พบเจอ

"พี่จือไม่เจ็บตรงไหนจริงๆ ใช่มั้ยครับ"ฉันถามเด็กน้อยในอ้อมกอดอีกรอบ

"ม่ายเจ็บ"ว่าจบ เจ้าก้อนกลมๆ ในอ้อมกอดของเธอก็ซุกหน้าลงตรงอก เป็นสัญญาณบอกเพื่อว่าเหนื่อยแล้ว

จากนั้นเธอก็พาลูกน้อยของเธอไปกลับไปยังห้อง จับพี่จือทำแผลที่ถลอกนิดหน่อย จากนั้นก็อาบน้ำให้ ทำอาหารให้ลูก สอนลูกพูดภาษา สอนสิ่งต่างๆ ให้ลูก พูดสิ่งที่ตัวเธอเองเคยเผชิญในชีวิต

"หลับไปแล้ว ขอบคุณมากนะครับที่เกิดมา"เธอโน้มตัวลงไปจูบแก้มสองข้าง อุ้มพี่จือไปนอนให้เรียบร้อย

"หืม นามบัตร"เธอที่เห็นชื่อของคนในนามบัตรนั้น ร่างกายที่ร้อนๆ ตอนแรก ตอนนี้กลับเย็นเฉียบ เหมือนกับคนตาย

"ป เป็นไปไม่ได้ เขากลับมาแล้วหรอ ทำไมไม่เห็นมีข่าวเลยล่ะ"พึมพำกับตัวเองเสร็จเธอก็หันไปมองลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเธอทันที ความกลัวเริ่มก่อขึ้นในจิตใจ เธอเลี้ยงเธอดูแลลูกมาตั้งแต่ตั้งท้อง หน้าตาพี่จือไม่เหมือนเธอเลยซักนิดแต่หน้าพี่จือคงเหมือนพ่อเขานั่นแหละ ทั้งที่พอโตขึ้นอีกหน่อย ให้พี่จือรู้ความกว่านี้เธอจะอธิบาย เธอจะบอกลูกน้อยของเธอว่าพ่อของเขาตายแล้ว แต่อีกส่วนของจิตใจเธอไม่กล้า เธอรู้ดีว่าพี่จืออยากมีพอมากแค่ไหน แล้วคนเป็นแม่อย่างฉันจะกล้าทำร้ายดวงใจของตัวเองได้ลงหรือ

ไม่เป็นไรเธอปลอบใจตัวเอง เขายังไม่รู้เรื่องลูก เขาจำหน้าเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่ถ้าเขารู้ เขาจะแย่งลูกไปจากเธอมั้ย

นี่คือสิ่งที่เธอกลัว และกังวล ถ้าเขาจะเอาลูกไปแล้วฉันจะทำอะไรได้

ครืด ครืด ครืด

การันต์

"เอยทำไร ทำไมรับสายช้า"การันต์เป็นเพื่อนในกลุ่มของเธอ ในกลุ่มมีทั้งหมด5คน ทุกคนไม่เคยดูถูกฉันเลยแม้ฉันไม่ค่อยมีฐานะ ต่างจากคนอื่นๆ พี่จือสนิทกับเพื่อนของฉันมาก มีขนมติดไม้ติดมือมาฝากหลานเสมอ

"กล่อมพี่จือน่ะ"

"หลานฉันหลับแล้วหรอ"การันต์ถาม

"ใช่ แล้วโทรมามีอะไรรึเปล่า"

"คืองี้นะ พ่อฉันจัดงานเลี้ยงอ่ะ ก็อยากให้แกมาเปิดโลกบ้างไรอะไรบ้าง แล้วหลานก็จะได้เปิดหูเปิดตา-"บรรยายมายาวเชียว

"ขอเนื้อๆ "ฉันตัดบทก่อนที่มันจะยาวกว่านี้

"มางานเลี้ยงกับฉันนะ"

"ฉันต้องเลี้ยงลูก"

"เอามาด้วยก็ได้ นะๆๆ เอยแกไปกับฉันนะ เอาหลานไปด้วย ฉันจะช่วยดูแลเอง นะๆ "

"แกไม่อายหรอรันต์"

"เอยแกอย่าคิดมากซิ ฉันไม่เคยอาย อีกอย่างไอ้กัลป์ก็ไป ไอ้ทัพก็ไป สงครามก็ไป แกก็ไปด้วยนะๆๆๆ "

"อือ แต่ว่าจะไม่เป็นไรหรอที่เอาฉันไปด้วย งานนี้ไม่น่าจะให้คนนอกไปด้วย"ในกลุ่มรันต์เป็นคนที่พูดมากที่สุดเลยล่ะ โน้มน้าวเก่งเป็นที่หนึ่ง

"ไม่ว่าหรอก จัดเงียบๆ อ่ะ เพราะเขากลับมาแบบไม่ให้ใครรู้เยอะอ่ะ"การันต์อธิบาย

"วันไหน"

"วันเสาร์นี้ ตอนเย็นเดี๋ยวไปรับ โอเคตามนี้ พรุ่งนี้เจอกันที่มอ บะบาย"แสบจริงๆ รีบวางเพราะไม่อยากให้ฉันปฏิเสธละซิ เฮ้อ

คฤหาสน์

ตั้งแต่กล่าวลงจากรถฮานก็กล่าวรายงานปัญหาสารพัดที่เกิดขึ้นในช่วงที่เขาไม่อยู่ที่นี่ คนอย่างเขาอยู่ที่ไหนไม่เป็นหลักเป็นแหล่ง เพราะธุรกิจที่ทำไม่ได้ทำแค่ประเทศเดียว ช่วงหลายปีมานี้เขาต้องพิสูจน์ให้คนในตระกูลเห็นว่าเขาเหมาะสำหรับตำแหน่งผู้นำ และแล้วเขาก็ทำสำเร็จเขาสามารถรวบอำนาจมาไว้ในมือของตนเองภายไม่ถึง6ปี แต่แค่นี้ก็เหนื่อยจะแย่แล้ว

"ท่านครับ วันเสาร์นี้มีงานเลี้ยงเล็กๆ ที่บ้านคุณเดชาจะไปมั้ยครับ"เลขาคนสนิทกล่าวถามผู้เป็นนาย

"อืม"

วันเสาร์

17:43น.

