EP.10 ถ้าแบบนั้นระหว่างเรากับพระเอกเรื่องนั้นใครหล่อกว่ากันหรอ

EP.10 ถ้าแบบนั้นระหว่างเรากับพระเอกเรื่องนั้นใครหล่อกว่ากันหรอ

“ลูลูชทำอะไรอยู่หรอ” เสียงเรียกของโทมะดังขึ้นพร้อมกับที่เจ้าตัวเดินเข้ามาในห้อง

“อ้ะ โทมะตื่นแล้วหรอมากินข้าวก่อนสิ”

โทมะใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นอยู่น่าจะเพิ่งตื่นแล้วลงมายังไม่ได้อาบน้ำ

“ข้าวหรอ” โทมะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงงุนงง

“อื้อ วางอยู่ตรงเคาน์เตอร์น่ะ” แต่เจ้าตัวก็เดินไปหยิบจานตามที่ผมบอก

“ว้าว น่ากินจังลูลูชทำเองหรอ” โทมะถือจานมานั่งลงข้าง ๆ ผมก่อนจะหันมาถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“เปล่าหรอก พี่คีตะเป็นคนทำหนะ”

“หือ พี่คีตะหรอ” โทมะทำสีหน้าสงสัยใส่ผม

เอาจริง ๆ ผมว่าก็นับเป็นเรื่องที่ดีนะที่โทมะไม่ลงมาไวกว่านี้ไม่อย่างนั้นคงเจอฉากที่ผมพูดว่าขอให้พี่คีตะทำอาหารให้กินทุกวัน ไม่งั้นผมคงได้เอาหน้ามุดดินจริง ๆ แน่

“อื้อ เค้าบอกว่าปกติเค้าจะทำกินเองและก็ทำเผื่อพี่เจไดอยู่แล้วพอมีเราเข้ามาอยู่เพิ่มด้วยก็เลยจะทำเผื่อในส่วนของพวกเราด้วย”

“อ๋อ แบบนี้นี่เองแต่ เดี๋ยวนะพี่เจไดหรอ” โทมะที่ตอนแรกทำหน้าเข้าใจเรื่องราวที่ผมพูดดีแต่เหมือนจะชะงักขึ้นมาอีกครั้งกับประเด็นที่ผมก็เพิ่งชะงักไปเมื่อกี้นี้

“คือพี่เจไดเค้าก็แชร์บ้านอยู่หลังเดียวกับเราเหมือนกันอยู่ห้องติดกับพี่คีตะที่ชั้นสอง”

“เหหหหหหหห มันจะบังเอิญไปมั้ยเนี่ย” โทมะตักไข่คนเข้าปากพร้อมกับทำตาโตกับเรื่องที่ผมกำลังพูดอยู่

“เหอ ๆ นั่นสินะ” บังเอิญกับผีน่ะสินี่น่ะมันเป็นพลังแห่งพล็อตต่างหาก

“แต่เราเคยได้ยินมาว่าเรื่องบังเอิญมันไม่มีอยู่จริงนะบางทีมันอาจจะมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้พวกเราได้มาอยู่ที่เดียวกันก็ได้นะ”

หลังจากที่คีย์ฟังประโยคที่โทมะพูดจบสายตาของคีย์ก็มองไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอยราวกับว่ากำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง

เหตุผล……….ก็คือชั้นไงล่ะ

เหตุผลที่ทุกคนต้องมาอยู่ที่นี่ก็เป็นเพราะผมและถ้าวันนึงถ้าผมไม่ได้อยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้วทุกคนยังจะมีเหตุผลที่จะต้องอยู่ที่นี่อีกมั้ยนะ พวกเขาจะได้มีชีวิตเหมือนกับคนทั่วไปในโลกของผมมั้ยนะหรือว่าบทของเขาก็จะจบลงอยู่แค่ตอนนั้นเลย จบอยู่แค่ตอนนั้นตลอดไปรึเปล่านะ

คีย์ที่นั่งเหม่อลอยแต่นัยน์ตากับฉายแววเศร้าสร้อยจนโทมะที่นั่งอยู่ข้าง ๆ สังเกตเห็น

“ลูลูช ลูลูช”

“ห้ะ มีอะไรหรอโทมะ” เหมือนเมื่อกี้โทมะกำลังเรียกผมอยู่รึเปล่า

“เป็นอะไรรึเปล่า เราคิดไปเองรึเปล่าว่าเมื่อกี้ลูลูชดูเศร้าแปลก ๆ”

