EP.9 ถ้าชอบก็แค่บอกว่าชอบสิคะ ไม่เห็นต้องคิดมากเลย

EP.9 ถ้าชอบก็แค่บอกว่าชอบสิคะ ไม่เห็นต้องคิดมากเลย

ในที่สุดก็ได้เจอกันสักทีนะครับเตียงอันเป็นที่รักยิ่งของผมเป็นการไปเรียนวันแรกที่ใช้พลังงานเยอะมากจริง ๆ

พอดูคำใบ้พี่รหัสเสร็จผมกับโทมะก็ตัดสินใจว่าเราจะตรงกลับบ้านกันเลยเพราะผมหมดแรงมากบอกตรง ๆ ทั้งเจอคนเยอะทั้งเล่นกิจกรรมแถมยังปวดหัวเรื่องคำใบ้พี่รหัสอีก

ว่าแต่ลูกเต๋าเนี่ยมันแปลว่าอะไรได้บ้างนะ พี่รหัสชื่อเต๋าแบบนี้หรอมันดูง่ายไปมั้ยนะหรือจะหมายถึงจำนวนเลขของลูกเต๋าแบบอาจจะชื่อหนึ่งหรือสามหรือห้าอะไรแบบนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวไม่รู้แล้วนอนก่อนดีกว่าค่อยว่ากันใหม่พรุ่งนี้

ติ๊ด ๆ ๆ  “เฮือก!”

คีย์สะดุ้งตื่นจากเสียงนาฬิกาปลุกเขาดีดตัวขึ้นจากเตียงด้วยความตกใจเหงื่อเป็นเม็ดเกาะอยู่ที่บริเวณหน้าผากเขา เจ้าตัวหอบหายใจด้วยความเหนื่อยราวกับว่าได้ออกกำลังกายมาอย่างหนักทั้ง ๆ ที่เขาแค่นอนหลับเฉย

ผมฝัน ใช่ผมฝันร้ายในฝันผมเห็นแม่กินข้าวอยู่กลับมิ้นและพ่อแม่ของมิ้นผมดีใจมากเลยรีบวิ่งไปหาพวกเขาแต่พวกเขากลับ ไม่ได้ยินเสียงของผม ผมพยามที่จะเดินไปหาทุกคนพูดกับทุกคนแต่ไม่ว่าผมจะพูดจะตะโกนหรือจะร้องไห้แค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยินเสียงของผม

และทุก ๆ คนก็ค่อย ๆ เลือนหายไปเรื่อย ๆ ผมทำอะไรไม่ได้เลยแตะต้องพวกเขาไม่ได้รั้งพวกเขาไว้ไม่ได้จนสุดท้ายผมก็อยู่คนเดียวและทุกอย่างก็ค่อย ๆ มืดลงจนเหลือแค่ผมที่นั่งจมอยู่ในความมืดมิดนั้น

หรือบางทีชีวิตของผมในตอนนั้นชีวิตที่มีแม่ มิ้น ชีวิตของคีย์อาจจะไม่เคยมีอยู่จริงก็ได้บางทีผมก็แอบคิดแบบนั้นหรือความจริงแล้วผมเป็นแค่ตัวละครในเกมตั้งแต่แรกแต่แค่เกิดบัคจนทำให้ฝันว่าตัวเองมีครอบครัวอยู่จริง ๆ

จ๊อก  ~

โอเคก่อนที่ผมจะคิดอะไรไร้สาระไปมากกว่านี้มีเรื่องจริงอย่างนึงแน่ ๆ ที่เกิดขึ้นตอนนี้ก็คือผมหิว ลองลงไปดูในตู้เย็นก่อนดีกว่าว่าพอจะมีอะไรให้กินมั้ยเมื่อวานด้วยความที่รีบกลับบ้านก็เลยไม่ทันได้ซื้อพวกของกินมาตุนแช่ตู้เย็นไว้เลยถ้าไปขโมยกินก่อนและค่อยซื้อมาคืนทีหลังจะได้มั้ยน้า

คีย์เดินตรงออกจากห้องของตัวเองผ่านสระว่ายน้ำก่อนจะเปิดประตูที่เชื่อมถึงห้องครัวออก

