พี่จือไปทำงาน

05:00น.

ฉันตื่นขึ้นมาเวลานี้ด้วยความเคยชิน 2พ่อลูกหลับกันสนิทเลย คนพ่อก็กอดลูก คนลูกก็มุดเข้าไปในอ้อมกอดพ่อ 

ฉันเดินลงมาจากห้องตรงมาที่ครัว เพื่อที่จะทำอาหาร ช่วงนี้ต้องคอยระวังเรื่องการกินของเจ้าตัวกลมด้วย

"อืม ทำอะไรดีนะ นึกออกแล้ว ทำเต้าหู้อ่อนหมูสับดีกว่า ส่วนคุณชิงหลงก็เป็นแซนด์วิชโรล"

07:13น.

"อื้อ ป๊า~ แม่จ๋าไปไหน"ชิงหลงที่ตื่นเพราะลูกปลุก จึงค่อยๆปรับสายตากับแสง จากนั้นก็หาคนเป็นแม่ของลูก

"อ้าว ตื่นกันแล้วหรอ ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปทานข้าวกันเลย ไหนใครจะไปทำงานกับป๊าน้า"ขวัญเอยที่่่่่พึ่งทำอาหารเสร็จก็ได้เวลามาตามเจ้าของบ้าน และลูกชายให้ทำธุระส่วนตัวแล้วค่อยไปทานข้าวกัน

"พี่จืิอมาหาแม่ครับอาบน้ำกับแม่จ๋า"

"พี่อาบกับป๊าไม่ได้หยอ"

"เอ่อ ป๊าเขายังไม่เคยอาบให้พี่จืิอ เดี๋ยวว่างๆแม่จะบอกป๊าว่าต้องอาบน้ำให้พี่ยังไงดีมั้ยครับ"

"อื้อ ก็ด้ายยยย"

"ป๊า มอนิ่งค้าบ"ไม่ว่าเปล่าเจ้าตัวกลมก็กอดคอจุ้บลงที่แก้มของคนเป็นพ่อจนบุ๋มลงไป

"good morning"

"มาหาแม่ค่ะ จะได้ไม่เสียเวลาอาบน้ำ"เธออุ้มพี่จือขึ้นมาแล้วเดินไปห้องน้ำทันที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เข้ามา"

"บอสครับ อ้าวยังไม่แต่งตัวอีกหรอครับ"ปกติคนเป็นนายจะทำอะไรเสร็จตั้งแต่เจ็ดโมงแล้ว

"มีอะไร"

"ผมไม่เห็นที่ห้องเลยมาตามครับ"

"อืม ไปเถอะ เดี๋ยวฉันลงไป"

"คุณเอยเธอทำแซนด์วิชให้ จะทานมั้ยครับ"

"ก็...ดีเหมือนกัน"ผีอะไรเข้าสิงนายท่านของเขากันปกติแค่กาแฟแก้วเดียวก็พอแล้ว 10ปีทีจะทานข้าวเช้า มีอย่างหนึ่งที่แปลก ท่านไม่เคยนอนกับใครแล้วหลับสนิทเลย นี่มันต้องไม่ปกติมากๆ ฮานได้แต่โวยวายในใจ

07:46น.

นี่คงเป็นที่สองที่เธอลงมาที่โต๊ะอาหาร พี่จือในชุดที่สบายๆแต่ดูหล่อ ฉันก็ใส่ชุดนักศึกษา แต่มีบางวันที่ต้องใส่ช้อป

"เสิร์ฟได้"

"คุณเต้าหู้นุ่มนิ่ม พี่ชอบ"เจ้าตัวกลมที่นั่งบนเก้าอี้ข้างๆเธอตื่นเต้นกับอาหารตรงหน้า

"เธอทำเอง?"

"ใช่ค่ะ ปกติอยู่กับลูกเอยต้องลุกมาทำอาหารเองตลอด มันเลยชิน พี่ไม่ว่าอะไรเลยใช่มั้ย"

"ไม่หรอก"

"ป๊าๆ ชิมนี่ดูเต้าหู้อร่อยมาก แม่ของพี่ทำอาหร่อย"มือป้อมๆนั้นก็จัดการป้อนป๊าของตัวเองทันที ชิงหลงที่มองสิ่งที่เรียกว่าเต้าหู้ ก็ค่อยๆอ้าปากงับเอาอาหารในช้อนนั้นทันที

"อาหร่อยมั้ยๆ"พี่จือถามด้วยความตื่นเต้น ตื่นเต้นกว่าคนทำซะอีก

"อร่อย"

"(｡･ω･｡)"

หลังจากทานอาหารเช้ากันเสร็จ ชิงหลงอาสาจะไปส่งเธอทุกๆเช้า รถลีมูซีนแล่นออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ตรงไปมหา'ลัยที่ขวัญเอยเรียน โดยมีชิงหลงกับพี่จือและคุณเลขาหน้ารถ มหา'ลัยกับระยะทางที่แล่นมานั้น ใช้เวลาเพียงไม่เกิน30-40นาทีก็ถึง ถึงช่วงเช้าแบบนี้จะไม่ค่อยมีนักศึกษา แต่ก็ถือว่ามีบ้างประปราย เฮ้อ โดนซุบซิบอีกแน่ๆ

