EP.16 ค้นหา #ZATAEntertainment

EP.16 ค้นหา #ZATAEntertainment

ห้าว ~ กี่โมงแล้วเนี่ย

คีย์ที่เพิ่งตื่นจากการนอนพักผ่อนไปเพราะไม่สบายเขาลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยความงัวเงียพร้อมกับเอามือขวาขึ้นมาขยี้ตาตัวเองก่อนที่เจ้าตัวจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อดูเวลา

เที่ยงแล้วหรอรู้สึกเหมือนเพิ่งหลับไปแป๊ปเดียวเองแต่ที่จริงแล้วก็นานเหมือนกันนะเนี่ย เอ้ะ เหมือนจะไม่ค่อยปวดหัวแล้วตัวก็ไม่ค่อยร้อนด้วยคงต้องขอบคุณพี่คีตะจริง ๆ ที่ทำให้อาการของผมดีขึ้นไวขนาดนี้ บุญคุณนี้ข้าน้อยจะไม่มีวันลืม ๆ

จู่ ๆ เด็กงัวเงียผมฟูก็ยกมือซ้ายขึ้นมือก่อนจะยกมือขวาที่กำมือเป็นกำปั้นประกบกันพร้อมกับคร่อมตัวลงสามครั้งอย่างช้า ๆ ก่อนจะหัวเราะร่าออกมา

จ๊อก ~

ทำไมความหิวมันถึงตามติดผมอย่างกับเป็นวิญญาณแค้นขนาดนี้ล่ะเนี่ยและไอเพราะความหิวนี่แหละทำผมเสียลุคไปหลายรอบแล้วไม่เท่ ไม่คูลเลย

โครก คราก ~

แต่จะว่าไปเท่มันกินไม่ได้อ่ะเนอะข้าวสิกินได้ไปหาข้าวกินดีกว่า

เขาใช้เวลาไม่นานในการปล่อยให้ความคิดไหลวนในหัวก่อนที่จะเจอเป้าหมายที่ต้องการเจ้าตัวก็รีบสะบัดผ้าห่มลุกจากเตียงก่อนจะมุ่งหน้าไปยังห้องครัว

แอ้ด ~

ชะแวบ พี่คีตะยังอยู่มั้ยน้าเค้าจะหาว่าผมมาขออาหารอีกมั้ยนะอีกนิดนึงผมก็จะกลายเป็นโอลิเวอร์ ทวิสท์แล้วนะ ขอข้าวกินหน่อยคร้าบ ขอข้าวกินหน่อยคร้าบ เหอ ๆ สมเพชตัวเองไม่ไหว

ผมค่อย ๆ ปิดประตูก่อนมองสำรวจในห้องหันไปทางซ้าย อ่ะ หันไปทางขวา ไม่อยู่แฮะ

คีย์เดินสำรวจในห้องครัวและเดินเลยไปดูในห้องนั่งเล่นแต่ยังคงไร้วี่แววของคีตะเขาจึงเลือกที่จะเดินไปหาของกินในตู้เย็นกินแทน

ไหนดูซิมีอะไรให้กินบ้าง เอ้ะ นั่นอะไร

มีกระดาษโพสอิทสีเหลืองใบเล็กแปะอยู่ที่หน้าตู้เย็น

‘ มีข้าวต้มอยู่ในตู้เย็นเอาไปเวฟก่อนกินนะเดี๋ยวพี่ออกไปข้างทำธุระข้างนอกก่อน ’

อ่า จะไปข้างนอกยังอุตส่าห์ทำข้าวไว้ให้กินอีกเป็นคนดีจริง ๆ เลยนะเนี่ยพี่คีตะ

ผมเปิดตู้เย็นหยิบข้าวต้มที่พี่คีตะทำไว้ให้เอาไปเข้าไมโครเวฟก่อนจะถือกลับมากินที่ห้อง

คีย์เดินถือชามข้าวต้มเข้ามาในห้องก่อนจะเอาชามข้าวต้มไปวางไว้บนโต๊ะหลังจากนั้นเจ้าตัวจึงเดินมาเปิดหน้าต่างที่ติดกับสระน้ำและค่อยเดินกลับไปเอาชามข้าวต้มมาวางไว้ตรงบานหน้าต่างแทน