แอ๊ด ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปก็ดูเหมือนว่าจะมีคนอยู่ตรงนั้นอยู่แล้วพร้อมทั้งมีกลิ่นหอมบางอย่างที่ลอยเข้าจมูกของคีย์จนทำให้เสียงท้องร้องดังขึ้นอีกครั้งและดูเหมือนว่าครั้งนี้จะดังนานกว่ารอบแรกด้วย

โครก คราก ~

“ไง หิวหรอ” คนที่กำลังทำอาหารอยู่ในห้องครัวก็คือคีตะนั่นเอง

“เอ่อ ครับ” ไอท้องเวรมันใช่เวลามาร้องมั้ยเนี่ย โอ้ย ทำไมมันมีแต่เรื่องที่ทำให้ผมต้องขายหน้าเนี่ย ผมอยากจะเอาหน้ามุดดินซะจริง

“ใกล้เสร็จแล้วล่ะ รอแปปนะ” เสียงทุ้มพูดขึ้น

“ครับ?” ผมยืนเก้ ๆ กัง ๆ ไม่รู้จะเอาตัวเองไปวางไว้ตรงไหนเลยเดิมทีก็แค่จะย่องมาหาอะไรกินเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่กับมาเจอพี่คีตะกำลังทำอาหารเช้าอยู่แผนการปล้นเสบียงของผมคงล้มเหลว ฮือ หิวอ่ะ

“ไปนั่งรอตรงโซฟาก่อนก็ได้”

“ได้ครับ” ทำตัวไม่ถูกเลยเค้าให้ทำอะไรก็ทำตามไปก่อนดีกว่า

คีย์เดินผ่านของห้องครัวมานั่งอยู่ตรงโซฟาห้องนั่งเล่นก่อนจะหยิบรีโมททีวีมาเปิดหาอะไรดูแก้เขิน

‘ เอาล่ะครับวันนี้เราจะพาทุกคนมาดูการฝึกซ้อมของศิลปินชื่อดังอย่างวง LOVE ROSIE จากค่าย ZATA Entertainment กันครับ ’

ผมนั่งดูภาพของศิลปินที่ผมเดาว่าน่าจะเป็นวง Girl Group T-POP ผู้หญิงห้าคนร้องและเต้นอยู่ในห้องสตูดิโอจากที่พิธีกรบอกเมื่อกี้ห้องสตูดิโอนี้ก็น่าจะเป็นห้องซ้อมของพวกเธอ

เฮ้ย เพลงดีนะเนี่ยว่าไปจังหวะสนุก ๆ ดีและแต่ละคนก็ดูเต้นกันแบบแข็งแรงมากแต่ก่อนผมเคยไปยืนดูวง Girl Group ที่แถวสยามกับมิ้นอยู่ความจริงตอนแรกผมก็ไม่ค่อยได้ฟังเพลงแนวนี้เท่าไหร่แต่พอมิ้นมันคะยั้นคะยอให้ไปดูด้วยบ่อย ๆ ก็กลายเป็นผมชอบไปกับมันด้วยเฉยเลย

“อ่ะเสร็จแล้วลองชิมดูสิ”

ขณะที่ผมกำลังดูทีวีอยู่เพลิน ๆ พี่คีตะก็เดินมาตอนไหนไม่รู้ในมือเขาถือจานมาสองใบก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ ผมและวางจานเหล่านั้นลงบนโต๊ะทำให้ผมเห็นว่าสิ่งที่อยู่บนจานคือเมนูอาหารเช้าที่หน้าตาดีสุด ๆ บนจานประกอบด้วยไข่คนเป็นเมนหลักและที่ข้าง ๆ มีไส้กรอกย่างอยู่ 3 ชิ้นกับขนมปังปิ้งที่ถูกหั่นเป็นสามเหลี่ยมเล็ก ๆ ประกบกันโดยมีแผ่นชีสสอดอยู่ข้างใน

