EP.5 สวัสดีครับพี่เจได

EP.5 สวัสดีครับพี่เจได

“ลูลูช เสร็จรึยังหรอ” เสียงโทมะดังมาจากข้างหน้าห้องสงสัยน่าจะจัดของเสร็จแล้ว

“เสร็จแล้ว เข้ามาก่อนสิ” ผมเปิดประตูให้โทมะเข้ามาข้างในห้องผมก่อนได้มีเพื่อนคุยก็ดีเหมือนกัน

“ว้าว พอจัดเสร็จแล้วก็ดูสวยดีเหมือนกันนะเนี่ย”

“งั้นหรอ แล้วห้องของโทมะล่ะเป็นไงบ้างวิวดีมั้ย”

“อื้อ มองเห็นวิวรอบ ๆ นี้หมดเลย มองเห็นมอเราอยู่ไกล ๆ ด้วย”

“แบบนั้นก็ดีเลยสิ” แปลว่ามหาลัยของเราอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้มากมองจากชั้นสองบ้านไปยังเห็นอยู่นั่นคงเป็นเหตุผลที่เรากับโทมะเลือกที่จะมาเช่าที่นี่อยู่ คงเพราะมันอยู่ใกล้มอ

จะว่าไปช่วงอายุของลูลูชนี่ก็ดูใกล้เคียงกับของเราในชีวิตจริงเหมือนกันนะอยู่ปี 1 เหมือนกันแต่ลูลูชเรียนอยู่คณะนิเทศส่วนผมเรียนอยู่คณะจิตรกรรม

“ช่าย ตอนกลางคืนวิวก็น่าจะสวยน่าดูถ้านายชอบ บางคืนก็ขึ้นมานอนด้วยกันได้นะ”

“ห้ะ เอ่อ ไม่ดีกว่ากลัวนายจะอึดอัด” เพิ่งรู้จักกันก็ชวนขึ้นห้องซะแล้วแต่ เอ้ะ มันก็ไม่แปลกนี่หว่าก็เพื่อนกันนอนห้องเดียวกันก็ปกติ

สงสัยเป็นเพราะผมไม่เคยนอนห้องเดียวกับใครเลยนอกจากมิ้นในบางวันตอนเด็ก ๆ ที่ไปเล่นบ้านมิ้นถ้าแม่กลับมาดึกผมก็มีนอนที่ห้องมิ้นบ้าง ผมคงไม่ชินเองเลยรู้สึกแปลก ๆ

“ไม่อึดอัดหรอก เราก็นอนด้วยกันมาตั้งหลายครั้งแล้วหนิ” โทมะยิ้มและมองหน้าผม

“นอนด้วยกันงั้นหรอ” ก็ถ้าเป็นลูลูชอ่ะคงใช่แต่นี่ผมไง ผมเอง จ้ะเอ๋เพิ่งเข้ามาอยู่ร่างนี้ได้ไม่กี่ชั่วโมงเองจ้า

“ใช่สิ ก็ตอนไปเข้าค่ายและก็บางทีชั้นก็ไปติวหนังสือที่ห้องนายตอนก่อนสอบเข้ามอไง”

“อ่า นั่นสิเนอะ ฮ่า ๆ” ผมหัวเราะแห้ง ๆ เพราะก็ไม่รู้เหมือนกันว่าต้องตอบยังไงตลกกลบเกลื่อนไปก่อนละกัน

“งั้นเดินทางมาเหนื่อย ลูลูชพักก่อนดีกว่าพรุ่งนี้เปิดเรียนวันแรกด้วย”

“อ้า เอางั้นหรอ ได้สิ” ดีเหมือนกันผมว่าผมควรพักสมองบ้าง วันนี้เหมือนสมองผมจะบึ้มไปหลายรอบมาก

