อยู่ดีๆก็รวยล้นฟ้า

แด๊ดดี้สุดที่รัก

    ตอน อยู่ดีๆก็รวยล้นฟ้า

    เช้าวันนี้มีรถพยาบาลมารับธาดาออกไปรักษาที่โรงพยาบาลชั้นนำ นอกจากเค้าจะฟอกไตแล้วยังต้องฉีดยาที่บินตรงมาจากฝรั่งเศษเพื่อฟื้นให้ร่างกายคงอยู่ได้นานที่สุด

    ซึ่งยานั่นแพงหูฉี่ นับเป็นการยืดอายุที่ใช้เงินเยอะมากๆ

    "ทำไมเค้าไม่ให้เราไปด้วยนะ" เสียงบ่นพร่ำดังอยู่ในสวนดอกไม้หน้าบ้าน หากจะเรียกให้ถูกคงต้องเรียกว่าทุ่งดอกไม้ส่วนตัว เพราะว่ามองไปทางไหนก็มีแต่ดอกไม้หลากสีกว้างสุดลูกหูลูกตา

     ความกว้างขวางของคฤหาสน์นี้ เทียบว่าหากจะเดินไปประตูหน้าก็เหมือนเดินจากปากซอยไปท้ายซอยนั่นเอง

    สาวน้อยเดินบ่นให้พุ่มดอกไม้ฟัง มือก็เด็ดกลีบกุหลาบร่วงหล่นเป็นทาง "ทำไมรู้สึกคิดถึงเค้าจังเลยนะ อยากไปด้วยก็ไม่ให้ไป"

    "คุณหนูคะ ครูฝรั่งมาสอนอังกฤษค่ะ" เสียงป้ามะลิประกาศออกไมค์ตามหาเนเน่

    "หืม วันนี้มีเรียนอีกแล้วเหรอ"

    เด็กสาวในชุดบ้านๆแบบเสื้อยืดกางเกวขาสั้นวิ่งกลับเข้าคฤหาสน์หลังใหญ่ ความที่เธอประหยัดจึงใส่เสื้อยืดตัวเล็กที่ซื้อมาตั้งแต่ตอนม.3

    เสื้อมันเลยรัดรูปจนเห็นอกน้อยๆที่ชี้ตั้งได้รูป กางเกงผ้าขาสั้นก็เป็นกางเกงที่ซื้อตลาดนัดข้างๆโรงเรียนประจำ มันสั้นจนเห็นขายาวๆที่เรียวสวยแบบต้นขาใหญ่ไล่เล็กลงมา ตูดสองข้างไม่ใหญ่แต่งอนเด้งขึ้นเตะตา สัดส่วนแบบนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ

     ภายในห้องรับแขกมีครูสาวฝรั่งนั่งรอบนโซฟาหนังอันหรูหรา ป้ามะลิชงกาแฟมาให้หล่อนจิบรอพลางๆ สักพักเนเน่ก็วิ่งมาถึง

    ซู๊ดดด! อา! ครูฝรั่งยกแล้วกาแฟซด แล้วทำเสียงชื่นใจ กลิ่นเมล็ดกาแฟคั่วบดหอมฟุ้งไปกับไอสีขาว

    "โหว! หนูขอแบบนั้นซักแก้วนึงได้ไหมคะแม่มะลิ" เนเน่เอ่ย

    "ป้าค่ะ"

    "คุณพ่อไม่อยู่ซักหน่อย หนูอยากเรียกแบบนี้ค่ะ" สาวน้อยเถียงได้น่ารักน่าชัง

    ฮิ! ๆ ป้าแม่บ้านหัวเราะแล้วออกไปชงกาแฟ เนเน่นั่งลงตรงข้ามครูแล้วทั้งคู่ก็เริ่มเรียนภาษา ธาดากำชับกับว่าเธอจะต้องฟัง พูดและเขียนอังกฤษได้คล่องภายในสามเดือน

