ตอนที่ 4 ความลับ

......คนดี ห่วงใยความรู้สึกคนอื่น......

แม้ว่าจะเป็นเด็กก็ตาม ส่วนใหญ่ความสงสัยของเด็ก มันก็อาจจะเคลือบแฝงความขุ่นข้องหมองใจอยู่บ้าง แต่ก็ยังไม่ถึงกับกลายเป็นความระแวง แต่สำหรับตัวของยอดเอง ยอดคิดว่าเขายอมรับทุกสิ่งทุกอย่างของพ่อและแม่อย่างแน่นอน แต่ที่เขาสงสัยเพราะมีบางอย่างที่พ่อทำมันทำให้เขาห้ามความสงสัยไม่ได้

นี่คือสาเหตุให้เขาอยากค้นหาความจริง เขาคิดเข้าข้างตัวเองว่า... 'การรู้อะไรเกี่ยวกับพ่อแม่บ้างคงไม่เป็นไร คงไม่ใช่เรื่องร้ายแรง และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็มิได้หมายความว่าเราหมดรักท่านทั้งสองนี่นา สาบานได้เลยว่าเราจะยังรักท่านทั้งสองไม่น้อยลงอย่างแน่นอน'...

วิธีหนึ่ง คือถามเรื่องราวจากแม่ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย เพราะมีแต่แม่กับพ่อเท่านั้นที่จะเป็นผู้ให้ความกระจ่างคลายความสงสัยได้ แต่เขากลับมีความรู้สึกว่าวิธีนี้มันคงไม่ดีเพราะการทำแบบนั้น มันอาจจะทำให้แม่ไม่สบายใจ สงสารแม่

วิธีที่สองคือ 'เมื่อมีโอกาสเราจะต้องสืบหาความจริงด้วยตัวเองอย่างลับๆ มิให้พ่อกับแม่รู้ตัวนั่นคือ เราจะต้องจับตามองพ่อมิให้พลาดสายตาเมื่อใดพ่อออกไปข้างนอกเราจะต้องแอบสะกดรอยตามพ่อไปให้ได้ '...

สำหรับเมตตาเอง ผู้เป็นแม่ย่อมเฝ้าดูลูกด้วยความห่วงใยอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว มีหรือที่ผู้ให้กำเนิดจะไม่เข้าใจถึงความรู้สึกสุขทุกข์ของลูก เด็กที่ควรสนุกสนานกับเพื่อนๆในวัยเดียวกัน แต่กลับต้องมาอยู่อย่างโดดเดี่ยว แถมยังต้องมาฝึกวิชชากับหลวงตาแก่ๆอีกด้วย สายตาของลูกชายมันบ่งบอกถึงความอยากรู้ อยากถาม ถึงเรื่องราวต่างๆของเขาและของพ่อแม่ แม้ลูกไม่เอ่ยปากก็ตามเมตตาก็รู้ดี

เมตตาเตือนร่วงว่า ..."ระวังนะอย่าให้ยอดรู้เรื่องของเขา มันจะทำให้เขาเจ็บปวดจนเกินกว่าเด็กจะรับได้ หากรู้ว่าพ่อแท้ๆของตนพยายาม ฆ่าเมียและลูกของตนที่อยู่ในท้องได้ลงคอ ซึ่งลูกที่อยู่ในท้องแม่นั่นก็คือยอดนั่นเอง"...

ร่วงยิ้มอย่างพึงใจ เพราะนั่นก็เป็นความปรารถนาของเขาเช่นกัน เขาไม่ต้องการให้ยอดรู้ว่าเขาเป็นเพียงพ่อน้า ครั้งต่อไปที่จะกลับบ้าน เขาต้องระมัดระวังอย่างยิ่งที่จะมิให้ ยอดแอบเห็นเพราะยอดเริ่มโตและฉลาดขึ้นมาก

ย้อนไปถึงตอนที่ ร่วงจำเหตุการณ์ทุกอย่างได้แล้ว เขาก็อาสามาดูแลพ่อและแม่ของตา และพ่อและแม่ของตน ยังนับว่าสิ่งที่ทำให้เขาเบาใจไปอย่างหนึ่ง คือการที่พ่อแม่ของเขามีน้องคอยดูแลอยู่ แต่ที่ทุกข์ใจอยู่มากก็คือพ่อและแม่ของตา

น้องสาวของร่วงเล่าให้เขาฟังว่า..."ตั้งแต่ตาหายไป พ่อแม่ตาก็พะวงห่วงหาตาไม่กินไม่นอน ช่วงตาหายไปใหม่ๆ พวกเขาพากันตระเวน ตามหาตาจนค่ำจนมืด นับหลายเดือนที่พวกเขาทำแบบนั้น เมื่อสุดปัญญาที่จะพบเจอเห็นหน้าลูกสาวแล้ว พวกเขาก็กลับมากอดคอกันร่ำไห้ ท่านทั้งสองตรอมใจ เหมือนคนเป็นบ้า อยู่นับปี แม้ตอนนี้ก็ยังไม่วายที่พากันตระวนวนเวียนไปทางโน่นบ้างทางนี่บ้าง เพื่อที่จะตะโกนร้องเรียกหาลูกสาว แต่อาการของท่านทั้งสองไม่หนักเหมือนตอนแรก ก็น่าจะทำใจกันได้แล้ว ท่านทั้งสองมั่นใจเหลือเกินว่านี่ต้องเป็นฝีมือของลูกเขยชั่ว อย่างน่นอน มันเจ็บปวดมากแม้ว่ารู้อยู่เต็มอกก็ทำอะไรไม่ได้ และก็ไม่สามารถพึ่งใครได้ด้วย"...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***