ป๊ะป๊า

"อื้อ~"อะ อะไรมันมาเขี่ยแก้มพี่ แม่หรอ อืม ไม่น่าใช่  ถ้าเป็นแม่จ๋าต้องกัดแก้มพี่แล้ว ไม่เขี่ยแบบนี้หรอก เจ้าตัวกลมได้แต่คิดในใจ เอ๊ะ หรือพี่จะค่อยกระพือตาแอบดูดีกว่า(กระพริบพอลูก)ขอดูหน้าคนที่เขี่ยแก้มพี่หน่อยนะ

"(๏_๏)"พี่จือ

":)"ชิงหลง

"อื้อ ใครง่ะ? (￣.￣)" เจ้าตัวกลมค่อยๆลุกขึ้นมานั่ง สายตาก็หันไปเห็นแม่จ๋ากำลังนอนอยู่ ถามแม่จ๋าดีกว่า ใครก็ไม่รู้มาเขี่ยแก้มให้พี่ตื่น ไม่ใช่อารันต์ อาคราม อากัลป์ อาทัพด้วย ขนมก็ไม่มีมาให้พี่ ไม่น่ารักเลย

"แม่ อื้อ"ฮือ จะเอามือมาตะคุบปากพี่ทำไม พี่จะปลุกแม่ แต่ เอ๊ะ(\=ﾟДﾟ\=)

"คุณทีเร็กซ์"พี่คิดไปเองไหมนะ เมื่อกี้เหมือนเห็นเขายิ้มเลย รอยยิ้มดูอบอุ่นจัง เหมือนแม่เอยเลย

"ชอบมั้ย"ชิงหลงถามเด็กชายที่กำลังเอาแต่สนใจตุ๊กตาตัวที่เขาซื้อมาให้ 

"อื้อ พี่ชอบมาก พี่เคยขอแม่ซื้อ แม่ก็ไม่เคยซื้อให้เลย"ว่าไปพี่จือก็ทำท่าอมลมอยู่ในปาก จากที่แก้มเคยย้วยอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งน่าเอ็นดูไปใหญ่

"เอ๊ะ ว่าแต่นี่ใครง่ะ"สนใจแต่คุณทีเร็กซ์ จนลืมถามชื่อไปเลย แม่รู้ต้องดุพี่แน่ๆ

"ป๊ะป๊า"

"⊙_⊙"

"ตกใจอะไร"เขาถามด้วยความเอ็นดู

"ป๊าจริงๆหยอ"เจ้าตัวกลมถามด้วยความตกใจ และตื่นเต้น

"อืม"เขาตอบ

"ป๊า พ่อ พ่อของพี่"ดูเจ้าตัวเล็กจะตกใจมากๆ

"พ่อของจือครับ"เขาพูดออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆเช่นเคย ประวัติของเด็กคนนั้นเขาได้มาตั้งแต่เช้า แล้วทุกอย่างก็ลงล็อกกับเมื่อ3ปีก่อน ไม่ต้องรอผลตรวตDNAแล้ว เขาเชื่อว่าเด็กคนนี้คือลูกเขา ก็หน้าเหมือนกันขนาดนี้  เขาไม่เคยคิดจะมีลูก เพราะด้วยอะไรหลายๆอย่าง มันเหมือนเป็นการเราผูกติดกับสิ่งๆหนึ่งไว้ เพราะต่อให้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้ว ก็ใช่ว่าศัตรูเขาจะไม่มี แต่่่่ว่านี่คือสิ่งที่ผมคิดมาดีแล้ว คิดมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เด็กตรงหน้านี่ เขาเป็นสายเลือดของผม สายเลือดแท้ๆ จากที่ไม่คิดจะอยากมีครอบครัว ตอนนี้เปลี่ยนความคิดใหม่ก็ได้นี่ ผมก็ก้าวเข้าเลข3แล้ว ก็ควรจริงจังกับอะไรสักที ผมเหลือบไปมองทางโซฟาที่มีร่างผอมเพรียวหลับตาพริ้มอยู่ เฮ้อ ถ้าเป็นคนอื่นเข้ามาโดนฆ่าปิดปากไปนานแล้วมั้ง เธอก็คงจะเหนื่อยที่ต้องดูููแลเด็กตัวกลมบนเตียงนี่ 3ปีเลยสินะ ตัั้งแต่่ที่ไม่มีอะไรเลย ลำบากมากสินะ

แอ๊ด

"..."เพลิงกัลป์  สงคราม ฐานทัพ

"⊙_⊙"การันต์

"มาทำไมหรอครับ"การันต์ถามด้วยความสงสัย

"มาเยี่ยมลูก"ชิงหลงตอบด้วยสีหน้านิ่งๆตามฉบับ แต่มือก็ลูบหัวพี่จือไปด้วย 

"เอ่อ ท่านครับ ผมห้ามเพื่อนคุณเอยไม่ทัน-"ฮานวิ่งตามเข้ามาในห้อง

"อืม ออกไปก่อน"ไม่ได้สนใจเลขาของตัวเองสักนิด

"อารานน อาทาพพพ อากัล อาคามมม พี่มีป๊ะป๊าแล้วนะ ป๊าซื้อคุณทีเร็กซ์ให้พี่ด้วย พี่รักป๊าจัง"พูดไปก็โอ้อวดสรรพคุณป๊ะป๊าใหม่ป้ายแดง