“งั้นเจอกันพรุ่งนี้เช้านะ” โทมะยิ้มตาหยีก่อนจะลุกและเดินออกไปจากห้อง

ติ๊ด ๆ เสียงนาฬิกาปลุกและแสงแดดอ่อน ๆ ที่ทะลุผ่านผ้าม่านมา ปลุกผมการนอนสิ่งแรกที่ผมเห็นหลังจากการลืมตาขึ้นมาก็คือ…..เพดาน ใช่เพดานก็นอนแหงนหน้าขึ้นนี่เนอะจะไม่ให้มองเห็นเพดานได้ไง

แต่เพดานที่เห็นมันไม่ใช่เพดานของห้องผมนี่สิ ถ้าจะพูดให้ถูกคือมันไม่ใช่เพดานของห้องผมในชีวิตจริงแต่เป็นเพดานของห้องผมในโลกของเกม

เอาจริงดิ๊ ความจริงผมแอบหวังเล็ก ๆ นะถ้าผมนอนหลับไปและตื่นขึ้นมาจะพบว่าเรื่องทั้งหมดที่ผมเจอคือความฝันที่ยาวนานมาก ๆ แค่นั้นเองแต่มันไม่ใช่สินะ

คิ้วของคีย์ขมวดจนจะกลายเป็นเลขแปดก่อนที่เจ้าตัวจะกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงและเอื้อมมือไปกดปิดนาฬิกาปลุกบนโทรศัพท์ในที่สุด

ทำอะไรไม่ได้ไปเรียนก็ไปเรียนวะ เอาจริง ๆ มันก็เหมือนผมทำกิจวัตรประจำวันของผมปกติตื่น อาบน้ำ แต่งตัว ไปเรียน มันก็เหมือน ๆ กันแหละน่า พยายามหลอกตัวเองเข้าไว้ ๆ

ผมอาบน้ำแต่งตัวเตรียมกระเป๋าเรียบร้อยก่อนจะไปนั่งรอโทมะที่แคร่หน้าห้องของผม แต่รอมาสักพักแล้วก็ไม่วี่แววว่าโทมะจะลงมาเลยสงสัยคงต้องขึ้นไปตามหน่อยเดี๋ยวจะไปเรียนไม่ทัน

ก๊อก ๆ “โทมะ เสร็จรึยังหรอ”

ตึก ปึก ปัก “แปปน้า ลูลูช” ได้ยินเสียงปึงปังเหมือนของตกพร้อมกับเสียงโทมะที่ตะโกนออกมาจากห้อง

“อื้อ” ตื่นแล้วสินะสงสัยน่าจะแต่งตัวอยู่

“โทษทีนะลูลูช”

ผมที่ยืนมองวิวรอบ ๆ อยู่ ได้ยินเสียงเปิดประตูเลยรีบหันกลับไปมองคิดว่าโทมะน่าจะแต่งตัวเสร็จแล้ว

“ไม่เป็นร่ะ” เสียงของผมขาดหายก่อนจะเอ่ยประโยคว่าไม่เป็นไรจบเพราะอึ้งกับภาพที่เห็นตรงหน้าอยู่

โทมะที่ใส่แค่กางเกงนักศึกษากำลังเอาผ้าเช็ดผมอยู่ เหหหหหหหห เดี๋ยวนะไอเกมนี้มันเด็กเล่นได้มั้ยเนี่ยเล่นโชว์ซิกแพคกันตั้งแต่ต้นเกมเลยหรอ

“พอดีตอนเราเดินลงมาเห็นลูลูชเดินเข้าห้องไปพอดี ความจริงเราไปอาบน้ำต่อตั้งแต่ตอนนั้นเลยน้าแต่พออาบเสร็จแล้วมาเล่นเกมในมือถือเลยไม่ได้ดูเวลาเลยว่ากี่โมงแล้ว แหะ ๆ”

ตาผมโตพร้อมกับตกใจสุดขีดแต่ผมยังพยายามจะคีพหน้านิ่งไว้อยู่ ใจเย็นไว้อย่าตกใจ ๆ เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กต้องเคยเห็นอะไรแบบนี้อยู่แล้ว อย่าเลิ่กลั่ก อย่ามีพิรุธ

