EP.8 นี่ พวกนายสนใจมาอยู่กลุ่มเดียวกับเรามั้ย

EP.8 นี่ พวกนายสนใจมาอยู่กลุ่มเดียวกับเรามั้ย

“และเดี๋ยวเราจะมาเข้ากิจกรรมต่อไปกันเลยนะคะ นั่นก็คือเกมซ่อนป้ายชื่อค่ะ” ทุกคนหันไปสนใจพี่กิ่งอีกครั้ง

“เดี๋ยวเราจะมีพร็อพแจกให้น้อง ๆ ทุกคนนะคะ พี่ ๆ แจกเลยค่ะ”

รุ่นพี่ปีสองคนอื่น ๆ เริ่มเอาพร็อพมาแจกให้พวกเราโดยที่ยื่นให้คนแรกของแถวซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือผมเองและสิ่งที่ผมได้มาก็คือป้ายชื่อที่ไม่มีชื่อเป็นป้ายชื่อที่ทำจากกระดาษและมีเชือกผูกไว้สำหรับคล้องคอและเหมือนว่าพวกรุ่นพี่จะแจกปากกาเมจิกมาให้ด้วย

“นี่ก็คือป้ายชื่อของทุกคนค่ะก่อนที่เราจะซ่อนป้ายชื่อเราก็ต้องมีป้ายชื่อก่อนใช่มั้ยล่า น้อง ๆ ทุกคนเขียนชื่อของตัวเองลงไปในป้ายชื่อได้เลยนะคะใครเขียนเสร็จแล้วก็ส่งต่อปากกาให้เพื่อนคนอื่นนะ”

คีย์ก้มหน้าลงเพื่อเขียนชื่อของตัวเองลงไปในป้ายชื่อเขาจรดปากกาลงไปที่กระดาษแต่ในฉับพลันมือของคีย์ก็หยุดขยับก่อนที่เจ้าตัวจะชะงักไปแปปนึงก่อนจะเริ่มลงมือเขียนชื่อลงไปใหม่

ในแวบแรกที่ผมจะเขียนลงไปผมเกือบที่จะเขียนตัว ค ลงไปซึ่งมาจากชื่อของผมก็คือคีย์แต่ในโลกนี้ผมชื่อลูลูชนี่เนอะ

ผมส่งปากกาต่อให้เพื่อนคนข้างหลังต่อใช้เวลาสักพักนึงก่อนที่ทุกคนจะเขียนชื่อตัวเองจนครบและพี่กิ่งจึงพูดต่อ

“ทุกคนเขียนชื่อกันครบแล้วเนอะ เอาล่ะมาเริ่มกันเลยอันดับแรกนะคะพี่ต้องขอให้ทุกคนจับคู่หาทีมของตัวเองโดยที่แบ่งเป็นทีมละสิบ คนค่ะ ถ้าทีมไหนไม่ครบสิบคนยกมือบอกได้เลยนะคะเดี๋ยวพี่จะส่งพี่ปีสองไปช่วยให้ครบสิบคน”

หลังจากสิ้นเสียงของพี่กิ่งดูเหมือนทุกอย่างจะเริ่มกลหลนิดหน่อยทุกคนเริ่มหันหน้าหันหลังเพื่อมองหาคนเข้ากลุ่มของตัวเอง

“นี่ พวกนายสนใจมาอยู่กลุ่มเดียวกับเรามั้ย”

ผมหันไปตามเสียงเรียกมีกลุ่มคนห้าคนดูเหมือนพวกเขาจะมาชวนผมกับโทมะเข้าร่วมทีมด้วย

“ได้สิ” โทมะกล่าวขึ้นพร้อมกับยิ้มให้กับเพื่อนใหม่

“เราใยไหมและนี่เพื่อนเราเกี๊ยว” ผู้หญิงคนที่เรียกผมกับโทมะแนะนำตัวเองก่อนจะแนะนำเพื่อนผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธออีกคน

ผมกับโทมะพยักหน้ารับก่อนจะหันไปมองผู้ชายอีกสามคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ใยไหมกับเกี๊ยว

“เรากายนี่ริวกับฮารุ” ผู้ชายคนแรกเอ่ยขึ้นก่อนที่จะแนะนำเพื่อนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ตัวเองอีกสองคน

“เราโทมะส่วนนี่เพื่อนเราชื่อลูลูชฝากตัวด้วยนะ”

