EP.7 คาถาบูชายัญครับ

EP.7 คาถาบูชายัญครับ

ตอนที่พวกผมมาถึงห้องประชุมของคณะก็มีคนเยอะอยู่ประมาณนึงแล้ว ดูเหมือนจะมีคนสนใจเข้าร่วมกิจกรรมรับน้องพอสมควรเลยนะเนี่ยและแน่นอนหนึ่งในนั้นก็คือหมาชิบะยักษ์หัวสีส้มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ผม

“ว้าว คนเยอะจังเลยดูแล้วน่าจะประมาณ 90% ของพวกปี 1 เลย”

ดูเหมือนจะเป็นอย่างที่โทมะพูดจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้บังคับแต่ดูแล้วหลาย ๆ คนก็เต็มใจที่จะมาร่วมกิจกรรมแตกต่างจากตอนที่มหาลัยผมอันนั้นต่อจะให้เป็นการบังคับแต่ก็มีคนจำนวนไม่น้อยเลยที่ไม่ไปเข้าร่วม

“น้อง ๆ คะมารวมกันตรงนี้นะคะ” มีเสียงตะโกนเรียกรวมทุกคนดังขึ้นพอผมหันไปตามเสียงถึงเห็นว่าเจ้าของเสียงคือรุ่นพี่ผู้หญิงที่อยู่คู่กับพี่เจไดเมื่อเช้า

ทุกคนเริ่มหันไปทางเสียงของรุ่นพี่คนนั้นก่อนจะจับจองหาที่นั่งกันบริเวณพื้นโดยที่จะนั่งตรงไหนก็ได้ไม่ได้บังคับผมเลยคิดว่าผมไปนั่งข้างหลังสุดดีกว่า ข้างหน้าก็ดูจะเด่นไปตรงกลางคนเยอะดูแออัด

“ลูลูชเราไปนั่งข้างหน้ากันดีกว่าจะได้ยินเสียงชัดๆ เนอะ”

ฟิ้ว เป็นอีกครั้งที่ตัวผมลอยไปตามแรงจูงของโทมะ โอเค my best friend ชั้นว่าเราน่าจะคุยกันหน่อย ถ้าแถวบ้านนายเรียกสิ่งเมื่อกี้ว่าประโยคคำถาม ชั้นเสียใจด้วยที่คงต้องบอกความจริงกับนายว่าคนแถวบ้านนายเค้าน่าจะโกหกนายเพราะแถวบ้านชั้นเค้าเรียกว่าประโยคคำสั่งโว้ย!!

ซึ่งแน่นอนถ้าถามว่าผมโกรธมั้ยขอตอบชัด ๆ เลยว่าไม่ ใช่แบบไม่ ไม่คือคำตอบ เอาจริง ๆ แค่ผมเห็นหน้าหมอนี่ผมก็โกรธไม่ลงแล้วก็เค้าดูดีใจขนาดนั้นนี่นาเวลาที่อยู่กับผม

และด้วยคำสั่งขององค์สมเด็จพระเจ้าโทมะทำนองคะนองเดจก็ทำให้ผมมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่ข้าง ๆ เค้าในตอนนี้ จากที่ผมสังเกตข้างหน้าผมมีรุ่นพี่อยู่ด้วยกัน 9 คนและก็มีกระดานไวท์บอร์ดขนาดใหญ่ที่มีล้ออยู่ข้างล่างถูกผ้าสีขาวคลุมไว้อยู่ทำให้ไม่เห็นว่าบนกระดานเขียนอะไรไว้

“สวัสดีค่า ๆ ยินดีต้อนรับน้อง ๆ ปี 1 ทุกคนเข้าสู่กิจกรรมรับน้องค่า เย้” เสียงพูดของรุ่นพี่คนเดิมกล่าวผ่านไมค์ก่อนที่ทุกคนจะปรบมือให้

“งั้นขออนุญาตแนะนำตัวก่อนเลยนะคะพี่ชื่อกิ่งเป็นสมาชิกกรรมการดำเนินงานประชุมเชียร์และรับน้องของคณะนิเทศค่า”

เย้ ทุกคนพากันปรบมือเป็นกำลังใจให้กับรุ่นพี่ที่กำลังพูดอยู่ซึ่งผมเพิ่งรู้ว่าเค้าชื่อกิ่งเมื่อกี้นี้อ่ะนะ

“งั้นเดี๋ยวพี่ขอส่งไมค์ให้พี่คนที่เหลือแนะนำตัวเลยนะคะ”

พี่กิ่งส่งไมค์ให้กับรุ่นพี่คนอื่นแนะนำตัวที่ละคนสายตาผมก็จับจ้องไปที่รุ่นพี่ที่แนะนำตัวทีละคน ๆ แต่เอ้ะมองจนถึงคนสุดท้ายแล้วแต่ไม่เห็นพี่เจไดเลยนะ แต่ถ้าดูจากหน้าที่เหมือนหมีกินผึ้งเมื่อเช้าผมก็ไม่แปลกใจนะที่จะไม่เห็นพี่เค้าที่นี่

