ป้ายทอง

ท่านเจ้าเมืองรีบเดินไปปิดบานประตูหน้าต่าง

"ขอประทานอภัย กระหม่อมมีตาหามีแววไม่"

"ข้าไม่โทษเจ้าหรอก ตั้งแต่เสด็จพ่อข้าสวรรคตไปเจ้าก็มิได้เข้าวัง อีกอย่างเจ้าเคยพบข้าตอนข้ายังเยาว์วัย จำไม่ได้ก็คงไม่แปลก"

"ขอบพระทัยฝ่ายที่ไม่ถือโทษโกรธเคืองกระหม่อม"

"เอาเถอะ ที่ข้ามาวันนี้เพื่อที่จะสอบถามเจ้าเท่านั้น แต่หากว่ามีเรื่องฝ่าบาทเสด็จมากยังเมืองโม่โฉวแพร่งพรายออกไป รับรองว่าหัวของเจ้าจะหลุดออกจากบ่าแน่นอน"

สายตาอันน่าหวาดกลัวของนางมองมาที่หัวของท่านเจ้าเมือง

"กระหม่อมรู้ตัวเองดีพะยะค่ะ"

"เข้าเรื่องเถอะ ที่ข้ามาวันนี้เพียงเพื่อที่จะถามเจ้าเรื่องราคาสินค้าในเมืองโม่โฉวถึงเพิ่มขึ้นหลายเท่า"

"เหตุใดฝ่าบาทต้องมาถามด้วยตนเอง ทั้งๆที่ในวังหลวงมีขุนนางตั้งมากมายที่สามารถตอบคำถามของพระองค์" ท่านเจ้าเมืองกล่าวถาม

"ขุนนางในวังไว้ใจได้ที่ไหนกัน แล้วเจ้าล่ะข้าสามารถเชื่อใจเจ้าได้ไหม"

"งั้นกระหม่อมจะกราบทูลตามความจริง เป็นเพราะเสนาบดีกรมคลัง กล่าวว่าเป็นพระประสงค์ของฝ่าบาทที่ทำให้ภาษีสูงขึ้น ราคาสินค้าในเมืองนี้ต้องจำยอมเพิ่มราคาสินค้า มิเช่นนั้นเหล่าพ่อค้าแม่ค้าได้ขายทุนเป็นแน่"

"เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้"

"พะยะค่ะ

"ข้าจะกลับแล้ว ดูแลหัวของเจ้าไว้ให้ดีล่ะ"

"เดี๋ยวก่อนพะยะค่ะ กระหม่อมมีเรื่องจะทูลขอ"

"กระหม่อมขอฝากลูกสาวข้าให้ฝ่าบาทดูแลได้หรือไม่ ตัวกระหม่อมเองก็แก่มากแล้ว แม่ของนางก็จากไปตั้งแต่นางอายุ6 ขวบ กระหม่อมขอพระองค์เพียงเท่านี้พะยะค่ะ"

"อย่างนั้นก็ดี หากวันใดเจ้าทำผิดข้าจะได้ตัดหัวลูกเจ้าเลย"

"ฝ่าบาทหยอกล้อกระหม่อมเล่นแล้ว"

"เจ้าพูดมาอย่างนี้ เจ้าไม่กลัวข้าแล้วรึ?"

"กลัวพะยะค่ะ แต่กระหม่อมทราบดีว่าพระองค์ห่วงใยราษฎรมิเช่นนั้นพระองค์คงไม่มาเมืองโม่โฉวด้วยตนเองหรอก"

"ก็ได้ๆ แต่ข้าจะให้ลูกสาวท่านอยู่ในตำแหน่งใดดีล่ะ?"

"สุดแล้วแต่พระองค์เลยพะยะค่ะ"

"ได้ ถ้าอย่างนั้นก็บอกให้ลูกสาวเจ้าเตรียมตัว พรุ่งนี้เช้าข้าจะมารับที่หน้าจวน"