“อะ อื้อ นายแต่งตัวให้เสร็จก่อนก็ได้ค่อยออกมา”

ความจริงกะอีแค่การเห็นเพื่อนผู้ชายถอดเสื้อเนี่ยมันก็ไม่ใช่เรื่องน่าตกใจอะไรขนาดนั้นหรอกนะผู้ชายถอดเสื้อก็เป็นเรื่องปกติจะตายไป

แต่ผมดันไม่ได้ตั้งตัวนี่สิ และก็ไม่เคยมีเพื่อนสนิทเป็นผู้ชายด้วยภาพตรงหน้าผมก็เลยถือว่ายังเป็นเรื่องที่แปลกใหม่อยู่แต่เดี๋ยวสักพักคงจะชินไปเอง

แต่เมื่อกี้นี้ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่าไอภาพตรงหน้านี่มันช่างจ้าซะเหลือเกิน เหมือนมีแสงส่องออกมาจากหลังโทมะมันดูระยิบระยับไปหมดไม่รู้ว่าเป็นแค่จินตนาการของผมหรือเป็นเอฟเฟ็คของเกมกันแน่

“งั้นเดี๋ยวเราไปรอข้างล่างนะ”

“โอเค เดี๋ยวจะรีบตามไปนะ”

ผมยืนรออยู่ไม่นานโทมะก็เดินลงมาพร้อมกับแต่งตัวในชุดนักศึกษาผูกเนกไทใส่รองเท้าคัชชูก็แต่งตัวเหมือนผมนี่นาแต่ทำไมหมอนี่มันถึงได้มีออร่าความหล่อกระจายออกมาเยอะขนาดนี้นี่สินะคือพลังแห่งการเป็นตัวละครหลัก

“ไปกันเถอะลูลูช”

“อื้อ”

ใช้เวลาเดินไม่นานก็เดินมาถึงมหาลัยของผม ว้าว ดูดีจังเลยแฮะถ้าจะให้เทียบก็คงเหมือนกับมหาลัย ABAC ในชีวิตจริงดูแตกต่างจากมหาลัยรัฐที่ผมเรียนในชีวิตจริงอยู่พอผมควรเลย

แต่เดี๋ยวนะถ้าตัวผมกับโทมะมีเงินเรียนมหาลัยที่หน้าตาดูค่าเทอมแพงแบบนี้ทำไมจะต้องไปแชร์ห้องเช่าในบ้านกับคนอื่นด้วยไม่หาเช่าคอนโดอยู่ก็สิ้นเรื่อง แต่ก็นะมันคงเป็นพล็อตของเกมที่จะให้เราได้ใกล้ชิดกับตัวละครหลัก

“เอ ตึกคณะเรามันไปทางไหนนะเนี่ย”

“เราก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะโทมะ” แถมมหาลัยก็กว้างขนาดนี้ได้เดินจนหอบแน่กว่าจะหาเจอ

“งั้นเดี๋ยวเราไปถามคนอื่นดูดีกว่า” โทมะพูดกับผมก่อนจะวิ่งไปหาผู้ชายคนนึงแถวนั้น

“ขอโทษนะครับ ตึกนิเทศไปทางไหนหรอครับ”

“หือ ไปทาง”

ผมเดินตามโทมะมาทันตอนที่ผู้ชายคนนั้นหันมาตอบพอดี

“เอ้ะ เดี๋ยวนะครับนี่ใช่พี่เจไดหรือเปล่าครับ”

“หือ หรือว่านาย โทมะงั้นหรอ”

“ ใช่ครับผมโทมะเองไม่เจอกันนานเลยนะครับ”

“อ่อ พอดีช่วงหลังยุ่ง ๆ น่ะเลยไม่ค่อยมีเวลาไปเตะบอลเท่าไหร่”

