ระลึกที่ 5

ขึ้นมอปลายแล้ว คราวนี้ฉันกับใบตองได้อยู่ห้องเดียวกันหล่ะ ส่วนเพื่อนตอนมอต้นของใบตองไปเรียนที่กรุงเทพเพราะพ่อของเพื่อนใบตองเป็นคนกรุงเทพโดยกำเนิด ที่อยู่ที่นี้เพราพ่อแม่ของเธอยุ่งมากดูแลเด็กเล็กไม่ไหวตอนนี้โตพอช่วยเหลือตัวเองได้เลยย้ายไปอยู่ด้วยกัน ตากับยายของเธอถูกชวนไปด้วยก็ไม่ยอมไป ก็พอเข้าใจได้หล่ะนะ

"ไปเรียนไกลเลยนะอยู่กันแค่สองคน โอ๋คุยสนุกดีนะ"

"นั้นสิ แต่ไม่เป็นไรอยู่กับดวงใจสองคนไม่มีปัญหาเรื่องงานคู่ด้วยถูกไหมหละ กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วเหมือนตอนประถม"

"อื้อ"

"ดวงใจเรารู้นะตอนมอต้นไม่มีเพื่อนสนิทในห้องได้อยู่กับเราแค่ตอนกินข้าวเอง คงเหงาแย่จากนี้เรามาอยู่ด้วยกันตลอดเลยนะ"

"อื้อ"

ฉันไม่คิดว่าใบตองจะไม่เคยคิดที่จะทิ้งฉันเมื่อมีเพื่อนที่สนิทแล้วเลย คิดแค่ว่าถ้าเราไม่สนิทกันแล้วมันก็คงไม่เป็นไร

ขึ้นมอปลายยุ่งยากกว่าตอนมอต้นอีก เรียนยากขึ้นแต่ก็ไม่ยากจนทำให้ท้อใจ จะต้องผ่านมันไปได้แน่ ทั้งยังกินข้าวช้ากว่าตอนมอต้น ต้องปรับตัวปรับกระเพาะถึงสองสามอาทิตย์เลย รู้สึกว่าเวลาพักจะมาถึงช่างนานแสนนาน ถึงจะเรียนโรงเรียนเดิมแต่เราก็ไม่ได้รู้จักนักเรียนคนอื่นๆเลยแต่มันก็ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรต่อฉันหรอก

"ดวงใจเราลืมเอาปากากมาอ่ะ ดวงใจมีปากกาอีกไหม"

"มีอยู่ไม่รู้ติดไหมลองเขียนดู"

"ติดนะ"

"อือ"

"แล้วเย็นนี้ไปซื้อของทำงานกันไหมเอารถเราไป"

"ไปสิ ร้านเครื่องเขียนบ้านเรามีน้อยเนาะ"

"นั่นสิ ของบางอย่างก็ไม่มีต้องสั่งเอาอีก บางทีก็ส่งไม่ทัน"

"ก็เล่นทำก่อนส่งวันเดียวนี่จะไปทันเรอะ"

"แหมก็นั่งทำด้วยกันไม่ใช่ไงดวงใจ"

"ทำคนเดียวมันไม่มีไฟนี่ ดูกระดานนู่น ถ้าเราทำไม่ได้จะไปพึ่งใคร"

ตือดือๆๆๆ\~

"ขออภัยคุณครูทุกท่าน ประชาสัมพันธ์ถึง นางสาวบวรวรรณ ภักดี ขอให้พบผู้ปกครองที่ห้องประชาสัมพันธ์ในเวลานี่ค่ะ"

"หือ เดี๋ยวมานะดวงใจ เอากระเป๋าไว้นี่ก่อน"

"อือ"

หลังจากใบตองไปตามประกาศฉันก็กลับมาตั้งใจฟังที่ครูสอน เรื่องเรียนเราพึ่งพากันแค่สองคนฉะนั้นในระหว่างที่อีกคนไม่อยู่หรือไม่มาอีกคนก็ต้องตั้งใจเรียน เพราะเราไม่ได้ไปพึ่งพาเพื่อนในห้องคนอื่น แม้เราจะคุยกันได้ปกติหรือทำกิจกรรมด้วยกัน

ไม่นานใบตองก็กลับมาด้วยท่าทางเหนื่อยหอบ

"มีอะไรใบตอง"

"พ่อเรามาบอกว่าย่าเข้าโรงบาลท่าทางไม่ไหวแล้วเลยมารับ"

หลังพูดจบใบตองก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นฉันพยายามปลอบแต่เหมือนจะไม่ได้ผลกลับร้องไห้หนักกว่าเดิมเสียอีก

"ไม่นานยังดีๆอยู่เลยแท้ๆ รีบไปเถอะใบตอง"