ผมต้องรีบเม้นปากตัวเองให้แน่นเพราะกลัวว่าน้ำลายจะหกลงมาแต่ผมเองก็ไม่อาจบังคับให้สายตาที่กำลังจ้องอาหารตรงหน้าเขม็งมองไปทางอื่นได้จริง ๆ

“อันนี้ของเราลองกินดูสิ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอีกครั้งทำให้ดึงความสนใจจากสายตาของคีย์ที่เอาแต่จ้องอาหารตรงหน้าเขม็งเบนสายตามาสบตากับเขาจนได้

“ของผมหรอครับ” คีย์ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสับสนแต่นัยน์ตากับวาววับขึ้นในทันที

“อือ พี่ทำให้ลองชิมดูสิว่าถูกปากมั้ย”

พี่คีตะพูดพร้อมกับพยักหัวช้า ๆ เพื่อยืนยันว่าสิ่งที่เค้าพูดเป็นเรื่องจริง ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วพี่เค้าพูดมาขนาดนี้ผมว่าผมรีบกินก่อนพี่เค้าเปลี่ยนใจดีกว่า ไม่ได้ตระกละนะเค้าเรียกว่ากลัวจะเสียน้ำใจ

คีย์รีบหยิบมีดกับส้อมที่วางอยู่บนจานขึ้นมาอย่างรวดเร็วก่อนจะใช้มันตักอาหารขึ้นมากินด้วยความรีบร้อน

“อื้มมม” อร่อยยย อร่อยมากเลยเหมือนที่ผมเคยกินตอนไปนอนโรงแรมที่ภูเก็ตเลยนอกจากเป็นอาจารย์แล้วพี่แกมีอาชีพเสริมเป็นเชฟรึเปล่านะเอาจริง ๆ ผมรู้สึกว่าเหมือนมีแสงออกมาจากปากผมเลย คนอะไรหล่อแล้วยังฉลาดแล้วยังทำอาหารเก่งอีก too perfect

คีย์ที่กำลังเคี้ยวไส้กรอกอยู่ในปากจนแก้มพองเหมือนหนูแฮมเตอร์แต่ก็ยังไม่หยุดที่จะตักอาหารชิ้นต่อไปเข้าปากเรื่อย ๆ และในขณะที่เขากำลังเพลิดเพลินกับการกินอาหารไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะรู้หรือเปล่าว่าได้เผลอจ้องหน้าคีตะไปหลายต่อหลายครั้ง

คีตะมองภาพตรงหน้าก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากขึ้นเขายกมือข้างขวาขึ้นมาดันกรอบแว่นบางที่เขาสวมอยู่

“อร่อยมั้ยครับ” เสียงทุ้มถามขึ้นพร้อมกับจ้องไปที่ใบหน้าของคีย์

ผมที่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับอาหารตรงหน้าถึงกับสำลักไปนิดนึง จู่ ๆ มาจ้องหน้าทำไมเนี่ย

เลือกคำตอบ

- อร่อยมากเลยครับ พี่คีตะทำให้ผมกินทุกวันเลยได้มั้ยครับ

- ก็งั้น ๆ อ่ะ

- ผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่

หือ เดี๋ยว ๆ ทำไมช้อยแต่ละข้อมันดูไม่น่าตอบเลยสักอันเนี่ยกำลังมีความสุขอยู่ดี ๆ จู่ ๆ ก็มีเรื่องให้เครียด โอ้ยจะบ้าตาย

ถ้าตอบข้อหนึ่งนี่มันดูเวอร์ไปมั้ยเนี่ยเพิ่งรู้จักกันแถมเค้ายังเป็นอาจารย์เราจะไปขอให้เค้าทำข้าวให้กินทุกวันเนี่ยนะประหลาดคน

แต่ถ้าตอบข้อสองนี่ก็ดูหักหารน้ำใจสุด ๆ เค้าอุตส่าห์ทำให้กินขนาดนี้ ผมไม่ใช่คนที่จะมาเหยียดหยามน้ำใจของคนอื่นได้หรอกนะส่วนข้อสุดท้ายก็ไม่ได้ต่างจากไอข้อสองเล๊ยผมล่ะอยากทะลุเข้าไปคุยกับผู้พัฒนาเกมจริง ๆ ว่าช่วยทำช้อยให้มันสมเหตุสมผลหน่อยได้มั้ย

