เจ้าหญิงปีศาจ
ตอน หมียักษ์และภาระใหม่
หลังจากได้เงินเป็นกอบเป็นกำเจ้าหญิงก็พามิเรียเรสเดินเข้ามาลึกถึงป่าดงดิบเพื่อค้นหาผู้เฒ่านักตีดาบในตำนาน
การเข้าป่าลึกที่ไม่มีผู้คนสัญจรช่างลำบากลำบน ต้นไม้และเถาวัลย์เกะกะทางไปทั่ว ต้องใช้มีดถางเพื่อเดินเข้าไปทีละนิด
"ตำนานที่เจ้าอ่านน่ะมันนานแค่ไหนแล้วเจ้าหญิง" หนุ่มใหญ่บ่นขณะฟันป่าหนามอยู่ข้างหน้าสาวน้อย
"ก็ไม่นานมาก ทำไมหรือ" เจ้าหญิงตอบ
"ข้าหวังว่าเค้าคงไม่แก่ตายไปแล้วนะ ถ้าอย่างงั้นเราเหนื่อยฟรีเลย" หนุ่มใหญ่บ่น
"ไม่สิ ข้าจำได้ว่าเคยอ่านมาตอนห้าปีที่แล้ว ตอนนี้ผู้เฒ่าคงแก่หง่อม" เด็กสาวกึ่งเดินกึ่งกระโดดตามหลัง
"หรือไม่ก็ตายแล้ว" หนุ่มใหญ่บ่นอีก
เดินเข้ามาจนลึกมาก ครึ่งค่อนวันจึงได้ยินเสียงน้ำตก ซ่า! ๆ
โอ๊งงง! ๆ จู่ๆมีเสียงสัตว์ป่าน่ากลัวดังกึกก้อง ราวกับว่ามันกำลังทรมานแสนสาหัส
"เสียงหมีนี่" เจ้าหญิงผู้รอบรู้เอียงใบหน้าสวยไปมา เอามือเรียวเล็กป้องหู
"ทางนั้น ที่น้ำตก" เธอวิ่งนำอัศวินเร็วปร๋อ เค้ารีบวิ่งตามเธอด้วยความเป็นห่วงเช่นกัน
วิ่งทะลุแนวต้นไม้ทึบออกมาก็เจอกับโขดหินและหน้าผาสูงชัน มีน้ำตกไหลหล่นลงมาจากผาสูง เบื้องล่างเป็นน้ำใสที่เย็นจับใจ
ซ่า! ๆ ๆ เสียงน้ำโดนซัดแตกกระเจิง สาวน้อยวิ่งตามมาก็เจอกับหมีควายตัวใหญ่ยักษ์ที่มือติดอยู่กับโขดหิน น้ำลึกท่วมเอวของมัน
โอ๊ง! ๆ ๆ มันแยกเขี้ยวกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดน่าเวทนา เจ้าหญิงไม่รอช้ารีบกระโจนลงน้ำไปจับมือหมีอย่างไม่กลัวตาย
"สตาร์เซีย อย่าาา" อัศวินชี้นิ้วไปที่ดวงตากลมแดงลูกใหญ่ของหมี ทว่าสายเสียแล้ว
ตูมมม! หมีตบร่างเพรียวบางกระเด็นฟาดโขดหิน เจ้าหญิงสลึมสลือในสภาพตัวเปียกยันหัว
ย๊ากกก! อัศวินหนุ่มถือมีดสั้นกระโดดลงไปหมายจะปักปลายแหลมบนหัวหมีป่า
อย่าาาา! เจ้าหญิงร้องห้ามสุดเสียง หนุ่มใหญ่หดมีดกลับแล้วปล่อยตัวเองลงน้ำดังตู้ม!
