อารัมภบท

I & Dear Dragon วัน ๆ ของข้ากับ(เทพ)มังกรที่รัก

อารัมภบท

“หยวนหยวน” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเรียกสตรีที่กำลังขะมักเขม้นอยู่กับการขัดพื้นไม้สักทอง

ใบหน้ามนละจากคราบฝังแน่นที่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่จางลงเสียที “ข้าบอกแล้วว่าเจ้าไม่จำเป็นต้องทำความสะอาดทุกวันก็ได้”

เขาว่าอย่างอ่อนใจระคนเอ็นดูกับความดื้อดึงของอีกฝ่าย

“อ๊ะ เกล็ดท่านร่วงอีกแล้ว”

ดวงตาสีดำวาวโรจน์อย่างคนเก็บอาการตื่นเต้นไม่อยู่

เมื่อพื้นที่เพิ่งขัดเงาแวววาวไปด้วยเกล็ดเล็ก ๆ บางใสราวอัญมณี

“รอบนี้ยัดลงถุงหอมหรือเครื่องรางดีนะ หรือท่านว่าทำเป็นพู่ประดับดี”

ประโยคขอความคิดเห็นทำเอาคนฟังแสดงสีหน้าเอือมระอาออกมาเด่นชัด

ทว่าอีกฝ่ายกลับคลานเก็บเศษเกล็ดโดยไม่สะทกสะท้านกับแววตาที่จ้องเขม็งมาแต่อย่างใด

“ถ้าเจ้าอยากได้อะไรก็แค่บอกข้า

ไม่เห็นจำเป็นต้องทำแบบนี้เลย”

เขาถอดถอนหายใจยาวขณะที่ร่างของตนลอยคว้างในอากาศเหนือหัวเจ้าหล่อน

“แบบนั้นจะไปมีความหมายอะไรละคะ” นางลูบคลำพื้นจนแน่ใจว่าเก็บครบดีทุกชิ้นจึงเงยหน้ามองคู่สนทนาในร่างสีเขียวมรกต

“ท่านไม่จำเป็นต้องกินต้องดื่มก็มีชีวิตได้ แต่ข้านี่สิ ต้องกินต้องใช้

ไหนจะของที่อยากได้อีก ถ้าไม่ได้มาด้วยน้ำพักน้ำแรงตัวเองมันก็ไร้ค่าไม่น่าภูมิใจ”

“แต่ไอ้น้ำพักน้ำแรงที่เจ้าว่า มันมาจากข้าทั้งนั้นไม่ใช่รึอย่างไร”

เขาเจาะจงมองถุงผ้าในมือคนตัวเล็กซึ่งคงจะเต็มไปด้วยเกล็ดเก่า ๆอันหมดสภาพแล้วของตนด้วยความละเหี่ยใจ

“แหม นิด ๆ หน่อย ๆ เอง

เพื่อภรรยาผู้นี้ไม่ได้เลยเหรอ” สาวน้อยแสยะยิ้มพรายเจ้าเล่ห์ นางรู้ดีว่าถึงอย่างไรเขาก็ต้องใจอ่อนตามใจนางอย่างแน่นอน

“อีกอย่าง ข้าก็แค่ช่วยเพิ่มความนิยมของท่านเท่านั้นเอง นั่นมันไม่ดีเหรอ”

ว่าด้วยน้ำเสียงกระเซ้าเย้าแหย่อย่างยียวน

โดยไม่ทันตั้งตัว

หางเรียวยาวมันเลื่อมก็คว้าเอวบางเข้ามาประชิดร่างของตน

“ข้าไม่เคยได้อยู่อย่างสงบ ๆ

เลยตั้งแต่เจ้ามาที่นี่ ช่วยอยู่นิ่ง ๆ สักครู่เจ้าจะลงแดงตายหรืออย่างไร”

ดวงตาสีเทาสบประสานนัยน์สีนิลกาฬคู่สวยไร้ซึ่งความสำนึกใด ๆ แม้จะเผยเขี้ยวอันแหลมคมให้เห็นชัดเจนแต่อีกฝ่ายยังคงอยู่ในอาการนิ่งสงบอย่างคนไม่รู้ร้อนรู้หนาว

มือเรียวเล็กนุ่มยื่นเข้าไปสัมผัสแก้มสีเขียวหยาบกร้านก่อนจะพูดด้วยเสียงละมุน

“แต่ท่านก็ไม่ไล่ข้ากลับไปนี่”

“ข้าเคยไล่แล้วแต่เจ้าก็ไม่ไป”

เขาค้านกลับด้วยความจริงที่เพิ่งจะผ่านมาไม่นาน

“นั่นเพราะท่านไม่ได้คิดจะไล่ข้าจริงจังต่างหาก”

“กลับไปซะ” เขาตีหน้าขึงขังใส่

“ไม่ไปค่ะ” คนตัวเล็กกว่าฉีกยิ้มกว้างชวนขนลุกกว่าเดิม

“ต่อให้ท่านจะไล่ข้าอีกกี่ครั้ง ข้าก็ขอยืนกรานว่าข้าจะอยู่ที่นี่ ในฐานะภรรยาของท่าน”

“เฮ้อ ข้าละอ่อนใจกับเจ้าจริง ๆ หยวนหยวน

ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งแล้วว่าเจ้าเป็นคน ข้าเป็นมังกร

เราทั้งสองไม่อาจอยู่ร่วมกันฉันท์สามีภรรยาได้หรอก”

“อะไรกำหนดล่ะ สปีชีส์หรือว่าลักษณะทางกายภาพ”