ผมกับโทมะและเพื่อนใหม่อีกห้าคนเดินหาคนมาเข้าทีมเพิ่มก่อนจะไปเจอกับกลุ่มนึงมีสามคนพอดีพอมารวมกันทีมผมเลยครบสิบคนพอดี

“ทุกคนหาทีมกันครบแล้วนะคะเดี๋ยวนั่งรวมกับทีมตัวเองได้เลยค่ะ”

เสียงพี่กิ่งเรียกความสนใจจากพวกเราอีกครั้งผมและทีมเลยมานั่งแถว ๆ ที่เดิมที่ผมเคยนั่ง

“งั้นพี่ขออธิบายกติกาให้ฟังก่อนนะคะซึ่งชื่อเกมก็บอกอยู่แล้วว่าเกมซ่อนป้ายชื่อเพราะฉะนั้นกติกาก็ตรงตัวเลยค่ะให้ทุกคนนำป้ายชื่อของตัวเองไปซ่อนที่ไหน หลืบไหนก็ได้ จะซ่อนภายในห้องประชุมนี้ก็ได้หรือจะข้างนอกก็ได้

ซึ่งเดี๋ยวเราจะจับเวลาสิบนาทีในการให้ทุกคนไปซ่อนป้ายชื่อนะคะหลังจากครบสิบนาทีทุกคนต้องกลับมานั่งที่เดิมและเราจะให้แต่ละทีมไปตามหาป้ายชื่อของทีมอื่นกันค่ะ โดยหนึ่งป้ายเท่ากับหนึ่งคะแนนและถ้าป้ายชื่อของใครโดนเจอทีมนั้นก็จะโดนหักหนึ่งคะแนนเหมือนกันค่ะ เพราะฉะนั้นต้องซ่อนให้ดีคนอื่นจะได้ไม่หาเจอน้า”

ทุกกลุ่มเริ่มปรึกษากันว่าจะเอาป้ายชื่อไปซ่อนที่ไหนดีบางกลุ่มก็คิดว่าควรจะซ่อนไว้ที่เดียวกันส่วนบางกลุ่มก็คิดว่าควรจะแยกกันซ่อนเพื่อกระจายความเสี่ยงถ้ามีคนหาเจอจะได้ไม่โดนหักคะแนนเยอะซึ่งกลุ่มของผมก็คิดว่าควรแยกกันซ่อนดีกว่า

“เอาล่ะค่ะ พี่จะนับถอยหลังใน สาม สอง หนึ่ง เริ่มค่ะ”

สิ้นเสียงของพี่กิ่งรอบตัวผมก็วุ่นวายอย่างกับเกิดจลาจลทุกคนวิ่งกันไปคนละทิศละทางส่วนก็อยู่ในห้องประชุมบางส่วนก็วิ่งออกไปข้างนอก

“เอาไงดีโทมะ” สมองผมตื้อมากบอกตรง ๆ ยิ่งคนวิ่งกันแบบนี้มึนไปหมด

“ตามเรามา” โทมะจับมือวิ่งนำผมไปนอกห้องประชุมวิ่งออกมาไม่ไกลมากตรงทางเดินที่รอบข้างมีต้นไม้เต็มไปหมด

โทมะเอื้อมมือไปขอป้ายชื่อของลูลูชมาก่อนที่เขาจะนำป้ายชื่อของเขากับลูลูชทับกันและเดินไปที่กระถางต้นไม้แถวนั้นก่อนจะยกกระถางต้นไม้ขึ้นเพื่อซ่อนป้ายชื่อไว้ข้างล่างกระถางต้นไม้

“ของพวกเราซ่อนไว้ใต้นี้ละกันเนอะ”

“อื้อ” ผมพยักหน้ารับตรงนี้ก็ดีเหมือนกันดูกลมกลืนดี

หลังจากที่ผมกับโทมะซ่อนป้ายชื่อเสร็จเลยกลับมานั่งรอที่ห้องประชุมตอนเข้าไปใยไหมกับเกี๊ยวและกาย ริว ฮารุก็อยู่ที่นั่นแล้ว

“ไง เอาไปซ่อนตรงไหนมาหรอ” ริวถามพวกผมที่เพิ่งนั่งเสร็จ

“ตรงทางเดินนี่เองใต้กระถางต้นไม้” โทมะเป็นคนตอบเพื่อน ๆ อีกเช่นเคย

เอาจริง ๆ ผมเพิ่งอยู่กับโทมะได้แค่สองวันแต่ดูเหมือนผมจะกลายเป็นคนที่พูดไม่เป็นไปซะแล้ว โทมะคอยช่วยพูดช่วยตอบคำถามแทนผมเกือบจะทุกอย่างและเขาก็ตอบได้ดีได้เหมือนที่ใจผมคิดไว้เกือบจะทุกครั้งเลย อยู่กับโทมะก็สบายดีเหมือนกันนะเนี่ย

