บทที่ 4 เผาเลยไม่ต้องรอ

ท้ายที่สุดฉีอ๋องย่อมต้องยอมทำตามคำขอของฟางซูลี่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ด้านฟางซูซินแม้จะเจ็บใจที่ต้องเสียสมบัติของตนเองไปถึงครึ่งหนึ่ง แต่นางก็ต้องกัดฟันทน ด้วยหวังว่าสักวันนางจะทวงคืนทุกอย่างจากฟางซูลี่มาให้หมด 

ฉีอ๋องและฟางซูลี่เตรียมตัวออกเดินทางไปร่วมงานเฉลิมฉลองการครองราชย์ของฮ่องเต้พระองค์ใหม่ที่ต้าหยวน ของบรรณาการชั้นดีมากมายที่เตรียมไปมอบให้ฮ่องเต้องค์ใหม่ก็ถูกจัดเตรียมไว้เป็นอย่างดี 

ฟางซูซินก้าวเดินเข้ามาหาฟางซูลี่ ก่อนจะเอ่ยกับนาง 

"เป็นวาสนาของเจ้าที่จะได้เป็นพระสนม อย่างไรเจ้าก็ห้ามลืมแคว้นฉีซึ่งเป็นบ้านเกิดของเจ้าเด็ดขาด ยามว่างก็ส่งจดหมายมาบ้าง บอกเล่าถึงการใช้ชีวิตและความเป็นไปในวังหลวงและเมืองหลวงต้าหยวน ข้าจะรอจดหมายของเจ้านะ"

ฟางซูลี่ยกยิ้มมุมปากและไม่ได้เอ่ยสิ่งใด เป็นฉีอ๋องที่เห็นด้วยกับคำพูดของฟางซูซิน 

"พี่สาวเจ้าพูดถูก ยามว่างเจ้าก็ส่งจดหมายกลับจวนมาบ้าง พ่อ... " 

"หากยังพูดไม่หยุด ลูกขอเพิ่มอีกห้าพันตำลึงนะเจ้าคะ" 

ฉีอ๋อง "......."

รถม้าเคลื่อนตัวมาเรื่อยๆ มีแวะพักที่โรงเตี๊ยมบ้างบางครา ใช้เวลาร่วมสิบห้าวัน ฉีอ๋องและฟางซูลี่ก็เดินทางมาถึงเมืองหลวงต้าหยวน 

ฟางซูลี่เปิดผ้าม่านมองดูภายนอก เมืองหลวงต้าหยวนต่างจากแคว้นฉีของนางเป็นอย่างมาก ที่นี่มีการค้าขายที่แสนจะครึกครื้น ผู้คนก็มากมาย อีกทั้งยังมีภูมิทัศน์ที่งดงามน่าอยู่อีกด้วย 

ไม่นานนักรถม้าก็มาจอดที่ด้านหน้าวังหลวง ฉีอ๋องและฟางซูลี่ก้าวเดินลงมาจากรถม้า ก่อนจะพบกับขันทีผู้หนึ่ง ที่เดินเข้ามาหาพวกเขาด้วยรอยยิ้มเบิกบาน 

"คารวะฉีอ๋องและคุณหนู ยามนี้ฝ่าบาททรงจัดเตรียมสถานที่นอกวังหลวงให้พวกท่านได้เข้าพักแล้ว เชิญท่านทั้งสองพักผ่อนให้สำราญใจก่อนเถิด วันพรุ่งค่อยมาเข้าร่วมงานเลี้ยงที่ฝ่าบาททรงจัดเตรียมต้อนรับ" 

"ลำบากท่านขันทีแล้ว" 

"ด้วยความยินดี อีกครู่ข้าจะให้คนนำทางท่านทั้งสองไปยังที่พัก" 

"ขอบคุณท่านอีกครา"

ไม่นานนักก็มาถึงที่พักซึ่งถูกจัดเตรียมไว้ต้อนรับท่านอ๋องต่างแคว้น ฟางซูลี่จ้องมองเรือนขนาดใหญ่ตรงหน้าด้วยแววตาที่พึงพอใจ 

นอกจากเรือนของนางแล้ว ในละแวกเดียวกันยังมีเรือนเช่นนี้อีกสามหลัง เมื่อมองไปก็เห็นเหล่าสตรีใบหน้าสะสวยกำลังสาละวนอยู่กับการเลือกผ้าไหมแพรพรรณสวมใส่ บ้างก็กำลังวุ่นวายอยู่กับการประทินโฉมแข่งกัน 

สตรีเหล่านั้นคงจะเข้าวังมาเป็นพระสนมเฉกเช่นเดียวกับนางสินะ 

เห้อ ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียดาย นางกับบุรุษที่หน้าเหมือนอาเว่ยผู้นั้นคงไร้วาสนาต่อกันเสียแล้ว 

แต่ช่างเถิด ความรักมันกินไม่ได้ เงินต่างหากที่กินได้ หากนางแต่งกับฮ่องเต้แห่งต้าหยวน แม้นางจะไม่ได้รักเขา แต่ขอเพียงนางรักเงินของเขาอย่างจริงใจ เพียงเท่านี้ก็คงพอแล้ว 

เหล่าสตรีที่ได้เห็นฟางซูลี่ ต่างก็ปรายตามองนางอย่างไม่เป็นมิตร ในใจครุ่นคิดเพียงว่า จะต้องแย่งชิงความโปรดปราณจากฝ่าบาทให้จงได้ 

วังหลวง 

เพล้ง!!!