“และก่อนที่เราจะไปเริ่มกิจกรรมแรกกันนะคะพี่มีเรื่องจะประกาศค่ะ ทุกคนเห็นกระดานไวท์บอร์ดตรงนี้มั้ยคะ” ไมค์กลับไปอยู่ที่พี่กิ่งอีกครั้ง

“เห็นครับ/ค่ะ” ทุกคนพร้อมใจกันตอบ

“นั่นล่ะค่ะพี่มีเซอร์ไพรส์มาให้กับทุกคนด้วยซึ่งก็อยู่บนกระดานอันนี้เอง”

อืม interesting ถ้าให้ผมเดาคงจะเป็นเนื้อเพลงอะไรแบบนี้ป่ะพวกเพลงประจำคณะ

“งั้นถ้าพร้อมแล้วจะเปิดเลยนะคะ 3 2 1 เปิดเลยค่ะ” หลังจากที่พี่กิ่งนับเลขจบก็มีรุ่นพี่ผู้ชายสองคนมาดึงผ้าสีขาวบนกระดานออก

สายตาของคีย์เบิกโตเหมือนกับสายตาของทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้น

นี่มัน มัน อะไรอ่ะรูปนักโทษหรอ มีรูปน่าจะเกือบร้อยใบถูกแปะอยู่บนกระดานไวท์บอร์ดโดยที่ใต้รูปพวกนั้นมีรอยหมึกที่เขียนเป็นประโยคอะไรสักอย่างอยู่

แต่พอผมเพ่งตามองดูดี ๆ มันไม่ใช่รูปนักโทษหนินั่นมันรูปผม ใช่รูปผมและรูปของนักศึกษาปี 1 ทุกคนด้วย

“เซอร์ไพรส์ ~ ที่ทุกคนเห็นอยู่บนนี้ก็คือรูปของน้อง ๆ นักศึกษาปี 1 ทุก ๆ คนค่ะ ทุกคนกำลังสงสัยใช่มั้ยคะว่าเราเอารูปของทุกคนมาแปะไว้บนกระดานทำไม

นั่นสิทำพิธีบูชายัญอะไรแบบนี้มั้ง

“และถ้าใครสังเกตดี ๆ นะคะที่ใต้รูปของทุกคนจะมีประโยคอะไรบางอย่างเขียนไว้อยู่ซึ่งของแต่ละคนก็จะไม่เหมือนกัน เดาซิคะว่ามันคืออะไร” พี่กิ่งพูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นเพื่อบิ้วบรรยากาศให้ทุกคนตื่นเต้นกันมากขึ้น

“คาถาบูชายัญครับ” หือ เมื่อกี้เสียงใครพูดน่ะ

“อะ อะไรนะคะ” พี่กิ่งตอบกลับเจ้าของเสียงนั้นด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักนิดหน่อยเหมือนว่าสับสนกับคำตอบของเจ้าของเสียงนั้น

“ลูลูช” เสียงโทมะเรียกผมดังขึ้นทำให้ผมต้องหันหน้าไปสบตากับโทมะ

“หือ” แต่พอผมหันไปแทนที่โทมะจะพูดอะไรต่อกับมองหน้าผมนิ่ง ๆ ตัวแววตาประหลาดใจ

เหมือนผมจะเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติอะไรบางอย่างได้ นี่ผมคิดไปเองหรือว่ามันเหมือนมีสายตาของคนจำนวนมากกำลังจ้องมองผมอยู่

คีย์ที่เหมือนจะเริ่มรู้ตัวว่าสถานการณ์ตรงหน้าเกิดอะไรขึ้นจึงค่อย ๆ ช้อนสายตามองไปรอบ ๆ ตัวก่อนจะเงยหน้ามองข้างบนเล็กน้อย ทำให้เห็นว่าทุก ๆ คนไม่ว่าจะเป็นเด็กปี 1 หรือพี่ปี 2 กำลังจ้องมองมาที่เค้าเป็นตาเดียวกัน

What! อะไรน่ะทำไมทุกคนมองผมล่ะ อย่าบอกนะว่าไอเสียงเมื่อกี้มัน………เป็นเสียงผมงั้นหรอ!!!

โอ้พระเจ้าถ้าท่านมีจริงโปรดฆ่าผมทีเอาผมไปลงนรกหลุมไหนก็ได้เอาผมไปเดี๋ยวนี้ ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ฮือ

สาบานได้ว่านี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมอยากให้พระเจ้ามีอยู่จริงที่สุดเลย เมื่อกี้ผมคิดในใจไม่ใช่หรอไอความคิดไร้สาระนั่นเด็กอนุบาลสองยังมองออกเลยว่ามันไม่ใช่คาถาบูชายัญผมก็แค่คิดในใจเล่น ๆ เองทำไมความคิดผมมันถึงมีเสียงล่ะเนี่ย

“เอ่อ ไม่มีอะไรครับ” ผมก้มหน้าหลบสายตาก่อนจะพยายามตอบให้เสียงนิ่งที่สุดแต่เหมือนว่าจะไม่สำเร็จเสียงเจ้ากรรมก็ยังสั่นอยู่ดี