"อือ"

หลังจากใบตองไปแล้วฉันก็อยู่คนเดียวไม่นานก็ถึงเวลากลับบ้าน ใบตองก็ยังไม่กลับมาบ้าน สงสัยวันพรุ่งนี้ก็คงไม่ได้ไปโรงเรียนแน่ การที่คนสำคัญเจ็บป่วยหนักมันน่าเสียใจถึงขนาดนี้เลยสินะ ฉันยังไม่ได้สัมผัสมัน และไม่อยากให้เกิดขึ้นกับคนสำคัญของฉัน แม้แต่คนสำคัญของเพื่อนก็ไม่อยากให้เกิดฉันไม่อยากให้เธอเสียใจ ฉันปลอบใครไม่เป็น ขนาดวันนี้ฉันยังทำได้แค่จับแขนเธอแล้วบอกว่าไม่เป็นไรต้องดีขึ้นแน่แค่นั้นเอง

ตื่นเช้ามาฉันก็ได้ยินว่าย่าของใบตองเสียแล้วบ้านเราห่างกันไม่กี่หลังใบตองจึงเดินมาบอกฉันให้ลาครูให้ ฉันไม่ได้หยุดเรียนพอเลิกเรียนแล้วฉันก็ไปช่วยงานใบตองที่วัด เธอดูเศร้ากว่าทุกครั้งที่รู้จักกันมา พาเอาฉันปวดใจอยากให้เวลานี้ผ่านไปไวๆ พ่อของใบตองเข้ามาคุยกับฉันว่าให้ช่วยอยู่เป็นเพื่อนใบตองหน่อย รู้ว่าฉันขาดเรียนไม่ได้ที่ต้องไปโรงเรียนก็เมื่อจบงานนี้แล้วจะได้บอกงานที่โรงเรียนกับใบตองได้ พ่อของใบตองไม่ใช่คนหัวโบราณ ฉันจึงคอยอยู่กับใบตองหลังเลิกเรียนและนอนด้วยกันที่วัด

เธอดูไม่เศร้ามากแล้ว พอตอนเช้าฉันถึงกลับบ้านเตรียมตัวไปโรงเรียนยายของฉันก็มาช่วยงานแล้วนอนที่วัดด้วย

วันที่สองแม่ของใบตองมาจากลาว ใบตองดูสบายใจขึ้น ก็นะต่อให้เป็นเพื่อนกันแต่ถ้าเป็นคนในครอบครัวจะดีกว่าพึ่งพิงทางจิตใจได้มากกว่า ฉันเพียงขอให้เธอหายเศร้าไวๆ

เวลาช่างผ่านไปไวตอนนี้เป็นปีสุดท้ายของการเป็นนักเรียนมอปลายฉันยังไม่เจอเรื่องเศร้าใจใดๆเหมือนใบตองเมื่อตอนมอสี่ และเธอหายเศร้ามากแล้ว ยิ้มและหัวเราะได้เป็นปกติราวกลับไม่เคยทุกข์ใจ เห็นแบบนี้ก็สบายใจ กลายเป็นว่าปีสุดท้ายนี้ได้รู้จักรุ่นน้องหลายคน ได้สนิทคุยและพึ่งพาเพื่อนในห้องมากขึ้น เพราะต้องนำทำกิจกรรมเพราะเป็นพี่ใหญ่ พอมองย้อนกลับไปก็คิดได้ว่าตัวเองโตมากขึ้นแล้วสินะ

เทอมสองของมอหกช่างหนักหน่วง ทั้งกิจกรรม เรียน และต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย แต่บางครั้งก็ได้ผ่อนคลาย เพราะวันหยุดเยอะ และยังได้ไปเที่ยวกับพ่อหรือแม่ช่วงเทศกาลอีก เป็นช่วงชีวิตที่สนุกดีเหมือนกัน

ฉับกับใบตองมีเป้าหมายต่างกัน มารู้เอาก็ตอนที่ตัดสินใจจะเข้ามหาวิทยาลัย ใบตองอยากเป็นครูคณิต ส่วนฉันอยากเป็นหมอสูติคงต้องแยกทางกันแล้ว มีมหาวิทยาลัยมาแนะแนว ก็เป็นแค่บางคณะเท่านั้น ฉะนั้นฉันสองคนจึงส่งพอร์ตโฟลิโอเข้ามหาลัยที่สนใจเอง และเราก็ได้มหาลัยที่ต้องการ เอาเข้าจริงฉันมีกิจกรรมยื่นเข้ามหาลัยก็ตอนมอห้าถึงมอหกแม้จะไม่สนใจสิ่งรอบข้างแต่เมื่อมีเพื่อนเราก็จะพลักดันกันเลือกเส้นทางในอนาคต

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***