ความรู้สึกของคนเป็นพ่อเป็นแม่

ชิงหลง

ตอนนี้ในห้องทำงานของชิงหลงมีสมาชิก4คนคือ คนเป็นเจ้าของห้อง ลูกชาย ขวัญเอย และเลขา (คุณเลขา:ถ้าถามว่าผมมาทำอะไรที่นี่ ผมก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน) ผมมองหัวของลูกชายของตัวเองสลับกับมองคนเป็นแม่ของลูกชาย ครั้งนี้ผมพลาดจริงๆ พลาดที่ให้คนอื่นมาทำร้ายลูกชายของผมได้ แล้ววันนี้ผมก็พึ่งเห็นขวัญเอยเธอโกรธมากจริงๆ ไม่เคยคิดและไม่เคยเห็นว่าเธอจะจัดการขั้นเด็ดขาดขนาดนี้ ต่อให้เธอพูดว่าอย่าให้ผมรู้สึกผิดยังไง แต่ตอนนั้นตอนที่เห็นจือแบบนั้น มันทำใจไม่ได้จริงๆก่อนหน้านั้นผมยอมรับผมสนใจเธอ แต่ไม่ใช่เชิงรักใคร่ แต่ตอนนี้คงต้องคิดใหม่ 

"จือมาหาป๊า เดี๋ยวป๊าป้อนข้าว"พอประคบหัวเสร็จ ผมจึึึงเลยเรียกจือมากินข้าว ช่วงนี้จือติดผมมาก ส่วนผมก็คงไม่ต่างกัน

พอได้ยินแบบนั้นจากที่อ้อนแม่ ก็รีบมาอ้อนคนเป็นพ่อต่อ ร้ายจริงๆตัวก็แค่นี้ 

"ป๊าพี่เจ็บ"

"เจ็บตรงไหนครับ"

"เนี้ยๆ ตรงนี้ แล้วก็ตรงนี้ เจ็บไปหมดเลย"เจ้าตัวกลมก็รีบฟ้องทันที เรียกคะแนนความน่ารัก น่าสงสารได้ล้นใจคนเป็นพ่อเป็นแม่เหลือเกิน

"ทำไงจะหาลล่ะทีนี้ หืม"ชิงหลงว่าหยอก อะไรจะทำให้เจ้าตัวกลม แขนป้อมๆนี่หายได้นะ เห็นแผลบนร่างกายลูกแล้วรู้สึกอยากเจ็บแทนลูกได้

"คุณฮานค่ะ ทานข้าวด้วยกันสิค่ะ"

"เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ตามสบายเลยครับ"ผมเป็นแค่ลูกน้องจะนั่งร่วมโต๊ะกับเจ้านายได้ยังไงกัน

"ฮานมาสิ"เขารู้ว่าเอยเป็นคนใจดี มีมารยาทกับคนที่มีอายุมากกว่านี่คือข้อดีของเธอ ส่วนข้อเสียคงไม่น่าจะมี ก็คงดูกันต่อไป

"งั้นผมขอเสียมารยาทนะครับ"ฮานนั่งลงทานอาหารด้วยกันกับผม 

"เอยทานข้าวเสร็จอยากกลับก็บอกนะ"

"ไม่ค่ะ รอพี่ทำงานเสร็จกลับพร้อมกันก็ได้"

"ถ้าเบื่อก็พาลูกลงไปข้างล่างได้นะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ เอยว่าจะให้ลูกนอนพัก เด็กๆแบบนี้การนอนกลางวันก็สำคัญนะคะ"

"อืม เดี๋ยวให้ฮานจัดห้องให้ ฮานเดี๋ยว-"

"ไม่ต้องหรอกค่ะ โซฟาก็นอนได้"

"แต่มันจะไม่สบาย"

"ไม่ต้องหรอกค่ะ พี่ชิงหลงลองทานอันนี้ดูสิค่ะ อร่อยมากเลย"เธอตัดบทสนทนาเปลี่ยนเรื่อง แล้วตักอาหารมาไว้ในจานผม เราผลัดกันป้อนจือ ผมป้อนบ้าง เธอป้อนบ้าง สลับกันทานบ้าง แต่มันก็ดูสนุกดีนะ

"ป๊าไม่กล่อมพี่นอนหยอ"ทำตาปริบๆแบบนี้อีกแล้ว

"ไม่ได้ครับ ป๊าต้องทำงานเดี๋ยวแม่จ๋าพานอนนะ"จะเบะอีกแล้ว ใจอ่อนให้ดีมั้ยนะ หึ ให้จือเป็นข้อยกเว้นกับทุกเรื่องอยู่แล้วนี่เนอะ

"เดี๋ยวพาจือนอนเอง"

