ระลึกที่ 4

ถ้าให้พูดแบบเข้าใจง่ายคือ ชีวิตตอนประถมของฉันสนุก และมีความสุขมากที่สุดเลย เพราะฉันได้เรียนรู้ถึงความรู้สึกของตัวเองในแต่ละช่วงเวลา ได้อยู่กับเพื่อนที่สนิทกัน เป็นที่พึ่งพาได้ และสนิทสนมกับครู ชีวิตช่วงประถมจบลงเพียงเท่านี้ และเกิดการเปลี่ยนแปลงอีกครั้งตอนขึ้นมัธยม

ใบตองกับฉันสอบได้คนละห้อง ฉันคิดไว้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ ฉันมองคนอื่นๆ บางคนเป็นเพื่อนสนิทกันได้อยู่ห้องเดียวกัน บางคนที่สนิทกันอยู่คนละห้องแต่ได้เจอคนรู้จักเลยอยู่ด้วยกันบางคนไม่มีคนรู้จักเลยต้องอยู่คนเดียวเหมือนฉัน แต่ผ่านไปสักพักก็มีเพื่อนจนสนิทกันมาก แต่ฉันยังคงอยู่คนเดียว

ฉันกลายเป็นคนโลกส่วนตัวสูงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็จำไม่ได้ ได้รู้ว่าเพื่อนๆในห้องหลายๆคนค่อนข้างกลัวฉันเพราะฉันหน้านิ่ง หน้าหยิ่ง และไม่สนใจจะคุยกับใคร แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่สนแล้วว่าใครจะรู้สึกแบบไหนต่อตัวฉัน ไม่อยากจะสนใจความรู้สึกของใคร ไม่ขอข่องแวะกับใคร สิ่งที่ฉันสนใจมีเพียงแค่การแสวงหาความสุขใส่ตัวเอง โดยการอ่านนิยายออนไลน์ อ่านหนังสือ

และเพราะเป็นแบบนั้นแม้แต่ความรู้สึกต่อพ่อและแม่ ก็เริ่มน้อยลงทุกที แม้พวกท่านจะเริ่มสนใจฉันมากขึ้นด้วยเหตุผลอะไร ฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากแล้ว วันสำคัญของพ่อแม่ทั้งวันเกิด วันพ่อหรือวันแม่ ฉันก็ไม่เคยโทรไปบอกรัก ยามพวกท่านเจ็บป่วยฉันกลับไม่รู่สึกถึงความกระวนกระวายในจิตใจมากเท่าไรเลย แต่ก็ยังห่วงอยู่บ้างไม่อยากให้ท่านต้องเจ็บป่วยเกินไป แต่ว่าฉันไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย ฉันนอยากเปลี่ยนแปลงมัน ลึกๆในใจฉันยังต้องการความรักจากท่านทั้งสองอยู่ดีฉันไม่อยากโดดเดี่ยวแบบนี้

ฉันเริ่มเปลี่ยนแปลงโดยการโทรไปพูดคุยบ้าง ถามไถ่บ้างแม้บ้างครั้งจะพูดไม่ออก ไม่รู้จะถามอะไรแต่ก็ได้พยายามแล้ว ความรู้สึกของฉันต่อพ่อแม่เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ หัวใจชุ่มชื่นเหมือนรดน้ำลงดินที่มีเมล็ดพันธ์ุฝั่งอยู่

"มอสี่เรียนต่อนที่ไหนลูก"

"เรียนที่เดิมนั้นแหละแม่รอเปิดรับสมัครจะไปสมัคร"

"มีค่าใช้จ่ายอะไรก็บอกแม่แล้วกัน"

"โอเค"

"แล้วเรื่องเอกสารหล่ะ ของแม่มีเก็บไว้อยู่ในลิ้นชักตู้เสื้อผ้านะ ของพ่อหนูได้บอกพ่อยัง"

"หนูบอกแล้วพ่อจะมาสิ้นเดือนนี้นี่แหละค่อยเอาไปถ่ายเอกสารไว้"

"แล้วพ่อมารับไปนอนบ้านพ่อไหม"

"ไม่..พ่อมาแค่เรื่องเอกสารแล้วไปบ้านย่าปกติหนูไม่ไป โตแล้วคงนอนกับพ่อเหมือนตอนเด็กไม่ได้"

"ดีแล้วลูก เดี๋ยวแม่ไปหาอีกสามเดือนนี่แหละไปได้"

"โอเค"

"อยากได้อะไรไหมลูก"

"ไม่อยากได้หรอก งั้นแค่นี้นะหนูจะไปช่วยยายพับผ้า"

"อืม"

หลังกดวางสายฉันก็มาช่วยยายพับผ้า สักพักก็ได้ยินเสียงดังมาจากหน้าบ้านเป็นเสียงของใบตอง ถึงตอนมอต้นเราจะไม่ได้อยู่ห้องเกียวกันแต่เรายังคงสนิทกัน ตอนกินข้าวยังนั่งด้วยกันและมีเพื่อนใหม่ของใบตองอีกหนึ่งคนที่คุยกันได้

"มีอะไรใบตอง"

"เราจะมาถามดวงใจว่าขอยืมไอ่...ไอ่อะไรนะที่ยายของดวงใจใช้ตากพริกอ่ะ"

"อ้อ..กระด้งหรอ เดี๋ยวถามยายให้"

"ใช่ๆ ขอบคุณมากถามยายให้หน่อย"

ฉันเดินเข้ามาหายายในบ้านแล้วเล่าเรื่องที่คุยกับใบตองเมื่อกี้ให้ยายฟัง

"ยืมได้ ยายใช้เสร็จแล้ว แล้วใบตองเอาไปทำอะไร"

"เออหนูก็ลืมถามเลย"

"เอาไปเลยอยู่หลังตู้กับข้าวนั่นแหละ"

ฉันเดินไปในครัว หลังจากมองดูว่าไม่หน้าหยิบถึงเพราะเป็นตู้กับข้าวสมัยก่อนจึงทั้งสูงทั้งกว้าง จึงหยิบเก้าอี้ตัวเล็กมาเหยียบขึ้นไปหยิบกระด้งลงมาเพื่อเอาไปให้ใบตอง

"เอ้า..แล้วเอาไปทำอะไรหรอ"

"ย่าเราจะเอาไปตากมะม่วงกวนหนะกระด้งไม่พอ เอาถุงพลาสติกรองแล้วเอาวางกระด้งย่าบอกเสร็จแล้วเดี๋ยวเอามาให้ชิม"

"โอ้กำลังอยากกินพอดีเลย"

"โอเคงั้นเราไปหล่ะ"

"อื้ม"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***