2

ออกัสเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้กับริออนระหว่างที่กำลังรอเธอเข้าห้องน้ำอยู่

ของที่เตรียมไว้ให้เธอก็เป็นเสื้อเชิร์ตกับกางเกงของเขาเองเพราะว่าเขาไม่มีชุดผู้หญิงอยู่เลย

ยังไงก็คงไม่มีผู้ชายคนไหนมีชุดผู้หญิงไว้ติดตู้เสื้อผ้าของตัวเองหรอกมั้ง ใช่ไหม?

ในระหว่างที่กำลังรออีกฝ่ายอยู่ออกัสก็ใช่เวลานี้ในการครุ่นคิดถึงเรื่องต่างๆที่ผ่านมา ตอนนี้เขารู้สึกผิดกับทุกสิ่งอย่างที่ทำมามากและอยากจะหาทางทำอะไรสักอย่างกับความรู้สึกผิดนี้

เพราะงั้น...อย่างน้อยก็ควรจะเริ่มจากเรื่องของริออนก่อน

รออีกสักพักเธอก็ออกมาในสภาพที่กำลังนุ้งผ้าขนหนูตัวเล็กจิ้ว หยาดน้ำที่ไหลตามปอยผมสีขาวนวลของเธอยิ่งทำให้น่าดึงดูดเข้าไปอีก

ออกัสถึงกับตาค้างภายในใจส่วนข้างนอกนั้นเขาก็มองนิ่งๆ จนเห็นอีกฝ่ายสั่นเขาก็รู้สึกตัวและโยนเสื้อผ้าไปให้กับอีกฝ่าย

ดูเหมือนว่าร่างกายของเขาจะยังคงขยับไปเองเนื่องด้วยนิสัยเก่ามันฝั่งรากลึกลงไปยันแก่นกายของร่างแล้ว

"รีบใส่และไปกินข้าวกันได้แล้ว"

"...อะ..เอ่อ" ริออนทำปากพะงาบๆเหมือนกับพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง

ออกัสเองก็รอฟังอยู่แต่สายตาที่ตวัดมองของเขาก็ทำให้อีกฝ่ายกลัว เธอรีบก้มลงไปเก็บเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาอย่างรวดเร็วและเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ

"......." ออกัสเริ่มรู้สึกปวดหัวกับร่างกายของตัวเองที่มันไม่เป็นดังใจคิด

ริออนออกมาในสภาพที่ดูรุงรังเพราะเสื้อที่ตัวใหญ่เกินไป ออกัสรู้สึกว่ามันเคืองตาจึงบอกให้เธอมานั้งที่เตียง

หญิงสาวร่างเล็กน้ำตาคลอและเดินไปนั้งอย่างกล้าๆ กลัวๆ

ชายหนุ่มฝืนทนบังคับร่างกายให้ทำตามคำสั่งของสมองอย่างสุดกำลัง

เขาค่อยๆ คุกเข่าลงให้อยู่ในระดับเดียวกับขาของหญิงสาวก่อนที่จะค่อยๆพับขากางเกงขึ้นมาให้ดูเหมาะสม

ก่อนที่จะจับแขนทั้งสองข้างของอีกฝ่ายมาและทำเหมือนกัน

"......"

"......"

ความเงียบเข้าปกคลุม ริออนผ่อนคลายตัวลงเมื่อเห็นว่าเขาเพียงแค่จะจัดระดับของเสื้อผ้าให้เท่านั้น

ทว่ามันก็กลายเป็นความแปลกประหลาดอีกอย่างหนึ่งของออกัสที่เกิดขึ้นในตอนนี้ เธอยังคงตั้งการ์ดอยู่เสมอและระแวดระวังกลัวว่าเขาจะทำร้ายเธออีก

"ลุกขึ้นได้แล้ว"

"...." ริออนลุกขึ้นอย่างว่าง่ายและเดินตามเขาออกไปจากห้องนอน ในระหว่างที่เดินไปตามระเบียงเธอก็เอาแต่ก้มหน้ามองพื้นเพราะไม่กล้าเงยขึ้นมา

ในขณะที่เดินนั้นริออนก็รู้สึกเจ็บมาก ออกัสที่สังเกตุเห็นก็ค่อยๆก้าวเดินไปเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายก้าวขายาวๆ

เขาสั่งให้ร่างกายมันทำได้แค่นี้แหละ

มาถึงห้องครัวออกัสก็บอกให้เธอนั้งรอที่โต๊ะและเขาก็เข้าไปในครัว เนื่องจากว่าเขาต้องการความเป็นส่วนตัวที่บ้านหลังนี้เลยไม่มีคนรับใช้อยู่ พวกนั้นจะมาทำความสะอาดทุกๆวันอาทิตย์เท่านั้น

และจะมีเตรียมอาหารเช้า อาหารเที่ยง และเย็น นอกนั้นหากอยากกินอีกเขาก็ต้องหากินเองหรือไม่ก็สั่งจากบ้านใหญ่เอา

