วันที่แสนวุ่นวาย

วันนี้ตอนเช้าพี่จือเอาแต่เรียกหาปะป๊าไม่หยุดจนฉันต้องพาออกมาเดินเล่นข้างนอก แล้วแดดประเทศไทยยามเช้าๆ แบบนี้ก็อบอุ๊นอบอุ่น เราสองคนแม่ลูกออกมาจากที่พัก ที่ๆ เราจะไปไม่ไกลหรอก เป็นสวนสาธารณะที่ให้คนไว้วิ่งออกกำลังกาย หรือทำกิจกรรมต่างๆ วันนี้เป็นวันหยุดทั้งที ก็เลยพาพี่จือมาเปิดหูเปิดตาหน่อย เผื่อจะทำให้พี่จือลืมเรื่องเมื่อตอนเช้าได้ พอมาถึงสวนธารณะพี่จือก็ชอบใจใหญ่เลย เล่นวิ่งนำหน้าไม่รอฉันเลย

"พี่จือระวังล้มนะครับ"นั่นไง พูดไปได้แปปเดียวเอง

"ฮรึก ม...แม่จ๋า"เบะอีกแล้ว ฉันผู้ที่แพ้น้ำตาลูกชายจึงรีบวิ่งสี่คูณร้อยเมตรไปโอ๋เลยทีเดียว ก็รักลูกอ่ะนะ

"ไม่ร้องครับ โอ๋ๆ ไหนเจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ"ฉันถามเขาพร้อมสำรวจร่างกายว่ามีตรงไหนบุบสลายไหม

"แม่จ๋า ปะป๊า ตรงนั้นก็มีปะป๊า ปะป๊า"อีกแล้ว ฉันมองไปรอบๆ สวนสาธารณะแต่พบกับคนที่มากันเป็นครอบครัวมีพ่อแม่ลูกครบองค์ประกอบ แม่จ๋าปวดเฮดดดด

"พี่จือ พี่จือมองหน้าแม่จ๋าหน่อย"ลูกชายยแมหันมามองหน้าฉันแต่โดยดี

"พี่จือมีปะป๊า แต่แค่ปะป๊าไปทำงานที่ๆ ไกลมากๆๆ ปะป๊าเลยไม่มีเวลาว่างมาหา พี่จือต้องรอนะครับ"ฉันดันโกหกคำโตไปแล้วซะด้วยสิ

"พี่จะเป็นเด็กดี พี่จะรอปะป๊า ปะป๊าจะได้มาหาพี่เร็วๆ เนาะ"

พี่จือแม่จ๋าขอโทษนะ หลังจากคุยกับพี่จือไปได้สักพัก แล้วฉันก็พาเขาเดินรอบๆ สำรวจอะไรนิดหน่อยก็ว่าจะกลับ

"อ้าว ขวัญเอย"ฉันหันไปตามเสียงที่เรียก

"สวัสดีดีค่ะพี่ติณมาออกกำลังกายหรอค่ะ"นี่คือพี่ติณรุ่นพี่ที่เป็นผู้มีพระคุณของฉันเอง ฉันทำงานพาทไทม์ที่ร้านของพี่เขาเขาเป็นคนที่ใจดีมากๆ ช่วยเหลือฉันกับลูกตลอด แล้วที่ฉันมีวันหยุดได้เพราะพี่ติณนี่แหละ

"ครับ แล้วจะกลับกันแล้วหรอ"พี่ติณถามฉันแต่ก็ไม่วายไปอุ้มพี่จือด้วย

"ใช่แล้วค่ะ พี่จือเค้างอแงเลยพาลงมาเดินเล่น"ฉันตอบพี่ติณแล้วก็ไปอุ้มพี่จือกลับมาหาฉัน

"กลับดีๆ ล่ะ พี่ออกกำลังกายก่อน"จากนั้นพี่ติณก็วิ่งไป

"ปะ กลับห้องกัน"ขณะที่ฉันกำลังเดินข้ามถนนเพื่อไปหอพักนั้น

ปี๊บบบบบบบบบบบบ เอี๊ยด!!!!

"ฮาน เบรกทำไม"น้ำเสียงนุ่มที่พูดออกมา แต่มีสีหน้าความเย็นชาไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร

"เหมือนจะเกือบชนคนครับบอส"ฮานบอกกับผู้เป็นนายแล้วรีบลงจากรถ

"คุณครับ เป็นอะไรรึเปล่า"ฮานถามผู้หญิงที่เขาจะเกือบขับรถชนเธอ

"พี่จือเจ็บตรงไหนมั้ย ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ"เธอหันไปบอกกับผู้ชายคนนั้น พร้อมไล่สายตาสำรวจร่างกายลูกชายของเธอ

"ฮึกกก ฮ ฮึกกก อึบ จ จือ ไม่เจ็บแค่ถลอกครับ"พี่จือทำท่าจะร้องไห้ แต่อึบไว้ไม่ให้น้ำตาไหลออกมา

"โอ๋ มาแม่จ๋าอุ้ม"เธออุ้มพี่จือขึ้น พร้อมหันหน้าไม่หาผู้ชายคนนั้น เธอปฏิเสธการช่วยเหลือจากเขา แต่เขาก็ให้นามบัตรเธอไว้เผื่อติดต่อเวลาฉุกเฉิน

"สองแม่ลูกไม่ได้เป็นอะไรครับ ผมทิ้งนามบัตรไว้ให้เธอแล้ว"ฮานกล่าวรายงาน แต่สายตากลับจับจ้องสองแม่ลูกไม่วางตา

"ฮาน ไป"เสียงของผู้เป็นนายเอ่ยเตือน ทำให้ฮานเคลื่อนรถออกไป แต่สมองกลับนึกถึงสองแม่ลูก เด็กคนนั้นคุ้นตามากๆ ทำไม ทำไมถึงนึกไม่ออกกันนะ

ฝากติดตามด้วยค่า

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ

กดใจให้โด้ยนะค่าาา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***