ระหว่างที่นั่งรอเวลาหมดผมกับกลุ่มของใยไหมได้คุยกันถึงตอนมอปลายว่าทุกคนจบมาจากที่ไหนถึงทำให้รู้ว่าทั้งห้าคนจบมาจากที่เดียวกันแต่ใยไหมกับเกี๊ยวเรียนห้องเดียวกันสองคนส่วนกายริวฮารุก็เรียนห้องเดียวกันแต่กันคนละห้องกับพวกใยไหม

ทั้งสองกลุ่มมาเจอกันด้วยความบังเอิญวันนี้เองแต่ก็คุ้นหน้ามาเคยเรียนที่เดียวกันเลยมาจับกลุ่มอยู่ด้วยกันก่อนที่มาชวนผมสองคนเข้าทีมเล่นเกม

“เวลาจะหมดในห้านาทีทุกคนรีบมานั่งกันเร็วค่ะใครมาช้าเดี๋ยวลบห้าคะแนนน้า มาเร็ว ๆ”

พี่กิ่งเร่งอีกครั้งตอนเวลาใกล้หมดคนส่วนใหญ่ก็มานั่งรอที่เดิมแล้วแต่ก็มีบางส่วนเล็กน้อยที่กำลังวิ่งกลับมาพอทุกคนได้ยินเสียงพี่กิ่งพูดแบบนั้นยิ่งทำให้วิ่งกรูกันเข้ามานั่งด้วยไวน่าจะกลัวโดนหักคะแนนกัน

“ทีนี้ทุกคนก็มาครบกันแล้วนะคะ ซึ่งต่อไปจะเป็นการค้นหาป้ายชื่อตามที่พี่ได้บอกไว้ตอนแรกแต่ ช้าก่อนค่ะ เรามีการเปลี่ยนกติกากันเล็กน้อยพี่ขอให้ทุกคนยืนขึ้นค่ะ”

ห้ะ เปลี่ยนกติกามีแบบนี้ด้วยหรอไอผมก็อุตส่าห์ไปหาที่ซ่อนดี ๆ มาแต่ดูเหมือนจะไม่ได้มีแค่ผมที่งงทุกคนก็ดูมีเสียงพูดกันงึมงัมระหว่างที่ยืนขึ้นเกี่ยวกับการเปลี่ยนกติกากลางคันแบบนี้

“และทีนี้แต่ละทีมให้ยืนล้อมกับเป็นวงกลมค่ะโดยให้หันหน้าออกและเอาแขนของตัวเองมาคล้องกับเพื่อนคนข้าง ๆ ให้เป็นวงกลม”

ผมเอื้อมมือไปคล้องแขนซ้ายกับโทมะก่อนที่จะหันมามองทางขวาเป็นฮารุที่ยืนอยู่ข้างผมฮารุยิ้มให้ผมเล็กน้อยก่อนที่เราจะเอาแขนคล้องกัน

“เรียบร้อยแล้วใช่มั้ยคะทุกคน ทีนี้พี่ขอให้ทุกคนไปตามเก็บป้ายชื่อของตัวเองมาค่ะโดยที่มือห้ามหลุดออกจากที่คล้องแขนเพื่อนไว้หรือง่าย ๆ ก็คือต้องเดินตัวติดกันเป็นวงกลมแบบนี้แหละค่ะ”

“ห้ะ” อะไรนะไหนบอกจะให้หาป้ายชื่อไงไหงกลายเป็นผมต้องไปตามเก็บป้ายชื่อตัวเองล่ะแถมต้องไปในสภาพแบบนี้อีกปวดหัวจี๊ดเลย

“เอ้าเริ่มเลยค่ะ” พี่กิ่งส่งสัญญาณให้ทุกคนเริ่มเดินก่อนที่เจ้าตัวจะหัวเราะออกมาเล็กน้อยพร้อมกับเอามือปล้องปากตัวเอง

ชัดเลย ชัดเลยนี่คิดจะแกล้งกันตั้งแต่แรกแล้วนี่พวกรุ่นพี่!!