อ้ะ ไปเอาโน๊ตบุ๊คมานั่งเล่นด้วยดีกว่า

คีย์แหงนหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้าแสงแดดอ่อน ๆ กระทบกับใบหน้าของเขาพร้อมทั้งยังสัมผัสได้ถึงสายลมพัดเอื่อย ๆ ค่อย ๆ พากลุ่มก้อนเมฆเคลื่อนตัวไปอย่างช้า ๆ ลมโชยอ่อน ๆ ยังพัดกลิ่นหอมของดอกไม้ฟุ้งกระจายไปทั่วทิศ

บรรยากาศดีจังเลยเหมาะแก่การรับประทานอาหารสุด ๆ ไหนลองชิมหน่อยซิ

“ฟู่ ๆ อ้ะ โอ้ย ๆ ร้อน ๆ” เวรเอ้ยไม่น่ารีบกินเลยลิ้นพองเลยทีนี้กินข้าวไม่อร่อยไม่อีกสามสี่วันแน่ ฮือ หมดกันบรรยากาศดี ๆ

จริงสิยังมีเรื่องที่เรายังคิดไม่ตกอยู่หนิเรื่องพี่รหัสคือความจริงผมจะรอฟังเฉลยจากพี่ ๆ ที่เดียวเลยก็ได้แหละนะแต่เรื่องนี้น่ะมันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรีไม่มีทางที่ผมจะยอมแพ้กับอะไรง่าย ๆ แค่นี้หรอกนะ หึ ๆ

แต่ว่าจากข้อมูลที่ไปถามพวกรุ่นพี่มาก็เหมือนว่าจะไม่มีศิลปินของค่ายซาต้าที่อยู่ในมอเราเลยถ้าข้อมูลจากภาคพื้นสนามไม่มีล่ะก็เราคงต้องหาข้อมูลจากหน่วยงานลับสุดยอดที่มีแหล่งข่าวที่รวดเร็วที่สุดของโลกใบนี้แล้วแหละ

ซึ่งนั้นก็คือ Twitter

ทวิตเตอร์นี่แหละรู้ทุกอย่างไม่งั้นพี่อีลอนมัสก์แกคงไม่มาซื้อไปหรอกเอาล่ะมาลองดูกัน

ค้นหา #ZATAEntertainment

ผมกวาดสายตาพร้อมกับขยับหน้าจอลงมาเรื่อย ๆ เพื่อหาข้อมูลที่ดูน่าจะเป็นประโยชน์

อืม ส่วนใหญ่จะเป็นรูปที่ศิลปินของค่ายไปร่วมงานต่าง ๆ ไม่ก็พวกงานของพวกสปอนเซอร์ ไม่เจออะไรที่ดูจะช่วยเลยแฮะงั้นลองเสิร์ชชื่อมอด้วยดีกว่าเผื่อจะเจออะไรมากขึ้น

ค้นหา #ZATAEntertainment มหาลัยทรินิตี้

คีย์จ้องไปที่หน้าจอโน๊ตบุ๊คอย่างตั้งใจเขากวาดสายตาอ่านข้อความที่อยู่บนหน้าจอด้วยความรวดเร็วพร้อมกับมือที่กดเลื่อนหน้าจอลงมาเรื่อย ๆ ก่อนที่สายตาของเค้าจะเจอบางอย่างที่น่าสนใจพร้อมกับมือที่เลื่อนกลับมาดูที่ข้อความนั้น

‘ แกว่านี้ชั้นมาซื้อของที่ตึกแล้วเจอเด็กฝึกค่ายซาต้าด้วย แง น่ารักมากกกขนาดยังไม่ได้เดบิวต์ยังออร่ากระจายขนาดนี้เลยอ่ะ โดยเฉพาะคนที่ผมสีบอนด์ ๆ น้ำตาล ๆ ได้ข่าวว่าเรียนอยู่ที่มหาลัยทรินิตี้ด้วย ’

ห้ะ เด็กฝึกหรอมิน่าล่ะที่ยังไม่ค่อยมีคนรู้จักเพราะยังไม่ได้เดบิวต์นี่เอง

ผมจ้องไปที่ภาพในทวิตอีกครั้งภาพที่ผมเห็นคือเป็นกลุ่มของผู้ชายห้าคนที่กำลังเดินออกมาจากตึกอยู่แต่ว่าภาพนี่มันดูไกลมากเลยนี่สิมองหน้าไม่ออกเลยว่าเป็นใคร

