บ้าน พ่อ แม่ ลูก

ในขณะที่เดินเข้าไปในบ้านไม่สิ คฤหาสน์หลังใหญ่นี้ ฉันก็พยายามใช้สายตาไล่สำรวจแต่ละมุมของคฤหาสน์แห่งนี้

"ยินดีต้อนรับค่ะนายท่าน ห้องที่ให้จัดเรียบร้อยแล้วนะคะ"มาเรียมหัวหน้าแม่บ้านของคฤหาสน์หลังใหญ่กล่าวรายงาน

"อืม จือไปดูห้องนอนกันมั้ย ห้องของจือ ฝึกนอนคนเดียวไง"เด็กชายตัวกลมที่อยู่บนอ้อมแขนแกร่งเริ่มลังเล เพราะพี่จือนอนกับแม่จ๋ามาตลอด ไม่เคยนอนคนเดียวสักครั้ง เวลาฝันร้ายจะมีอ้อมกอดของคนเป็นแม่คอยปลอบประโลมไม่ห่าง ป๊าจะใจร้ายจะทิ้งพี่ไว้คนเดียวแบบที่เคยทำแน่ๆ ไม่ได้ พี่ไม่ยอม!

"ป๊า~~~ พี่อยากนอนกับป๊ากับแม่จ๋า"ไม่ว่าเปล่า เจ้าตัวกลมก็ทำตัวออดอ้อนเอาหัวถูอกแกร่งไปมา ช้อนตาขึ้นมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ คนเป็นพ่อที่พึ่งโดนลูกอ้อนก็ตัวแข็งเกร็งไปหมด

"คุณชิงหลงค่ะ รอให้พี่จือ3ขวบกว่าหน่อยๆ ค่อยแยกห้องดีกว่ามั้ยค่ะ เอยยังไม่เคยฝึกให้ลูกนอนคนเดียวเลย อีกอย่างพี่จือก็พึ่งจะได้2ขวบกับอีก1เดือนนิดๆ เองค่ะ"เธอพยายามอธิบายถึงเหตุผลให้เขาฟัง

"เอาแบบนั้นก็ได้"เขาเห็นด้วย

"งั้นลองขึ้นไปดูห้องกันดีกว่า ว่าชอบมั้ย"จากนั้น2พ่อลูกก็ขึ้นไปข้างบน โดยมีคนเป็นแม่เดินตามหลัง คนที่อยู่บริเวณนั้นยกเว้นฮาน ได้แต่สงสัยในใจว่าเด็กน้อยน่าตาน่ารักคนนั้นเป็นใคร แต่เมื่อกี้เด็กน้อยคนนั้นเรียกนายท่านว่าป๊าหรอ เหมือนว่าทุกคนในคฤหาสน์จะทำหน้าตกใจไม่ต่างกัน

ภายในห้องหรูที่เปิดเข้าไปก็เจอกับไดโนเสาร์ตุ๊กตาตัวโต พื้นห้องสีเขียว มีของเล่นวางไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ของทุกชิ้นภายในห้องถูกแต่งเพื่อเอาใจเด็กน้อยในอ้อมแขนแกร่งของชายผู้เป็นพ่อ พ่อเห่อลูก ลูกเห่อพ่อ เฮ้อ ฉันเป็นบุคคลที่ถูกลืมซินะ

"เอยห้องเธออยู่ข้างๆ ลูกนะ เดินผ่านประตูเชื่อมตรงนั้นเลยก็ได้"เขาอธิบายให้คนเป็นแม่ของลูกฟัง

"คุณชิงหลงค่ะ ขอบคุณนะคะ คุณไปพักก่อนก็ได้นะ ฉันจะดูพี่จือเอง"เอาไงดีพรุ่งนี้ก็มีเรียน เรื่องที่เรามาอยู่ที่นี่ก็ยังไม่บอก4หนุ่มนั่นเลย โดนบ่นยับแน่ๆ

"เอย"

"ค่ะ? "เธอสงสัย

"แทนตัวเองว่าเอย แล้วเรียกว่าพี่ ไม่เรียกคุณอีก...นะ"ตู้ม เสียงใจฉันนี่แหละ ระเบิดออกมาแล้ว

"แม่เอยไม่สบายหรอ หน้าแดงมากเลย"เจ้าตัวกลมทำตามตอนที่เจ้าตัวตอนป่วยแม่จะเอามือมาอังหน้าผาก เจ้าตัวกลมก็ทำตาม ภาพนี้ใครมาเห็น คงได้แต่คิดว่าเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากแน่ๆ

คนพ่อก็บอกลูกด้วยสายตาเอ็นดู

"ม...แม่ ปกติดีครับ มาหาแม่มา ให้ป๊าได้ไปพักบ้างนะ"เธอเอื้อมมือไปอุ้มพี่จือจากอ้อมแขนของคนเป็นพ่อ

"ตอนเย็นจะให้คนมาตามไปทานข้าวนะ"ชิงหลงเอยทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนเดินออกไป

"พี่จือครับ ดีใจมั้ยได้อยู่กับป๊าแล้ว"

