EP.3 โทมะ….งั้นหรอ?

EP.3 โทมะ….งั้นหรอ?

เวลาผ่านไปไม่นานแสงสว่างที่ทำให้แสบตาก็ค่อย ๆ จางหายไปมือน้อย ๆ ของคีย์ค่อย ๆ ลดต่ำลงพร้อมกับที่เปลือกตาค่อย ๆ ลืมขึ้นและภาพตรงหน้าก็ทำให้เจ้าของร่างบางตาเบิกโตขึ้นด้วยความตะลึง

“ เชี่ยย ของจริงดิ ” เอาจริงเมื่อกี้ผมแอบคิดนะว่าทั้งหมดที่ผ่านมาอาจจะเป็นฝันก็ได้แต่ภาพตรงหน้าผมมันไม่ใช่ห้องนอนผมแต่เป็น……ที่ไหนวะเนี่ย!

ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าคือภาพของบ้านสีขาวหลังนึงข้างหน้าเป็นกำแพงที่ทำมาจากอิฐบล็อคและทาสีขาวเหมือนกับตัวบ้านประตูทางเข้าเป็นแบบเปิดออก 2 ข้าง ตรงขอบดูเหมือนทำมาจากเหล็กและทาทับด้วยสีดำในขณะที่ตรงกลางของบานประตูทำมาจากไม้

และที่ดูสะดุดตามาก ๆ อีกอย่างนึงเลยก็คือหน้าบ้านตกแต่งด้วยต้นไม้เยอะมาก ๆ ตรงหน้ากำแพงมีกระถางต้นไม้ขนาดเล็กวางอยู่ไว้เป็นสิบ ๆ อันซึ่งกระถางของแต่ละอันก็ลักษณะไม่ค่อยเหมือนกันบางอันเป็นทรงกลม บางอันเป็นสี่เหลี่ยม บางอันสีขาว บางอันสีน้ำตาลแต่ทุกกระถางกับดูรวมกันแล้วเข้ากันดีอย่างไม่น่าเชื่อและที่สำคัญเลยคือต้นไม้ที่อยู่บนกระถางผมไม่แน่ใจว่ามันคือต้นอะไรเอาจริง ๆ ผมไม่คิดว่าผมเคยเห็นต้นไม้แบบนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ

ตัวใบของมันเป็นสีเขียวเข้มเหมือนใบไม้ทั่วไปแต่ที่สะดุดตาคือตัวดอกที่เป็นสีส้มแสดที่สูงเด่นเป็นพวงขึ้นมาจากใบของมัน เท่านั้นยังไม่พอด้านบนของประตูที่เป็นเหมือนกับโครงเหล็กสีดำยังมีพวกไม้เลื้อยปกคลุมเต็มไปหมดโอ้โหธรรมชาติสุด ๆ

“ เข้าไปกันเถอะ ลูลูช ”

และก่อนที่ผมจะคิดไปไกลกว่านั้นก็มีเสียงนึงดังขึ้นที่ทำให้ผมหลุดจากภวังค์ของตัวเอง ผมหันหน้าไปทางเจ้าของเสียงเมื่อกี้ก่อนที่ผมจะนิ่งและชะงักไป

นี่มัน………

“ โทมะ….งั้นหรอ? ” เจ้าของเสียงที่ผมเพิ่งจะได้ยินเมื่อกี้คือเด็กหนุ่มหน้าตาทะเล้นที่เหมือนจะตัวสูงกว่าผมนิดหน่อย ผิวขาวอมชมพูเหมือนจะเรืองแสงได้ ผมสีส้มที่ดูแฟชั่นสุด ๆ และยังไว้ผมซอยแสกข้างไล่ความยาวเหมือนพวกตัวการ์ตูนในอนิเมะอีก ในส่วนหน้าตานั้นมองรวม ๆ แล้วคือ…..โคตรหล่อ!!!!

เชี่ย หล่อจริงขนาดผมเป็นผู้ชายนะเนี่ยคือโอเคพอลองนึกดูแล้วนี่มันคือเกมจีบหนุ่มแน่นอนว่าผู้พัฒนาเกมต้องออกแบบมาให้ตัวละครดูหล่อน่าดึงดูดเหมือนหลุดออกมาจากนิยายอยู่แล้ว

ซึ่งตอนที่ผมเล่นในคอม ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากเพราะมันเป็นแค่ลายเส้นมังงะเหมือนในอนิเมะทั่วไป แต่พอเปลี่ยนให้ลายเส้นมังงะแบบนั้นกลายเป็นคนในชีวิตจริงขึ้นมามันเลยดู โคตร เพอร์ เฟค!