คนที่ผมสีบอนด์ ๆ น้ำตาล ๆ งั้นหรอมีรูปที่ใกล้กว่านี้มั้ยนะ

ผมกดเข้าไปในทวิตนั้นก่อนที่จะเลื่อนลงมาข้างล่างเพื่ออ่านคอมเม้นท์

‘ หูย น้องแพรแต้มบุญสูงมากเลยอ่ะอยากเจอบ้างจัง ’

‘ จริงพี่เมย์หนูก็ไม่ได้คิดว่าจะเจอแต่ทุกคนหล่อมากจริง ๆ ปักเมนตั้งแต่ยังไม่เดบิวต์เลยได้มั้ย TT ’

‘ ไหน ๆ ปักเมนคนไหน ’

‘ คนนี้เลยพี่ในรูปว่าหล่อแล้วแต่ตัวจริงหล่อกว่ามากกกก สเต็กเลยอ่ะไอต้าวหนุ่มแบดบอย ’

ผมเลื่อนสายตาลงมาหลังจากอ่านข้อความข้างบนเสร็จเพื่อดูรูปที่เจ้าของทวิตลงไว้

สายตาของคีย์เบิกกว้างพร้อมกับร่างกายที่นิ่งไปชั่วขณะหนึ่งก่อนที่เจ้าตัวจะเอ่ยเสียงออกมาอย่างเบา ๆ

“พี่เจไดหรอ”

เชี่ยยยยย ไม่รู้ว่าผมต้องช็อคเรื่องไหนก่อนดีระหว่างเรื่องที่พี่เจไดเป็นเด็กฝึกค่ายซาต้ากับเรื่องที่พี่เจไดเป็นพี่รหัสผม เฮ้ย แต่ถ้าจะรีบด่วนสรุปแบบนั้นมันก็ดูจะเร็วเกินไปบางทีอาจจะมีเด็กฝึกคนอื่นที่อาจจะเป็นพี่รหัสเราก็ได้

อ๋า มิน่าล่ะถึงไม่ค่อยเห็นหน้าที่มอน่าจะยุ่งเรื่องซ้อมหนักแน่เลยแถมยังร้องเพลงเพราะขนาดนั้นด้วยและเหมือนว่าพี่เค้าบอกว่าเค้าชอบเต้นด้วยนี่นาเส้นผมบังภูเขาจริง ๆ ทำไมผมถึงคิดไม่ได้นะ

ตามหาคำตอบอยู่ตั้งนานแต่ใครจะรู้ว่าสุดท้ายแล้วคำตอบอยู่ตรงหน้าเราตั้งแต่แรกแล้วถ้าแบบนี้แล้วผมเดินเข้าไปถามพี่เค้าตรง ๆ เลยดีมั้ยนะเอาจริงพี่เค้าอาจจะลืมเรื่องน้องรหัสไปแล้วก็ได้เพราะน่าจะต้องโฟกัสเรื่องซ้อมมาก ๆ แบบนั้นแล้วหรือว่าไม่ต้องทักเลยดีจะได้ไม่เป็นการกวนพี่เค้าด้วย โอ้ย ไม่รู้ด้วยแล้ว

คีย์กระโดดขึ้นเตียงก่อนจะดีดดิ้นตัวไปมาเพราะไม่รู้จะทำอย่างไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นตรงหน้าของเขา

“ลูลูชชชชชช กลับมาแล้วคร้าบ”

เสียงของเจ้าหมาส้มที่คุ้นเคยดังมาแต่ไกลทำให้ผมต้องดีดตัวลุกจากเตียงหลังจากที่หลับไปรอบที่สามขึ้นมาเปิดประตู

“โทมะ”

“ตัวไม่ร้อนแล้วหนิดีขึ้นแล้วหรอ”

ผมยังพูดไม่ทันจบประโยคทันทีที่เปิดประตูโทมะก็เอามือมาแปะที่หน้าผากของผมเลย

“อื้อ ดีขึ้นแล้วล่ะพี่คีตะช่วยทำข้าวกับหายามาให้กินน่ะ”

“งั้นหรอ” โทมะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ผมหันไปมองที่มือโทมะดูเหมือนว่าจะถืออะไรมาด้วยตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว

“อ้ะ ซื้อยากับคูลฟีเวอร์มาด้วยหรอ”

