จับมือกันไว้ และไม่มีวันปล่อย

05:00น.

เป็นอีกหนึ่งวันที่เธอตื่นก่อนสองพ่อลูก ทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆตัวเธอมันดูเบลอๆไปหมด มาเรียมที่ลุกตามเธอมาแต่เช้าเห็นว่าที่นายหญิงในอนาคตดูเหม่อหลายรอบและเผลอทำมีีีีีีดบาดตัวเธอเองทุกครั้งที่จับมีด จนมาเรียมทนเห็นแบบนี้ต่อไปไม่ไหวต้องขอให้เธอไปพักและเธอจะรับช่วงต่อเอง

เธอไม่ได้ขึ้นมานอนแต่อาบน้ำ เตรียมชุดให้ชิงหลงใส่ในวันนี้ เธอกำลังคิดว่าจะบอกกับชิงหลงดีมั้ย ปัญหานี้เธอจัดการไม่ได้แน่ๆ แต่เขาจะเชื่อเธอหรือเปล่า เธอกังวลในเรื่องนี้เธอกับเขาไม่ได้รู้จักกันนาน สนิทสนมกันขนาดนั้น เมื่อคืนเธอก็เอาแต่คิดเรื่องนี้จนแทบนอนไม่หลับ 

ขณะที่เธอกำลังจะเดินลงมาข้างล่างเพื่อหาอะไรทำไม่ให้ตัวเองต้องคิดมาก ชิงหลงเดินออกมาจากห้องเธอพอดี ทำให้เขาเห็นใบหน้าที่ดูอิดโรยของขวัญเอย

"สีหน้าเอยดูแย่มากนะ"เขาทัก

"คือเมื่อคืนเอยนอนไม่ค่อยหลับค่ะ"

"เอยมีปัญหาอะไรเราปรึกษากันได้นะ ตอนนี้ฉันไม่ได้ดูแลแค่ลูก ฉันต้องดูแลแม่ของลูกด้วยสิ เป็นครอบครัวกันแล้วนี่"

"อึก ฮึก เอย เอยขอโทษ เอยไม่อยากให้พี่มาคิดมากเรื่องของเอย พี่ทำงานมาเหนื่อยแล้ว แล้วปัญหานี้ก็เกิดจากเอยเอง ฮึก"เธอพูดไปพยายามกลั้นน้ำตาไป

ชิงหลงพาขวัญเอยเดินเข้ามาในห้องของตน เธอและเขานั่งลงบนโซฟา เขาค่อยๆเอื้อมมือมาจับมือของเธอไว้อย่างอ่อนโยน ขวัญเอยที่เห็นแบบนั้นก็พลันใจเต้น หน้าแดงตัวแดงไปทั้งตัว มือของชิงหลงใหญ่กว่ามือของเอยมาก เหมืิอนมือเด็กกับผู้ใหญ่ยังไงยังงั้น ความอบอุ่นจากมือใหญ่ค่อยๆแผ่ซ่านไปถึงหัวใจของเธอ อบอุ่น ปลอดภัย เธอรู้สึกแบบนั้น 

ชิงหลงพูดไม่เก่งตั้งแต่เกิดมาคนที่พูดด้วยยาวสุดก็คงเป็นลูกชายเจ้าตัว เขาไม่รู้ว่าต้องพูดปลอบใจยังไง ต้องพูดออกไปแบบไหนขวัญเอยเธอถึงจะไม่คิดมาก เขาได้แต่จับมือเธอไว้ แสดงให้เห็นว่ามือคู่นี้ที่ขวัญเอยจับ เขาจะไม่มีวันปล่อยมือเธอเด็ดขาด 

"วันนี้อธิการบดี และก็น่าจะมีคณะอาจารย์เรียกเอยไปคุย"เธอจึงเล่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาทั้งหมด ทำให้มือชิงหลงที่จับมือเธอไว้ยิ่งบีบแน่นเข้าไปอีก เขาทำผิดกับเธอเหลือเกิน และเขาก็คงโชคดีมากๆ ที่เอยยอมมอบโอกาสให้เขาได้ทำหน้าที่ของพ่อ 

"พี่ไม่ผิดเลยค่ะ ทุกคนล้วนเคยผิดพลาดกันทั้งนั้นไม่ใช่หรอค่ะ"

เขาพยักหน้าตอบเธอ

"แงงงงง ป๊า แม่จ๋า ไหนๆ อยู่ไหน ฮือ"เขาทั้งสองที่ได้ยินเสียงร้องก็รีบผละออกจากกันตรงมาหาลูกชายทันที

"แม่อยู่นี่ครับ พี่จืออย่าร้องน้า"

"ฮึก ฮือ แม่ทิ้งพี่ ป๊าทิ้งพี่ ฮือ"

"โถ่ พี่จือของแม่ใครจะกล้าทิ้งละครับ ถามป๊าดูป๊าก็ไม่กล้าทิ้งพี่จือแน่นอน"

"ไม่ทิ้งจีงๆนะ"

