เจ้าแสนซน กับป๊ะป๊าและแม่

คาเฟ่

"เอยไม่ให้ลูกกับคุณนะคะ เอยไม่ยอมแน่ๆ คุณคงสืบประวัติเอยมาแล้ว ตอนนั้นเอยจน เอยลำบาก เอยไม่มีอะไรจริงๆ แต่ตอนนี้เอยก็เลี้ยงลูกจนมีทุกอย่างเหมือนวันนี้ เพราะฉะนั้นอย่าพรากเราแม่ลูกได้มั้ยค่ะ"ยังไม่ทันนั่งเก้าอี้ สั่งเมนูของกินเธอก็รัวสิ่งที่อยู่ในใจออกมา

"ใจเย็นๆ ฉันไม่ได้จะพรากเธอกับลูก"ชิงหลงกล่าวอย่างใจเย็น

"แล้วทำไม-"ขวัญเอยยังเอ่ยไม่ทันจบชิงหลงก็พูดขึ้นก่อน

"เรามาทำข้อตกลงกันมั้ย"เขาพูดสิ่งที่ต้องการออกมา

"ข้อตกลงอะไร"ฐานทัพเอ่ย

"ฉันจะรับลูกไปดูแล"ชิงหลง

"นั่นลูกเอย เขาไม่มีพ่อ"เธอปฏิเสธเสียงแข็ง

"ฉันรู้ว่า3ปีที่ผ่านมาเธอเจออะไรมาบ้าง ขวัญเอย ได้โปรดฉันคิดมาดีแล้ว จือต้องการพ่อ ให้โอกาสฉันได้มั้ย"มันไม่ใช่น้้ำเสียงของคนที่ชอบสั่งการคนอื่่่น หรือบัััังคับแต่อย่างใด แต่มันเป็็นน้ำเสียงของคนที่อ้้้อนวอนมากกว่า เขาอยากดูแลลูก ตั้งแต่่่่่ตอนนั้นที่เจอเด็็็กคนนั้น เขารู้สึกถูกชะตาอยากจะทำหน้าที่ในฐานะพ่อคนสักครั้ง คอยดูแล คอยปกป้อง อยากเห็นทุกๆการเติบโตของลูกชายของตัวเอง 

"คุณแน่ใจหรอที่พูดออกมาหนะ แน่ใจในคำพูดของตัวเองดีแล้วใช่มั้ย ตั้งแต่ผมรู้จักเอยมา เอยที่ต้องทำงานเพื่อลูก มามหา'ลัยตอนเรียนบางวันต้องหอบลูกมาเรียนด้วย ทุกๆครั้งที่ต้องหอบลูกมา คุณรู้มั้ยว่าเอยต้องเจอกับคำพูดอะไรบ้าง คำดูถูก คำนินทา เอยผ่านมาหมด ผู้หญิงที่ต้องแบกรับอะไรต่างๆไว้ตั้งมากมาย พอวันที่เธอตั้งหลักลุกขึ้นมาได้ คุณมาทำอะไรตอนนี้"แม้น้ำเสียงที่เพลิงกัลป์เอ่ยออกมาจะราบเรียบ แต่เพื่อนทุกคนที่โตด้วยกันมาทั้ง3คนตั้งแต่เด็กๆ ทำไมพวกเขาจะไม่รู้ว่าเพลิงกัลป์กำลังโกรธ ไม่ใช่แค่เพลิงกัลป์แต่ทุกคนต่างหาก ขวัญเอยเธอน่าสงสาร ไหนจะเรื่องเรียน ไหนจะเรื่องดูแลลูก พวกเขาที่มองดูเธอห่างๆ ยังอดนับถือไม่ได้ 

"ฉันรู้ แต่ฉันขอแค่โอกาส"เพราะเขามั่นใจแล้ว ตัดสินใจแล้วว่าอยากดูแลทั้งลูก และแม่ของลูก ตอนนี้อาจจะไม่ได้รัก ก็ไม่ได้แปลว่าวันข้างหน้าเขาจะไม่รัก 

"เอยเธอตัดสินใจเองเถอะ ไม่ว่ายังไงพวกเราก็อยู่ข้างเธอ"สงครามกล่าวให้กำลังใจ ไม่ว่าเธอจะตัดสินใจอย่างไร พวกเขาทั้ง4คนก็พร้อมอยู่ข้างๆขวัญเอยเสมอ

"คือเอยจะให้โอกาสคุณค่ะ"ใช่ พี่จือต้องการพ่อ ฉันจะใจร้ายทำร้ายลูกได้ยังไงกัน นั่นแก้วตาดวงใจของฉัน แค่ลูกร้องไห้เรียกหาพ่อฉันก็กระวนกระวายจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว 

"รีบไปหาหลานกันเถอะ ป่านนี้งอแงหาแกแล้วมั้ง"การันต์

ตอนที่ขึ้นลิฟท์มาฉันมากับคุณชิงหลง2คน สหายทั้ง4คนของฉันกลับกันไปหมดแล้ว

"ขวัญเอย"

"ค่ะ"

"จือออกจากโรง'บาลเก็บของไปอยู่ที่บ้านใหญ่ของฉันมั้ย ที่นั่นปลอดภัย เธอเข้าใจความหมายของฉันใช่มั้ย"อีกอย่างที่เขาอยากให้ขวัญเอยย้ายเข้าไป เขาอยากมีเวลาให้ลูกเยอะๆบ้าง และก็เพื่อความปลอดภัยของทั้ง2แม่ลูก เธอทำหน้าครุ่นคิดสักพักแล้วจึงตอบออกไป

"ค่ะ เอยจะไป"ก็คิดไว้อยู่แล้วว่าการให้เขามามีส่วนร่วมในการดูแลลูกมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ

ติ๊ง

ถึงชั้นที่พี่จืออยู่ หน้าห้องมีบอดี้การ์ดเฝ้าอยู่6คน พอทุกคนเห็นผู้เป็นนายเดินมาต่างก็ก้มศีรษะลงเพื่อเป็นการเคารพนาย

แอ๊ด

"แม่จ๋า ป๊าาาา"เจ้าตัวกลมที่กำลังเล่นอยู่กับเลขาของชิงหลง พอเห็นว่าเป็นใครเปิดประตูเข้ามา ก็ไม่สนใจคุณเลขาที่เล่นอยู่ด้วยเลย

"ว่าไงครับ พี่จือหิวมั้ย"พอก้าวเข้ามาในห้องเธอก็ตรงดิ่งไปหาลูกชายสุดที่รักทันที

"หิวมักๆ ดูท้องพี่สิ"ไม่ว่าเปล่า เจ้าตัวกลมก็เปิดพุงให้คนเป็นแม่ดูพอเห็นแบบนั้น ด้วยความเอ็นดูเธอก็กัดแก้มพี่จือ

"ฮือ แม่~ พี่เจ็บบบ ป๊าาา ช่วยพี่ ฮืออ หน่อย"เมื่อเจ้าตัวกลมทำอะไรแม่จ๋าไม่ได้ ก็รีบหาตัวช่วยทันที

"เอย สั่งอาหารมาให้ลูกเถอะ อาหารโรง'บาลจือคงเบื่อแล้ว"กึก ทำไมหน้าตรงร้อนด้วยเนี้ย ฉันคงไม่ชินแน่ๆ

"เอ่อค่ะ"เธอก็รีบสั่งอาหารมา ไม่ถึง15นาที อาหารก็มาถึง

"ป๊าาาา"พี่จือ

"ครับ"ห้ะ อะไรนะ เมื่อกี้เจ้านายของเขาพูดว่าครับหรอ ฮานมองชิงหลงด้วยสายตาที่ไม่น่าเชื่อ

"ป้อนพี่หน่อย"ทำไงได้ ฉันป้อนก็ไม่ยอมกิน เห่อพ่อสินะ ร้ายกาจจริงๆ

"อืม"ชิงหลงวางงาน แล้วเดินมาที่เตียง อ่า ตื่นเต้นแหะ ไม่เคยป้อนข้าวใครเลย คงไม่ยากเกินไปหรอก แค่นี้เอง เขารับช้อนจากขวัญเอย เพื่อที่จะป้อนอาหารเจ้าตัวกลมที่อยู่บนเตียง

"คุณชิงหลงค่ะ คำใหญ่ไปมั้ยค่ะ เดี๋ยวก็ติดก็ลูกหรอก"ใจเย็นสิ สงสัยคงตื่นเต้นไปหน่อย

"คำแค่นี้ล่ะ พอมั้ย"เขาหันมาถามขวัญเอยก่อน

"ประมาณนั้นค่ะ"เขาค่อยๆเอาช้อนจ่อปากเจ้าเด็กตัวกลม พี่จือพอเห็นข้าวที่ตัวเองขอให้ป๊าป้อน ก็รีบงับช้อนแล้วกินทันที อ่าลูกกินข้าวที่เขาป้อนแล้ว จากนั้นเขาก็ป้อนไปเรื่อยๆจนหมด

"ท่านครับ หมอบอกว่าวันนี้ตอนบ่ายๆก็น่าจะออกจากโรง'บาลได้แล้วครับ"

"อืม"

"ที่สั่งไปเรียบร้อยใช่มั้ย"

"ครับ"

"ป๊า จะทิ้งพี่มั้ย"เจ้าตัวกลมที่ได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่ ก็กังวนถ้าพี่ออกจากโรง'บาล ป๊าจะทิ้งพี่มั้ย จะหนีไปทำงานไกลๆอีกหรือเปล่า

"ไม่ครับ เราจะไปอยู่ด้วยกัน"พี่จือเบิกตากว้าง

"จริงๆนะ ไม่หลอกพี่นะ"ดีใจใหญ่เลย

"ไม่หลอก"

"เย้ๆ พี่จะได้อยู่กับป๊า มีป๊า มีแม่"แค่เห็นลูกมีความสุข คนเป็นแม่ก็สุขด้วย

14:34น.

ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่บนรถ เพื่อที่จะไปบ้านคุณชิงหลง ฉันขอเขาจะไปเก็บของแต่เขาบอกว่าให้คนเก็บมาให้แล้ว ทำงานกันเร็วจริงๆ ไม่ถึงชั่วโมงดีที่เราอยู่บนท้องถนน ก็เจอบ้านหลังใหญ่ ไม่สิ คฤหาสน์หลังใหญ่ ตั้งกระหง่านอยู่ตรงหน้า

"โห บ้านป๊าใหญ่จาง"พี่จือชอบตื่นตากับสิ่งแปลกใหม่

"ชอบมั้ย"ชิงหลงถาม

"อื้อ พี่ชอบมากกกก"

พอรถจอดสนิท ตอนลงรถมีคน มายืนรอต้อนรับตั้งแต่หน้าบ้านถึงในบ้าน 

"ยินดีต้อนรับนายท่านค่ะ/ครับ"

"ป๊าอุ้ม"เห่อพ่อจริงๆ เมื่อก่อนอะไรๆก็แม่ พอมีป๊าก็ลืมแม่จริงๆเลย

ทุกคนที่มารอต้อนรับผู้เป็นนายต่างก็สงสัยเด็กน้อยที่นายอุ้ม กับผู้หญิงอีกคนที่ยืนข้างๆ ปกตินายท่าน ไม่เคยพาใครมาเลย ที่คฤหาสน์ ใครกันนะ ทุกคนได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***