"ไม่รบกวนพี่หรอ งานก็ต้องทำไหนจะลูกอีก"เธอพูดอย่างกังวน

"ไม่เลยสักนิด สำหรับลูก"กับเธอ ประโยคหลังเธอคงไม่ได้ยิน 

"งั้นเอยขอลงไปข้างล่างนะคะ พอดีเอยเคยทำงานพาร์ทไทม์ที่คาเฟ่ข้างๆบริษัทพี่"

"จะทำพาร์ทไทม์หรอ"เขาเลี้ยงเธอกับลูกไปตลอดก็ได้

"เปล่าค่ะ เอยจะไปลาออก คือพ่ออยากให้เอยดูลูกได้เต็มที่ งั้นเดี๋ยวมานะคะ พี่จืองอแง โทรตามได้เลย"จากนั้นร่างบางๆของเอยก็หายไป

คาเฟ่

กริ๊ง

"สวัสดีค่ะทุกคน"

"อ้าวเอย หายไปไหนมา"พี่ออย เธออายุมากกว่าทุกคนในนี้ ทุกคนต่างเคารพเธอ เอยเองก็เช่นกัน

"พอดีมีธุระนิดหน่อยค่ะ พี่ติณอยู่มั้ยค่ะ"

"หลังร้านเลยจ้า"

"ขอบคุณค่ะ"

เธอเดินตรงมาข้างหลังของร้านคาเฟ่อย่างชำนาญ แล้วเธอก็เจอพี่ติณที่กำลังตัดแต่งต้นไม้อยู่

ฉับๆๆ

"พี่ติณค่ะ"

"หือ เอยมีไรเปล่า วันนี้ไม่ได้ทำงานนี่"

"คือเอยจะมาขอออกค่ะ"

มือที่กำลังตัดแต่งต้นไม้อยู่พลันชะงักหยุดการเคลื่อนไหว

"มีปัญหาอะไรหรือเปล่าทำไมถึงขอออก บอกพี่ได้นะ"

จากนั้นฉันก็เล่าถึงเหตุผลที่ต้องออก และพี่ติณก็เข้าใจดีไม่ติดใจอะไร พร้อมกับให้เงินมา ถึงบอกแล้วว่าฉันไม่เอาก็เถอะเป็นเจ้านายที่ดีจริงๆ

"งั้นเอยขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ"

"ถึงพี่อยากให้เธออยู่ พี่ก็คงรั้งเธอไม่ได้หรอกเอย"เอยเดินได้เดินออกจากร้านไป จนไม่ได้ยินประโยคเมื่อครู่

บริษัท

16:39น.

"พี่จือตื่นครับ กลับบ้านกัน"ขวัญเอย  หลังจากกลับมาในห้องทำงานของชิงหลงก็ไม่ได้พูดคุยอะไรมากมาย แค่บางเวลามองอีกฝ่ายทำงานไปก็ดูมีเสน่ห์เหมือนกัน โอ้ย ฉันคิดอะไรเนี้ยพอมองเวลา ชิงหลงทำงานเสร็จ ก็ชวนเอยกลับ

"อื้อ"อื้อแต่ยังหลับเนี้ยนะ เจ้าตัวกลมของแม่

"อย่าขยี้ตาครับ เดี๋ยวตาแดง"เจ้าตัวกลมไม่ตื่นง่ายสักที คงต้องอุ้มไปแล้ว

"เดี๋ยวพี่อุ้มเอง"ชิงหลงอาสา

"ค่ะ เดี๋ยวเอยเปิดประตูให้"

จากนั้นพอมาถึงชั้นล่างสุด ก็มีคนมารออยู่แล้ว และก็มีสายตานับร้อยจ้องมองมาที่พวกเขา3คนพ่อแม่ลูก

พี่จือที่หลับในอ้อมอกของป๊า ก็ไม่ได้รู้สึกถึงอะไรเลย รู้แค่ว่ามันอบอุ่นหัวใจของพี่จือมากๆ

รถที่แล่นกลับมายังคฤหาสน์ใช้เวลานานกว่าตอนเช้าเพราะการจราจรค่อนข้างติดขัดเนื่องจากคนทยอยเลิกงานกลับที่พัก 

พอมาถึงคฤหาสน์พี่จือก็ตื่นพอดี แถมเจ้าท้องน้อยๆนั้นยังส่งเสียงเรียกหาอาหารจนคนเป็นแม่เผลออมยิ้ม น่ารักจังเลย ไม่ให้หลงได้ไงเนี้ย

"เอย ทานข้าวกับลูก2คนไปก่อนนะ พี่มีธุระ"

"ด่วนหรอค่ะ น่าจะอยู่ทานด้วยกันก่อน"

"อืม ด่วนนะ จือทานเยอะนะ ผักด้วย เข้าใจมั้ยครับ"คนเป็นพ่อกำชับลูก

"โอเชเยยค้าบ"

"ฮานไปจัดการธุระกัน"

