EP.14 ไม่รู้ว่าต้องโตท่ามกลางหมู่ดอกไม้มากมายขนาดไหน

EP.14 ไม่รู้ว่าต้องโตท่ามกลางหมู่ดอกไม้มากมายขนาดไหน

อ้าาา พอได้อาบน้ำแล้วมันสดชื่นดีจริง ๆ ตอนแรกก็มึน ๆ แต่ตอนนี้จะเรียกว่าสร่างก็คงได้

จั๊ด จา ดา ดั๊ด จั๊ด ๆ จา ดา ดั๊ด

พออารมณ์ดีแล้วอารมณ์ศิลปินก็เริ่มมาแฮะ

คีย์เดินร้องเพลงอย่างอารมณ์ดีระหว่างก่อนจะเดินตรงไปทางสระน้ำเพื่อเดินไปยังห้องตัวเองต่อแต่ระหว่างทางเค้าก็ลืมนึกไปว่ามีใครบางคนยังคงนั่งเล่นกีตาร์อยู่ที่ริมสระน้ำ

“......” ผมควรเดินผ่านไปเงียบ ๆ สินะผมคิดว่าเค้าขึ้นห้องไปแล้วซะอีก

“ร้องเพลงด้วยหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองหน้าคีย์

“ครับ อ่อ ก็มีร้องเล่น ๆ บ้างครับ” นี่พี่แกได้ยินเมื่อกี้ด้วยหรอเนี่ยหน้าผมนี่หมอไม่รับเย็บหลายรอบแล้วนะ

“ความจริงไม่ต้องพูดสุภาพทุกคำก็ได้” พี่เจไดพูดด้วยท่าทางสบาย ๆ

“อ่อโอเคครับ” คือผมก็ทำตัวไม่ถูก

“นั่งก่อนสิ”

เลือกคำตอบ

- นั่งลง

- ปฏิเสธ

- เดินผ่านไปเฉย ๆ

ไอข้อสุดท้ายนี่ตัดออกไปได้เลยเสียมารยาทโคตรเค้าพูดด้วยจะเดินผ่านไปเฉย ๆ เหลือสองข้องั้นเอาเป็น

เลือกคำตอบ - นั่งลง

ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันที่ทำให้ผมตัดสินใจเลือกที่จะนั่งลงตรงนี้อาจเป็นเพราะว่าผมว่างพอดีเลยคิดว่าทำแบบนี้ก็น่าจะพอแก้เบื่อได้บ้างหรืออาจจะเป็นเพราะว่าผมมองเห็นแววตาที่ดูเหงาซ่อนอยู่ในตาคู่นั้นก็เป็นได้

“ปกติชอบฟังเพลงแนวไหนล่ะ” พี่เจไดพูดพร้อมกับหันหน้ามามองที่หน้าของผม

“ปกติก็ฟังได้ทุกแนวเลยครับแล้วแต่อารมณ์” ผมพูดพร้อมกับมองพื้นไปด้วยไม่รู้จะมองไปทางไหนดีบรรยากาศมันอึดอัดแปลก ๆ แฮะ

“แล้วปกติพี่เจไดชอบร้องเพลงแนวไหนหรอครับ” ผมกลั้นใจถามก่อนจะหันไปมองหน้าพี่เจได

“ปกติก็ฟังเพลงป๊อปทั่วไป เพลงสากล maroon 5 เคป๊อป” พี่เจไดพูดพร้อมกับดีดกีตาร์ไปพลาง ๆ

“อ๋อ ผมก็ชอบ maroon 5 เหมือนกันครับ” ถึงจะเคยฟังไม่กี่เพลงแต่เพลงวงนี้ดีจริง ๆ

“แต่ปกติจะชอบเต้นมากกว่า” พี่เจไดพูดและก็พยักหน้าเบา ๆ

“จริงหรอครับผมชอบดูเวลาคนเต้นมาก ๆ เลย”

ตาของผมเป็นประกายพอได้ฟังพี่เจไดพูดจบปกติเวลาไปสยามกับมิ้นก็จะเห็นคนมาเต้นแรนดอมเพลงเคป๊อปกันอยู่บ่อย ๆ ผมรู้สึกว่ามันเท่มาก ๆ เลยแค่ได้ยินเพลงก็เต้นออกมาได้แบบอัตโนมัติเลย