ไม่รู้ว่าเมื่อกี้ผมเผลอทำสีหน้าแบบไหนไปเลยทำให้โทมะหันมาถามผมด้วยสีหน้าที่ดูเป็นห่วงขนาดนี้

“อ้อ เปล่าหรอกไม่มีอะไรว่าแต่เป็นไงข้าวเช้าฝีมือพี่คีตะอร่อยมั้ย”

“อร่อยสุดยอดไปเลยยยยย เมื่อกี้รู้สึกเหมือนจะมีแสงออกมาจากปากเราเลย”

อุ๊บ “ฮ่า ๆ นั่นสินะ” นี่สิเพื่อนแท้แม้แต่คำพูดยังเหมือนกันเป้ะเลยโทมะนี่จริง ๆ เลยน้า

โทมะที่เห็นคีย์หัวเราะอย่างมีความสุขก็รอบยิ้มอย่างอ่อนโยนออกมา

“เออใช่ นี่โทมะเราเจอแล้วนะ”

จู่ ๆ เหมือนคีย์เองจะนึกอะไรที่สำคัญได้ออกเจ้าตัวหยุดหัวเราะก่อนจะหันมาทำหน้าจริงจังใส่โทมะ

“เจออะไรหรอ” โทมะทำสีหน้างุนงงใส่คีย์อีกครั้ง

“นี่ดูทางนั้นสิ” ผมชี้นิ้วไปยังทีวีที่เปิดอยู่ให้โทมะดู

“ตรงนั้นน่ะสัญลักษณ์ตรงกำแพงข้างหลังนั้นนายคิดว่ามันเหมือนรูปภาพคำใบ้พี่รหัสของเรารึเปล่า”

  โทมะหันไปมองทีวีตามที่คีย์ชี้นิ้วก่อนที่เจ้าตัวจะขมวดคิ้ว

“เออใช่เหมือนจริง ๆ ด้วย”

“ใช่มั้ยล่ะ เราว่าแล้ว” บิงโกถึงตัวจะเป็นเด็กแต่ไอนั้นเป็นผู้ใหญ่ ไม่ได้หมายถึงคำใบ้พี่รหัสของโทมะแต่หมายถึงตัวผมเอง ดุโด้ คีย์อิจิ เอ้ะแต่เดี๋ยวนะ

“โทมะคำใบ้พี่รหัสของนายอาจจะหมายถึงตัวละครในเรื่องโคนันก็ได้นะ

“โคนันหรอ” โทมะทำตาใสซื่อใส่ผมอีกแล้วนายเป็นหมารึไงกันนะ

“คือในการ์ตูนเรื่องนี้มันจะมีตัวละครหลักอยู่ที่ชั้นพอจะนึกชื่อออกก็มี โคนัน คุโด้ ชินอิจิ โมริ โคโกโร่ โมริ รัน ไม่แน่พี่รหัสนายอาจจะชื่อเหมือนตัวละครใดตัวละครนึงในนี้ก็ได้”

“แบบนี้นี่เอง” โทมะเอามือจับริมฝีปากอย่างใช้ความคิด

“เอ้ย นายทำท่าเหมือนพระเอกเรื่องนั้นเลยอ่ะ”

“ท่าแบบนี้น่ะหรอ”

“ใช่ ๆ เวลาที่พระเอกกำลังใช้ความคิดเพื่อจะไขคดีจะทำท่าเหมือนที่นายทำอยู่ตอนนี้เลย ฮ่า ๆ”

คีย์หัวเราะอย่างมีความสุขออกมาอีกครั้งจนทำให้โทมะเองก็เผลอยิ้มตามไปกับคีย์ด้วย

“ถ้าแบบนั้นระหว่างเรากับพระเอกเรื่องนั้นใครหล่อกว่ากันหรอ”

“หือ” นี่นายไม่ใช่หมาแต่เป็นเด็กป.สามใช่มั้ยเนี่ยถึงถามอะไรแบบนี้ออกมาได้แต่ถ้าจะให้พูดจริง ๆ แล้ว

“แน่นอนว่าก็ต้องเป็น……..”