"อื้อ พี่ดีใจมักๆ มีพ่อ มีแม่ มีพี่"พี่จือพูดไปยิ้มไป ดีแล้วล่ะ ลูกมีความสุขก็ดีแล้ว

มิตรภาพก็แค่ชื่อถนน (5)

A : ทุกโคน เรามีไรจะบอก

ทำไมไม่อยู่ห้อง : SK

A : เราย้ายมาอยู่บ้านคุณชิงหลงอ่ะ แหะๆ

อ่านแล้ว (4)

ครืดดด

สงคราม

"ฮัล-"

"เอย เล่ามา"สงครามเอ่ยเสียงดุ

ฉันเล่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้สงครามฟัง รวมถึงการย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วย สงครามก็บ่นฉันไม่หยุดเลย พอวางสายจากสงครามฉันเดินไปตรงประตูที่เชื่อมห้องฉันกับพี่จือไว้ ว่าจะจัดข้าวของใส่ตู้อะไรไว้ให้เรียบร้อย แต่ปรากฏว่าของทุกชิ้นถูกจัดวางไว้เป็นอย่างเป็นระเบียบแล้วเรียบร้อย พี่จือก็มานอนกับฉันด้วย ห้องนั้นก็เอาไว้ให้พี่จือเล่นสนุกๆ เวลาว่าง พอไม่มีอะไรให้ทำฉันก็พาพี่จือนอน เด็กๆ ช่วงนี้ต้องได้รับการพักผ่อนที่เพียงพอให้สมวัย

18:00น.

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แอ๊ด

"นายท่านให้มาเชิญไปที่โต๊ะอาหารค่ะ"เธอพึ่งตื่น เดินงัวเงียมาเปิดประตู สาวใช้คนหนึ่งในคฤหาสน์ มีคำสั่งจากคุณมาเรียมให้มาตามผู้หญิงที่พึ่งมากับนายท่าน ห้องที่อยู่นี้เคยถูกปิดตายจนเมื่อไม่กี่วันก่อนได้มีคำสั่งให้ทำความสะอาด

"ค่ะ เดี๋ยวเอยตามลงไปนะคะ ขอไปปลุกลูกก่อน"เธอจึงเข้าไปในห้องปลุกเจ้าตัวกลมที่หลับสบายอยู่บนเตียง

"พี่จือครับ ตื่นครับ ป๊ารอทานข้าวแล้ว"

"อื้อ หาป๊ากัน"ให้ตายสิ เมื่อก่อนปลุกไม่อยากจะตื่น เดี๋ยวนี้แค่พูดชื่อป๊านิดหน่อยนี่ ทำตามอย่างไม่มีอิดออดเลยนะ

พออุ้มพี่จือลงมาที่โต๊ะอาหาร โดยมีคุณชิงหลงรอนั่งทานข้าวอยู่ตำแหน่งหัวโต๊ะ พอเห็นว่าคนเป็นพ่อนั่งรออยู่ เจ้าตัวกลมก็ดีดดิ้นจากอ้อมแขนแม่ ไปหาอ้อมกอดของคนเป็นพ่อ

สาวใช้ บอดี้การ์ดที่เฝ้าอยู่ยริเวณนั้น ได้แต่ก้มหน้างุดกันทันที ก็แหงล่ะ ไม่มีใครเห็นมุมนี้ของเจ้าของบ้านหลังนี้สักครั้ง

"พี่จือ มานั่งข้างแม่ทานข้าวดีๆ ครับ หยุดอ้อนป๊าก่อน"

"ป๊าป้อนพี่โหน่ย"หันไปอ้อนทำตาปริบๆ ใส่คนเป็นพ่อ

"พี่จือ-"

"ไม่เป็นไร เอยทานเถอะ เดี๋ยวป้อนลูกเอง"

ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็กลั้นหายใจกันทันที อะไรที่ทำให้นายท่านเปลี่ยนไปขนาดนี้

"คุณ...พี่ชิงหลงค่ะ พรุ่งนี้เอยมีเรียน เอยเอาลูกไปด้วย-"

"ไม่ต้อง พรุ่งนี้พี่จะเลี้ยงลูกเอง เอยเรียนไปเถอะ"ท่านครับ ท่านไม่เคยเลี้ยงเด็ก เด็กนายก็ไม่เคยใกล้เลยนะครับ จะรอดไหมนะ

"ไหวนะคะ เอยมีเรียนแค่ครึ่งเช้า อีกอย่างพี่ก็ทำงานจะรบกวนหรือเปล่า"เอยเอ่ยด้วยความกังวน

"อืม เรียนเสร็จก็มาที่บริษัทสิ จะได้ทานข้าวพร้อมกัน"

"ค่ะ"

"ป๊าพี่ไม่จินผัก"ชิงหลงกำลังจะเขี่ยผักออก

"หยุดเลยคะ พี่จือต้องกินนะ ไม่งั้นคนที่ทำอาหารให้เราจะเสียใจมากๆ "