“น้องดรีมว่ามันก็ดูสมเหตุสมผลอยู่นะคะ”

เฮ้ย น้องดรีมโผล่มาจากไหนเนี่ย

ในขณะที่ผมกำลังคิดไม่ตกอยู่จู่กระต่ายกระสื แค่ก น้องดรีมก็โผล่มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงดีนะผมไม่เผลอตะโกนออกเสียงไป

“ท่านคีย์ไม่ชอบอาหารของท่านคีตะหรอคะ” น้ำเสียงหวานแหว๋วของน้องดรีมเอ่ยขึ้น

“ก็ชอบครับ” ก็อร่อยมาก ๆ เลยแหละ

“ถ้าชอบก็แค่บอกว่าชอบสิคะ ไม่เห็นต้องคิดมากเลย”

“แต่ว่าเพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานเองนะครับจู่ ๆ จะให้บอกว่าชอบแบบนี้มันไม่ดูแปลกไปหน่อยหรอครับ”

“ไม่เห็นแปลกเลยค่ะ ถ้าชอบก็แค่บอกว่าชอบถ้าไม่ชอบก็แค่ว่าบอกว่าไม่ชอบ ท่านคีย์เลือกตามเสียงหัวใจของตัวเองดีกว่าจะอย่าเลือกคำตอบที่คิดว่าต้องมาเสียใจทีหลังเลยค่ะ”

“แต่ว่า” ถึงน้องดรีมจะพูดแบบนั้นก็เถอะถ้าจะให้บอกไปเลยว่าชอบ….อาหารของพี่คีตะขนาดนั้นจนอยากให้เค้าทำให้กินทุกวันนี่มันน่าอายมาก ๆ เลยนี่นา”

ทำไมผมรู้สึกเอะใจว่าบทสนาระหว่างผมกับน้องดรีมมันดูแปลก ๆ นะ แต่ตอนนี้ที่สำคัญกว่าก็คือผมต้องรีบเลือกคำตอบแล้วถ้านานกว่านี้มันจะดูผิดสังเกต

เลือกคำตอบ - อร่อยมากเลยครับ พี่คีตะทำให้ผมกินทุกวันเลยได้มั้ยครับ

“อร่อยมากเลยครับ พี่คีตะทำให้ผมกินทุกวันเลยได้มั้ยครับ” พูดไปแล้วผมพูดออกไปแล้วอยากจะกัดลิ้นตายจริง ๆ

สิ้นเสียงที่คีย์พูดออกไปทำให้สีหน้าของคีตะเปลี่ยนจากที่กำลังยิ้มเป็นสีหน้าเรียบนิ่งราวกับว่าตกใจในคำตอบของคีย์

พูดอะไรกับผมทีเถอะครับพี่คีตะจะด่าผมก็ได้แต่อย่าเงียบแบบนี้เลยผมอึดอัดจะตายอยู่แล้ว

ก่อนที่คีตะจะยกยิ้มที่มุมปากขึ้นพร้อมกับหัวเราะเล็กน้อยอย่างพึงพอใจในคำตอบที่เพิ่งได้ยินไป

“ได้สิ ได้แน่นอนอยู่แล้ว”

ค่าความสัมพันธ์ คีตะ + 10

ฟู่ โล่งอกไปว่าแต่มีแถบคะแนนเด้งขึ้นกลางอากาศแบบนี้ด้วยแฮะ

“ความจริงปกติพี่อยู่กับเจไดสองคนก็ทำอาหารเช้าเผื่อเจไดทุกเช้าอยู่แล้วพอมีเรากับโทมะเข้ามาอยู่เพิ่มก็ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าจะทำเผื่อของทุกคนเลย”

“เจไดหรอครับ” อย่าบอกนะว่า

“อื้อ ที่อยู่ห้องติดกับพี่เรียนที่เดียวกับเราด้วยนะ”