“ต้องเป็นนนน” โทมะลากเสียงตามที่ผมพูดดูเหมือนเจ้าตัวจะลุ้นกับคำตอบของผมอยู่พอตัวเลยนะ

“ต้องเป็นคุโด้ ชินอิจิพระเอกเรื่องนั้นอยู่แล้ว”

โทมะที่ทำหน้าเซ็งกับคำตอบของผมก่อนที่เจ้าตัวจะถอนหายใจออกมา

“แต่นายน่ารักกว่าหมอนั้นเยอะเลย” ผมยิ้มพร้อมกับพูดไป

โทมะที่ก้มหน้าทำหน้าหงอยเหมือนหมาจ๋อยเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมอีกรอบก่อนที่จะกลับมายิ้มอีกครั้ง

“บนโลกใบนี้ไม่มีใครน่ารักไปกว่าเพื่อนเราอีกแล้ว” ผมพูดพร้อมกับเอามือไปลูบหัวเจ้าหมาชิบะยักษ์อย่างลืมตัว

“เพื่อน นั่นสินะ”

“อะไรนะโทมะ” เมื่อกี้เหมือนโทมะจะพูดอะไรสักอย่างแต่เบามากจนผมจับประโยคไม่ได้

“เปล่า ไม่มีอะไรเรากินเสร็จแล้วเดี๋ยวขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะ” โทมะยิ้มก่อนจะวิ่งเอาจานไปเก็บ

“อื้อได้สิ”

ผมวางแล็ปท็อปลงบนโต๊ะก่อนจะลงมือเสิร์ชหาสิ่งที่ผมสงสัยไว้เมื่อเช้าตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่ในห้องเลคเชอร์ตอนที่ผมมาถึงห้องก็เจอกับพวกใยไหม เกี๊ยว กาย ริว ฮารุ นั่งอยู่แล้วพวกเขาโบกมือให้ผมกับโทมะเราเลยตัดสินใจว่าจะมานั่งข้าง ๆ เพื่อน ๆ ดีกว่า

ปึก

และก่อนที่ผมจะได้ใช้แล็ปท็อปเสิร์ชอะไรจู่ ๆ ไหล่ซ้ายผมก็มีอะไรบางอย่างมากองอยู่

“โทมะ” ซึ่งนั่นก็คือก้อนสีส้มปุกปุยหรือก็คือหัวของโทมะนั่นเอง

“โทมะ” ผมเรียกอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังขึ้นอีกหน่อยแต่ไม่กล้าเรียกดังมากกลัวอาจารย์จะได้ยิน

“หือ” โทมะที่เหมือนจะรู้ตัวเอนหัวตัวเองกลับไปตั้งตรงอีกครั้งแต่ยังดูมึนงงกับภาพตรงหน้าอยู่

“ง่วงหรอ เมื่อคืนเล่นเกมจนดึกเลยหรอ”

“เปล่า ๆ แค่วิชานี้มันน่าเบื่อเฉย ๆ อ่ะ ห้าว” โทมะตอบผมพร้อมกับหาวไปด้วย

“ว่าแต่ลูลูชกำลังจะทำอะไรหรอ” สายตาของโทมะหันมาสนใจกับหน้าจอแล็ปท็อปของผมแทน

“กำลังจะเสิร์ชหาข้อมูลของค่ายเพลงที่เราเห็นในทีวีเมื่อเช้า เรามานั่งคิดดูแล้วบางทีพี่รหัสอของเราอาจจะมีความเกี่ยวข้องกับค่ายเพลงนี้ก็ได้เช่นอาจจะเป็นหนึ่งในศิลปินของค่ายนี้อะไรแบบนี้”

ส่วนใหญ่ไอดอลก็ยังเป็นนักเรียกนักศึกษาอยู่ใช่มั้ยล่ะผมกว่ามันก็มีสิทธิ์ที่จะเป็นแบบที่ผมคิดก็ได้นะเผลอพี่รหัสผมอาจจะอยู่ในวง LOVE ROSIE ก็ได้เพราะผมเองก็ยังเห็นหน้าพี่ปีสองแค่ไม่กี่คนเอง

“อ๋าา แบบนี้นี่เอง” ดูเหมือนโทมะเองก็จะเห็นด้วยกับความคิดของผม

เอาล่ะก่อนอื่นก็ลองเข้าไปดูเว็บไซค์ของค่ายก่อน อื๋อ ดูเหมือนค่ายนี้จะดังพอสมควรเลยนะผลงานที่ลงไว้ที่หน้าแรกของเว็บไซต์มีค่อนข้างเยอะเลย