"อย่าทำร้ายข้า ข้าจะช่วยเจ้า" เจ้าหญิงพูดและทำภาษามือราวกับสัตว์ร้ายจะรู้เรื่อง เธอหมอบลงและคลานหัวจุ่มน้ำเข้าไปหาหมีอย่างไม่ห่วงชีวิตตัวเอง
อึง! หมีก้มหน้าลงและร้องเสียงเบาคล้ายจะสื่อสารตอบ มิเรียเรสย่องเข้าทางหลังหมีเค้าหวังจะใช้ฆ่ามันถ้าคิดทำร้ายเจ้าหญิง
เจ้าหญิงดำน้ำมองหาซอกหินที่มือหมีติดอยู่ เธอรีบกวักมือเรียกอัศวินจอมพลังให้มาช่วยงัดหินก้อนใหญ่ด้วยกิ่งไม้อันยาว
ไม่นานหมีป่าก็หลุดออกจากซอกหิน มันยืนขึ้นสูงเลยหัวคน สูงกว่าอัศวินทองเสียอีก ตัวของมันสีน้ำตาลใหญ่ยักษ์หนักราวๆ500กิโลกรัม ตาสีแดงใหญ่เท่าไข่ไก่ จมูกดำขนฟู กรงเล็บยาวโง้งและสามารถหดเก็บได้ด้วย
โอ๋ง! โอ่ง! โอ๊ง! หมีทำไม้ทำมือราวกับจะขอบคุณเด็กสาว มันคำนับและเดินตามทั้งคู่ไม่หยุด
"ไปได้แล้วไป ข้าจะไปธุระต่อ" เจ้าหญิงชี้มือไล่หมียักษ์เท่าไรมันก็ไม่กลับ มันยิ่งวิ่งตามหลังตุบๆจนรู้สึกได้เลยว่าแผ่นดินสะเทือนยุ่บยับ
"ไม่น่าไปช่วยเลย หวังว่ามันคงไม่ตามมากินเรานะสตาร์เซีย" อัศวินหนุ่มบ่นและวิ่งนำหน้า ทิ้งเจ้าหญิงน้อยยืนอยู่ใต้เงาหมียักษ์
"รอข้าด้วย" เจ้าหญิงโกยแซงมาจนได้
โอ๊ง! ๆ ๆ หมีวิ่งตามมาติดๆ
"ตามมาทำไม ไป ไปอยู่ที่ของแก" เจ้าหญิงหันมายืนเท้าสะเอวด่าหมี
อูง! หมีตัวใหญ่ยักษ์ก้มหน้ามองดิน มันเสียงเบาทำหน้าหง๋อราวกับกลัวโดนดุเสียอย่างนั้น
เจ้าหญิงใจอ่อนกับดวงตาแดงๆที่น้ำตาปริ่ม อ่านจากแววตามันแล้วเหมือนไม่เหลือใคร เหมือนว่าสูญเสียครอบครัวไปหมดแล้ว แววตาบอกอย่างนั้นเลย
"ไป จะตามไปก็ไป ตามไม่ทันข้าไม่รอด้วยนะ" เจ้าหญิงดุหมีแล้วเดินนำหน้าทุกคน
ตู้ม! ๆ ๆ หมีกลับวิ่งแซงทุกคน มันเอากรงเล็บปัดเปลื้องขวากหนามและเถาวัลย์ให้ทั้งสองเดินตามอย่างรู้งาน มันฉลาดยิ่งกว่าภาพลักษณ์ที่เห็นมาก
เดินมาจนค่ำก็เจอกับบ้านไม้หลังเล็กที่ทำจากต้นซุงทั้งท่อนเรียงขึ้นเป็นบ้าน มีแสงไฟในบ้านและมีควันลอยขึ้นปล่องไฟ ฉากบ้านผิดกับภาพป่าลึกที่ไม่น่าจะมีใครอาศัยอยู่ได้
"นั่นไง บนหลังคามีดาบปักอยู่ ใช่แน่ๆเลย" เจ้าหญิงวิ่งนำทุกคนไปหน้าบ้าน
ก๊อก! ๆ ๆ เธอเคาะประตูด้วยหัวใจที่เต้นแรง อัศวินหนุ่มที่วิ่งตามก็รู้สึกฮึกเหิมลำพองเมื่อจะได้จับดาบทองอีกครา
แอ๊ด! ประตูเปิดออก ทั้งสองกรูเข้าบ้าน หมียักษ์อยู่ข้างนอก มันเดินวนๆราวกับจะเฝ้าระวังความปลอดภัยให้