ดูเหมือนสองคนนี้จะรู้จักกันด้วยแฮะ แต่เดี๋ยวก่อนนะเจไดหรือว่าจะเป็น

“ลูลูช นี่พี่เจไดเราเคยไปเตะบอลกับพี่เค้าน่ะเลยรู้จักกัน”

คำตอบ

- สวัสดีครับพี่เจได

- ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมลูลูชครับ

ตรงนี้มีช้อยขึ้นมาให้เลือกแล้วเลือกอะไรก็น่าจะเหมือน ๆ กันแหละมั้ง

เลือกคำตอบ - สวัสดีครับพี่เจได

พี่เจไดหันมามองผมด้วยสีหน้านิ่ง ๆ ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการตอบกลับ

“ พี่เจไดก็เรียนที่นี่เหมือนกันหรอครับ พอดีเพิ่งเปิดเทอมวันแรกพวกผมเลยไม่รู้ว่าตึกนิเทศไปทางไหน พี่เจไดพอจะบอกหน่อยได้มั้ยครับ”

“ตึกนิเทศหรอ ชั้นก็กำลังจะไปพอดีตามมาสิ”

“พี่เจไดก็เรียนนิเทศเหมือนกันหรอครับ”

“อื้อ อยู่ปี 2 น่ะ”

ดูเหมือนโทมะจะตาลุกวาวหลังจากได้ยินประโยคนั้น คงดีใจที่ได้เจอคนรู้จักเรียนที่เดียวกันแต่แบบนี้ก็แปลว่าครบแล้วสินะตัวละครหลัก โทมะ พี่คีตะ พี่เจได

“งั้นฝากตัวด้วยนะครับรุ่นพี่ เนอะลูลูช” โทมะยิ้มตาหยีก่อนจะหันมาถามผม

“ห้ะ อ้อครับ ฝากตัวด้วยนะครับรุ่นพี่”

พอมองแบบนี้แล้วสองคนนี้ดูให้อารมณ์ต่างกันสุดขั้วเลยแฮะโทมะดูสดใส ร่าเริงพอมองแล้วดูเหมือนหมาชิบะเลยส่วนพี่เจไดดูนิ่ง ๆ ไร้อารมณ์เหมือนหมาไซบีเรียนตอนที่ทำหน้านิ่ง ๆ ยังไม่อาละวาดเลยแฮะ

และก็ถ้าให้คิดต่อก็คือพี่คีตะดูสุภาพ สุขุม ฉลาดแต่ทำไมไม่รู้ผมได้ไอความรู้สึกเจ้าเล่ห์จากเค้านิด ๆ แฮะงั้นคงจะเป็นหมาจิ้งจอกล่ะมั้ง ว่าแต่ผมเนี่ยมีสิทธิ์บอกว่าคนอื่นเหมือนหมาได้ด้วยหรอคนที่ดูจะเป็นหมาที่สุดในที่นี้น่าจะเป็นมากกว่านะ

“นี่ลูลูช ทางนี้”

ผมสลัดความคิดไร้สาระออกไป ก่อนจะเดินไปตามทางที่โทมะเรียก

____________________________

talk with writer

เอื้ออออ ตอนที่ 5 มาแล้วอยากจะบอกทุกคนว่าปั่นตอนนี้จนถึงเช้าเลยเพราะไม่อยากให้ทุกคนรอนาน ถ้าเราบอกว่าหัวเราตื้อมากทุกคนจะผิดหวังมั้ยนะ แง

บอกตรง ๆ ว่าเราไม่มั่นใจมาก ๆ เลยค่ะแต่คิดว่านี่คงดีที่สุดเท่าที่ทำได้ในตอนนี้แล้วแต่ไม่ใช่ว่าเราแต่งแบบลวก ๆ น้า ยังไงก็จะพยามทำให้ออกมาดีที่สุด ถ้าใครอยากติชมตรงไหนเม้นบอกเราได้นะคะ ขอบคุณทุกคนที่รออ่านมาก ๆ เลยค่ะ

ไวน์ลดา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***