เพราะความทรงจำที่มีทำให้ออกัสทำอาหารอ่อนๆอย่างข้าวต้มออกมาได้น่ารับประทานมาก กลิ่นของมันลอยอบอวนไปกับอากาศ

ริออนที่ได้กลิ่นก็ลูบท้องของตัวเองเบาๆและแอบกลืนน้ำลายด้วยความอยากอาหาร

ชายหนุ่มยกอาหารมาสองที่เขาวางลงตรงหน้าของเธอและไปนั้งฝั่งตรงข้ามพร้อมกับส่วนของตัวเอง ในขณะที่กำลังจะลงมือรับประทานเขาก็เห็นว่าเธอนั้งนิ่งจ้องมองอาหารตรงหน้าเท่านั้น

"...เฮ้อ...กินสิไม่มีอะไรแปลกๆใส่ลงไปในนั้นหรอก"

"....." ริออนเงยหน้ามองออกัสด้วยความแปลกใจแต่หลังจากเห็นตาขวางของเขาเธอจึงรีบหยิบช้อนขึ้นมาและลงมือรับประทาน

แม้ว่าจะเสียมารยารทไปหน่อยแต่เพราะอยู่กันแค่สองคนเขาเลยไม่ว่าอะไร ออกัสเองก็เริ่มกินอาหารตรงหน้าเช่นกัน

เมื่อได้ข้าวต้มร้อนๆ จากอาการที่เจ็บแปรบๆที่รู้สึกอยู่ของริออนก็ลดลงไปมาก

เธอไม่คิดเลยว่าข้าวต้มตรงหน้าจะอร่อยขนาดนี้เลยเผลอกินไปจนหมดอย่างไม่รู้ตัว

เมื่อทั้งสองคนทานเสร็จแล้ว ออกัสก็ดึงเอาถ้วยตรงหน้าของริออนไปเก็บไว้ในครัวก่อนที่จะกลับมานั้งเหมือนเดิม

ความเงียบเข้าปกคลุม

"......"

"......"

ออกัสพยายามจะพูดอะไรบางอย่างแต่ปากของเขามันไม่ขยับเลยสักนิด

'เราตัดสินใจไปแล้ว! ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นเราก็ต้องรับผิดชอบ!'

ออกัสขมวดคิ้วหนักกว่าเดิมจนไม่ได้สังเกตุรอบข้างหรือริออนที่อยู่ตรงหน้าของตนเองเลย

'เราต้องรับผิดชอบโดยการให้เธอมาเป็นภรรยา...'

'ใช่แล้ว! พูดออกไปสิออกัส! บอกเธอไปว่าจะรับเธอมาเป็นภรรยา!'

เมื่อมีความคิดแนวแน่ ออกัสก็สามารถบังคับปากขอวตนเองให้เปล่งคำพูดออกมาได้ ทว่า....

"เธอน่ะ....จงมาเป็นนางบำเรอของฉันสะ!"

"...เอ๋ะ..."

'ฮะ?'

""..........""

ริออนอยากจะร้องไห้เมื่อได้ยินในสิ่งที่เขาพูดออกมา เขาทำกับเธอไปแล้วและอยากจะทรมาณเธอต่อรึเปล่า?

หญิงสาวร่างเล็กไม่สามารถทำอะไรได้เธอเป็นเพียงแค่สามัญชนและพ่อแม่ของเธอเองก็ช่วยอะไรไม่ได้ด้วย

จะให้บากหน้าไปให้เพื่อนช่วยก็กลัวว่าพวกเขาจะโดนเล่นงานไปด้วยเพราะถึงแม้เพื่อนของพวกเธอจะเป็นขุนนางเหมือนกันแต่ว่าอำนาจครอบครัวของออกัสนั้นเหนือกว่า

"โทษที ฉันพูดผิดไปหน่อย" ออกัสพูดเขายกมือขึ้นมาลูบหน้าของตัวเองด้วยความเซ็ง เจ้าร่างกายเอ๋ย....อย่าทำให้เจ้าของขายหน้านักจะได้ไหม?

ชายหนุ่มใช้ความพยายามอย่างมากในการควบคุมทุกอย่างเพื่อไม่ให้มันผิดเพี้ยนไปจากเดิม

ริออนเองเมื่อเห็นท่าทางของออกัสที่ดูเหมือนจะหมดแรงก็เริ่มสงสัย เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมานั้นแน่นอนว่าเธอไม่มีทางยกโทษให้อยู่แล้ว

สำหรับเธอการที่โดนอะไรแบบนี้มันทรมาณมาก

'เขาอยากจะทำอะไรกันแน่' เธอแอบกำหมัดเล็กๆ ของตัวเองเอาไว้อย่างแน่นๆ ด้วยความข่มขื่นหากเธอระเบิดลงตรงนี้มันก็คงจะจบลงเหมือนเดิม

เมื่อออกัสจัดการความคิดของตัวเองได้แล้วเขาก็ปรับลมหายใจ และเผชิญหน้ากับเธออีกครั้ง

"เธอ....มาเป็นภรรยาฉัน...ไหม?"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***