“ก็พอเต้นได้บ้าง” พี่เจไดก้มหน้าพูดเหมือนว่าจะไม่ค่อยมั่นใจกับคำตอบของตัวเองเท่าไหร่

“แค่นั้นก็เจ๋งแล้วครับนี่ถ้าเป็นผมลองเต้นดูนะคงเหมือนจะทำกายภาพบำบัดมากกว่าคนดูแทนที่จะตบมือคงจะโทรหาหมอแทนมากกว่า ฮ่า ๆ”

คีย์พูดออกมาอย่างไหลลื่นก่อนเจ้าตัวจะหัวเราะกับสิ่งที่ตัวเองได้พูดออกมาอย่างชอบใจโดยไม่ได้ทันสังเกตเลยว่าคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เค้าในตอนนี้ก็หลุดยิ้มออกมาเหมือนกัน

“ไม่รู้ว่าต้องโตท่ามกลางหมู่ดอกไม้มากมายขนาดไหน”

ผมหันไปตามเสียงเพลงที่ดังขึ้นพี่เจไดกำลังร้องเพลงอยู่

“เธอจึงได้ครอบครองรอยยิ้มที่สวยงามขนาดนี้”

ผมยิ้มออกมาตามเนื้อเพลงที่ได้ยิน

“ทำให้รักใครไม่ได้อีกเลยวินาทีที่เธอเจอกับฉันมันทำ ทำให้”

นิ้วเรียวยาวดีดลงไปบนสายกีตาร์ เสียงดนตรีถูกดีดออกมาคลอเคลียกับสายลม จังหวะช้า ๆ

“ความเดียวดายสลายเพราะได้เจออะไรที่คู่ควรฉันขอบคุณและให้คำสัญญาว่าจะรักษาไว้”

เสียงทุ้มเปล่งออกมาพร้อมกับเสียงกีตาร์ที่เข้ากันได้เป็นอย่างดีทำให้คนฟังถึงกับเคลิ้มตามไปด้วย

“ฉันไม่ต้องการใครอีกดวงดาวทั้งฟ้าต้องเสียใจและไม่มีสิ่งไหนสวยงามต่อไปตราบที่โลกนี้มีคนอย่างเธอ”

ผมสะดุ้งไปนิดนึงเพราะในขณะที่กำลังฟังพี่เจไดร้องเพลงอยู่เพลิน ๆ พี่เค้าก็หันหน้ามามองผมก่อนจะขยับปากแบบไม่มีเสียงที่ผมถอดความได้ว่า

‘ ร้องด้วยกันสิ ’

เลือกคำตอบ

ร้องเพลง

ปฏิเสธ

ผมรีบส่ายหน้าอย่างไวกลัวว่าจะไปทำลายเพลงที่พี่เค้ากำลังร้องอยู่

แต่พี่เจไดก็ยังคงไม่ยอมแพ้เจ้าตัวพยักหน้าต่อเป็นเชิงว่าอยากให้ผมร้องด้วยจริง ๆ

เอาก็เอาวะ ร้องก็ร้อง

เลือกคำตอบ - ร้องเพลง

“และฉันคือคนโชคดี เมื่ออ่านความหมายทุกคำกวีไม่มีบทไหนงดงามอีกแล้วตราบที่โลกนี้ยังมีชื่อเธอได้โปรดให้ฉันเป็นคนสุดท้ายได้ไหม”

ผมเปล่งเสียงออกมาไม่ดังมากเพราะกลัวว่าจะร้องเพี้ยนแต่พอเริ่มร้องไปพี่เจไดก็หันมามองหน้าและยิ้มให้ถ้าผมไม่ได้หลงตัวเองผมคิดว่าพี่คงจะบอกว่าผมก็ร้องได้ดีนะ

และท่อนสุดท้าย  “เธอคือชีวิตและลมหายใจ”

เสียงทั้งสองเสียงประสานเข้าด้วยกันทั้งเสียงทุ้มที่ฟังดูอบอุ่นและเสียงใสที่ฟังดูนุ่มนวลผสานเข้ากันอย่างไม่น่าเชื่อ

ค่าความสัมพันธ์เจได + 10

ผมไม่ได้สนใจคะแนนที่ขึ้นอยู่กลางอากาศตอนนี้แต่ผมสนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมมากกว่า

“นี่มันเจ๋งเป็นบ้าเลย ฮ่า ๆ”