"หมายความว่าไง"สงครามถามเสียงนิ่ง แต่แววตาเอาเรื่องอยู่ไม่น้อย

"อื้อ~ ห้าววว"บิดขี้เกียจไปหนึ่งที แต่เอ๊ะ เหมือนโดนจ้องอยู่เลย ทุกคนในห้องหันไปมองคนที่พึ่งตื่น

"อะไรกัน คุณชิงหลง"ในห้องตกอยู่ในความเงียบ ได้ยินแม้กระทั่งลมหายใจ

"แม่เอย ป๊า ป๊ะป๊าไง"เจ้าตัวกลมพูดไปยิ้มไป หันไปมองคนที่พึ่งสถาปนาว่าเป็นพ่อเมื่อครู่

เกิดอะไรขึ้นเธอแค่เผลอหลับไปเองนะ ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงดีด้วยซ้ำ แล้วอะไรคือป๊ะป๊าคุณชิงหลงหรือ ตลกน่า ไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดใช่ไหม ขอร้องล่ะ ขอให้ฉันคิดผิดที เขาจะแยกฉันจากพี่จือไปมั้ย เขาจะเอาพี่จือไปหรอ ฉันไม่ยอมนะ ลูกฉันทั้งคนเลยนะ ไม่ได้้้้้เด็ดขาด โอ้้้ยย ปวดเฮด

"ฉันขอคุยกับคุณหน่อยได้ไหมค่ะ"เธอถามชายคนที่อยู่ข้างๆลูก มือที่กำลังลูบหัวอยู่ก็หยุดแล้วหันมาทางเธอทันที

"เอาสิ"เขาก็อยากตกลงอะไรกับหญิงสาวคนนี้เหมือนกัน

"พวกเราจะอยู่ฟังด้วย"ฐานทัพเอ่ยขึ้น

"ใช่ ขวัญเอยจะได้ไม่เสียเปรียบคุณ"การันต์กล่าวสมทบ

เธอพยักหน้าให้เพื่อนทั้ง4คน แล้วก็ขอบคุณทั้ง4คนมากๆที่คอยอยู่ข้างเธอตลอดแบบนี้ ไม่ว่ายังไงเธอจะไม่ยอมเสียลูกไปเด็ดขาด

เธอเดินไปหาพี่จือที่ถือตุ๊กตาไดโนเสาร์สีเขียวไว้ในมือ สายตาพี่จือเวลามองเขามองผู้ชายคนนั้น เจ้าตัวกลมดูมีความสุุขเหลือเกิน ข้างๆก็มีคุณชิงหลงที่มองพี่จือด้้้วยแววตาที่อบอุุ่น อ่่่อนโยน 

"พี่จือครับ พี่จืออยู่ที่นี่เล่นกับคุณไดโนเสาร์ไปก่อนได้มั้ยครับ"ขวัญเอยถามลูก

"ได้ แต่แม่ไม่ได้จะทิ้งพี่ใช่มั้ย ป๊าด้วย ป๊าไม่ได้จะทิ้งพี่ใช่มั้ย แม่บอกพี่ป๊าไปทำงานไกล จะไม่ทิ้งพี่กับแม่อีกใช่มั้ย"เจ้าตัวกลมเอื้อมมือป้อมมาจับแขนคุณป๊าของเขา ตาเริ่มแดง มองแม่จ๋า ให้แม่จ๋ายืนยันว่าจะไม่ทิ้งไปไหน

"ไปทิ้งไปไหนหรอก"ชิงหลงเอ่ยจบ ก็จับมือเจ้าลูกชายที่เหมือนจะร้องไห้เพราะกลัวโดนทิ้ง เกี่ยวก้อยสัญญาว่าจะไปทิ้งไปไหน เกิดมาเขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน แต่ก็ไม่เลว

"ฮาน เข้ามา"

"ครับ"เขากำลังตรวจงานอยู่ในไอแพด จู่ๆคนที่ไล่เข้าออกจากห้องก็เอ่ยเรียกเขา

"เล่นกับลูกฉันไปก่อน เดี๋ยวมา"เอ่ยเสร็จก็ก็เดินออกจากห้องทันที ในห้องจึงเหลือแค่พี่จือ กัับคุณเลขา

"ข้างๆโรง'บาลมีร้านคาเฟ่อยู่ เป็นส่วนตัวด้วย ไปร้านนั้น"สงครามบอก

จากนั้นชาย5คนกับหญิง1คนจึงลงลิฟท์ไปคาเฟ่ด้านล่างดังที่สงครามบอก 

คาเฟ่

"เอยไม่ให้ลูกกับคุณนะคะ เอยไม่ยอมแน่ๆ คุณคงสืบประวัติเอยมาแล้ว ตอนนั้นเอยจน เอยลำบาก เอยไม่มีอะไรจริงๆ แต่ตอนนี้เอยก็เลี้ยงลูกจนมีทุกอย่างเหมือนวันนี้ เพราะฉะนั้นอย่าพรากเราแม่ลูกได้มั้ยค่ะ"ยังไม่ทันนั่งเก้าอี้ สั่งเมนูของกินเธอก็รัวสิ่งที่อยู่ในใจออกมา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***