"ครับ"

ใครทำลูกเขาเจ็บ มันคนนั้นต้องเจ็บเป็นร้อยเท่า

โกดัง

บอสจะรู้มั้ยนะ ว่าตอนนี้ตัวบอสเองน่ากลัวมาก เก็บรังสีที่แผ่ออกมาหน่อยเถอะครับ

"เห้ย ปล่อยฉันนะ แกปล่อยลูกสาวฉันสิวะ"มาแล้วสินะ เหยื่อคืนนี้

"นิ่งๆหน่อย"การ์ดคนหนึ่งที่จับตัว2พ่อลูกมาเอ่ย

"มาแล้วหรอ"

"คะ คุณชิงหลงค่ะ ชะ ช่วย ข้าวด้วย ฮือ ข้าวกลัว"

ชิงหลงนั่งมอง2พ่อลูกด้วยแววตาเย็นชา ไม่รู้สึกรู้สาอะไร

"คุณถอนหุ้นผมได้ยังไง ไหนจะธุรกิจของผมอีก!!"ทรงเกียรติตะโกนออกมาอย่างอัดอั้น

"ถามลูกสาวสุดที่รักคุณดูสิ"

"เกี่ยวอะไรกับข้าว ลูกสาวผมพึ่งโดนทำร้ายมา เธอเป็นเด็กดีตลอด คุณจะทำร้ายคนบริสุทธิ์ได้ลงหรอ"

"หึ พ่อชั่วยังไง ลูกไม้จะหล่นไกลต้นหรอ"เขายิ้มออกมาอย่างเย็นชา ปากยิ้มแต่สายตากลับว่างเปล่า

"คุณชิงหลงข้าวกลัวแล้ว ฮือ ปล่อยข้าวไปเถอะนะคะ"เธอยกมือไหว้ชิงหลง 

"อย่าทำอะไรลูกสาวผมเลยนะ ผมไหว้ล่ะ"น่าขำสิ้นดี ตอนทำไม่คิดถึงผลที่จะตามมา

"ฮานให้รางวัลเด็กดีหน่อยสิ"

"ครับ"เขารับคำสั่งจากนาย

"จัดการได้"พอฮานเอ่ยเสร็จ ก็มีชายนับสิบคนเดินออกมา แต่ละคนต่างมองข้าวด้วยสายตาหื่มกาม 

"ฮือ พ่อช่วยข้าวด้วย"เธอร้องไห้หาตัวช่วย

"อย่า อย่าทำลูกกู อย่า"ชิงหลงมองภาพนั้นด้วยสายตาสมเพชเต็มทน

ชายนับสิบคนเดินไปหาข้าว จากนั้นก็จับเธอถอดเสื้อผ้า จนไม่เหลืออะไรปิดร่างกายเธอ

"อื้อ อย่า อ่ะ อ่า ปะ ปล่อยข้าว ฮือ"

"เสร็จแล้วเอาไปขายที่ชายแดน"ชิงหลง

"ครับ"

"อ่าๆ เสียว ไม่ อื้อ ฮือ อ่า มะ ไม่ไหวแล้ว ช่วยด้วย พ่อ"

"อย่าทำลูกกู อย่า ได้โปรด"ทรงเกียรติมองภาพตรงหน้าอย่างเจ็บปวด 

ขวัญเอยถ้าเธอบอกเธอไม่ใช่คนดี แล้วฉันล่ะ

"กลับกันฮาน จือคงรอฉันส่งเข้านอนอยู่"

และก็จริงอย่างที่เขาคิดเขากลับมาจือยังไม่นอนเขาเลยไปอาบน้ำมาหาลูก ส่งจือเข้านอน

"ป๊าวันนี้พี่อยากฟังเรื่องการเดินทางของป๊า แบบเป็นภาษาอังกฤษนะ"เจ้าตัวกลมที่ยังไม่นอนเพราะรอป๊ากลับมา

"ได้ครับ"จากนั้นชิงหลงก็เล่าเรื่องของตัวเองไปจนพี่จือหลับ ขวัญเอยก็เข้ามาพอดี เธอพึ่งจะทำรายงานเสร็จ จึงไม่ได้ส่งพี่จือนอน

"หลับแล้วล่ะ"

"วันนี้เหนื่อยแย่เลยนะคะ"

"ไม่หรอก สนุกดีเหมือนกัน"

"งั้นนอนกันเถอะค่ะ"

"อืม ฝันดี"

"ฝันดีค่ะ โชคดีก็ขอให้เป็นของคุณ"

ทั้งคู่ก็เข้าสู่ห้วงนิทรา ชิงหลงที่ไม่เคยหลับสนิทมาหลายสิบปี แต่ตอนนี้ กลับหลับลึกไม่รู้สึกตัว และเขาก็ฝันดีจริงๆ 

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***