“เมื่อกี้เพื่อนผมพูดกับผมเองครับ เราคิดว่าถ้ารับน้องเสร็จจะไปดูหนังเรื่องบ้านเช่าบูชายัญกันต่อ” โทมะหันไปพูดกับรุ่นพี่ซึ่งดูเหมือนว่าเค้ากำลังพยายามแก้ต่างให้ผมอยู่

โทมะ ฮือเจ้าหมาชิบะยักษ์ผมสีส้มแสนน่ารักกุ๊กกิ๊กตะมุตะมิแถมยังนิสัยดีหน้าตาดีหุ่นดีและเท่ที่สุดในโลกนี้เราโคตรรักนายเลยว่ะเพื่อน

ผมหันไปทำหน้าซึ้งและแววตาเว้าวอนที่ผมคิดว่าดูกินใจที่สุดใส่โทมะและดูเหมือนว่าโทมะจะเข้าใจสิ่งที่ผมกำลังจะสื่อก็เลยยิ้มตาหยีเป็นการตอบกลับมา

“อ๋ออออ แบบนี้นี่เอง” พี่กิ่งพยักหน้าหงึกหงักกับสิ่งที่โทมะพูด

“งั้นเพื่อไม่เป็นการเสียเวลาพี่ขอเฉลยเลยละกันนะคะว่าสิ่งที่อยู่บนกระดานคืออะไร สิ่งที่อยู่บนกระดานก็คือ ก็คือ ก็คือคำใบ้ของพี่รหัสของน้อง ๆ ปี 1 ทุกคนค่ะ”

เกิดเสียงดังฮือฮารอบ ๆ ตัวผมเหมือนว่าทุกคนกำลังซุบซิบคุยกันอย่างสนใจเกี่ยวกับสิ่งที่พี่กิ่งเพิ่งพูดไม่เมื่อกี้นี้

“โดยบนกระดานจะมีรูปของน้อง ๆ ปี 1 ครบทุกคนอยู่บนนี้รวมถึงน้องที่ไม่ได้มาเข้าร่วมกิจกรรมรับน้องด้วย เดี๋ยวหลังจากกิจกรรมรับน้องวันนี้เสร็จพี่จะเอากระดานไปตั้งไว้ตรงหน้าห้องประชุมนะคะน้อง ๆ ทุกคนสามารถมาอ่านคำใบ้ตรงใต้รูปตัวเองได้เลยค่ะ”

แบบนี้นี่เองเกมหาพี่รหัสสินะจะว่าไปผมก็เพิ่งจะเคยมีพี่รหัสครั้งแรกเลยเพราะในชีวิตจริงอย่างที่บอกว่าผมไม่ได้ไปรับน้องแล้วครั้งนี้จะรอดมั้ยเนี่ยเรา

“โดยที่น้อง ๆ จะใช้วิธีมาถามรุ่นพี่หรือสังเกตเอาเองก็ได้ค่ะว่าคำใบ้ที่เขียนไว้ตรงหรือใกล้เคียงกับลักษณะของรุ่นพี่คนไหน โดยที่เราจะมีเวลาให้ 1 สัปดาห์ในการตามหาพี่รหัสของตัวเอง

ถ้าใครหาเจอภายใน 1 สัปดาห์ทางเราเตรียมของรางวัลเล็ก ๆ น้อย ๆ ไว้ให้ด้วยค่ะแต่ถ้าน้อง ๆ คนไหนหาพี่รหัสของตัวเองไม่เจอก็ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราจะมาเฉลยกันอีกทีค่ะ โอเคมั้ยคะ”

“โอเคค่ะ/ครับ” เสียงทุกคนตอบรับอีกเช่นเคย

ดูเหมือนหลาย ๆ คนดูตื่นเต้นกับการที่จะได้ตามหาพี่รหัสของตัวเองกันใหญ่ผมเองก็แอบตื่นเต้นเหมือนกันถึงจะเป็นแค่พี่รหัสในเกมก็เถอะ

“และเดี๋ยวเราจะมาเข้ากิจกรรมต่อไปกันเลยนะคะ นั่นก็คือเกมซ่อนป้ายชื่อค่ะ”

_________________________________________

Talk with writer

มาต่อด้วยความไวแสงเนื่องจากได้กำลังใจจากรีดที่มาเม้นทุกคนเลยค่ะทำให้พี่ไฟในการแต่งมาก ๆ เลย

เราอยากทำให้การรับน้องดูสนุกไม่ได้เป็นสิ่งที่ทำให้อึดอัดหรือการใช้อำนาจข่มเหงกันซึ่งมันก็เป็นมุมมองของเราเอง ถ้าหากว่าไม่ตรงกับแนวคิดของผู้อ่านท่านไหนต้องขอโทษไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ แต่เราเองก็หวังว่าจะมีหลาย ๆ คนที่เข้าใจและชอบในสิ่งที่เรากำลังสื่อสารอยู่ ยังไงก็ขอให้ทุกคนมีความสุขกับการอ่านนะคะ

ไวน์ลดา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***