    "มาแล้วค่ะ เค้กมะพร้าวกับคาปูชิโน่ร้อน" ป้ามะลิกลับมาพร้อมของกิน

    "ฮิ ๆ ขอบคุณค่ะ" สาวน้อยซดกาแฟพลางตักเค้กกินอย่างเอร็ดอร่อย

    ฮิ! ๆ คุณครูสาวหัวทองก็จิบกาแฟและสอนไปด้วย ทั้งคู่ดูเข้ากันได้ดีมาก เพียงไม่กี่ชั่วโมงเนเน่ก็ฟื้นความรู้ที่เคยเรียนมาได้หมดแล้ว

    บรืนน! ๆ ๆ มีเสียงรถหลายคันแล่นเข้ามาในบ้าน

    มีทนายคนเดิมเดินนำหน้าคนสามที่คนเข้ามาในห้องรับแขก พวกเขายืนอยู่ข้างๆโซฟาแบบเรียงแถวหลังตรงเผงอย่างกับทหาร

    พาลให้สาวน้อยใจคอไม่ดีเมื่อยังไม่เห็นคุณพ่อเลี้ยงกลับมา

    คนนึงก้มแล้ววางกระดาษลงบนสมุดของเนเน่ "คุณเนรัญชลาช่วยเซ็นรับบัญชีเงินฝากตรงนี้ด้วยครับ"

    สาวน้อยกราดสายตาอ่านเอกสารจนพอเข้าใจว่ามันเป็นการโยกเงินจากชื่อคุณพ่อมาเป็นชื่อของเธอ ที่สะดุดตาคือมันมีเลขศูนย์เยอะมาก เยอะจนนับไม่ไหว

   "หน่วย สิบ ร้อย พัน หมึ่น แสน ล้าน สิบล้าน มันเท่าไหร่กันแน่คะ" เนเน่อ่านออกเสียง

    "หนึ่งหมึ่นสองพันกว่าล้านบาทครับ" เจ้าหน้าที่ตอบ ครูสาวถึงกับอ้าปากค้าง เนเน่ก็เช่นกัน

    แกร่ก! ๆ มือน้อยลงลายเซ็นต์ด้วยความงงๆ ด้วยเข้าใจว่าเป็นคำสั่งจากคุณพ่อจึงยอมเซ็นลงไปแต่โดยดี

    "เอกสารสิทธิ์ในการครอบครองอสังหาริมทรัพย์และที่ดินทั้งหมดค่ะ" เจ้าหน้าที่สาวยื่นแฟ้มสีดำๆมาตรงหน้า

    เนเน่เปิดดูแล้วอ่านตรงบรรทัดสรุป "บ้านจัดสรรร้อยกว่าหลัง โรงแรม รีสอร์ท และสนามกอล์ฟ"

    ครูสาวกำลังซดกาแฟ สองมือเธอสั่นเมื่อได้ยินรายการทรัพย์สิน หูก็ตั้ง ตาค้างโต

    งั่ม! ๆ เนเน่ตักเค้กใส่ปากแล้วเคี้ยวไปอ่านไป "สระว่ายน้ำ ฟิตเนส และศูนย์การประชุมกับพิพิธภัณฑ์ศิลปะ"

    เค่ก! ๆ เธอสำลักจนหน้าดำหน้าแดง จากนั้นอ่านต่อ "ไร่ผลไม้ ฟาร์มแกะ คอกม้าอีก ห๊ะ รวมสองพันเจ็ดร้อยห้าสิบหกไร่"

    พร่วด! กาแฟพุ่งออกทางจมูกครู

    ตุบ! ๆ ๆ ครูสาวเอามือปิดปากแล้วลุกเดินปรี่จะไปล้างหน้า

    เจ้าหน้าที่อีกคนวางแฟ้มหนาเตอะลงแล้วกล่าวต่อ "ยังไม่หมดครับ"

    "อะไรอีกคะ" เนเน่ถามขณะใช้มือเปล่าจ้วงเค้กขึ้นมาอม

    "รายการรถที่คุณหนูจะต้องเซ็นรับอีกร้อยกว่าคัน"

    ปุก! สาวน้อยสำลักจนเค้กพุ่งออกปาก

   "ยังมีทองคำและเครื่องประดับด้วยครับ"

    โครมม! คุณครูเป็นลมล้มลงไปกองหน้าประตู

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***