ฉันอาบน้ำแต่งตัวให้ลูกชายเสร็จ จากนั้นก็ให้พี่จือเลือกว่าอย่กใส่ชุดไหน ฉันแต่งตัวเรียบง่ายอยู่แล้วไม่หวือหวาอะไรมากชุดที่เจ้าตัวเลือกเป็นชุดสูทผูกเน็คไท หล่อ ดูดีตั้งแต่เด็กเลยนะเนี้ยลูกชายฉัน

ครืดดดด

สงคราม

"ว่างายยย"

"เดี๋ยวไปรับ ไอ้รันต์พ่อมันเรียกตัว"สงครามเอ่ยเสียงนิ่ง

"แม่ ใครๆๆ โทสับๆ โหลลล พี่จือครับ เวลาแม่คุยโทรศัพท์พี่จือห้ามพูดแทรกแบบนี้นะครับ"เดี๋ยวนี้ได้ยินเสียงโทรศัพท์ไม่ได้เลยล่ะ จะคุยไปทั่วรู้จักไม่รู้จักก็พยายามส่งเสียงให้ปลายสายได้ยิน

"หึ หกโมงจะไปรับ"ประหยัดคำพูดจริงๆ ตาคนนี้

"โอเค"เห็นสงครามนิ่งๆ แบบนี้แต่ตามใจหลานเป็นที่สุดคนนึงเลยล่ะ ทำไมรู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆ นะ ช่างเถอะ

"พี่จือ ให้แม่เอยดูหน่อย หู้ว หล่อจังเลยครับลูกชายใครเนี้ย"จากนั้นก็หอมแก้มไปสองที แก้มพี่จือนุ่มนิ่มมากๆ

"พี่หล่อเหมือนพ่อ ช่ายเนาะๆ "กินจุดไปก่อน ณ จุดๆ นี้

"ค้าบๆ "แม่เอยขอโทษลูกรัก

ก็อก ก็อก ก็อก

สงสัยสงครามจะมาแล้ว เธอรีบเดินไปเปิดประตูให้สงครามเข้ามาก่อน

"อาคามมมมมม" แอ้ก เจ้าตัวก้อนกลมๆ รีบวิ่งไปกอดขาสงครามอย่างออดอ้อน

"ว่าไงครับ น้ำหนักลดลงไปหรือเปล่าเนี้ย"สงครามอุ้มเด็กน้อยคนนี้ประจำ เขาจำน้ำหนักได้

"แม่เอยให้พี่หม่ำแจ่ผัก"ได้ทีก็ฟ้องใหญ่เลย ฟ้องไม่พอ เจ้าก้อนกลมๆ ยังก้มหน้าซุกอกถูๆ ไปมาอย่างออดอ้อน

"เลิกอ้อนได้แล้วพี่จือ รีบไปเถอะคราม"ถ้าไปสายอาจจะดูไม่ดี แถมเป็นเป้าสายตาได้ง่าย

บ้านการันต์

"อ้าว ตาครามมาแล้วหรอลูก มานี่สิ"คุณหญิงพรรนิดาเอ่ยเรียกเพื่อนของลูกชายตัวเอง โดยไม่สนคนข้างๆ ที่เดินมาด้วยเลย

"เอยๆ มานั่งข้างฉันนี่"การันต์เรียกเธอให้ไปนั่งข้างๆ งานเลี้ยงที่จัดขึ้นไม่ได้เป็นงานใหญ่โตเหมืิอนเป็นงานทานข้าวเย็นระหว่างครอบครัวมากกว่า ทุกคนมองไปที่เอยเหมือนเป็นส่วนเกิน

"อารันนนหวัดดีคับ"แอบภูมิใจในตัวลูกชายของตัวเองมากๆ

"สวัสดีครับมานั่งข้างอามา สวัสดีทุกคนด้วยซิครับ"การันต์เอ่ยพร้อมให้พี่จือหันไปสวัสดีทุกคน

"สวัสดีคับ"พี่จือนั่งหลังตรง เกร็งตัวเองนิดๆ

"..."ทุกคนที่นั่งไม่สนใจ เด็กน้อยเริ่มไม่มั่นใจในตัวเองจึงหันไปหาแม่เอยของเจ้าตัว

"ไงตัวเล็ก เบะจะร้องไห้อีกแล้วหรอ"ฐานทัพ

"อ้าวมาด้วยหรอ คิดว่ากินนมนอนแล้ว"เพลิงกัลป์

"ฮืออ อากัลป์ อาทัพสวัสดีคับ"เด็กน้อยไม่ลืมมารยาทที่แม่สอน ฐานทัพกับกัลป์ไม่ทักทายในงานเลยสักคน

"ไร้มารยาทจริงๆ ตารันต์แกคบเพื่อนแบบนี้ได้ไง เพื่อนผู้หญิงแกก็คงจะใจแตกละซิท่า"คุณหญิงพรรนิดากล่าวโดยไม่เกรงใจใคร

"แม่! "การันต์ปรามมารดาตนเอง

"ทุกคน คนสำคัญของงานมาแล้ว"ทุกคนหันไปมองผู้ชายท่าทางภูมิฐานคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามา

"ไม่จริง"ขวัญเอย

คอมเม้นต์เยอะ