บทที่1การกลับมา

สถานที่ที่มีลานถนนกว้างยาวมีเสียงรถระหํ่าที่แข่งขันกันมีคนมากมากมายล้อมรอบคอยเชียร์คอยให้กำลังใจคนที่ตนเองชื่นชอบและในตอนนี้พ่อหนุ่มที่กำลังมาแรงแสงทางโค้งคงไม่พ้น อารัญ ชายหนุ่มนักแข่งรถที่ความหล่อมัดใจสาวๆแถมลีลาการขับรถก็ไม่แพ้กันเลยทีเดียวเชียว เขานั้นคว้าแชมป์มามากกว่า 10 ถ้วยแล้ว ถึงบางครั้งเขาจะแพ้แต่ก็ยังมีแฟนคลับมากมายคอยให้กำลังใจอยู่ และในตอนนี้เขาก็กำลังอยู่ในสนามแข่งที่ยิ่งใหญ่เขาหวังว่าเขาจะชนะในสนามนี้บวกกับแฟนคลับมากมายที่แห่มาเชียร์ไม่หยุดย่อนทั้งในสนามและในทีวีที่กำลังฉายสดอยู่ขณะนี้

   "เอาละครับทุกท่านกระผม สมชัย เป็นพิธีกรในสนามนี้ถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้มาร่วมสนุกกับสนามที่ยิ่งใหญ่นี้ก่อนจะเข้าการแข่งขันขอเชิญนักแข่งขันทุกท่านมาพูดคุยกับเหล่าแฟนคลับกันครับ เชิญครับ"

เหล่านักแข่งขันทุกคนได้พูดคุยกับแฟนคลับของตัวเองอย่างสนุกนานแต่คนที่น่าจับตามองที่สุดก็คงไม้พ้นอารัญที่แค่ก้าวขาเข้าก็มีเสียงกรี๊สดังสนั่นสนามเลยทีเดียว

   "และคนสุดท้ายที่จะมาพูดคุยนั้นคือ คุญอารัญ ครับผม!! ขอเชิญครับ"

   "สวัสดีครับชาวด้อมอารัญ"

[ กรี๊ส! กรี๊ส! กรี๊ส! วู้วว!!]

    "ใจเย็นก่อนนะครับๆฟังผมพูดก่อน"

แค่เขาบอกให้ฟังคนทั้งเกือบสนามก็เงียบลงทันทีทันใดมันช่างเป็นสิ่งที่น่ารักมากๆ

   "ผมแค่อยากจะบอกว่า ขอบคุณทุกคนที่คอยให้กำลังใจผมซัพพอตร์ทุกๆอย่างแม้ผมจะแพ้ในการแข่งขันแต่ครั้งนี้ผมต้องเอาถ้วยมาให้ได้ครับฝากด้วยครับผม!"

[วู้วๆๆ  อารัญสู้ๆ อารัญสู้ๆ] เสียงปรบมือดังกระหนํ่าหลังสิ้นเสียงพูดอารัญ

   "โอเคครับได้เวลาการแข่งขันแล้วขอเชิญนักแข่งขันทุกท่านเข้าประจำที่เลยขอรับบ"

สายตาผู้คนทั้งใจสนามและคนที่กำลังดูถ่ายทอดสดทางทีวีโทรศัพท์นั้นจดจ่อในการเริ่มแข่งเป็นอย่างมากใจเต้นแรงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ความหวัง และอีกไม่นานการแข่งขันจะเริ่มออกตัวต่อหน้าผู้คนแล้ว

   "เอาหละครับการแข่งขันจะเริ่มใน 3 2 1"

   "เริ่มครับ ไป!!"

สิ้นเสียงผู้ประกาศไปไม่กี่วิเหล่านักซิ่งทั้งหลายได้พากันออกตัวไปตามๆกันทั้งเบียดทั้งแซงกันอย่างไปไม่ลดละแต่ตอนนี้ผู้ที่นำอยู่คืออารัญชายหนุ่มขวัญใจสาวๆเขานั้นนำทุกคนได้ไกลมากๆเสียงของของเหล่าแฟนคลับดังสนั่นไปทั้งสนามเพื่อที่หวังว่าเขาจะชนะในสนามนี้จะได้มีโอกาสไปแข่งที่ต่างประเทศเป็นหน้าให้ประเทศของเรา ไม่กี่นาที ไม่กี่นาที เขาจะเข้าเส้นชัยแล้ว

   "อีกนิดเดียว อีกนิดเดียว เร็วสิอารัญ เร็วๆสิตัวเอง จะเข้าได้แล้วอีกนิดเดียว..."

อีกไม่กี่ก้าวอารัญจะเข้าเส้นชัยแล้วแต่ก็มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นกลางสนามรถของอารัญได้พลิกควํ่าล้มรถคันอื่นๆที่ตามมาก็ชนท้ายทำให้ล้มกันเป็นแถว ซึ่งทำให่ผู้คนในสนามพากันตกใจเป็นอย่างมากเกิดอะไรขึ้นกับอารัญทำไมอยู่ดีๆรถเขาถึงพลิกควํ่าเสียงรถพยาบาลพากันขี่เข้ามาเพื่อพาคนที่บาดเจ็บไปโรงพยาบาลทุกคนในสนามแข่งตอนนี้ฟื้นรักษาไม่กี่วันก็หาย แต่อารัญยังไม่มีท่าทีที่จะฟื้นเลยทำเอาผู้คนเป็นห่วงอารัญมากๆครอบครัวทางฝ่ายอารัญก็เป็นห่วงไม่น้อยเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่ เขาจะเป็นเจ้าชายนิททราไปแล้วหรอ...

