ตอนที่ 1. เพดานและห้องที่ไม่คุ้นเคย

*คำเตือนนิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาค่อนข้าง

รุนแรงและมีคำหยาบและเป็น BLชายรักชายสำหรับคนที่เซนส์สิถีปและอ่อนไหวง่ายหรือไม่ชอบชายรักชายสามารถกดออกได้*

"อึก...อืม..." ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในที่ที่หนึ่ง สิ่งแรกที่ผมมองเห็นคือ

เพดานสีขาวเรียบๆ ธรรมดาๆ หน้าม่านเปิดอยู่เเละมีแสงแดดส่องเข้ามาในห้อง ห้องๆนี้มีขนาดไม่ใหญ่มาก

ผมค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งและมองไปรอบๆ ห้องนี้มีสีที่สบายตา

การตกแต่งภายในห้องไม่ได้หรูหราสดุดตาอะไรมาก

ในห้องนี้มีเพียงเตียง โต๊ะ ตู้เสื้อผ้าและกระจก

ตัวผมเองก็ไม่จะพูดคำนี้หรอกนะ แต่...

"ท. .ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ยยย" ผมพูดด้วยเสียงค่อนข้างดังนั่นอาจเป็นสาเหตุ

ที่คนรับใช้ที่นอนอยู่ข้างเตียงตื่นขึ้นมาก็ได้

"น..นายน้อยฟื้นเเล้ว!" เด็กชายผมสีฟ้าที่นั่งอยู่ข้างเตียงของผมพูดขึ้น

ด้วยตาที่เป็นประกาย

ราวกับว่าดีใจที่ผมนั้นตื่นขึ้นมา

ขอบตาบวมแดงราวกับร้องให้มาทั้งคืน

"ผมจะไปบอกนายท่านนะครับ!"

เด็กชายผมสีฟ้าขึ้นและกำลังจะลุกเดินออกไป

"ด..เดี๋ยว!" ผมรั้งเด็กชายคนนั้น เขาหันมาหาผม

ด้วยสีหน้าสดใส ถึงแม้ว่าตา ของเขายังคงแดงอยู่

"อ..เอ่อ...ทำถึงเรียกผมว่านายน้อยล่ะ" พอผมพูดจบ

เด็กชายคนนั้น ก็เดินมาผมแล้วกล่าวขึ้น

"นายน้อยลืมความจำเสื่อมไปแล้วหรือขอรับ?!"

เด็กชายถามผมด้วยสีหน้ากังวล

ราวกับเป็นห่วงผม

"อ..อื้ม..ค..คงงั้น" ผมยิ้มแห้งและตอบตามน้ำเขาไป

"งั้นผมจะเเนะนำตัวให้ฟังนะครับ"

พอพูดจบเขาก็ยิ้มแล้วพูดขึ้นต่อ

"นายน้อยเป็นลูกชายคนที่สาม เป็นลูกชายคนเล็กของดยุกค์ เฟอร์เรียส

ชื่อว่า ลูซี เฟอร์เนียส ส่วนผมคือคนรับใช้ส่วนตัวของท่านครับ ชื่อเวเนล "

ผมฟังเขาพูดจบก็พยักหน้าหงิกๆ

พอจะถามต่อเขาก็ดันพูดขัดซะได้ "แล้-" "ไว้ถามทีหลังก็ได้ครับยังไม่ต้องรีบ" เวเนลพูดจบก็เดินไปหยิบ

กระจกมาให้ เหมือนรู้ว่าผมต้องการมัน จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องผมไป ผมคิดอะไร

เรื่อยเปื่อยไปสักพัก จากนั้นผมจึงหยิบกระจกขึ้นมาส่อง ภาพภายในกระจกทรงกลมขนาดกลาง

ไม่ได้บานใหญ่มาก สะท้อนให้เห็นเด็กหนุ่มผมสีขาวตาสีแดง หน้าน่ารักๆ คนหนึ่ง

ผมของเขายาวประมาณกลางหลัง

เส้นผมนุ่มลื่นดั่งแพรไหม สลวยสบัดพริ้วไหวไปมาเมื่อผมส่ายหัว

แต่ในตาสีแดง ราวกับเลือดสดๆ นี่สิ

ทำให้ดูน่ากลัวยังไงไม่รู้

แต่ก็ยังน่ารักอยู่ดี ทันใดนั้นขณะที่ผม กำลังผมความน่ารักของตัวเองอยู่ในใจอยู่ ก็มีขายหนุ่งวัยกลางคนผมสีขาวตาสีน้ำเงิน คนหนึ่ง

เปิดประตูพุ่งเข้ามาในห้องของผมอย่างรวดเร็ว

แล้วก็มีหญิงสาววัยกลางคน

ผมสีดำตาสีแดงเดินเข้ามาทีหลังพร้อมกับชายหนุ่มอีกสองคน ที่ผมดำทั้งคู่

และตาสีแดงกับน้ำเงิน ที่ผมผมคาดว่า

น่าจะผมพี่ชายของเจ้าของร่างนี้ แต่ในตอนนี้ก็คือพี่ชายของผม

"เอ่อ...ท่านพ่อกับท่านแม่...แล้วก็ท่านพี่?.." ผมพูดออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ

จากนั้นเวเนลก็พูดต่อจากผม

"พอดีว่านายน้อยพึ่งฟื้นจากอาการเจ็บป่วย

เลยความจำเสื่อมชั่วขณะครับ"

เวเนลพูดด้วยท่าทีเรียบร้อยนอบน้อม

ราวกับคนละคน

ที่นอนอยู่ข้างเตียงของผมตอนที่พึ่งฟื้น

"แหะๆ..ใช่ครับ แต่ตอนนี้ผมดีขึ้นแล้ว" ผมพูดพร้อมกับพยายามยิ้มให้สดใสสุดๆ

พอมองอีกที ทุกคนต่างสตั้นให้กับท่าทีของผม

"อ่า...ลูกคงยังพักผ่อนได้ไม่เต็มที่สินะ

" พ่อและแม่ของผมพูดขึ้น

"งั้นลูกนอนพักผ่อนก่อนแล้วกัน"

จากนั้นทุกคนก็ออกไปจากห้องของผม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***