ทุกทีมเริ่มออกเดินโดยที่มีพวกรุ่นพี่คอยเดินตามดูพวกเราเพื่อให้พวกเราไม่เอาแขนที่คล้องกันออกโดยกลุ่มของผมเริ่มจากในห้องประชุมเพื่อนสามคนซ่อนไว้ที่หลืบของเก้าอี้ในห้องประชุมด้วยความทุลักทุเลกว่าเพื่อนคนนั้นจะเอื้อมไปหยิบป้ายชื่อได้ก็ต้องดึงเพื่อนคนข้าง ๆ ไปใกล้ ๆ ด้วยไม่อย่างนั้นจะเอื้อมไม่ถึง

ก่อนที่พวกเราจะเดินออกมาข้างนอกดูเหมือนจะไม่ได้มีแค่ทีมพวกผมที่ทุลักทุเลแต่ทุกทีมสภาพเหมือนกันหมดแต่ถึงอย่างนั้นทุกคนก็หัวเราะออกมาอย่างสนุกสนานซึ่งผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นจากที่เราคิดว่าจะซ่อนให้ยากที่สุดกลายเป็นเราเองที่ลำบากที่สุดตอนต้องไปหาป้ายชื่อตัวเองนี่มันแผนซ้อนแผนอีกทีจริง ๆ เลยพวกรุ่นพี่เนี่ย

คีย์หลุดหัวเราะออกมาอย่างสดใสและในขณะที่เขาหัวเราะอย่างมีความสุขโทมะเองก็หันไปมองใบหน้าที่เปื้อนด้วยรอยยิ้มของคีย์ก่อนที่จะก้มมองพื้นและหลุดยิ้มออกมาเหมือนกัน

เราตามเก็บป้ายชื่อของทุกคนในทีมจนครบหมดเหลือแค่ของผมกับโทมะสองคนพวกผมเลยเดินลากเพื่อน ๆ มาตรงบริเวณหน้ากระถางต้นไม้

“อยู่ใต้กระถางต้นไม้อันนี้ล่ะ” โทมะตะโกนบอกทุกคน

“เดี๋ยวเราจะก้มลงไปเอานะแต่ทุกคนอาจจะต้องเอี้ยวตัวลงหน่อย”

โทมะค่อย ๆ ย่อตัวลงเพื่อจะยกกระถางต้นไม้ออกแต่มันก็ค่อนข้างจะลำบากมากโดยเฉพาะผมที่คล้องแขนติดอยู่กับโทมะตัวผมเซไปเซมาตามแรงกระชากจากด้านซ้ายและขวาและก่อนที่จะคิดอะไรต่อจู่ ๆ แขนผมก็หลุดออกจากแขนของโทมะก่อนที่ภาพใกล้จะชนกับหน้าผมคือพื้นคอนกรีตตรงนั้น

“ลูลูช” โทมะเรียกผมด้วยน้ำเสียงตกใจ

“โอ้ย” เจ็บ….ไม่เจ็บ ไม่เจ็บนี่หว่าผมค่อย ๆ เอามือที่ยกขึ้นมาบังหน้าออกอย่างช้า ๆ

หน้าผมลอยอยู่ห่างจากพื้นคอนกรีตแค่นิดเดียวอีกนิดจะได้โหม่งพื้นโลกอยู่แล้ว

“เป็นอะไรมั้ยลูลูช” เสียงของฮารุดังขึ้นทำให้ผมเอี้ยวตัวไปมองเป็นฮารุเองที่จับเอวผมไว้ได้ทันก่อนที่จะหน้าฟาดพื้น

“เจ็บมั้ย” ผมหันไปอีกข้างเห็นโทมะทำหน้ารู้สึกผิดอยู่รับรู้ได้ผ่านน้ำเสียงสลดที่เอ่ยออกมา

“น้อง ๆ เป็นอะไรมั้ยครับบาดเจ็บตรงไหนมั้ย” รุ่นพี่ปีสอง สองคนรีบวิ่งมาหาผมก่อนจะสอดสายตาตามตัวของผมว่าได้รับบาดเจ็บตรงไหนมั้ย

“ไม่เป็นไรครับแค่ล้มนิดหน่อย” ผมยืนขึ้นพร้อมกับที่ฮารุค่อย ๆ ปล่อยมือออกจากเอวผมความจริงผมไม่ได้เจ็บเลยครับรุ่นพี่แต่ผมอายเฉย ๆ ฮือมาเรียนวันแรกก็ทำเรื่องขายหน้าแล้ว

“ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ ถ้าไม่ไหวบอกพี่ได้นะ”

“ไม่เป็นไรจริง ๆ ครับ”

ในที่สุดทีมผมก็หาป้ายชื่อจนครบส่วนป้ายชื่อของผมรุ่นพี่กับโทมะเป็นคนช่วยกันหยิบออกมาก่อนที่เราทั้งทีมจะคล้องแขนกันอีกครั้งเพื่อเดินกลับมายังห้องประชุม

“ทุกคนคะเหนื่อยมั้ยคะ” พี่กิ่งพูดผ่านไมค์อีกครั้งพร้อมกับยิ้มไปด้วย

“เหนื่อยครับ/ค่ะ”

“ไม่เหนื่อยครับ/ค่ะ”

ดูเหมือนจะมีทั้งคนที่นั่งแผ่หลาพร้อมกับหอบแต่ก็มีบางส่วนที่ยังดูชิว ๆ คุยกับเพื่อนคิกคักเหมือนเดิมส่วนผม เหนื่อยครับ

“ทุกคนเก่งมากเลยค่ะและพวกพี่ ๆ ต้องขอโทษจริง ๆ ค่ะที่โกหกน้อง ๆ ในตอนแรกเรื่องของกติกาความจริงการนับคะแนนไม่ได้มีตั้งแต่แรกแล้วค่ะพวกพี่แค่อยากให้น้อง ๆ ได้เล่นกิจกรรมที่กระชับความสัมพันธ์กันเล็กน้อยยังไงก็อย่าโกรธกันเลยน้า”

แม้ว่าพวกรุ่นพี่จะโกหกเรื่องของกติกาของเกมที่เราเล่นกันแต่ดูเหมือนจะไม่มีรุ่นน้องคนไหนที่มีทีท่าโกรธเคืองหรือไม่พอใจเลยทุกคนดูยิ้มหัวเราะกับทีมตัวเองอย่างสนุกสนาน

“วันนี้ก็ขอจบการรับน้องไว้เพียงเท่านี้ก่อนนะคะขอบคุณทุกคนมากเลยค่ะเดี๋ยวเจอกันวันอื่นต่อน้า บ๊ายบาย”

เอื้ออ จบสักทีผมจะได้กลับไปหาเตียงที่รักของผมแล้วแต่เอาจริง ๆ การรับน้องที่นี่ก็ดูไม่แย่อย่างที่ผมคิดไว้นะดูสนุกดีและนี่ก็เป็นครั้งแรกเลยที่ผมมีเพื่อนที่คุยกันได้แบบสนิทใจนอกจากมิ้นถ้าเป็นในชีวิตจริงก็คงจะไม่มีสินะ

“อ้อ ทุกคนคะอย่าลืมไปดูคำใบ้ของพี่รหัสที่กระดานด้วยนะเดี๋ยวพี่จะยกไปไว้หน้าห้องประชุมให้นะคะ”

“ลูลูชขอโทษนะเพราะเราเลยทำให้นายเกือบเจ็บตัว” โทมะหันมาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดอีกครั้ง

“บ้าน่า เรื่องแค่นี้เองไม่ต้องขอโทษหรอกเรารู้ว่านายไม่ได้ตั้งใจ”

ผมผลักที่อกโทมะเบา ๆ พร้อมพูดและยิ้มไปด้วยและดูเหมือนว่านี่จะได้ผลโทมะพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะกลับมายิ้มบาง ๆ อีกครั้ง

“ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วเราอยู่รอดูคำใบ้พี่รหัสกันก่อนก็ได้โทมะไปยืนรอข้างหน้าห้องประชุมกันดีมั้ย” ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วผมไม่ได้ตื่นเต้นหรอกนะแค่สงสัยเฉย ๆ จริงจริ๊ง

“อืม ได้สิ”

ในที่สุดพวกรุ่นพี่ก็ยกกระดานมาตั้งที่บริเวณหน้าห้องประชุมดูเหมือนจะมีเพื่อน ๆ อีกหลายคนเลยที่รอดูคำใบ้พี่รหัสของตัวเองเหมือนกันผมพยายามเดินแทรกตัวเข้าไปหารูปหน้าของตัวเองโดยมีโทมะเดินตามหลังมา

อยู่ไหนกันนะผมพยามไล่ตามองที่กระดานอย่างช้า ๆ เพื่อหารูปของตัวเองแต่ก็ตาลายเหมือนกันรูปคนเต็มไปหมด