"จริงสิ"ชิงหลง

"ฮึก"พอได้ยินแบบนั้นเจ้าตัวกลมก็ออดอ้อนคนเป็นแม่ตั้งแต่ทานข้าวจนถึงมหาลัย

มหา'ลัย

"คนพวกนั้นเรียกเธอเมื่อไหร่ โทรหาพี่ทันที พี่จะรีบมาให้เร็วที่สุด"เขาเอ่ยสั่งขวัญเอยที่กำลังจะลงจากรถ และมี4หนุ่มเพื่อนขวัญเอยรออยู่

"ได้เลยค่ะ"

"พี่จืออยู่กับป๊านะครับอย่าดื้อ อย่าซนนะ ฟอด"

"ฮับปม จุ้บ"อัพสกิลจุ้บคืนหรอเนี่ย

"จือ จุ้บอารันต์หน่อยสิ"การันต์

"ม่าย พี่จุ้บแค่แม่จ๋า"

"เดี๋ยวเสาร์ อาทิตย์ไปเที่ยวกัน"ฐานทัพ

"พี่ไปๆหยักไป คิกคิก"

"อ่ะนี่ อาซื้อขนมให้"เพลิงกัลป์

"ขอบคุงค้าบ~~"

"ไปกันเถอะ คุณชิงหลงต้องทำงานอีก"สงคราม

"ฝากดูเอยด้วย"

"ครับ"4หนุ่มตอบ

ขณะที่เดินกันเข้ามาที่คณะก็จะมีเสียงรอบข้างมากมาย ฉันพยายามอย่างมากที่จะไม่คิด ไม่ตอบโต้กลับ นี่มหา'ลัยเธอจะเดินไปตบไปตีกับคนอื่นมั่วๆไม่ได้

"เห้ยๆ นั่นไง หน้าตาก็ดีนะ ทำไมทำแบบนั้นอ่ะ"

"แกผู้หญิงคนนั้นไง"

"ใช่ๆ อยู่มาได้ไงไม่โดนไล่ออก"

"หรือว่ายัยนั่นกับ.."

"อี๋ ขยะแขยงอ่ะ"

"นี่!!!"สงคราม

"ครามไปเรียนกันเถอะ นะ"ฉันดึงมือสงครามไว้ไม่ให้ไปหาเรื่องคนพวกนั้น ทุกคนในกลุ่มพยายามเก็บอารมณ์กันอย่างมาก ต่อให้เขาจับคนที่เป็นเบื้องหลังได้แล้ว แต่ข่าวมันก็แพร่ออกมาเกินที่จะควบคุมได้ 

ตอนที่เข้ามาในห้องทุกคนมองขวัญเอยกันทั้งหมด จนทั้ง4หนุ่มต้องเอาตัวมาบังไว้ 

"สงสารลูกที่เกิดมาอ่ะ จะรู้มั้ยว่าคนไหนเป็นพ่อ"

"แก แรงไปเด็กไม่เกี่ยวอะไรนะ"

"ก็ดูคนเป็นแม่ทำตัวดิ สมเพช"

"นักศึกษาค่ะ อยู่ในความสงบค่ะ"

ทุกคนจึงเงียบปากลง แต่ก็ไม่มีใครกล้านั่งใกล้กับพวกเรา5คนเลย

11:32น.

"ขวัญเอย ทานข้าวเสร็จไปพบอาจารย์ด้วยนะคะ"

"ค่ะ"เธอตอบกลับ ทุกคนก็หันไปซุบซิบกันต่อ 

โรงอาหาร

"ฉันเหมือนเดิมนะ"ฉันสั่งเมนูอาหารรายการเดิมออกไป ถึงจะกินไม่ลง ฉันก็คงก็ฝืนกิน ตอนนี้ฉันเฝ้าโต๊ะกับเกลิงกัลป์ เห้อ ถ้าคนจะมองฉันแล้วทำให้อิ่มก็มองไปเถอะ แต่สายตาแบบนั้นมันชวนทำให้ฉันอึดอัดจนอยู่ไม่นิ่ง 

"อย่าคิดมาก พวกเราอยู่ข้างๆเธอ"เพลิงกัลป์ปลอบใจ

"อืม"ฉันตอบออกไปอย่างไม่มั่นใจ

การันต์ สงคราม ฐานทัพที่ไปซื้อของก็กลับมา พวกนี้ไม่มีใครกล้าจะยุ่งด้วยเท่าไหร่ จากธุรกิจทางครอบครัวที่มีอิทธิพลแล้ว

"เอยโทรบอกคุณชิงหลงยัง"การันต์เอ่ยเตือน

"อ่อ ลืมไปเลย"จากนั้นเธอก็โทรหาชิงหลง บอกรายละเอียดนิดหน่อย ทานข้าวเสร็จเธอและ4หนุ่มก็ตรงไปห้องคณบดีเลย 4หนุ่มรอเธออยู่หน้าห้อง ภายในห้องนั้นก็มีนักศึกษาที่เป็นพยานว่าขวัญเอยทำงานอย่างว่า แนบหลักฐานที่ตัดต่อขึ้น และก็ข่าวที่ว่าเธอมีเสียเลี้ยงดู ขวัญเอยพยายามอธิบายเหตุผลต่างๆมากมาย แต่เหมือนทุกคนจะไม่เอนเอียงมาทางเธอเลย

