้อง!” เขาตวาดกลับมาด้วยอารมณ์พร้อมกับเดินออกไปในทันที
‘เอ๋? นี่ฉันผิดอะไรเนี่ย?’
“เติบโตมาเป็นคนที่ดีนะลูก” อิซามุพูดพร้อมกับลูบหัวลูกชายที่นอนอยู่อย่างอ่อนโยน
‘คนดี? ก็แปลกแล้วล่ะ ฮิฮิ’ ตัวเขาในตอนนี้นั้นยังคงมีความทรงจำเมื่อชาติที่แล้วหลงเหลืออยู่ แต่ไม่ว่ายังไงก็ตามเขาก็ไม่สามารถนึกชื่อตนเองเมื่อชาติที่แล้วออกได้ แต่ที่จำได้แม่นเลยก็คือการตายของเขา.. ที่ตายเพราะทำความดี
‘เป็นคนดีแล้วมันแย่ ผมไม่เป็นหรอกครับพ่อ’ ...
6 ปีต่อมา
หลังจากวันที่เขาเกิดก็ผ่านมาหกปีแล้ว เขามีชื่อว่า "คาอิดะ อาคุมุ" นั่นคือชื่อของเขา แน่นอนว่าเดี๋ยวเขาต้องได้เรียนรู้เรื่องต่าง ๆ จากพ่อและพี่ชายรวมถึงคนอื่น ๆ ซึ่งอย่างแรกเลยก็คงจะเป็นเรื่องของแต้ม W (White) และแต้ม B (Black)
แต้ม W จะอยู่บริเวณซีกซ้ายของร่างกาย ถ้าหากใครมีแต้ม W ถึง 1,000,000 ก็จะได้ไปบนสวรรค์ แน่นอนว่าอาคุมุนั้นไม่เชื่อเป็นแน่แท้
แต้ม W ก็คือแต้มการทำความดี ตัวเลขนั้นจะปรากฏขึ้นบนซีกซ้ายของร่างกายแบบสุ่ม ไม่ว่าจะเป็นแขน ขา ไหล่ ชายโครง แก้ม หรือแม้กระทั่งหน้าผากด้านซ้าย ซึ่งการทำความดีแต่ละอย่างนั้นจะได้รับแต้ม W ไม่เท่ากัน ขึ้นอยู่กับความอยากจะทำของแต่ละคน
แต้ม B จะอยู่บริเวณซีกขวาของร่างกาย ถ้าหากใครแต้ม B ถึง 1,000,000 ก็จะมีพลังที่สูงมากจนไม่มีใครเทียบเคียงได้ ที่เปิดเผยเพราะคนส่วนใหญ่จะทำแต่ความดี เนื่องจากเชื่อในเรื่องของสวรรค์และนรกนั่นเอง จึงมีแค่คนส่วนน้อยเท่านั้นที่ต้องการพลังมหาศาล
แต้ม B ก็คือแต้มการทำความชั่ว ขึ้นอยู่กับความร้ายแรงในสิ่งที่ทำ เช่นการฆ่าพ่อและแม่ผู้ให้กำเนิด ก็อาจจะได้รับแต้ม B มามากพอสมควร รวมไปถึงการทรมานก่อนที่จะลงมือฆ่า นั่นก็จะเพิ่มไปอีกครึ่งหนึ่งของแต้มที่ได้รับ เช่นฆ่าคนได้รับแต้ม B มา 500 แต้ม แต่ก่อนฆ่าก็ทรมานด้วย ก็จะได้รับเพิ่มอีก 250 แต้ม กลายเป็น 750 แต้มนั่นเอง
ตัวเลขของแต้มทั้งสองบนร่างกายอาคุมุนั้น แต้ม W ทางซีกซ้ายนั้นอยู่ที่หลังมือ และแต้ม B ทางซีกขวานั้นอยู่ที่หัวไหล่ ทั้งสองตำแหน่งนั้นปรากฏให้เห็นเลข 00
“นี่ อาคุมุ.. ลูกน่ะต้องเป็นคนดีนะ จะได้มีแต้ม W เยอะ ๆ เราจะได้ไปสวรรค์กัน ส่วนแต้ม B ถ้ามีบ้างเราก็จะไว้ใช้ป้องกันตัว เดี๋ยวพ่อจะสอนการใช้เวทมนตร์และอีกหลาย ๆ อย่างให้เอง” อิซามุนั้นจะบอกทั้งคู่อยู่เสมอว่าให้เป็นคนดี และให้ทำความดี ซึ่งทางด้านของเก็นนั้นเชื่อฟังมาโดยตลอด แต่...
“ครับคุณพ่อ”
‘แต่ว่าเรื่องทำความดี.. คิดว่าผมจะทำเหรอครับพ่อ? พ่อหรือไม่ก็พี่ คนใดคนหนึ่งนั่นแหละจะตายด้วยมือของผมเองเมื่อถึงเวลา หึหึ’
สิ่งที่อิซามุพูดกับสิ่งที่ตัวเขาทำนั้นอาจไม่สอดคล้องกันสักเท่าไร เพราะบ่อยครั้งที่อาคุมุนั้นคิดจะแอบดูแต้ม W และแต้ม B ของอิซามุเพราะตัวเลขทั้งสองอย่างของอิซามุนั้นอยู่ที่แผ่นหลัง แต่ทุกครั้งก็ถูกอิซามุจับได้ตลอด ราวกับว่าผู้เป็นพ่อนั้นรู้อยู่แล้วว่าลูกคิดจะทำอะไรในตอนไหน
และบ่อยครั้งที่เวลาอาคุมุถามเกี่ยวกับเรื่องการทำความดีของอิซามุ ซึ่งอิซามุนั้นจะเปลี่ยนไปเป็นการย้ำเตือนผู้เป็นลูกทั้งสองคนอยู่ทุกครั้ง
นั่นจึงทำให้อาคุมุเริ่มสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของอิซามุผู้เป็นพ่อของเขาเอง
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 15
Comments