และก่อนที่ผมจะคิดอะไรแปลก ๆ มากไปกว่านี้ก็มีบางอย่างปรากฏขึ้นตรงหน้าผม

คำตอบ

- อื้ม เข้าไปกันเถอะ

- เดินดูรอบ ๆ กันก่อนเถอะ

สิ่งที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าของผมก็คือข้อความ ใช่มันคือข้อความปกติแต่มันลอยอยู่บนอากาศนี่สิ นี่ผมต้องตกใจอีกกี่รอบเนี่ยแต่ละอย่างที่เจอพีค ๆ ทั้งนั้น

ข้อความมันลอยอยู่บนอากาศและรอบ ๆ ข้อความก็มีกรอบสี่เหลี่ยมขอบมนครอบไว้ข้างนอกอีกที ฟีลเหมือนช้อยในรายการเล่นตอบคำถามในทีวีแต่มันประหลาดตรงที่มันลอยอยู่นี่สิ

“ เลือกคำตอบได้เลยค่ะท่านคีย์ ไม่สิ ท่านลูลูช ”

เสียงของน้องดรีมดังขึ้นพร้อมกับร่างกระต่ายกลมขนฟูฟ่องลอยอยู่ข้าง ๆ ผมเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“ ทั้งคำตอบและตัวของน้องดรีมเอง ตัวละครหลักและ NPC จะมองไม่เห็นค่ะมีเพียงผู้เล่นเท่านั้นที่จะมองเห็น ทั้งนี้เวลาที่มีช้อยขึ้นมาเพียงแค่ท่านลูลูชเลือกคำตอบในใจก็ถือเป็นการตอบคำถามนั้นแล้วค่ะ สามารถตอบในใจได้เลยค่ะ ”

“ เข้าใจแล้วครับน้องดรีมแต่ยังไงผมรบกวนอย่างนึง ช่วยเรียกชื่อผมว่าคีย์เหมือนเดิมได้มั้ยครับ ”

ผมพูดสื่อสารกับน้องดรีมโดยที่ไม่ได้ออกเสียงออกไป ที่ผมยังอยากให้น้องดรีมเรียกชื่อผมด้วยชื่อจริง ๆ ของผมอยู่เพราะความจริงสิ่งที่ผมต้องทำคือการเล่นเกมนี้ให้จบ

ซึ่งผมเองก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าเกมนี้มันจะไปจบตรงไหน อีกนานแค่ไหนหรือไกลแค่ไหนจนกว่าที่ผมจะเดินทางจนจบ ผมก็ยังอยากให้มีคนจดจำผมในตัวตนที่แท้จริงของผมอยู่อย่างน้อยแค่สักหนึ่งคนก็ยังดี และอย่างน้อยก็เพื่อย้ำเตือนตลอดว่าความจริงแล้วผมคือใคร

“ เข้าใจแล้วค่ะท่านคีย์ ท่านคีย์เชิญเลือกคำตอบได้เลยนะคะต่อไปนี้น้องดรีมอาจจะไม่ได้โผล่มาในทุกครั้งที่มีช้อยนะคะ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะถ้าท่านคีย์อยากคุยกับน้องดรีมแค่เรียกน้องดรีมในใจน้องดรีมก็จะรีบมาหาเลยค่ะ ”

น้องดรีมพูดไปพร้อมกับยิ้มไปอย่างมีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองพูด

ผมขอเลือกคำตอบ - อื้ม เข้าไปกันเถอะ

รีบเข้าไปดีกว่าผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าข้างในจะมีอะไรรออยู่

“ อื้ม เข้าไปกันเถอะ ”

“ อื้ม มาเดี๋ยวช่วยถือกระเป๋า ” โทมะพูดพลางเอามือมาจับที่กระเป๋าล้อลากของผมเพื่อถือเข้าไปในบ้าน ผมเพิ่งสังเกตว่าที่ตัวผมมีกระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่ข้างหลังหนึ่งอันและก็มีกระเป๋าเดินทางอยู่ข้าง ๆ ตัวผมอีกหนึ่งอัน นี่เรากำลังจะย้ายเข้าที่ไหนสักที่สินะ

“ มะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราถือเองได้ โทมะ ”

“ ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราช่วยลูลูชถือแค่กระเป๋าเป้ก็พอ ”

“ อ่า ”

ผมและโทมะเดินไปที่หน้าประตูบ้านก่อนจะกดกริ่งด้านข้างของประตู รอไม่ถึงอึดใจก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ก่อนที่บ้านประตูจะค่อย ๆ แง้มออก

คนที่มาเปิดประตูให้ยิ้มให้พวกเราและนี่ก็ทำให้ผมชะงักไปอีกครั้ง ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมคือผู้ชายรูปร่างสูงโป่รงผมสีดำขลับ ใบหน้าดูสุขุมแต่ก็อบอุ่นในเวลาเดียวกันอาจเป็นเพราะแว่นที่เค้าใส่อยู่ล่ะมั้งที่ทำให้เค้าดูสุขุมขึ้น

แต่มองรวม ๆ แล้วมีเสน่ห์เหลื พรวด ไม่ใช่และเอาจริงผมว่าสมองผมอาจจะกระทบกระเทือนก็ได้นะตอนที่ผมตกโต๊ะคอม สมองผมเริ่มคิดไปเรื่อยเปื่อยไปหมด แต่เอาเป็นว่าก็คือหล่อ เหมือนหลุดออกมาจากซีรีส์เกาหลี