“เจอแล้วล่ะลูลูชอยู่ตรงนี้” โทมะชี้ไปที่รูปของผมและข้าง ๆ รูปของผมเองก็มีรูปของโทมะติดไว้อยู่

“ถึงตัวจะเป็นเด็กแต่ไอนั้นเป็นผู้ใหญ่” โทมะอ่านคำใบ้ของเขาพร้อมกับพูดออกมาให้ผมได้ยิน

“ห้ะ” ไอนั้นงั้นหรอ

“แปลว่าอะไรหรอลูลูช” ไอนั้นก็น่าจะหมายถึง……

“น่าจะหมายถึงการ์ตูนโคนันน่ะโทมะเคยดูมั้ย” โทมะส่ายหน้าแทนคำตอบซึ่งก็แปลว่าไม่

ผมหันไปมองที่รูปของผมบ้างไหนดูซิว่าคำใบคืออะไร

วอท นั่นมัน…..คืออะไรอ่ะในขณะที่ของคนอื่นเป็นประโยคหรือตัวอักษรแต่ของผมกับไม่เหมือนของใครเลยเพราะมันเป็นภาพวาด

“นั่นมันรูปอะไรน่ะ”

“ไม่รู้เหมือนกันโทมะเราก็งงอยู่”

ภาพที่ผมเห็นมันดูเหมือนลูกเต๋าแต่แทนที่แต่ละด้านเป็นแค่จุดปกติมันกับดูมีลูกเล่นมากกว่านั้นด้านข้างซ้ายเป็นจุดหนึ่งจุดแต่มีเส้นขีดผ่านจุดนั้นอยู่และที่ตรงจุดก็มีเส้นขอบรอบนอกแต่มีแค่ครึ่งเดียวเหมือนกับครึ่งวงกลม

ข้างบนเป็นจุดสามจุดเรียงกันแนวเฉียงโดยแต่ละจุดเล็กใหญ่ไม่เท่ากันจุดแรกจะใหญ่ที่สุดและจุดที่สองสามจะเล็กลงเรื่อย ๆ และทั้งสามจุดก็มีเส้นขีดเชื่อมทั้งสามจุดอยู่

ข้างขวาเป็นห้าจุดแต่อันนี้ค่อนข้างจะแปลกเพราะมันดูออกเลยว่าทุกจุดมีเส้นเชื่อมกันที่ทำให้มันดูเหมือนเป็นตัว Z โดยที่จุดตรงกลางจะใหญ่สุดและอีกสี่จุดจะขนาดเท่ากัน

ถ้าจะให้อธิบายง่าย ๆ เลยมันดูเหมือนรูปลูกเต๋าที่ดูมีความฟิวเจอร์ ดูอิเล็กทรอนิกส์ ดูเหมือนถูกออกแบบให้ดูล้ำกว่าปกติ

อืม ดูรวม ๆ แล้ว งง อะไรกันอีกวะเนี่ยชีวิตผมมันจะต้องชาเลนจ์ไปถึงขนาดไหนเนี่ย!

_________________________________________

Talk with writer

EP.8 มาแล้ววว ความจริงว่าจะแต่งตั้งแต่เมื่อวานเลยแต่เราอยากลองปั้นเคสยาดมดูเลยเอาเวลาที่จะแต่งนิยายไปปั้นเคสยาดมหมดค่ะ 5555

ตอนนี้ก็ยาวมากกกก พิมพ์จนเจ็บนิ้วก้อยเลย 555 สำหรับเกมซ่อนป้ายชื่อเป็นเกมที่ไร์เองเคยเล่นสมัยที่เรียนอยู่อยากจะบอกว่าตอนนั้นก็เจ็บใจมากที่โดนหลอกอุตส่าห์ตั้งใจซ่อนแต่ก็สนุกมาก ๆ เหมือนกันค่ะตอนที่แต่งอยู่เราเองยังแอบยิ้มอยู่เลยตอนคิดถึงตอนนั้น หวังว่าทุกคนที่อ่านคงจะสนุกเหมือนกันเรานะคะ

ป.ล. อีพีนี้บทบรรยายเยอะมากไม่รู้ว่าทุกคนจะอ่านจบหรือเปล่าถ้าใครชอบหรือไม่ชอบฝากคอมเม้นให้หน่อยนะคะเราจะได้นำไปปรับใช้

ไวน์ลดา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***