"เธอแน่ใจนะว่านี่คือหลักฐานจริงไม่ใช่ตัดต่อ"อาจารย์ท่านหนึ่งเอ่ย

"มั่นใจค่ะ"หญิงสาวนั้นตอบด้วยความมั่นใจ เธอเกลียดขวัญเอย เกลียดตั้งแต่แรกเห็น ยัยนั่นแย่งความสนใจจาก4กนุ่มไม่พอ ยังเรียกร้องความสนใจจากทุกคนไปอีก หึ แต่ตอนนี้ฉันคนนี้จะเหยียบเธอให้จมดินเอง

"ขวัญเอยเธอไม่พูดอะไรหน่อยหรอ"เธอเงียบ พูดแล้วได้อะไร เธออธิบายอะไรไปตั้งแต่แรกก็ไม่มีใครสนอยู่แล้ว อย่าหาว่าเธอใจร้ายทีหลังแล้วกัน

"ไม่ค่ะ หนูพูดไปหมดแล้ว"

แอ๊ด

"คุณค่ะ คนไม่เกี่ยวข้องห้ามเข้ามานะคะ"อาจารย์คนนั้นมีตาหามีแววไม่ 

"พี่ชิงหลง"เหมือนสวรรค์จะเห็นใจเธอ

"เอ่อ ผมไม่คิดว่าท่านจะมา มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ"อธิการบดีจากที่นั่งนิ่งๆตอนนี้กลับกระตือรือร้นฉับพลัน

"เอยโอเคใช่มั้ย"ชิงหลงมาถึงก็ถามขวัญเอยเป็นคนแรก

"อื้ม เอยโอเคค่ะ"

"เรามาเริ่มคุยเรื่องนี้ใหม่ดีกว่าดีไหมท่านคณบดี"

"ได้ๆครับ"

"นี่เธอเริ่มใหม่สิ เรื่องมันเป็นยังไง"

"ขวัญเอยเธอขายตัวค่ะนี่หลักฐาน"เธอยื่นหลักฐานปลอมที่ตัดต่อมาให้ชิงหลงดู

"ฮานตรวจสอบตอนนี้"ชิงหลงสั่งให้ฮานตรวจสอบหลักฐาน ใช้เวลาไม่นานนัก ก็ตรวจได้ว่าเป็นหลักฐานปลอม

"หลักฐานนี่ ถูกตัดต่อขึ้นมาครับ" ฮานรายงาน

"มะ ไม่จริง พวกคุณรวมหัวกันกับยัยนั่นใช่มั้ย"ลิลินกล่าวโทษ

"อ่อ อีกอย่างยัยนี่ก็มีเสี่ยเลี้ยงด้วย"ลิลินยังไม่ยอมแพ้

"เสี่ยไหนของเธอ"อาจารย์ศักดิ์ดาถาม

"นี่ไงค่ะ ลินบังเอิญเห็นพอดี ทุกคนที่คณะก็เห็น คนจนๆแบบยัย- ขวัญเอยจะมีปัญญานั่งรถลีมูซีนมามอได้หรอค่ะ"เธอยื่นโทรศัพท์ไปให้อาจารย์และชิงหลงดู

"นี่รถฉัน คนที่อยู่ในรถก็คือฉัน"ชิงหลง

"คุณเป็นเสี่ยเลี้ยงขวัญเอยหรือ เห็นมั้ยค่ะ ไล่มันออกเลยค่ะ กล้ายอมรับกันขนาดนี้แล้ว"

"ขวัญเอยเป็นแม่ของลูกฉัน การที่ฉันมาส่งแม่ของลูกมันผิดรึไง"

"ไม่จริง คุณโกหก"ลิลินเริ่มจะสติแตก

"ฉันไม่พูดซ้ำ"

"อาจารย์ทั้งหลายจำคำผมให้ดี จะเอาเด็กคนคนหนึ่งออกจากมหา'ลัยพวกคุณควรคำนึงถึงความจริงบ้าง ไม่ใช่ใครยัดๆเงินใส่ก็จะไล่ออก ฮานจัดคณะกรรมการตรวจสอบมหา'ลัยนี้คำสั่งด่วน"

"ครับ"

"ท่าน ท่านชิงหลง ฟังผมก่อน"

"เอยไปกันเถอะ"จากนั้นเขาก็จับมือเธอออกมา เอยกำมือข้างนั้นไว้ไม่ปล่อย 

เปิดประตูออกมาเธอก็เจอกับลูกและเพื่อนอีก4คนที่บอกว่าจะยืนรออยู่ 

วันนี้ก็ไม่ได้แย่ทั้งวันนะ

แต่วันนี้ฉันจะทำให้มันเป็นวันแย่ๆของพวกมันที่คิดจะทำลายคนของฉัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***