ชัดเลย ๆ ผมลืมไปได้ยังไงเนี่ยว่าพี่คีตะอยู่กับเราด้วยก็ตอนทำเควสตอนที่ผมยังไม่ขิตหมายถึงตอนที่ผมยังอยู่ที่โลกนู้นก็ยังกินหมูกระทะด้วยกันอยู่เลยแต่พอมาที่นี่ทุกอย่างมันประดังประเดเข้ามาหมดก็เลยลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเลย

“แต่ก็ดีใจเหมือนกันนะเนี่ยไม่คิดว่าลูลูชจะชอบขนาดนี้” พี่คีตะยังคงพูดด้วยท่าทางสบาย ๆ แต่ผมนี่เลิ่กลั่กไปหมดแล้ว

“อ่อ ครับอร่อยมากเลยครับ”

“งั้นก็กินเยอะ ๆ ล่ะ เดี๋ยวไปมอก่อนต้องไปเตรียมแผนการสอน”

“ครับได้เลยครับ”

พี่คีตะเดินไปหยิบกระเป๋าก่อนจะเดินออกจากบ้านไปทิ้งผมไว้ในห้องคนเดียว ซึ่งก็ดีแล้วดีเลยแบบนี้แหละที่ต้องการในที่สุดก็หายใจทั่วท้องสักที

‘ ก็จบไปแล้วนะครับสำหรับการซ้อมของน้อง ๆ LOVE ROSIE มีอะไรอยากฝากถึงแฟน ๆ หน่อยมั้ยครับ ’

เสียงของทีวีเรียกความสนใจของผมกลับไปอีกครั้ง

‘ ค่าก็ขอบคุณแฟนคลับทุกคนเลยนะคะที่ติดตามวงเรายังไงก็เดี๋ยวเร็ว ๆ นี้จะมีคอนเสิร์ตของพวกเราด้วยค่ะอยากให้ทุกคนรอติดตามกันด้วยนะคะ ’

“อือ ง่ำ ๆ จะมีคอนเสิร์ตด้วยหรอเนี่ย สุดยอดไปเลย ง่ำ ๆ ”

แต่เดี๋ยวก่อนนะเหมือนผมเห็นอะไรบางอย่างที่มันรู้สึกคุ้น ๆ

ตรงกำแพงของห้องซ้อมมันเหมือนมีโลโก้กับชื่อแปะไว้แต่ที่มันดึงดูดความสนใจของผมก็คือโลโก้ข้างหลังนั่นมันเป็นรูปลูกเต๋าที่หน้าตาแปลก ๆ ดูเหมือนกับ เหมือนกับภาพวาดตรงคำใบ้พี่รหัสของผมเลย!

___________________________________

Talk with writer

EP.9 มาแล้วค่าา ไหนใครเป็นมัมหมีพี่คีตะบ้างยกมือหน่อยย

ไรท์ไวน์ = ยกมือ 55555 เอาจริง ๆ ตอนแต่งนี่ก็เขินพี่คีตะเหมือนกันนะเนี่ยรู้สึกชอบบุคลิกแบบนี้มาก ๆ เลยที่ดูเป็นผู้ใหญ่ดูลึกลับแต่ก็ดูอบอุ่นในเวลาเดียวกัน

ตอนที่เราแต่งพวกประโยคสนทนาต่าง ๆ ได้รับอิทธิพลมาจากการ์ตูนที่เราดูยกตัวอย่างพวกมาดากัสการ์พวกมุกจังหวะต่าง ๆ ที่ดูเปลี่ยนไปมาเร็ว ๆ หรือพวกประโยคพูดบางอันก็ได้รับอิทธิพลมาจากอนิเมะญี่ปุ่นค่ะล่าสุดไรท์เพิ่งดูเซเลอร์มูนใน Netflix จบไปเพราะไปสุ่มสกินจิบิเซเลอร์ใน ROV มาเลยมาดูเพิ่มบัฟให้ตัวเอง 555 ยังไงก็ขอให้ทุกคนมีความสุขกับการอ่านนะคะ

ป.ล. ว่าแต่ทำไมยิ่งแต่งมันถึงยิ่งยาวเนี่ยตอนนึง!!!!

ไวน์ลดา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***