เผชิญหรือหลบหนี

"ยินดีต้อนรับค่ะคุณชิงหลง"คุณหญิงพรรนิดาลุกขึ้นยืนเพื่อให้เกียรติคนที่มาใหม่

การก้าวเดินเข้ามาแต่ละก้าวของเขาคนนั้น ดูสุขุม ผ่าเผยเป็นที่จับตามองอย่างมาก ยกเว้นฉัน

อาการนี้มันมาอีกแล้ว ขามันขยับไม่ได้ ใจที่เต้นแรงเหมืิอนจะกระเด็นออกมาให้ได้ ร่างกายที่เย็บเฉียบ หน้าของเธอเริ่มถอดสีเรื่อยๆ เมื่ิอเขาคนนั้นกำลังเดินเข้ามา ข้างๆมีบอดี้การ์ด2คนและอีก1คนน่าจะเป็นเลขาคนนั้น

ขาฉันค่อยๆถอยหลังเรื่อยๆเวลาที่เขาก้าวเข้ามา ขืนฉันอยู่ต่อคงไม่ดีแน่

"เอยแกเป็นอะไรหรือเปล่า"การันต์เอ่ยถาม

"ฉันขอกลับก่อนได้มั้ย"

"แกเป็นอะไรไม่สบายหรอ หน้าซีดๆ"การันต์นายอย่าเพิ่งมาเป็นห่วงฉันตอนนี้!

"เปล่า ทุกคนที่นี่อาจไม่ต้อนรับฉัน อยู่ไปก็อึดอัดเปล่าๆ"ฉันพยายามหาเหตุผลต่างๆเพื่อที่จะกลับ

"ฉันแค่อยากให้แกมาเจอคนอื่นๆบ้าง ถ้าแกไม่สบายใจ เดี๋ยวฉันไปส่งแกก็ได้นะ"ไอ้รันต์ โอ้ยยยยทำไมนะทำไมฉันถึงมีเพื่อนแบบนี้

"คือแก ฉันอยู่ซักชั่วโมงก็ได้" เฮ้อ

"แม่จ๋าๆ น่ากินๆ"ลูกรัก อย่าเพิ่งห่วงกินซิครับ

"นั่งๆเลยค่ะ คุณชิงหลงกลับมาไทยคราวนี้คงอยู่ยาวเลยสินะคะ"คุณหญิงพรรนิดาพยายามชวนเขาคุย พร้อมกับให้ลูกสาวคนโตนั่งใกล้ๆคุณชิงหลง

"เริ่มทานอาหารกันเถอะ"ชิงหลง

จบประโยคทุกคนในห้องก็ทานกัน สนทนากันบ้าง ฉันนั่งอยู่ท้ายๆโต๊ะ พยายามจะหดตัวให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้

"แม่จ๋าตักอันนั้นให้พี่หน่อย"พอพี่จือพูดขึ้นทุกคนทั้งโต๊ะก็เงียบ หันมามองพี่จือเป็นตาเดียว ไม่นะ เขาๆมองฉันกับลูก

เขาจะจำฉันได้มั้ย

"อ่ะ อาตักให้"เป็นสงครามที่ตักอาหารให้หลาน

"ขอบคุณคับ"พี่จือบอกพร้อมกับทานต่อไม่สนอะไร

จังหวะที่ฉันกำลังจะหันไปมองเขา แต่เธอเพิ่งสังเกตเห็นว่าเขามองเธอก่อนแล้ว เราสบตากัน แต่เป็นฉันที่หลบตาหันไปทางอื่น

ครืด ครืด

มิตภาพก็แค่ชื่อถนน(5)

Kram:เอยเป็นไรรึเปล่า

เปล่าๆไม่มีอะไร:เอย

อ่านแล้ว(4)

"คุณชิงหลงทานนี่ดูสิค่ะ"เสียงใสกังวานของลูกสาวคนโตเอยกับนักธุรกิจหนุ่ม พร้อมกับตักอาหารใส่จานให้

ชิงหลงเป็นคนทานของยาก ไม่ชอบให้ใครทำอะไรให้ มันดูรำคาญของเล็กๆน้อยๆแค่นี้ เขามีมือตักเองได้

"อืม"เขาตอบรับแต่นั้น

"ถ้างั้นลองดูต้มยำดูนะคะ"หล่อนยังไม่ละความพยายามตักนู่นนี่ให้เขาตลอด แต่เขาก็ไม่ได้แตะของที่หล่อนตักให้สักคำเดียว

"มะ แม่ พี่ ฮึก"พี่จือพูดติดๆขัดๆ

"พี่จือเป็นอะไรครับ!"ตอนนี้หน้าของพี่จือแดงมาก ทุกคนที่ได้ยินเสียงฉัน ต่างหันมามองกันหมด รวมถึงเขาด้วย แต่ตอนนี้ใครจะสนกันละ ฉันมองไปที่จานของพี่จือแล้วเห็นว่ามีกุ้งอยู่ ก็ตกใจเป็นอย่างมาก พี่จือแพ้กุ้ง