กาน้ำชาใบแล้วใบเล่าถูกขว้างใส่ศีรษะเหล่าขุนนางในท้องพระโรงจนศีรษะอาบย้อมไปด้วยโลหิต ซงเว่ยหลงโมโหยิ่งนัก ที่จับได้ว่าขุนนางเหล่านี้กำเริบเสิบสาน คิดเอาเปรียบราษฏรและยังหวังฉ้อราษวังหลวง

"ฝ่าบาทโปรดระงับโทสะด้วย!!!" 

"ระงับโทสะหรือ!! พวกเจ้าเห็นข้าเป็นคนโง่หรือ ทหารลากตัวพวกมันไปประหารให้หมด แล้วก็ประหารพวกมันยกตระกูลอย่าให้เหลือแม้แต่คนเดียว ขุนนางเช่นนี้ข้าไม่ต้องการ!!" 

"ฝ่าบาทโปรดไว้ชีวิตด้วย!!!"

เสียงร้องโหยหวนขอชีวิตรอดดังเป็นระยะ แต่ซงเว่ยหลงกลับไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย เขาเกลียดขุนนางที่วันๆเอาแต่ประจบสอพลอพวกนี้เป็นที่สุด 

"วันนี้ข้าเหนื่อยแล้ว เลิกประชุม ไสหัวไปให้หมด!!!" 

เหล่าขุนนางต่างรีบพากันกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปจากท้องพระโรงด้วยความหวาดกลัว 

ฮ่องเต้พระองค์นี้อารมณ์แปรปรวนยิ่งนัก 

ซงเว่ยหลงเดินออกจากท้องพระโรง ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังสวนดอกบัวที่อุทยานหลวง เมื่อมาถึงก็พบกับเสด็จพ่อของตนและจินไทเฟ่ยกำลังนั่งชมดอกบัวกันอย่างสำราญใจ 

จินไทเฟ่ยพระองค์นี้เป็นมารดาเลี้ยงของเขา พระนางมีพระโอรสหนึ่งองค์แต่กลับสิ้นพระชนม์ไปตั้งแต่แรกคลอด ระหว่างนางกับเขาเรียกได้ว่ามิค่อยจะลงรอยกันเท่าใดนัก เนื่องจากนางเป็นต้นเหตุที่ทำให้เสด็จแม่ต้องตรอมใจตายจากเขาไป 

แม้เสด็จพ่อจะไม่กล้าแต่งตั้งนางขึ้นเป็นฮองเฮาเพราะเห็นแก่เขาส่วนหนึ่ง แต่อย่างไรเสียนางก็ได้ชื่อว่าเป็นพระสนมเอก ทรงได้รับความโปรดปราณมากกว่านางสนมคนอื่นๆ ในวังหลังแห่งนี้นางจึงได้รับตำแหน่งไท่เฟ่ยเพียงผู้เดียว

อย่าได้เสนอหน้าคิดจะเป็นไทเฮา ตำแหน่งนี้มีเพียงเสด็จแม่ของข้าเท่านั้นที่คู่ควร!! 

อดีตฮ่องเต้ซ่งหยางจื่อเมื่อเห็นว่าบุตรชายสุดที่รักมาหา ก็ยิ้มตาหยีในทันที 

"อาเว่ย มานี่มา" 

ซงเว่ยหลงทิ้งกายลงนั่งตรงข้ามกับผู้เป็นบิดา ไทเฟ่ยปรายตามองเขาคราหนึ่ง ก่อนจะถูกซงเว่ยหลงมองกลับอย่างเย็นชา 

"เสด็จแม่ทรงมองลูกด้วยเหตุใดหรือพ่ะย่ะค่ะ" 

"อ้อ ไม่มีสิ่งใด" 

"เช่นนั้นก็แล้วไป ลูกคิดว่าที่เสด็จแม่มองหน้าลูกเช่นนี้ เพราะเห็นใบหน้าของสตรีนางหนึ่งซ้อนทับอยู่เสียอีก" 

"เอ๋?" 

"ก็สตรีที่เสด็จแม่ทำให้ตรอมใจตายอย่างไรเล่าพ่ะย่ะค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ" 

จินไท่เฟ่ยที่ได้ยินเช่นนั้นก็หน้าซีดเผือด มือที่ถือถ้วยชาสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่ 

ซงหยางจื่อที่ได้เห็นเช่นนั้นจึงหันไปปรามซงเว่ยหลงในทันที 

"อาเว่ย!!อย่าเอ่ยวาจาเหลวไหล!!" 

"เหลวไหลที่ใดกันพ่ะย่ะค่ะ อ้อ ลูกลืมไปเสียสนิท ยามที่แม่แท้ๆของลูกยังมีชีวิตอยู่ ทรงเกลียดดอกบัวเป็นที่สุด ทหาร!!!มานำดอกบัวเหล่านี้ไปโยนทิ้งที่ด้านนอกวังหลวงเสีย!!" 

"อาเว่ย!!เจ้าชักจะเอาใหญ่แล้วนะ ยามนี้เสด็จแม่ของเจ้าคือจินไท่เฟ่ย นางชื่นชอบดอกบัวเจ้าลืมไปแล้วหรือ!!" 

"โอ้ววว อย่างนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ เช่นนั้นไม่ต้องนำไปทิ้งแล้ว เผาเลย ทหาร!!! มาเผาทั้งดอกบัวเผาทั้งศาลานี่ไปเลย!!!" 

จินไท่เฟ่ย "......." 

อดีตฮ่องเต้ซ่งหยางจื่อ "........"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***