ปกติผมก็ไม่ได้เป็นคนชมใครพร่ำเพรื่อหรอกนะแต่ถ้าทุกคนมาเห็นมาแบบที่ผมเห็นก็คงคิดแบบเดียวกับผมแหละ

“ สวัสดีครับคุณคีตะ ผมโทมะกับเพื่อนผมลูลูชที่ติดต่อแชร์ห้องเช่าในบ้านไว้ครับ ” เป็นอีกครั้งที่โทมะดึงสติผมกลับมา

“ ยินดีต้อนรับ เข้ามาก่อนสิ ” พี่คีตะพูดพร้อมกับผายมือให้ผมกับโทมะเข้าไปในบ้าน

“ ป่ะ ” โทมะหันมายิ้มให้ผมและก่อนจะชวนกันเดินหลังพี่คีตะเข้าไปในบ้าน

“ ตรงนี้จะเป็นห้องนั่งเล่นนะและก็ตรงข้างหลังอีกฝั่งจะกั้นเป็นครัวไว้ถ้าหิวก็มาทำอาหารกินได้เลยนะ จะนั่งกินตรงนี้หรือเอาไปนั่งกินริมสระก็ได้ ” พี่คีตะพูดพลางเอานิ้วชี้แต่ล่ะส่วนของบ้านเพื่ออธิบายไปด้วย

“ เข้าใจแล้วครับคุณคีตะ ” โทมะตอบรับที่พี่คีตะพูดด้วยรอยยิ้ม

ส่วนผมน่ะหรอตัวแข็งทื่อเป็นปลาในตู้แช่ฟรีชของแมคโครไปแล้ว เอาจริง ๆ ผมเหมือนจะเรียบเรียงสถานการณ์ตรงหน้าได้คือเหมือนผมกับโทมะจะย้ายเข้ามาอยู่บ้านเดียวกันพี่คีตะเพราะเหตุผลอะไรสักอย่าง

แต่ในชีวิตจริงของผมนอกจากแม่ผม มิ้นและก็พ่อแม่ของมิ้น ผมก็ไม่เคยอยู่ร่วมกับใครแบบเป็นจริงเป็นจังมาก่อนเลยแม้ปัจจุบันผมจะเข้ามหาลัยแล้วแต่ผมก็อยู่หอแค่คนเดียวไม่ได้มีรูมเมทมาคอยอยู่ด้วยพอเจอแบบนี้ก็ทำตัวไม่ถูกสุด ๆ ไปเลย

“ เรียกชั้นว่าพี่เถอะไม่ต้องเรียกคุณหรอก ว่าแต่พวกนายชื่ออะไรกันบ้างนะ ”

“ ผมโทมะครับ อายุ 18 เรียนอยู่มหาลัย Trinity University คณะนิเทศชั้นปีที่ 1 ครับ ”

โห ล่อซะเต็มยศเลยเป็นคนที่กระฉับกระเฉงจริง ๆ เลยนับถือ ๆ

คำตอบ

- ผม ลูลูช ครับ

- ผม ลูลูช เรียนที่เดียวกับโทมะครับ

- ผม ลูลูช อายุ 18 เรียนอยู่มหาลัย Trinity University คณะนิเทศชั้นปีที่ 1 ครับ

ไอช้อยข้อสามนี่มันยาวไปมั้ยเนี่ยไม่บ้าจี้ตามโทมะหรอกนะ

เลือกคำตอบ - ผม ลูลูช เรียนที่เดียวกับโทมะครับ

“ ผม ลูลูช เรียนที่เดียวกับโทมะครับ ”

“ อ๋า เข้าใจแล้วพวกนักศึกษาสินะ ห้องพวกนายอยู่ข้างในนะเดินเลยสระว่ายน้ำไปมีหนึ่งห้องอยู่ที่ชั้น 1 และอีกหนึ่งห้องอยู่ที่ชั้น 2 เชิญเลือกกันตามสบายเลย ส่วนห้องชั้นอยู่ข้างบนนี่ห้องด้านขวามีอะไรก็มาเรียกได้ ”

ผมมองตามทางที่พี่คีตะบอกมีบันไดตรงนี้เป็นทางขึ้นชั้น 2 สินะ และพอมองเลยออกไปที่ประตูกระจกขอบไม้ข้างในก็เป็นสระว่ายน้ำจริง ๆ ด้วย ว้าวร่มรื่นจริง ๆ

“ เข้าใจแล้วครับงั้นพวกผมขอไปเก็บของก่อนนะครับพี่คีตะ ไปกันเถอะลูลูช ”

“ อื้ม ”

________________________________________________________________________________

talk with writer

ตอนนี้มีทวิตเตอร์แล้วนะคะใครอยากไปพูดคุยหรือรีวิวนิยายให้เราหรือคอมเม้นพูดคุยเจอกันได้ที่ Tw : @PenNameWinelada นะคะ

ขอบคุณสำหรับทุกยอดวิวน้าา ถึงจะดูเป็นตัวเลขที่น้อยมากแต่สำหรับเราแค่มากกว่า 0 เราก็ดีใจมาก ๆ แล้วค่ะ

ไวน์ลดา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***