"ใครตักกุ้งให้พี่จื-"

"ฮึก พี่ หะ หาย"เจ้าตัวน้อยพยายามจะพูดกับฉัน

"ไอ้กัลป์ไปเอารถมา"สงครามขึ้นเสียง

"นี่ อย่าเอาเด็กนี่มาตายในบ้านฉันนะ"นิชาลูกสาวของคุณหญิงพรรนิดาเธอบอกออกมาอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน

ฉันกำลังจะอุ้มลูกไปที่รถ โดยมีกัลป์ สงคราม การันต์ ฐานทัพ ออกไปด้วย

"ตารันต์แกจะไปไหน"เธอขึ้นเสียงถามลูกชายตัวเอง

"ผมจะไปกับเพื่อน ขอโทษด้วยนะครับ"การันต์หันไปบอกกับแขกของวันนี้

"ตารันต์แกจะไปสนใจเพื่อนใจแตกนั่นทำไม คบเพื่อนให้มันดีๆหน่อยเถอะ ที่เพื่อนแกมาหวังจะจับผู้ชายรวยๆละสิ"เธอมิวายดูแคลนขวัญเอย

"ฮึกก แม่ จ จ๋า แฮ่กๆ"หัวใจของคนเป็นแม่แทบจะสลายอยู่แล้วที่เห็นลูกเป็นแบบนี้

"ไอ้คราม กูเช็คทางแล้ว ทำไงดีว่ะ รถแม่งติดชิบหายเลย จะมาติดอะไรตอนนี้ว่ะ"เพลิงกัลป์เผลอพูดคำหยาบออกมาอย่างหัวเสีย เจ้าตัวเป็นคนที่ไปไหนจะเช็คการเดินทางตลอด แต่เวลานี้มันเป็นเวลาของคนที่ชอบจะสัญจรไปไหนอยู่แล้ว

"พี่จือ ไหวมั้ยครับ ไม่เป็นไรนะ"ฉันลูบหัวลุกชายอย่างอ่อนโยน ทุกคนในนี้ไม่มีใครเดือดร้อนเลย ต่างก็ดูกันเฉยๆไม่คิดยื่นมือเข้ามาช่วย นี่หรือเพื่อนมนุษย์

"ตารันต์รีบๆไล่เพื่อนแกออกไปซิ ไอ้เด็กไม่มีพ่อนั่นดูเหมือนจะตายแล้ว อย่ามาตายในบ้านฉัน"คุณหญิงพรรนิดาเอยขึ้นมา อย่างหัวเสีย นี่วันอะไรของเธอ เธอจัดงานเลี้ยงนี้ขึ้นมาเพื่อหวังจับคู่ลูกสาวของเธอกับนักธุรกิจหนุ่มคนนี้ ทำไมนังเด็กที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้านี่ต้องมาสร้างเรื่องวุ่นวายในบ้านหล่อนด้วย เธอสังเกตเห็นสีหน้าของคุณชิงหลง เธอคิดเองเออเองว่าคุณเขาคงไม่ชอบเด็กนี่แน่ๆ ที่เด็กต่ำๆแบบนี้มาร่วมโต๊ะ ไหนจะเด็กลูกไม่มีพ่อนั่นอีก คุณชิงหลงคงไม่พอใจแน่ๆ

กึก

"หุบปาก"ทุกคนในห้องอาหารต่างเงียบกันหมด 4หนุ่มเพื่อนของฉันเองก็เหมือนกัน นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้โมโหแบบนี้

"นี่! แก-"นิชา

"เดี๋ยวไปส่ง ฮานให้คนเคลียร์ทาง"ชิงหลง

"..."ทุกคน

"อึก แม่ พี่ ฮืออออ"ตอนนี้พี่จือเริ่มแดงไปทั้งตัวแล้ว มือป้อมน้อยๆของลูกกำเสื้อฉันจนยับยู่ยี่ไปหมด

"เชิญครับ"ฉันรีบอุ้มพี่จือไปที่รถโดยไม่สนอะไร เพื่อนทั้ง4หนุ่มของฉันก็ตามขึ้นรถไปด้วย

"ไม่เป็นไรแล้ว อดทนหน่อยนะครับ อึก"ลูกทรมานเท่าไหร่คนเป็นแม่ทรมานกว่าพันเท่า

ชิงหลงปลายตามองเด็กสาวตรงหน้า อย่างครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

"พี่จือๆ อย่าหลับ มองแม่ไว้ พี่ ฮึก จือ มองแม่ครับ"ฉันพยายามเรียกลูกชายที่เหมือนจะทนไม่ไหว

"พี่จือ มองอาครามหน่อยครับคนเก่ง"

"เด็กดีมองอากัลป์ครับ ไม่เป็นไรนะ อีกนิดเดียว อดทนไว้นะครับ"ทุกคนพยายามเรียกพี่จือไว้