เฟย์

"อ้าว..ทุกคน"เด็กชายผมเขียวอ่อนเดินมาทักพวกเขาที่กำลังแอบดูคนที่อยู่ในสนามฟุตบอลอยู่

ทุกคนที่กำลังแอบดูอยู่สดุ้งตกใจและค่อยๆหันไปมองผู้มาใหม่และได้ตะโกนออกมาอย่างพร้อมเพรียงกันเลยทีเดียว

"เฟย์!!?"ทุกคนตะโกนชื่อของเด็กหนุ่มคนนั้นทำให้เด็กหนุ่มคนนั้นสดุ้งขึ้นมา

และทุกคนก็ได้มารุมล้อมเฟย์กันหมดเลยและถามนู้นถามนี้นั้นเยอะแยะไปหมดจนเฟย์ตอบแทบไม่ทันก็ได้ทำการบอกทุกคนว่า

"หยุด!!!"ทุกคนที่เห็นเฟย์เป็นแบบนั้นก็ได้เงียบลงทันทีเพราะไม่อยากให้เฟย์ปวดหัว

"เฟย์มาทำอะไรที่นี้หรอ..นึกว่ากลับอนาคตไปแล้วซะอีก"เป็นเทนมะที่ถามเฟย์ออกไปแล้วก็ทำให้เฟย์หน้าหงอยลงไปทันที

"ขอโทษนะทุกคน"เฟย์ได้ขอโทษพวกเขาจึงทำให้พวกเขาตกใจกันมาก

"ขอโทษเรื่องอะไรหรอเฟย์"ชินสุเกะถามไปด้วยความสงสับ

"คือว่า.."เฟย์ทำหน้าลำบากใจมากที่จะตอบแต่ก็ต้องตอบเพราะด้วยสายตาคาดคั้นจากพวกผม

"คือว่า..ทุกคนฟังดีๆนะ.."เฟย์ที่ปฏิเสธไม่ได้จึงหันมาถามให้พวกผมฟังเขาดีๆ

"อื้ม"ทุดคนตอบออกมาอย่างพร้อมเพรียงและคำตอบนั้นจึงทำให้เฟย์เล่าออกมา

"คือว่าเครื่องข้ามมิติกาลเวลาเกิดเสียหายทำให้ผมและทุกคนในชมรมฟุตบอลไรมงที่นี้ย้อนอดีตกลับมาตอนที่เริ่มจะก่อตั้งชมรมฟุตบอลไรมงตอนกลางๆนะ"เฟย์เล่าออกมาอย่างอยากลำบากจึงทำให้หน้าของทุกคนซีดเผือก

"แปลว่าเราย้อนอดีตมาสินะ"สึรุงิที่ประมวลผลคำพูดของเฟย์ได้แล้วส่วนพวกผมนะหรอยังประมวลผลคำพูดของเฟย์ไงล่ะสึรุงิได้หันไปหาเฟย์

"ใช่แล้ว"เฟย์ตอบด้วยความหนักแน่นเป็นอย่างมาก

"ถ้างั้นเมื่อไหร่เราจะได้กลับล่ะ"ชินโดที่ประมวลผลเสร็จแล้วได้ถามเฟย์ขึ้น

"ไม่รู้สิ..น่าจะสักประมาณ1ปีไม่ก็2ปีจนกว่าเครื่องข้ามมิติเวลาจะซ่อมเสร็จล่ะนะ"เฟย์ตอบด้วยใบหน้าเคร่งเครียดที่ตำถามนี้เป็นคำถามที่เขาไม่อยากจะตอบมากที่สุดเลยเพราะว่ามันต้องรอนานนะสิ

"แล้วนี้พวกเราหายตัวไปจากปัจจุบันหรอ"คิริโนะที่ประมวลผลคำพูดของเฟย์เสร็จก็ได้ถามขึ้น

"ใช่"เฟย์ตอบด้วยใบหน้าเคร่งเครียดมากกว่าเก่าอีกจนทุกคนตอนนี้มีใบหน้าเคร่งเครียดไม่ต่างกัน

"อดีตของที่นี้กว่าจะซ่อมเครื่องข้ามมิติเวลาเสร็จปัจจุบันเราหายไปนานเท่าไหร่หรอ"ชินสุเกะถามด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

"อืม"เฟย์ทำหน้าคิดหนักมากจนทุกคนอดคิดตามไม่ได้ว่าถ้าพวกเขาหายตัวไปนานเป็นปีล่ะแต่ก่อนที่ทุกคนจะคิดหนักมากไปกว่านี้เฟย์ก็ดึงสติทุกคนกลับมาด้วยคำพูด

"น่าจะสักประมาณ1ถึง2เดือนได้ล่ะมั้งนะ"เฟย์ทำหน้าคิดหนักและเคร่งเครียดเป็นอย่างมาก

"ไม่เอาน่า..ทุกคน"เทนมะพูดด้วยรอยยิ้มร่าเริงฉบับตัวเอง

"อย่าทำหน้าเครียดแบบนั้นสิ..มาเล่นฟุตบอลกันเถอะถ้าทำหน้าเครียดอย่างนั้นฟุตบอลจะไม่มีความสุขนะ"เทนมะพูดและหยิบลูกฟุตบอลจากกระเป๋าขึ้นมาก่อนจะเดาะมันด้วยเข่าแล้วส่งไปให้สึรุงิ

"เหอะ"สึรุงิเค่นยิ้มก่อนจะรับลูกฟุตบอลจากเทนมะแล้วเดาะลูกฟุตบอลด้วยเข่าเหมือนเทนมะ

"นั้นสินะนั่งหน้าเครียดก็ไม่ได้ช่วยอะไรหรอก"รุ่นพี่ชินโดเค่นยิ้มก่อนจะออกไปเล่นฟุตบอลกับพวกเทนมะ

"เดี๋ยวก่อนสิพวกนาย"คิริโนะเอ่ยเตือนเมื่อเห็นลูกฟุตบอลลอยสูงขึ้นฟ้าไป

"เราต้องหาที่ซ้อมฟุตบอลกันก่อนนะถึงจะเล่นได้นะจะขอรบกวนพวกโค๊ชก็ไม่ได้ด้วยสิ"คิริโนะพูดแค่นั้นก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นเทนมะยังไม่หยุดเล่น

เทนมะเดาะลูกฟุตบอลด้วยเข่าและเดาะลูกฟุตบอลสูงขึ้นฟ้าไปและรับมันด้วยมือ

"งั้นเราไปหาสถานที่ซ้อมฟุตบอลกัน"เทนมะพูดด้วยใบหน้าร่าเริงและเริ่มวิ่งออกไปรอบเมืองเพื่อหาสถานที่ซ้อมฟุตบอล

"รอด้วยสิเทนมะ"ชินสุเกะวิ่งตามเทนมะไปหาสถานที่ซ้อมฟุตบอลด้วยเช่นกัน

"เอาอีกแล้วโรคบ้าฟุตบอลกำเริบอีกแล้ว"ไทโยพูดก่อนจะวิ่งตามเทนมะไปด้วยอีกคน

"เดี่ยวก่อนสิ..เฮ้พวกนาย"คุรามะตะโกนรียกพวกเทนมะกลับมาแต่ก็ไม่ทันแล้ว

"ให้ตายสิ..ไอ้พวกบ้าฟุตบอลนั้น"คุรามะถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***