"พี่จือครับ อยู่กับป๊าห้ามดื้อ ห้ามซนนะครับ ป๊าทำงานเหนื่อยกว่าแม่ เป็นเด็กดีนะครับ ฟอด"

"อื้อ พี่จะดูแลป๊าเอง"

"ถ้าพี่จืออยู่ไม่ได้ โทรหาเอยเลยนะคะ"

"อืม"

"แม่จ๋าไปแล้ว บะบาย"

"บะบาย"

"เอย"ชิงหลง

"ค่ะ"

"ตั้งใจเรียนนะ"

"ค่ะ คุณ- พี่ด้วยนะคะตั้งใจทำงานนะ"

พอเธอลงจากรถ ก็มีสายตานับสิบคู่จ้องมาที่เธอทั้งหมด เธอไม่ใช่คนดัง ไม่ใช่นางแบบ แต่ที่ทุกคนให้ความสนใจคือเรื่องเสียๆหายๆที่ไม่ใช่เรื่องจริง

"เอย กินข้าวยัง"การันต์

"กินแล้ว ไหนทุกคนอ่ะ"

"โรงอาหาร กินข้าวกันอยู่ ปะ เธอก็ไปด้วย ยังมีบาปที่ยังไม่ได้สารภาพนะ"

"โธ่ รันต์ฉันก็จะมาอธิบายให้ฟังอยู่นี่ไง"

"รันต์ เอย ทางนี้"ฐานทัพโบกมือเรียก

"เล่ามา"ฉันที่กำลังจะนั่งลง สงครามก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดุๆ

จากนั้นฉันก็เล่าเหตุผลที่ต้องไปอยู่บ้านคุณชิงหลง และพ่อแท้ๆของพี่จือ

"ไว้ใจได้ใช่มั้ย"เพลิงกัลป์

"อืม ได้สิ≧ω≦"

"ไปรอ'จารย์เรียนที่ห้องเถอะ ยิ่งอยู่ ยิ่งมีคนมอง"ทุกคนเห็นด้วยจึงขึ้นไปห้องทันที

อีกด้าน

ตอนนี้ผมกับจือก็มาถึงบริษัทแล้ว ขณะที่กำลังก้าวขาเข้าบริษัทก็มีสายตานับร้อยคู่หันมามองให้ความสนใจผมกับจือกันทันที สงสัยวันนี้หัวข้อสนทนาใหม่ของนักล่าความใส่ใจทั้งหลายคงเป็นเรื่องนี้

"ป๊า คนเยอะจังเลย"จือที่ตอนแรกงอแงจะให้อุ้มแต่แค่ต่อลองนิดๆหน่อยๆก็ยอมเดินเอง บางทีเอยอาจจะตามใจมากเกินไป

"กลัวมั้ย"

"ม่ายยยยย พี่เก่ง"พร้อมกับทำสีหน้าอวดๆความเก่งของเจ้าตัว

"สวัสดีค่ะ/ครับท่านประธาน"ผมแค่พยักหน้่าให้ พอขึ้นลิฟท์จนถึงชั้นบน จือก็ตื่นเต้นมาก ห้องทำงานผมอยู่ชั้นบนสุด แต่ตอนนี้ผมกำลังพอจือเดินดูที่ทำงานให้เหนื่อยก่อน

"จืออย่าวิ่ง เดี๋ยวล้ม"นั่นไง

"ฮึก...ก  เจ็บ ฮือออออออ"ทุกคนบริเวณนั้นหันมามอง แต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วย

"ฮาน"

"ครับ"ท่านจะเรียกผมทำมายย ทำไมไม่ไปดูนายน้อย

"ปลอบเด็กยังไง"

"..."ฮาน

ในเมื่อเลขาไม่ตอบชิงหลงจึงเดินไปหาเด็กน้อยที่ร้องไห้อยู่ เขาย่อตัวลงมาให้พอดีกับเจ้าตัวกลม

"ป๊าบอกว่ายังไงครับ อย่าวิ่ง เห็นมั้ย หัวเข่าถลอกเลย"

"ฮึก พี่ จ...เจ็บ"เขารู้ว่าลูกเจ็บ แต่ให้ทำยังไงเขาไม่เคยเลี้ยงเด็ก ไม่เคยใกล้เด็กด้วยซ้ำไป เห็นแบบนั้นชิงหลงจึงอุ้มจือแล้วลูบหัวปลอบเบาๆ แค่นี้ก็ทำให้หัวใจคนเป็นลูกรู้สึกปลอดภัยขึ้นแล้ว

"ไม่ร้อง แม่มาเห็นเดี๋ยวจะไม่ได้มาเที่ยวแบบนี้อีกนะ"พูดแบบนั้นไป พี่จือก็ค่อยๆหยุดร้องไป แต่บริเวณโดยรอบนั้น ทุกคนในแผนก ต่างเห็นทุกๆการกระทำของประธานบริษัทแห่งนี้ บางคนก็แทบหยุดหายใจ นั่นลูกท่านประธานหรอ แล้วที่พูดว่สแม่อีก ยังไม่เคยมีข่าวมีท่านมีภรรยาหรือแต่งงานหนิ หรือว่า..

"..."ทุกคน

"แยกย้ายไปทำงานของตัวเอง"ฮาน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***