“อื้อ ตอนแรกเราจะรีบเอากลับมาให้ตอนพักเที่ยงแต่จู่ ๆ อาจารย์ก็เรียกเราไปคุยว่าจะให้ช่วยพรีเซ้นต์งานเราเลยปลีกตัวมาไม่ได้เลยขอโทษด้วยนะ”

โทมะพูดพร้อมกับมองมาที่หน้าของผมอย่างรู้สึกผิด

“ไม่ต้องคิดมากหรอกแค่นี้ก็รบกวนนายจะแย่แล้ว”

ผมพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปตบไหล่ของโทมะเบา ๆ

“อืม งั้นมากินข้าวกันเถอะเราซื้อต้มเลือดหมูกับข้าวมาคิดว่าลูลูชอาจจะอยากกินอะไรร้อน ๆ”

“ว้าว โป๊ะเช้ะโทมะนายไปเป็นหมอดูได้เลยนะเนี่ยอ่านใจเราได้เป๊ะ ๆ เลยกินข้าวต้มกับโจ๊กจนเบื่อแล้วกำลังอยากกินข้าวกับอะไรร้อน ๆ พอดีเลย”

ผมยิ้มพร้อมกับชูมือขึ้นมาสองข้างทำท่าถูกต้องนะครับของคุณอาปัญญาในรายงานแฟนท้ายใส่โทมะ

“ฮ่า ๆ อืมงั้นเราขอทำนายว่าเดี๋ยวอีกสักพักนายจะต้องเดินไปทางขวา”

ผมยิ้มและก้าวไปทางขวาก้าวนึง

“เห้ย นายทายถูกได้ไงอ่ะโทมะ โอ้ ๆ นับถือ ๆ อาจารย์โทมะขอเลขเด็ดให้ลูกสักงวดทีเถอะเดี๋ยวลูกจะเอาผ้าสามสีมาทำเป็นผ้าพันคอให้” ผมพูดพร้อมกับยกมือไหว้โทมะไปด้วย

“ฮ่า ๆ สรุปนี่จะให้เราเป็นหมอดูหรือต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์กันแน่เนี่ย”

“นั่นสิเป็นอะไรดีน้า ติ้กตอก ๆ”

“เราก็เป็นได้ทุกอย่างที่นายต้องการน่ะแหละ”

“จริงหรองั้นจงกลายเป็นหมา เพี้ยง” ผมชูนิ้วขึ้นมาหมุนเป็นวงกลมก่อนจะชี้ไปที่โทมะ

“โฮ่ง ๆ บ็อก ๆ พอใจรึยังห้ะ” โทมะพูดพร้อมกับเอามือมาจับหัวผมโยกไปโยกมา

“โอ้ย ๆ พอแล้ว ๆ ผมยอมแล้วครับพี่ขอโทษครับพี่”

“มา ๆ เลิกเล่นมากินข้าวกันก่อนดีกว่าลูลูชจะได้กินยาอีกรอบด้วย”

“ได้เลย” ผมตอบกลับไปอย่างร่าเริ่งก่อนจะเดินตามโทมะไปทางสระน้ำ

“จริงสิโทมะ”

“อะไรหรอ” โทมะหันหน้ากลับมามองผม

“เราว่าเรารู้แล้วล่ะว่าพี่รหัสของเราคือใคร”

_____________________________

Talk with writer

ไรท์ : ยืนหลบอยู่ข้างประตูไม่กล้าสบตารีด

ตอนใหม่มาแล้วววว หลังจากหายไปหลายวันมากแงช่วงนี้เราเป็นไมเกรนบ่อยมากเลยค่ะส่งผลกระทบต่อการแต่งนิยายมากถ้าเราปวดหัวคือแทบจะแต่งไม่ได้เลยเพราะมันตื้อจนคิดอะไรไม่ออก

ขอโทษทุกคนด้วยนะคะที่ไม่ได้อัพนานเลยปกติเราสตรีมเกมด้วยก็บิดสตรีมบ่อยจนลูกเพจกำหมัดแชทมาตามกันทุกวันอยู่ด้วย 555

เฉลยพี่รหัสแล้วมีใครตกใจบ้างมั้ยคะหรือว่ามองออกตั้งแต่หน้าปากซอยแล้ว 555 ยังไงก็ขอให้ทุกคนมีความสุขกับการอ่านนะคะ

ไวน์ลดา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***