นานแค่ไหนแล้วนะที่ผมไม่ได้ร้องเพลงปกติผมไม่ค่อยมั่นใจในเสียงของตัวเองเท่าไหร่ก็ได้แต่ร้องตอนอาบน้ำมีบางครั้งที่นึกครึ้มเปิดยูทูบหาเพลงที่เป็นเนื้อคาราโอเกะร้องเล่นอยู่บ้างเหมือนกัน แต่นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ได้ร้องกับดนตรีสด ๆ

“นายก็ร้องเพลงดีเหมือนกันหนิ เห็นตอนแรกเหมือนไม่ค่อยอยากร้อง” พี่เจไดพูดไปพร้อมกับหันมาเลิกคิ้วใส่ผม

“ผมไม่ค่อยมั่นใจน่ะนี่เป็นครั้งแรกเลยที่ได้ร้องเพลงกับคนอื่น”

“งั้นก็….มาร้องด้วยกันบ่อย ๆ  ก็ได้นะ”

“ได้หรอครับ” ถ้าผมเป็นหมาคงหางกระดิกอยู่แน่ ๆ ดีจังมีเพื่อนเพิ่มอีกคนนึงแล้วแถมเป็นรุ่นพี่ด้วย

“อื้อ ปกติชั้นก็ต้องซ้อมร้องบ่อย ๆ อยู่แล้ว” พี่เจไดพยักหน้าช้า ๆ เป็นการยืนยันสิ่งที่เค้าพูด

“แต่ตอนแรกพี่เจไดบอกว่าชอบเต้นมากกว่าใช่มั้ยแต่นี่ร้องเพลงเพราะเอาเรื่องเลยนะเนี่ย”

คีย์พูดออกมาอย่างชอบใจก่อนจะเอามือไปผลักไหล่ของคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขาอย่างลืมตัว

“อุ้ย ขอโทษครับ” เมื่อกี้ผมลืมตัวแบบนี้ผมจะดูเป็นรุ่นน้องที่กําเริบเสิบสานคิดปีนเกลียวรุ่นพี่มั้ยเนี่ย แย่แล้ว

“ไม่เป็นไร” เหมือนว่าความคิดฟุ้งซ่านของผมจะถูกขจัดออกไปโดยไวจากประโยคที่พี่เจไดตอบผมเมื่อกี้

จะว่าไปแล้วตอนยิ้มเนี่ยดูดีกว่าตอนทำหน้านิ่ง ๆ เยอะเลย

“นายไปนอนเถอะดึกแล้ว”

“อ๋า จริงด้วยพรุ่งนี้ผมต้องไปเรียนนี่นา เฮ้อ” ผมรู้สึกสิ้นหวังทันทีที่นึกได้ว่าพรุ่งนี้ต้องไปเรียนเมื่อไหร่จะถึงวันหยุดเนี่ย

“งั้นผมไปก่อนนะครับ” ผมพูดก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเดินกลับห้องแต่พอก้าวไปได้แค่ก้าวเดียวเท้าของผมก็หยุดเดินอีกครั้ง

“ฝันดีนะครับ”

_____________________________

Talk with writer

เบิกตัวคาดิเดตพระเอกคนที่ 3  55555 พ่อหนุ่มคนนี้เค้าค่าตัวแพงจริง ๆ มาแต่ชื่อบ้างโผล่มานิด ๆ บ้าง แต่บอกเลยว่าพูดน้อยแต่ต่อยหนักมาก 5555 ถึงตอนนี้จะมีใครอยากเปลี่ยนทีมบ้างมั้ยน้าาา

เพลงนี้เป็นเพลงที่เราชอบมากค่ะ เวลาเธอยิ้ม ของ PolyCat เราเคยได้มีโอกาสฟังสดด้วยค่ะ บอกเลยว่าเพราะมากกก บรรยากาศคืออบอวลไปด้วยดอกไม้จริง ๆ ค่ะ หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ

ป.ล.อยากขอความเห็นหน่อยค่ะว่ารีดคนไหนงงผังบ้านมั่งมั้ยคะคือเรามีเรฟบ้านที่อ้างอิงมาจากบ้านจริง ๆ หลังนึงค่ะแต่ไม่รู้ว่าจะอธิบายได้เข้าใจมั้ย 555

ไวน์ลดา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***