ระลึกที่ 2

ขึ้นชั้นประถมศึกษาปีที่หนึ่ง ฉันยังคงเรียนที่โรงเรียนเดิม ยังรู้สึกว่างเปล่า และยังคงไม่มีเพื่อน

แต่ว่าไม่นาน ฉันก็เริ่มรู้สึกถึงการมีตัวตน เพราะฉันได้สนิทกับคุณครู ถึงทุกคนจะได้สนิทกับครูเหมือนกัน แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็รู้สึกดีมาก และทุกๆสิ่งก็เริ่มดีขึ้นเมื่อเข้าสู่ประถมศึกษาปีที่สอง

ฉันเริ่มมองโลกนี้สดใสขึ้น และเริ่มรับรู้ได้ถึงอารมณ์ของตัวเองมากขึ้น พอมีเพื่อนคนหนึ่งย้ายโรงเรียนเข้ามา เธอเป็นผู้หญิงที่มีรูปร่างพอๆกับฉัน ตอนที่เธอเข้ามาครั้งแรกเธอค่อนข้างขี้อาย

“สวัสดีค่ะ ชื่อใบตองค่ะ ย้ายมาจากกรุงเทพค่ะ”

หลังเธอแนะนำตัวก็เกิดเสียงเจี๊ยวจ๊าวขึ้นจากความตื่นเต้นของเพื่อนในห้อง ที่ได้เพื่อนร่วมห้องเพิ่ม

เพราะมีคนเข้ามาเพิ่มครูจึงให้ผู้ชายไปช่วยกันเอาโต๊ะเรียนมาเพิ่มไว้ก่อนหน้านี้แล้วหนึ่งวัน โต๊ะเรียนของเธอจึงอยู่ข้างฉันเพราะโต๊ะของฉันอยู่สุดท้ายของแถว พอเธอมานั่งทุกครั้งที่สบตากันฉันก็แค่ยิ้มให้ และเธอก็ยิ้มตอบแต่เราก็ไม่ได้พูดคุยกัน จนผ่านไปสามวันฉันทนไม่ได้จึงเป็นฝ่ายเริ่มชวนคุยก่อน

“เอ่อ…ใบตอง พักเที่ยงไปที่ไหนหรอ”

“ไปสหกรณ์ แล้วก็นั่งที่โต๊ะหินอ่อนหน้าสหกรณ์หนะ”

เธอตอบกลับมาด้วยใบหน้ายิ้มดีใจ ฉันก็โล่งอกที่เธอตอบ เพราะฉันเข้าใจว่าการต้องอยู่ลำพังที่โรงเรียนแล้วถูกมองอย่างเห็นใจ มันอึดอัดแค่ไหนฉันจึงไม่มองเธอเลย แต่เธอก็ไม่ใช่ฝ่ายที่เริ่มชวนคุยก่อนจึงเป็นฉันที่ต้องเริ่ม เพราะกลัวว่าเธอจะรู้สึกแบบนั้นฉันไม่สบายใจ

“มาอยู่กับเราไหม เรายังไม่สนิทกับใครเหมือนกัน มาอยู่ด้วยกันเถอะ”

ดวงตาของเธอเปล่งประกายก่อนจะตอบ

“อื้ม!”

หลังจากนั้นเราก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วจู่ๆก็กลายเป็นว่าเกิดเรื่องขึ้นหลายๆเรื่อง จนทำให้ผู้หญิงทั้งห้องสนิทกัน และอยู่ด้วยกันซะงั้น เพราะโรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนขนาดเล็กสมากชิกในห้องมีแค่สิบกว่าคน แต่ว่าที่ผ่านมาทำไมฉันยังไม่สนิทกับพวกเขานะ แล้วทำไมตอนนี้ถึงมาสนิทกันหละ ฉันก็จำไม่ได้ แต่สิ่งที่ฉันจำได้คือความรู้สึก ฉันมีความสุขมากกว่าที่ผ่านมาหละ

#ตโมนุท

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ระลึกที่ 1

บทต่อไป

ระลึกที่ 3

