มาเยี่ยม

"เอย ไม่ให้พวกเรายู่ด้วยจริงดิ"ฐานทัพ

"วันนี้พวกแก4คนวิ่งวุ่นเพราะฉันกับลูกเยอะแล้ว ไปพักเถอะ นี่ก็ดึกแล้ว"เธอกับเพื่อนชาย4คนสนิทกันตอนปี1ตอนนั้นไม่มีใครอยากเข้าหาฉันเลย มีแต่พวกนี้แหละที่อยู่ข้างฉัน เต็มใจทำอะไรเพื่อฉันตลอด 

"มีอะไรก็โทรหาได้ตลอด รู้ใช่มั้ยว่าแค่บอกพวกเราก็จะมาอยู่ตรงนี้ ข้างๆเธอ"เพลิงกัลป์บอกพร้อมเอามือมายีหัวของฉัน

"อืม ไปพักกันเถอะ"พอทุกคนไปหมด เธอจึงรีบเดินไปหาลูกชายที่นอนหลับบนเตียง 

หมอบอกว่าลูกชายของเธอปลอดภัย แต่ถ้ามาช้ากว่านี้อีกนิดจะเกิดอันตรายถึงชีวิตได้ ครั้งนี้เธอประมาทจริงๆ ลูกเธอยังเด็กยังไม่รู้ประสีประสาอะไร แล้วก็ที่เธอเองไม่ใส่ใจ มัวแต่กลัวผู้ชายคนนั้น มัวแต่ระแวงผู้ชายคนนั้น กังวลไม่เข้าเรื่องจริงๆ

22:21น.

มิตรภาพก็แค่ชื่อถนน(5)

Kr. : เอยนอนยาง

                                                      ยาง : A 

Sk : นอนได้ใช่มั้ย

                                                     ได้สิ : A

                             @Kr. โดนแม่บ่นละสิ : A

Kr. : ช่างเหอะ

Tt  : ให้ไปอยู่เป็นเพื่อนมั้ย

Pg : อยู่ได้เปล่า

                           หื้ม ฉันอยู่ได้น่า แค่นี้ : A

                    ทำเหมือนฉันเป็นเด็ก3ขวบ : A

Pg : อืม งั้นก็นอนเถอะ ฝด

Tt : gn

                       อ่านแล้ว(4)

คฤหาสน์

"ท่านครับจำวันนั้นได้มั้ย ที่ผมเกือบขับรถชนเด็ก คนที่ผมเกือบชนก็คือเด็กคนนี้"เขาคุ้นเด็กคนนี้จริงๆ ไม่น่าเชื่อว่าโลกจะกลมขนาดนี้ ใช่แล้ว เขาเคยให้นามบัตรไปแล้ว ปกติต้องโทรมาขอค่าเสียหายอะไรบ้าง แต่นี้กลับไม่ พอเจอกันที่บ้านคุณหญิงพรรนิดาเธอก็มีท่าที ตื่นๆกลัวแปลกๆ ต้องมีอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเด็กคนนั้นแน่ๆ ลูกชายของเธอ

"ฉันอยากได้ประวัติภายในพรุ่งนี้"ท่านครับจะใจร้อนไปแล้ว

"ทราบครับ"ฮาน

ตลอดระยะเวลาเกือบ3ปีมานี้ เขาไม่เคยมาเหยียบที่ไทยเลยตั้งแต่ครั้งนั้น เพราะเขาต้องเดินทางไปทั่ว ไหนจะต้องพิสูจน์ตัวเอง กว่าทุกอย่างจะลงตัว ไม่ใช่ง่ายๆเลย

แต่ว่าวันนั้น คืนนั้น ผมยังจำได้ดี ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนั้น ในห้องที่มองเห็นแค่แสงไฟจากบนถนน ถึงจะเห็นไม่ชัด แต่ผมยังจำกลิ่น จำสัมผัสทุกๆอย่างได้ดี คืนนั้นมันเป็นครั้งแรกของเธอ แล้วเธอก็คงไม่ใช่เด็กขายแน่ๆ ผม...ถูกใจเธอมาก เธอดูไร้เดียงสา จูบที่ผมป้อนให้ก็ดูเงอะงะ เหมือนเป็น...จูบแรก คืนนั้นผมสัมผัสได้ถึงแรงสะอื้นน้อยๆจากเธอ เหมือนเธอเป็นลูกกวางที่พร้อมจะโดนผมขย่ำ แต่ความสัมพันธ์แบบนี้มันไม่ควรยืดยาว ควรจบแค่คืนเดียว ที่เตียงนั่น แต่่่่เขาหารู้ไม่ ใบหน้าที่่่่เขาจดจำไม่ได้ แต่เธอกลับจำมันได้ฝังใจ