"อือ ก็ได้"คนเป็นพ่อทำอะไรไม่ได้นอกจากมองลูกทำหน้ายี๋ๆ แต่ก็ยอมกินแต่โดยดี

พอทานอาหารเสร็จ ชิงหลงก็ต้องไปทำงานต่อ เธอกับลูกก็กลับห้อง

"พี่จืออาบน้ำครับ"ฉันเรียกพี่จือให้ไปอาบน้ำ อาบให้ทีไรฉันต้องเปียกไปด้วยทุกที ซนจริงๆ แต่ว่าพี่จือแต่งตัวเองได้แล้ว ฉันจึงให้พี่จือแต่งตัวรอ ฉันก็เลยอาบน้ำต่อ พอออกมาก็พลันได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมาจากห้อง เธอจึงรีบแต่งตัวใส่ชุดนอนปลาโลมาแบบพี่จือ มีเป็นเซ็ทหลายเซ็ทมาก พอเดินออกมา ปรากฏว่าคุณชิงหลงกำลังฟัดแก้มพี่จืออยู่ เธอยืนมองภาพนั้น พร้อมยกยิ้มกับตัวเอง

"แม่จ๋า ช่วยพี่ด้วย คิก"สนุกขนาดนั้น จะให้ช่วยอะไรเนี้ย คุณชิงหลงเห็นเอยออกมาเลยยุติการฟัดแก้มของเจ้าตัวกลม

"นอนกันได้ใช่มั้ย"ชิงหลงถาม

"ด้ะ-"

"ม่ายด้ายยยย"พี่จือชิงตอบ เธอขมวดคิ้วเข้าหากัน

"ทำไมล่ะ"ชิงหลง

"ป๊าต้องนอนด้วย นอนกัน3คน พ่อ แม่ พี่คิกคิก"ฉันกับเขามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย

"แม่ว่า"

"ไม่ได้หรอ พี่ พี่แค่อยากนอนด้วยกันมั้งนี่นา"อีกแล้ว สกิลการเรียกฉากน้ำตาของลูกชายฉันขั้นเทพจริงๆ

"เอ่อ"

"ฮึก"น้ำตาร่วงแล้ว

"โอเคๆ ได้ครับๆ ให้ป๊าไปอาบน้ำก่อนเนอะ"อีกแล้ว ทำไมฉันปฏิเสธลูกไม่เคยได้เลยเนี้ย จะนอนกันแบบ3คนหรอ ฉันจะทำไงดี

"แม่จ๋าให้ป๊าใส่ชุดคุณโลมาแบบเราด้วยสิ เหลืออีก1ชุดนี่ เดี๋ยวพี่ไปดูให้ เจ้าตัวกลมรีบวิ่งจากเตียงไปค้นตู้ ทันที

"เอ่อ คือพี่อึดอัดมั้ย ถ้าอึดอัดเดี๋ยวเอยอธิบายให้ลูกฟังเองได้นะ"

"ไม่ เดี๋ยวไปอาบน้ำก่อน"จากนั้นชิงหลงก็หายไปจากห้อง

"แม่ อ้าว ไหนป๊า"

"ป๊าไปอาบน้ำครับ"

"พี่เอาชุดไปให้ป๊าก่อน ป๊าจะได้เหมือนเรา"

"แม่ว่าเรารออยู่ที่ห้องก็ได้"

"หึ"พี่จือสั่นหัวไปมา จากนั้นก็วิ่งหายไปจากห้อง เธอนั่งรอลูกชายเธอก็ยังไม่มา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"แม่นี่พี่เอง"

"แม่ไม่ได้ล็อกครับ"พอห้องเปิดออกมา ชิงหลงที่อุ้มลูกในชุดนอนโลมาเดินเข้ามาในห้อง เธอมองอย่างอึ้งๆ

"แม่ๆ นอนกัน ป๊านอนตรงนี้ๆ แม่นอนตรงนี้"ตรงนี้ของเจ้าตัวคือฉันข้างซ้าย คุณชิงหลงข้างขวา พี่จือก็นอนตรงกลาง

"เอานิทานเรื่องอะไรครับ"พี่จือทำท่านึก

"ไม่เอา ป๊าเล่า"

"เรื่องอะไรล่ะ"

"ป๊าเจอแม่ยังไงหรอ พี่หยักฟัง"เดด แอร์อีกแล้ว

เรา3คนพ่อแม่ลูกสอดตัวเข้าในผ้าห่ม ชิงหลงไม่ได้เล่าเรื่องที่พีจือบอก แต่เขาเล่าถึงการทำงานของตัวเอง ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ แต่ว่าแม่ลูกได้เข้าสู่ห้วงนิทราแล้ว ชิงหลงเห็นแบบนั้นจึงปิดโคมไฟบนหัวเตียง กำลังจะลุกกลับห้อง

"พี่ชิงหลงนอนนี่เถอะค่ะ พี่จือตื่นมาจะร้องหาถ้าไม่เจอ"

"อืม"ในความมืดเธอยังไม่หลับ ชิงหลงก็เช่นกัน เมื่อคิดอะไรไม่ออกจึงตัดสินใจ จะปิดเปลือกตาลง

"ฝันดีเอย/ค่ะ"ขอให้มันเป็นฝันดีทุกคืนแบบนี้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***