03 ฉันไม่กิน แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!!

"คุณรินหิวไหมครับ"ปืนเอ่ยถามฉันในขณะที่กำลังขับรถอยู่

"ฉันไม่หิว"ฉันตอบปืนแล้วหันหน้าหนี

"แต่คุณรินยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่หรอครับ"

ฉันเงียบไม่ตอบอะไร

"คุณรินครับ"

"มีอะไร"ฉันหันฟน้าไปถามปืน

"กินอะไรหน่อยนะครับ เดี๋ยวผมแวะร้านอาหารให้นะครับ คุณรินอยากกินอะไรครับ"

"ฉันไม่กิน แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!!"

"ไม่ได้หรอกครับ ถ้าคุณรินเป็นอะไรไปผมจะแย่เอานะครับ่"

"พูดไม่รู้เรื่องรึไงว่าไม่ต้องมายุ่งกับฉันน่ะ ห้ะ!"ฉันพูดเสียงดังใส่ปืน

"ป่าวครับ ผมแค่ทำตามหน้าที่"

"หึ นี่จำใส่สมองของนายเอาไว้นะว่าฉันไม่จำเป็นต้องมีนาย ไม่ต้องเอาหน้าของนายมาเจอหน้าฉันอีกเข้าใจมั้ย"

"เข้าใจครับ แต่ผมคงทำให้คุณรินไม่ได้"

"นายนี่มัน หื้ย!"ฉันทำหน้าไม่พอใจแล้วหันหน้าไปอีกทาง

ปืนขับรถมาจอดที่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่งเป็นร้านชื่อดัง

พูดไม่รู้เรื่องหรือไง ก็บอกแล้วไงว่าไม่หิว น่าลำคาญที่สุดเลย

ปืนเปิดประตูแล้วก้าวขาลงจากรถแล้วปิดประตูรถหลังจากนั้นเขาก็เดินอ้อมมาเปิดประตูให้ฉัน แต่มีหรอฉันจะลง หึ!ฉันไม่ลงหรอก

"เชิญลงด้วยครับคุณริน"

"ฉันเงียบไม่ได้ตอบอะไรไป"

"จะลงมั้ยครับ"

ฉันเงยหน้าขึ้นมองหน้าปืนแบบไม่พอใจอย่างมาก

"คุณรินจะลงดีๆ หรือจะให้ผมอุ้มครับ"

ฉันตกใจเล็กน้อยกับคำพูดของเขา

เขาทำให้ฉันหงุดหงิดมากที่สุดเลยฉันไม่เคยหงุดหงิดแบบนี้มาก่อนเลย

ฉันก้าวขาลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในร้านอาหารโดยที่ไม่รอปืนเลย

ที่ฉันยอมลงไม่ใช่เพราะฉันยอมแพ้หรอกนะ ฉันแค่ลำคาญ

ฉันเดินไปที่โต๊ะแรกฉันกำลังจะเลื่อนเก้าอี้ออกแต่ปืนเอื้อมมือมาขยับเก้าอี้ออกให้ฉัน

"เชิญนั่งครับ"ปืนเอ่ยบอกกับฉันพร้อมกับยิ้มหวานให้ฉัน

"ขอบใจนะ แต่คราวหลังไม่ต้องฉันทำเองได้".

"ไม่เป็นไรครับ เป็นหน้าที่ของผมยู่แล้ว"

"ฉันไม่ได้สั่ง นายไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้"

"ผมเต็มใจครับ"

สิ้นเสียงเขาฉันก็ไม่พูดอะไรอีก

ไม่นานก็มาพนักงานมารับออเดอร์

"สวัสดีครับคุณริน รับอะไรดีครับ"

"สปาเก็ตตี้1จาน"

"ครับ แล้วอีกท่านรับอะไรดีครับ"

"เสต็ก1จานครับ"

"ครับ รอสักครู่นะครับ"พูดจบพนักงานก็เดินจากไปทันที

"เลิกยุ่งกับฉันสักทีได้ไหม"

"ทำไมล่ะครับ คุณรินไม่สะดวกใจที่จะร่วมงานกับผมหรอครับ"

"ใช่ รู้ก็ดีแล้ว ออกไปจากชีวิตของฉันซะทีสิ"

"น่าเสียดายจังเลยนะครับ ผมไม่ใช่คนที่เปลี่ยนใจง่ายด้วยสิ"

"นี่นายทำไมหน้าด้านแบบนี้ห้ะ!"

"อ้าวจริงหรอครับ ผมไม่เคยรู้เลยนะครับ"

"นะ นายนี่มัน โอ้ยยฉันจะทำยังไงกับนายดีนะหึ!"

"คุณรินอย่าไล่ผมเลยนะครับ ผมจะทำงานให้ดีที่สุด"ปืนพูดพร้อมกับมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่จริงจัง

"ก็ได้ ฉันให้เวลานายแค่เดือนเดียว ถ้านายยังทำให้ยอดของบริษัทฉันเพิ่มขึ้นไม่ได้นายต้องเลิกยุ่งกับฉันตกลงมั้ย"

"ตกลงครับ ผมทำได้แน่นอน"

หึ นายไม่มีทางทำได้หรอก

ไม่นานพนักงานก็เอาอาหารมาเสิร์ฟ ฉันหยิบช้อนขึ้นมาแล้วตักสปาเก็ตตี้ในจานเข้าปาก

"คุณรินชอบกินสปาเก็ตตี้หรอครับ"

ฉันมองหน้าปืนแต่ไม่ได้พูดอะไรเพราะเคี้ยวสปาเก็ตตี้อยู่

หลังจากกินเสร็จฉันก็กลับไปที่บริษัท

#ภายในรถ

"คุณรินครับ"

"อะไร"

"ป่าวครับ ไม่มีอะไร"

"แล้วเรียกฉันทำไม"

"เอ่อ....ขอโทษครับ"ปืนเอ่ยบอกกับฉันพร้อมกับฉันหน้ามาหาฉันแล้วหันไปมองทาง

"อีกเรื่องนะ ช่วยมองถนนมากกว่ามองหน้าฉันด้วย"

"เอ่อ....คะ....ครับคุณริน"

"ทำไมนายถึงตกลงที่จะมาเป็นเลขาให้ฉัน"

"ท่านเป็นคนขอให้ผมมาเป็นเลขาของคุณรินครับ"

"นายก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมาเป็นเลขา

ฉันก็ได้หนิ ทำไมไม่ปฏิเสธไปล่ะ"ฉันถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ผมไม่อยากปฏิเสธครับ ผมยินดีที่จะทำงานนี้ครับ"

"ถ้าถึงเดือนหนึ่งแล้วนายยังทำยอดให้บริษัทของฉันไม่ได้ล่ะก็ฉันไล่นายออกแน่"

"ครับ"ปืนตอบฉันแล้วยื้มมุมปากอย่างเจ้าเล่

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***