ผมตื่นขึ้นมาไม่แม้แต่มองหน้าเธอด้วยซ้ำ เพราะว่ามีปัญหาที่ห้องฮ่องกงทำให้ผมตัดสินใจทิ้งวันนั้น คืนนั้นไว้ข้างหลังโดยไม่หันกลับไปมอง พร้อมกับเช็คหลักแสน

อ่า คิดถึงสัมผััสในคืืืนนั้น

หึ ถ้าใครมาเห็นรอยยิ้มนี้ คงต้องขนลุกกันแน่ๆ

วันอาทิตย์

08:01น.

"ฟอด อรุณสวัสดิ์ครับพี่จือ"ตั้งแต่เมื่อคืนที่หลับไป พี่จือก็ไม่ได้ตื่นอีกเลย ทำหน้างอแบบนี้เพราะก่อนหน้านี้ไม่เห็นฉันแน่ๆ พี่จือจะเป็นเด็กที่ตื่นมาแล้วถ้าไม่เจอฉันอยู่ตรงนั้น จะร้องไห้หนักมาก งอแงอยู่ให้อุ้มบ้าง ซบอกอ้อนบ้าง ลูกชายใครเนี้ย หลงไม่ไหวแล้ว>Δ<

"แม่ พี่เจ็บแขน ทำไมต้องเอาเข็มมาจิ้มแขนพี่ด้วย"ฮื้อ สงสารลูก

"พี่จือไม่สบายอยู่ครับ คุณหมอเลยต้องเอาเข็มมาจิ้มไว้ พี่จะได้หายเร็วไงครับ"ฉันพยายามปลอบเด็กน้อยตรงหน้า

"ปะ ไปแปรงฟันกันครับ"ฉันพาพี่จือไปแปรงฟััน ล้างหน้า เช็ดตัวให้รูู้สึกสบายขึ้น ก่อนหน้านี้้ก็มีพยาบาลมาตรวจแล้วอีกรอบคุณพยาบาลให้ยาไว้ทานหลังอาหาร

"หม่ำๆข้าวกันครับพี่จือ"ตอนนี้พี่จือกำลังดูการ์ตูนไม่สนใจใครเลยล่ะ พี่จือน่ะชอบไดโนเสาร์มาก

ครืดดดดดด

D.

"สวัสดีค่ะพ่อ"คิดไงเนี้ยโทรหา ปกติแม่จะโทรมามากกว่าสาเหตุก็อยากคุยกับหลานนั่นแหละ พ่อฉันเนี้ยโทรมานับครั้งได้

"เรียนเป็นไงบ้าง ตังค์พอใช้มั้ย"เป็นห่วงละสิ ปากแข็งจริงๆ เมื่อก่อนครอบครัวเราไม่ค่อยจะมีฐานะที่ดีหรอก แต่ว่าพ่อยอมเสี่ยงจะลงทุนทำกิจการเล็กๆ ซึ่งผลตอบรับดีมาก จนตอนนี้ฐานะทางบ้านฉันเลยดีขึ้นมาก ตอนนั้นที่ท้องพี่จือใหม่ๆทุกสิ่งทุกอย่างมันต้องใช้เงินเป็นปัจจัยหลัก และผู้ชายคนนั้นก็ได้ทิ้งเช็คไว้ให้ฉันห้าแสน มันเลยช่วยเป็นทุนในการช่วยให้ชีวิตฉันตอนท้องพี่จือไม่ลำบากเท่าไหร่

"โถ่พ่อ เอยไม่ลำบากอะไรเลย พาร์ทไทม์เอยก็ทำ"ฉันตอบพ่อไป

"เอยไม่ต้องทำมันก็ได้ เงินพ่อก็ส่งให้ ทำแบบนี้ลูกก็จะไม่มีเวลาให้หลานนะสิ เด็กๆนะติดพ่อติดแม่กันทั้งนั้น ตอนเอยทำงานแล้วเอาลูกไปด้วย ไม่สงสารหลานพ่อบ้างหรือไง ตอนนี้เราก็ไม่ได้ลำบากขนาด-"พ่อ