ด้านในบ้านมีแสงสลัว มีอาวุธหอกดาบหลากหลายแปะเต็มฝาบ้าน มีผู้ชายตัวเตี้ยๆใส่ชุดคลุมหัวลงมาถึงเข่า เค้าเดินกระเผกๆเหมือนคนแก่หง่อมจวนจะสิ้นลม
"ท่านผู้เฒ่า ได้โปรดตีดาบเรียกสายฟ้าอีกครั้งเถิด ทำมันให้อัศวินทองของข้า" เจ้าหญิงคุกเข่ากราบกรานทันที
หา! ผู้เฒ่าในชุดคลุมดำตกใจนิดๆ เค้าถอยไปนั่งบนเก้าอี้โยกและทำทีลูบหนวด ตากวาดมองหนุ่มใหญ่และสาวน้อยอย่างพินิจ
"ได้โปรดเถิด ข้าต้องการดาบเพื่อปกป้องนาง นางต้องการบัลลังก์ ไม่ได้ต้องการเพื่อตัวเองแต่ต้องการให้ประชาชนเป็นสุข ไร้การข่มแหง ไร้การเข่นฆ่าเช่นอำมาตย์ชั่วในปัจจุบัน" อัศวินหน้าหล่อรวบรัดความ (เค้าคุกเข่าอยู่ข้างๆเจ้าหญิง)
อื่ม! เอ้อ! ผู้เฒ่าทำเสียงทุ้มใหญ่แต่ไม่พูดซักคำ ราวกับกลัวคนจะได้ยินน้ำเสียง
"นะท่าน มีเพียงดาบเรียกสายฟ้าที่จะต่อกรกับทหารชั่วนับแสนๆได้ ไม่เช่นนั้นเราสองคนไม่มีทางได้ฆ่าอำมาตย์ชั่ว" เจ้าหญิงอ้อนวอนทั้งน้ำตา เส้นน้ำใสเริ่มหยาดพาดตรงสองแก้ม
"อ่า คือ คือว่าข้าคิดว่าข้าทำได้นะดาบสายฟ้า" ผู้เฒ่าตอบเสียงเหมือนเด็ก
"ทำไมเสียงท่าน" ทั้งสองลุกยืนด้วยความตกใจ
หมับ! มิเรียเรสดึงหมวกคลุมหน้าผู้เฒ่าออก กลับเป็นหน้าเด็กชาย ดูแล้วอายุเพียงเจ็ดขวบ
"อ้าว เจ้าหนู" เจ้าหญิงอ้าปากค้างอย่างงึงงัน
"แล้วผู้เฒ่าล่ะ" มิเรียเรสก้มถามเด็กชายหน้าขาวตัวผอมกระหร่อง
"นั่นไง" เด็กชายชี้ผ่านหน้าต่างออกไปยังหลุมศพไกลๆ
"แล้วเจ้าเป็นใคร" อัศวินถามเด็ก
"ข้าก็เป็นลูกไง ลูกเทพนักตีดาบก็เหมือนเทพนักตีดาบน่ะแหละ" เด็กชายเอ่ยขึ้น ตากลมแป๋ว
"แล้วจะ เจ้า เจ้าอยู่คนเดียวมาตลอดเลยรึ" เจ้าหญิงถามอย่างเหลือเชื่อ
"ช่าย ฮี่! ๆ " เด็กชายถอดผ้าคลุมออกแล้วส่งยิ้มอวดฟันหรอ
"แล้วเจ้าตีดาบได้จริงๆไหม ไม่ต้องดาบสายฟ้าก็ได้ดาบธรรมดาก็ยังดี" มิเรียเรสถามอย่างกับว่าเสียดายที่บุกป่ามาฟรีๆ
"ได้สิ ดาบทองเรียกสายฟ้าก็ยังได้ ข้าเรียนรู้วิธีจากท่านพ่อมาหมด ขอแค่ เออ แค่เอิ่ม แค่" เด็กชายอ้ำๆอึ้งๆ
"ขออะไรล่ะ ว่ามาสิ" เจ้าหญิงถามซ้ำอย่างอารมณ์เสีย
"ขอเป็นลูกได้ไหม ท่านเป็นพ่อบุญธรรม ท่านเป็นแม่บุญธรรม พาข้าออกไปจากป่านี้ด้วย พรุ่งนี้ข้าจะตีดาบให้เลย" เด็กน้อยอ้อนวอนสุดใจ ดวงตาใสวิ๊งค์ ๆ ยิงประกายความหวังชวนให้ใจอ่อน
อืม! มิเรียเรสพยักหน้า
ตึง! เจ้าหญิงเป็นลมร่วงลงไปนอนหงายเงิบอยู่บนพื้น
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments