EP.11 โทมะ ลูลูช เดี๋ยวเลิกจากนี่แล้วไปกินเหล้ากันมั้ย

EP.11 โทมะ ลูลูช เดี๋ยวเลิกจากนี่แล้วไปกินเหล้ากันมั้ย

“โทมะจะกินอะไรหรอ”

ผมหันหน้าไปถามโทมะตอนนี้คนที่โรงอาหารก็ค่อนข้างเยอะพอสมควรแต่ยังดีที่ใยไหมเดินไปเจอโต๊ะที่ว่างพอดีเราเลยมีโต๊ะนั่งกันไม่งั้นคงอีกนานเลยว่าจะได้กินกัน

“เราเอาเหมือนลูลูชเลย ลูลูชกินอันไหนเราก็กินอันนั้นแหละ”

บางทีผมก็สงสัยนะว่าโทมะชอบตามใจผมหรือเจ้าตัวขี้เกียจคิดกันแน่เพราะพอผมถามอะไรก็เอาตามผมทุกทีแต่ก็ทำให้รู้สึกดีแบบแปลก ๆ ปกติแต่ก่อนตอนผมอยู่กับมิ้นจะเป็นผมมากกว่าที่คอยตามใจมิ้นแต่ถ้าถามว่าชอบแบบไหนมากกว่ากันก็คงชอบทั้งสองแบบแหละ

ตอนผมอยู่กับมิ้นนอกจากความสดใสร่าเริงแล้วเจ้าตัวเองก็ยังเป็นผู้นำที่ดีในหลาย ๆ เรื่องด้วยถึงจะชอบลากผมไปนู่นไปนี่บ่อย ๆ ผมก็รู้นะว่ามิ้นคงอยากให้ผมได้เปิดหูเปิดตาได้มีเพื่อนใหม่บ้าง

ส่วนโทมะผมก็คงไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าการที่มีโทมะอยู่มันทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจมากแค่ไหนเพราะโทมะมักจะช่วยเหลือผมในเรื่องที่ผมไม่ถนัดเสมอราวกับว่าอ่านใจผมออกว่าตอนไหนที่ผมต้องการความช่วยเหลือทั้ง ๆ ที่ผมเองก็เพิ่งเข้ามาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานเอง

“งั้นเรากินก๋วยเตี๋ยวต้มยำโทมะจะเอาเส้นอะไร”

“เอาเหมื”

“ถ้าบอกว่าเอาเหมือนเราอีกจะเขกกระบาลแล้วนะ เอาที่นายอยากกินจริง ๆ สิ”  แค่อ้าปากมาก็รู้แล้วว่าจะตอบว่าอะไร

คีย์ที่ทำหน้างอแต่ก็ยังยืนจ้องหน้าโทมะอยู่ด้วยสายตาคาดโทษแต่ในทางกลับกันโทมะกลับยืนมองหน้าคีย์พร้อมกับกลั้นขำเพราะกลัวว่าถ้าหัวเราะออกมาคนที่อยู่ตรงหน้าเค้าตอนนี้ต้องอาละวาดใส่เค้าแน่

“งั้นเราเอาบะหมี่ละกัน” โทมะตอบกลับไปพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างทะเล้น

“โอเค ” คีย์ตอบกลับมาแต่สายตาก็ยังไม่หยุดจ้องหน้าโทมะอย่างคาดโทษ

“งั้นเดี๋ยวเราไปซื้อน้ำให้นะลูลูชเอาน้ำอะไรดี”

“เอาชาเย็นก็ได้ งั้นเดี๋ยวเราต่อแถวซื้อก๋วยเตี๋ยวเองแล้วไปเจอกันที่โต๊ะนะ”

โทมะพยักหน้าเป็นคำตอบว่าเข้าใจในสิ่งที่ผมบอกทีนี้ตาผมไปต่อแถวซื้อก๋วยเตี๋ยวดีกว่าหิวจะแย่แล้ว

“เอาเส้นเล็กต้มยำกับบะหมี่ต้มยำครับป้า”

“จ้า”

ยืนรอแค่แปปเดียวป้าก็ทำก๋วยเตี๋ยวสองชามเสร็จผมจ่ายเงินก่อนจะยกชามมาตรงโต๊ะเครื่องปรุง

“มาเดี๋ยวเราช่วยถือ” โทมะน่าจะซื้อน้ำเสร็จแล้วเลยเดินมาช่วยผม

“นายปรุงอะไรเพิ่มหน่อยมั้ย”

“ไม่อ่ะปกติเรากินก๋วยเตี๋ยวไม่ปรุง”

ผมขมวดคิ้วกับคำตอบของโทมะแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปกินก๋วยเตี๋ยวไม่ปรุงแล้วจะอร่อยหรอ

“โทมะเดี๋ยวเราถือของเราเองนายถือสองชามเดี๋ยวก็ร้อนหรอก”

“ไม่เป็นไรแค่นี้สบาย”

อยู่กันมาสักพักผมก็เริ่มจะรู้นิสัยโทมะแล้วต่อให้ผมจะพูดยังไงเจ้าตัวก็คงจะไม่ฟังอยู่ดีเพราะฉะนั้นผมเดินตามไปเฉย ๆ น่าจะเร็วกว่า

“สองคนกินอะไรกันหรอ” กายที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอยู่แล้วถามขึ้น

“ก๋วยเตี๋ยวน่ะทุกคนซื้อข้าวกันเสร็จแล้วหรอ”

ผมพูดพร้อมกับนั่งลงบนโต๊ะโทมะวางชามก๋วยเตี๋ยวของผมลงก่อนที่เจ้าตัวจะนั่งที่ว่างตรงข้ามผม

“อื้อซื้อเสร็จแล้วตอนแรกก็อยากกินก๋วยเตี๋ยวเหมือนกันแต่คนเยอะเกิน” ริวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กายหันมาพูดกับผมพร้อมกับตักข้าวเข้าปาก

“เอ้าหรอไม่บอกเราจะได้ซื้อเผื่อ”

“ไม่เป็นไรกินข้าวแกงก็ได้ง่าย ๆ ดี” ริวตอบกลับมา

“อ๋อ โอเค”

ผมหันกลับมาสนใจอาหารตรงหน้าผมแทนปกติผมจะค่อนข้างชอบกินอาหารจำพวกเส้นมากกว่าจำพวกข้าวแต่ความจริงก็กินได้หมดแหละแค่อาจจะชอบพวกเส้นมากกว่าเฉย ๆ

คีย์ที่กำลังจะคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวขึ้นมากินแต่แล้วเจ้าตัวกับนิ่งชะงักไปแปปนึงแต่ถึงจะแค่แปปเดียวแต่ก็ดูเหมือนจะมีใครบางคนสังเกตเห็น

“เป็นอะไรหรอลูลูช” โทมะหันมาถามผมน่าจะเพราะผมนิ่งไปแปปนึงเมื่อกี้แต่แค่แปปเดียวเองนะ

“เปล่าหรอก คือเราแค่ลืมบอกว่าไม่เอาตับน่ะ”

“ลูลูชไม่ชอบกินตับหรองั้นเอามาให้เราก็ได้นะ” เป็นกายที่หันมาพูดกับผม

“อ๋อ อื้อได้สิ” ผมคีบตับสองชิ้นจากชามผมไปให้กาย

“ขอบคุณคร้าบ”

ผมยิ้มอ่อน ๆ ให้เป็นการตอบกลับกาย

“แบบนี้ก็แย่เลยสินะ” โทมะพูดขึ้นเจ้าตัวยังคงไม่ยอมกินก๋วยเตี๋ยวเอาแต่จ้องมาที่ชามของผม

“แย่ยังไงหรอ” กายถามกลับโทมะไป

“ก็ถ้าบอกว่าไม่เอาตับตั้งแต่แรกลูลูชก็อาจจะได้หมูหรือลูกชิ้นเพิ่มใช่มั้ยล่ะแต่พอเป็นแบบนี้เนื้อสัตว์ก็จะหายไปจำนวนนึงเลย”

“ไม่เป็นไรหรอกโทมะแค่นี้เอง”

“งั้นเอาของเราไปแทนละกันนะ” โทมะพูดจบก็ตักลูกชิ้นของตัวเองมาให้ผม

“เดี๋ยว ๆ ไม่ต้องหรอกโทมะเรากินได้แค่นี้เอง”

“กินไปเถอะช่วงนี้เรางดแป้งน่ะ”

โทมะตอบผมเสร็จก็คีบเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปากไปแบบไม่รอคำตอบแต่เดี๋ยวนะไอที่นายกินอยู่น่ะมันไม่แป้งหรือไง

ถึงภายในใจของคีย์จะคิดแบบนั้นแต่เจ้าตัวก็กลับยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“วันนี้โทมะกับลูลูชจะไปรับน้องต่อมั้ย”

“ไปมั้ย” โทมะหันหน้ามาถามผม

“อื้อ ไปสิ” ยังไงผมก็ยังสงสัยเรื่องของพี่รหัสอยู่ด้วย

“ได้ข่าวว่าวันนี้พวกรุ่นพี่ปีสองหลาย ๆ คนจะมารับน้องด้วย”

คราวนี้เป็นเกี๊ยวที่พูดขึ้น

“หลาย ๆ คนนี่หมายถึงยังไงหรอ” ผมหันกลับไปถามเกี๊ยว

“ก็มีพี่ปีสองคนอื่น ๆ นอกจากรุ่นพี่ที่เป็นสมาชิกกรรมการรับน้องอ่ะ” เกี๊ยวตอบผมมา

“น่าจะอยากให้เราลองสังเกตดูรึเปล่าว่าใครเป็นพี่รหัสเรา” ใยไหมพูดขึ้น

“แบบนี้นี่เอง” ฮารุที่นั่งเงียบอยู่นานในที่สุดก็หันมาพูดกับทุกคน

แบบนี้ก็เข้าทางเลยผมจะได้ลองเอารูปศิลปินในเว็บของค่ายซาต้าไปเทียบดูว่ามีพี่ปีสองคนไหนหน้าเหมือนกันมั้ย

ผมกับโทมะและพวกเพื่อน ๆ เดินมาที่ห้องประชุมคณะด้วยกันวันนี้ดูเหมือนว่าคนจะเยอะกว่าเมื่อวานซะอีกน่าจะเป็นเพราะมีพวกรุ่นพี่ปีสองมาด้วย

“นั่งตรงไหนดี” โทมะหันมาไปถามเพื่อน ๆ ข้างหลัง

“แล้วแต่เลย” ริวตอบกลับมา

“งั้นไปนั่งข้างหน้าเหมือนเดิมละกันนะ เนอะลูลูช”

“อื้อ” โทมะถ้านายจะพูดขนาดนี้ไม่ต้องหันมาถามชั้นก็ได้นะเอาจริง ๆ เจ้าหมายักษ์นี่

ตอนนี้เด็กปีหนึ่งยังคงนั่งเหมือนเดิมเหมือนเมื่อวานแต่ที่ต่างออกไปคือพวกรุ่นพี่ที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามเราบางคนก็ยืนอยู่กับพวกรุ่นพี่เมื่อวาน บางคนก็ไปนั่งอยู่ไกล ๆ บางคนก็นั่งจับกลุ่มกับเพื่อน

“สวัสดีค่าาา น้อง ๆ ปีหนึ่งทุกคนยังจำพี่กิ่งได้มั้ยคะ” เสียงสดใสที่พวกเราคุ้นเคยดังขึ้นยังคงเป็นพี่กิ่งเหมือนเดิมที่ถือไมค์พูดในวันนี้

“จำได้ครับ/ค่ะ” ทุกคนก็ยังคงให้ความร่วมมือและตอบกลับไปเสียงดังเช่นเคย

“สำหรับกิจกรรมรับน้องในวันนี้นะคะก็จะชิว ๆ สบาย ๆ เพราะเมื่อวานเราออกแรงกันไปเยอะแล้วเนอะและก็วันนี้พี่ ๆ  ปีสองคนอื่น ๆ เองก็มาอยู่กับพวกเราด้วยนะคะ เอ้ จะมีใครหาพี่รหัสของตัวเองเจอมั้ยน้า”

สิ้นเสียงของพี่กิ่งก็เกิดเสียงซุบซิบดังขึ้นทุกคนหันไปปรึกษากับเพื่อนตัวเองเรื่องพี่รหัส

“วันนี้เดี๋ยวพี่จะสอนทุกคนร้องเพลงของคณะกันนะคะเพราะว่าเดี๋ยวสิ้นเดือนนี้นะคะจะมีงานกีฬาสีประจำปีเพราะฉะนั้นวันนี้เดี๋ยวพี่จะมาสอนร้องเพลงของคณะกันนะคะ พี่เอกเปิดกระดานเลยค่ะ”

รุ่นพี่คนที่ยืนอยู่ข้างพี่เอกได้เปิดผ้าที่คลุมกระดานไวท์บอร์ดตรงหน้าพวกเราออก

“และนี่ก็คือเนื้อเพลงของคณะเรานะคะทุกคนเห็นกันมั้ยคะ”

“เห็นค่ะ/ครับ”

“ไม่เห็นค่ะ/ครับ”

ผมกับเพื่อน ๆ อยู่ข้างหน้าก็เลยเห็นค่อนข้างชัดแต่ถ้าคนที่นั่งอยู่ข้างหลังเลยน่าจะมองไม่ค่อยเห็นเพราะกระดานเองก็ไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้น

“มีทั้งคนที่บอกว่าเห็นและไม่เห็นใช่มั้ยคะเพราะแบบนั้นเองพี่ก็เลยเตรียมแผนสำรองโดยการซีรอกซ์เนื้อไว้ให้แล้วค่ะเดี๋ยวจะให้พี่ ๆ แจกให้นะคะ”

พี่ ๆ แจกเนื้อเพลงโดยการยื่นให้กับคนข้างหน้าก่อนและให้เราส่งต่อ ๆ กันไป

“เดี๋ยวพี่จะร้องให้ฟังก่อนนะคะ พี่ ๆ ทุกคนมาเร็วค่ะ”

พี่กิ่งและพวกรุ่นพี่คนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าของพวกเราเริ่มปรบมือและร้องเพลงของคณะให้พวกเราฟังหลังจากนั้นก็เริ่มสอนพวกเราร้องเพลงกันอยู่สักพักใหญ่

“เดี๋ยววันนี้พอแค่นี้ก่อนนะคะทุกคนจะได้กลับไปพักผ่อนกันบ้างเนอะ”

วันนี้ไม่ค่อยมีอะไรอย่างที่พี่กิ่งบอกพวกเราแค่นั่งซ้อมร้องเพลงคณะและก็ซ้อมปรบมือเข้าจังหวะกัน

“แต่ว่าาาาาา ถ้าหลังจากเลิกแล้วมีน้อง ๆ คนไหนอยากจะลองไปแยบ ๆ ถามพี่ ๆ ปีสองดูว่าคนไหนชื่ออะไรเป็นพี่รหัสของเรารึเปล่าหรือพอจะรู้มั้ยว่าคำใบ้เราจะหมายถึงพี่คนไหนก็ลองไปถามดูได้น้า”

โอเคช่วงเวลานี้ล่ะเดี๋ยวผมจะลองแอบไปส่องหน้าของพวกรุ่นพี่ดู

“โทมะนายจะไปกับชั้นมั้ย” ผมพูดพร้อมกับยันตัวลุกขึ้น

“ไปไหนหรอ” โทมะที่กำลังลุกขึ้นถามกลับผม

“ไปแอบส่องดูว่ามีใครหน้าเหมือนศิลปินค่ายซาต้ามั้ย”

“ได้สิ”

“โทมะ ลูลูช เดี๋ยวเลิกจากนี่แล้วไปกินเหล้ากันมั้ย”

ตอนแรกผมกับลูลูชกำลังที่จะเดินออกไปแล้วลืมไปเลยว่าพวกเพื่อน ๆ นั่งอยู่ข้างหลัง

“กินเหล้าหรอ” ผมพูดกับกายแต่หันไปมองหน้าโทมะ

“อื้อ ไปกินที่ห้องเราทุกคนก็ไปกัน”

ใยไหมกับเกี๊ยวพยักหน้าเป็นเชิงยืนยันกับสิ่งที่กายพูด

“อยากไปมั้ย” โทมะถามผมพร้อมกับสีหน้าที่ต่อให้ไม่ต้องมองก็รู้ว่าแล้วแต่ผมเลย

เลือกคำตอบ

- อื้อ ไปสิ

- ก็ไม่รู้สิ

- ไม่อยากไปอ่ะ

  เอาไงดีล่ะทีนี้ปกติผมก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหนกับเพื่อนคนอื่นนอกจากมิ้นเท่าไหร่แต่ว่ายังไงซะนี่มันก็ไม่ใช่โลกที่ผมอยู่ อยู่แล้วลองทำอะไรใหม่ ๆ ที่ไม่เคยทำบ้างมันจะเป็นไรเชียวเพราะถ้ากลับไปที่โลกเดิมเมื่อไหร่ผมก็อาจไม่มีโอกาสได้ทำอะไรแบบนี้อีกเลย

เลือกคำตอบ - อื้อ ไปสิ

“อื้อ ไปสิ” ผมยิ้มพร้อมกับตอบโทมะไป

“ได้ เดี๋ยวพวกเราไปด้วย” ประโยคแรกโทมะพูดกับผมแต่ประโยคหลังหันไปพูดกับกาย

______________________________________________

Talk with writer

สวัสดีค่าทุกคนไม่ได้อัพมา 2 วันเลยแต่เรามีเหตุผลนะนั่นก็คือดูซีรีส์นั่นเอง 55555 คือความจริงความตั้งใจของเราคืออยากดูซีรีส์เพื่อหาฟีลในการแต่งให้มันดูหวานขึ้นโรแมนติกขึ้นแต่ แต่

ปรากฏว่าซีรีส์ที่ดูพระเอกกับนางเอกเป็นแฟนกันตั้งแต่ตอนแรกและทุกคนรู้ใช่มั้ยคะว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนั้นก็คือชิบหายทั้งเรื่อง ตึงทั้งเรื่อง และเราก็ดูต่อไปเพราะหวังว่ามันจะดีขึ้นสรุปว่าพระนางดีกันตอนสุดท้ายแถมเป็นครึ่งหลังด้วย ปวดหัวมาก 555

สรุปเลยไม่ได้แรงบันดาลใจในการแต่งเลยค่ะก็ขอแต่งตามฟีลเราไปก่อนเนอะยังไงจะรีบไปหาแรงบันดาลใจใหม่มาแต่งให้มันดีขึ้นนะคะ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ

ไวน์ลดา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***