"โอเคๆ เอยจะลาออก โอเคนะคะ"ฉันตัดปัญหาโดยการลาออก พี่ติณเขาเข้าใจฉันอยู่แล้ว

"อืม แค่นี้นะ ไปทำงานละ"

ติ๊ด

"แม่ใครโทรมาหยอ"พี่จือเงยหน้าขึ้นมาถามฉัน

"คุณตาครับ แต่คุณตาต้องรีบไปทำงานเลยไม่ได้คุยกับพี่จือ"พี่จือพยักหน้าขึ้นลง

"มาหม่ำข้าวก่อนครับค่อยดูคุณไดโนเสาร์ต่อ อ้าม"ฉันป้อรข้าวเสร็จ ก็ให้พี่จือทานยาตามทีหลัง จากนั้นพี่จือก็ไม่สนใจฉันอีก สนใจแต่คุณทีเร็กซ์ในโทรทัศน์ ฮื่อออ

"แม่พี่ง่วง งื้อ"แม่มีค่าตอนลูกง่วงใช่มั้ยค่ะ!

"ฟังนิทานไหมครับ"พี่จือชอบฟังนิทานก่อนนอนไม่ก็เรื่องเล่าในชีวิตต่างๆที่ฉันเผชิญ หรือจากประสบการณ์จากที่อื่น

"คับ"แค่ฉันเริ่มเล่าเจ้าตัวกลมๆบนเตียงตาก็เริ่มปรือ จนปิดลงสนิท ลมหายใจก็สม่ำเสมอ เป็นสัญญาณว่่าลูกหลับแล้ว ลูกหลัับฉันก็ขอพักเอาแรงนิิดหน่อยละกัน

แอ๊ด

"หลับทั้งแม่ทั้งลูกเลยครับท่าน"ฮานเปิดประตูให้ผู้เป็นนายเข้า 

ตอนที่ชิงหลงก้าวขาเข้ามาให้ห้อง มือหนึ่งถือตุ๊กตาไดโนเสาร์ตัวสีเขียวไว้ในมือ เพราะฮานสืบมาได้ว่าเจ้าก้อนกลมๆบนเตียงนั่น ชอบไดโนเสาร์มาก ก่อนออกจากคฤหาสน์เลยแวะซื้อติดไม้ติดมือมาพร้อมกับกระเช้าผลไม้

"อืม ออกไปก่อน"ชิงหลงบอก(ไล่)เลขาคนสนิท ฮานถอยหลังแล้วก้าวออกจากห้องไป หน้าห้องมีบอดี้การ์ดเฝ้าอีก6คน เป็นปกติที่เขาจะไปไหนอยู่แล้ว แต่คนอื่นคงไม่

แกร๊ก

"อื้อ แม่จ๋า ฮือ"พี่จือละเมอหาแม่ ปกติตอนนอนแม่จะกอดพี่ไว้ แม่หายไปไหน

ชิงหลงเห็นแบบนั้นเลยเดินไปหยุดที่เตียง ไล่สายตามองตั้งแต่ใบหน้า ไม่ว่าตรงไหนนี่มันเขาตอนเด็กชัดๆ 

"ฮือ แม่"แม่หายไปไหน แม่จ๋าทิ้งพี่

ชิงหลงที่เห็นแบบนั้น ชีวิตที่เข้าวัย30ปี ไม่เคยใกล้เด็กสักครั้ง นี่ก็เป็นครั้งแรกของเขาเช่นกัน เขาค่อยๆยื่นมือออกจากกระเป๋ากางเกง แล้วลูบหัวเจ้าเด็กคนนี้ 

พี่จือหยุดเรียกหาแม่ เพราะความรู้สึกตอนนี้มันปลอดภัยแล้ว พี่ไม่ได้โดนทิ้ง ความรู้สึกแบบนี้พี่อบอุ่นเหมือนแม่เอยเลย

ชิงหลงที่เห็นแบบนั้นเลยหลุดยิ้มออกมา เป็นยิ้มที่อบอุ่นจริงๆที่ไม่มีใครเห็น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***