ทีนี้ล่ะก็ต้องเข้าไปตรง เจอแล้วผมกดไปตรงที่เขียนว่า Artist เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ ด้วยมีรูปหน้าของศิลปินในค่ายทั้งหมดลงไว้อยู่ที่นี้เราก็ต้องมองหาพี่ปีสองที่หน้าตาเหมือนกับ Artist ในค่ายนี้

“ลูลูช” เสียงของฮารุที่นั่งอยู่ข้างขวาของผมดังขึ้นทำให้ผมเบนหน้าจากการมองแล็ปท็อปไปมองหน้าเขาแทน

“หือ มีอะไรหรอฮารุ”

“เดี๋ยวตอนเที่ยงนายกับโทมะไปกินข้าวกับพวกเรามั้ย”

ด้านหลังของฮารุก็มีใยไหมกับเกี๊ยวที่ส่งยิ้มมาให้ผมอยู่สงสัยพวกผู้หญิงเป็นคนให้ฮารุมาชวนพวกผม

“โทมะ ไปกันมั้ย” ผมหันไปถามความสมัครใจของโทมะ

“ได้สิ ถ้านายอยากไป” หมอนี่ตามใจผมตลอดสักวันผมคงเคยตัวเข้าจริง ๆ

“อื้อ เดี๋ยวพวกเราไปด้วย” ผมหันหน้ากลับไปตอบฮารุอีกครั้ง

“จะว่าไปแล้วฮารุพอจะรู้มั้ยว่าที่มอเรามีใครที่เป็นศิลปิน นักร้อง ไอดอลอะไรพวกนั้นมั้ย”

แต่พอมองไปมองมาผมว่าคนที่ดูเหมือนจะเป็นไอดอลเนี่ยน่าจะเป็นฮารุเองรึเปล่านะ ทั้งรูปร่างหน้าตา ส่วนสูงที่สูงกว่าผมถึงแม้ว่าผมจะสูง 175 แล้วก็ตามแต่ฮารุกับสูงกว่านั้นไหนจะผิวขาวที่แทบจะเป็นเฉดเดียวกับกระดาษ A4 หน้าตาก็ดูเหมือนที่เค้าเรียกกันว่าตี๋อินเตอร์ล่ะมั้ง

“อืม ไอดอลหรอไม่รู้เลยอ่ะ” ฮารุทำหน้าครุ่นคิดอยู่แปปนึงก่อนจะตอบออกมา

“ว่าแต่ลูลูชถามทำไมหรอ”

“คือเราแค่สันนิษฐานน่ะว่าพี่รหัสเราอาจจะเป็นศิลปินจากค่ายซาต้าเอ็นเตอร์เทนเม้น”

“อืมถ้าเป็นชื่อค่ายนี้ก็พอได้ยินมาบ้างนะแต่เราไม่รู้จักศิลปินไทยเท่าไหร่ปกติเราฟังแต่พวกเพลงสากลด้วยสิเลยไม่มีความรู้ด้านนี้เลย”

“ไม่เป็นไร ๆ เดี๋ยวเราลองหาข้อมูลทางอื่นดู”

“ป่ะอาจารย์ปล่อยแล้ว พวกเราไปกินข้าวกันเถอะ” เสียงของเกี๊ยวพูดขึ้นทำให้ผมกับฮารุหันไปมอง

“จริงด้วย ไปกันเถอะโทมะ” ผมหันไปเรียกโทมะที่หัวโงนเงนเหมือนว่าจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่อยู่

________________________________________

Talk with writer

EP.10 มาแล้วววว ตอนแรกรู้สึกว่าทำไมมู้ดมันดูมาเวเศร้าแปลก ๆ ซึ่งตอนแรกเราฟังเพลง Soundtracks ของ Ghibli อยู่ต้องรีบปิดเพลงแล้วไปฟังเพลงอื่นแทน 555

แล้วทำไมแต่ละตอนมันย๊าวยาวแต่เนื้อเรื่องมันไม่ไปไหนเลยเนี่ยตอนแรกเรากะว่า 30 ตอนน่าจะจบแต่ตอนนี้ยังไม่เห็นฝั่งฝันเลยค่ะ 555 ยังไงก็ขอให้ทุกคนอยู่เป็นเพื่อนเราไปเรื่อย ๆ นะคะ

ว่าแต่พี่รหัสของนุ้งลูลูชจะเป็นใครกันน้า ติ๊กตอก ๆ

ไวน์ลดา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***