4สัปดาห์ผ่านไป

   "อื้อ...."

   "ตื่นแล้วหรอชายที่รักของข้า"

เสียงของชายร่างใหญ่เอ่ยขึ้นหลังเห็นอารัญฟื้น อารัญตื่นมางัวเงียได้ยินเสียงของคนแปลกหน้าทำเอาเขาตกใจแถมที่ที่เขาอยู่ทำไมมันไม่เป็นโรงพยาบาลเขาจำได้ว่าตัวเองวูบในการแข่งขันรถแต่ทำไมที่ไม่ใช้โรงพยาบาล

   "เอ่อ คุณครับที่ที่ไหนหรอครับผมควรอยู่ที่โรงบาลนี่"

ชายร่างใหญ่คนนี้ไม่พูดอะไรพอได้ยินเสียงอารัญพูด ก็เข้าไปกอดเขาอย่างแน่นทันที

   "เห้ย คุณมากอดผมทำไม"

   "คนรักของข้า คนนรักของข้า เจ้ามาหาข้าแล้ว อย่าหนีข้าอีกนะอยู่กับข้าตลอดไปได้รึปล่าว"

   "เห้ยคุณ เป็นอะไรวะปล่อยดิ"

อารัญหงุดหงิดมากอยู่ดีๆมีคนแปลกหน้าที่ไหนก็ไม่รู้มากอดแถมมาบอกรักอีกเขานั้นได้ผลักชายคนนี้อย่างแรงพร้อมต่อยเข้าที่หน้าชายคนนั้นอย่างจัง

   "คุณเป็นบ้าอะไรวะอยู่ดีๆมากอดมาบอกรักผมทำไมใครรักคุณ"

   "เจ้าคือคนรักของข้า เจ้ากับข้ากำลังจะได้เข้าพิธีแต่งงานกันข้าดีใจมากเจ้าไม่ดีใจหรอที่รักของข้า"

   "หยุดบ้าดิ ตื่นเหอะขอร้องเป็นบ้าอะไรผมไม่คบชาย!"

สิ้นเสียงอารัญพูดเขาก็จะต่อยชายคนนั้นอีกทีเพราะเขาหงุดหงิดมากแต่ยังไม่ทันที่จะต่อยโดนหน้าชายคนนี้เขาก็คว้าแขนอารัญไว้อีกมือโอบเอวอารัญแล้วค่อยๆจูบอารัญอย่างช้าๆ

   "อื้อ!"

ด้วยแรงของอารัญที่พึ่งตื่นจากการนอนเป็นเวลานานแน่นอนเขาไม่มีแรงที่จะผลักออก ได้แต่ดิ้นในตัวของร่างใหญ่ที่กำลังจูบกัน ผ่านไปไม่นานร่างใหญ๋ก็ได้ค่อยๆปล่อยอารัญจากการจูบนี้

   "เป็นบ้าอะไรวะ ฮึกๆ บอกว่าไม่ชอบผู้ชายไงนี่มันจูบแรกของผมเลยนะเว้ย! ฮือๆ..."

   "เจ้าร้องให้ทำไมอารัญข้าทำอะไร นี่ข้าเองไง มาศิ คนรักของเจ้า"

อารัญได้แต่ร้องให้นํ้าตาที่เต็มบนแก้มของอารัญทำเอามาศิเหมือนใจจะขาดที่เห็นคนรักของเขาร้อง

   "ไม่เอาสิอารัญข้าผิดไปแล้วที่เจ้าพึ่งตื่นแต่ข้ามากวนเจ้า มาศิผิดไปแล้วให้อภัยข้าด้วย

   "ผมอยากกลับบ้าน ฮึก...เอาผมกลับบ้านที"

   "เจ้าพูดอะไรของเจ้าที่นี่บ้านของเราเมืองที่นี่เป็นของเราพ่อกับแม่เจ้าเสียไปแล้วนะอารัญเจ้าจะกลับไปหาแม่เจ้าได้ยังไง"

   "คุณพูดอะไรของคุณแม่ผมยังไม่ตาย"

   "ข้าว่าเจ้าออกไปดูข้างเถอะเจ้าจะได้จำบ้านเมืองของเราได้"

หลังมาศิพูดจบก็พาอารัญออกมาข้างนอกอารัญหลังเห็นยิ่งตกใจกว่าแต่ก่อนอีกคนที่มีแต่คนแต่งตัวสมัยก่อนกันหมดเลยการอยู่อาศัยก็แบบคนสมัยก่อน หรือว่าเขาจะย้อนเวลามา

   "อะไรวะเนี่ย!!"

                                      [นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้นไม่มีเหุติการณ์เกิดขึ้นจริงกรุณาอ่านเพื่อความบันเทิง]

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***