1

ชายหนุ่มผมสีทองสั้นกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงอันหรูหราขนาดใหญ่ ใบหน้าของเจ้าตัวในขณะที่หลับตานั้นเกลี้ยงเกลาและหล่อเหลา

ทว่าในขณะนี้เขากำลังนิ้วหน้าด้วยความอึดอัด เหงื่ออาบไหลทั้วทั้งร่างกายท่อนบนที่เปลื่อยเปล่าของเขา

ออกัส ดิ เอ็มเบอร์ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของดยุกเอ็มเบอร์ผู้มีอำนาจที่สุดในอาณาจักรเชนทัวรี่

นอกจากมีอำนาจมากแล้วดยุกเอ็มเบอร์เองก็ร่ำรวยมากที่สุดด้วยเช่นกัน ว่ากันว่าเจ้าตัวนั้นมีเงินทองมากกว่าท้องพระคลังค์ของพระราชาในประเทศเสียอีก

ตัวของออกัสนั้นได้รับความหยิ่งยโสและความร้ายกาจมาจากพ่อแม่เต็มๆจากการเลี้ยงดูของพวกเขาที่ผิดแปลกไป ดยุกและภรรยานั้นรักลูกมากและเลี้ยงดูราวกับเขาเป็นไข่ในหิน

เรียกได้ว่ายุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมกันเลยทีเดียว

แต่การสอนลูกของพวกเขานั้นเข้าขั้นเลวร้ายมาก ทั้งตามใจ สอนสั่งว่าสามัญชนนั้นเป็นทาสที่รอให้พวกเขาทำอะไรก็ได้

สามัญชนไม่มีสิทธิ์มีปากมีเสียงกับขุนนางชั้นสูงอย่างพวกเขา

ออกัสเลยเป็นที่รู้จักในด้านของความโหดร้ายมาตั้งแต่เด็กๆและมันก็ยิ่งหนักข้อเข้าไปอีกเมื่อเริ่มโตขึ้น

จนเพื่อนสนิททั้งสองของเขาอย่างมาคัสและไอริสนั้นแยกตัวออกมาและยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของกันและกัน

เพื่อนและหญิงสาวที่รักทิ้งเขาไป นิสัยที่เสียอยู่แล้วของเขาก็ยิ่งเหลวแหลกเข้าไปใหญ่การใช้กำลังและอำนาจเริ่มหนักขึ้นทุกวัน

จนกระทั้งตอนนี้....

ออกัส ดิ เอ็มเบอร์ได้ขืนใจเพื่อนร่วมชั้นในห้องเรียนของเขาเองเพราะความเสียใจและเครียดแค้นมาคัสเสียแล้ว!

ซึ่งเธอคนนี้เองก็คือคนที่สนิทกับมาคัสและไอริส เรียกได้ว่าเป็นหนึ่งในกลุ่มเพื่อนสนิทของทั้งสองคนเลยก็ว่าได้

"เฮือก!" ร่างของชายหนุ่มนามว่าออกัสสะดุ้งขึ้นมาจากที่นอนของตัวเองอย่างเเรง

ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นมา ตาสีแดงสั่นไหวและหน้าอกของเขาก็ขยับขึ้นลงจากการหายใจที่รุนแรง

เจ้าตัวดูสับสน เหงื่อกาฬไหลโทรมกายแต่มันกลับทำให้เขาดูมีเสน่ห์เพราะมันช่วยขับเน้นกล้ามเนื้อบนร่างได้เป็นอย่างดี

"เมื่อกี้...ฝันงั้นเหรอ?" ออกัสบ่นพึมพัมออกมาก่อนที่เขาจะสังเกตุรอบห้องและที่จะมาบรรจบอยู่ที่ร่างกายของตัวเอง

"......" เขานิ่งไป

จู่ๆ ความทรงจำและประสบการณ์ต่างๆก็ไหลเข้ามาในหัว จิตวิญญาณของชายหนุ่มธรรมดาๆในโลกอีกใบกับจิตวิญญาณของออกัสกำลังผสานกัน

ชายหนุ่มยกสองมือขึ้นมากุมหัวเขากัดริมฝีปากของตัวเองจนเลือดออกทว่าไม่มีเสียงเล็ดรอดออกมาแม้แต่น้อย ดูเหมือนว่าศักดิ์ศรีที่มีอยู่จะไม่ยอมให้เขาร้องออกมาแม้ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม

หลังจากการผสานวิญญานทั้งสองดวงเสร็จแล้ว "ออกัส" ก็แทบจะฝุบลงไปบนผ้าห่มที่ปกคลุมร่างของเขาอยู่

ใบหน้าของเขานิ่วอย่างเจ็บปวดโดยที่เตียงของเขาเปียกเพราะเหงื่อที่ไหลออกมาจากร่าง

ตอนนี้จะบอกว่าชายหนุ่มที่กำลังนั้งหอบอยู่ก็คือ "ออกัส" คนใหม่ก็ได้

ความรู้สึกต่างๆ ก็แปรเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงเช่นเรื่องในอดีตที่ผ่านมาตอนที่ยังคงหยิ่งยโสและไม่เห็นหัวใคร ตอนนี้เขาก็เริ่มรู้สึกอายและรู้สึกผิดกับคนที่โดนเขาเล่นงาน

แม้ตอนนี้จะรู้สึกอย่างนั้นแต่จะให้ทำไงได้ล่ะเพราะเรื่องราวตอนนั้นมันผ่านมาแล้ว เขากลับไปแก้ไขมันไม่ได้หรอก

"..ตอนนี้ไปอาบน้ำก่อนก็ดี" เขาพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะเอาผ้าห่มที่ปกอยู่บนตัวออก

ทันทีที่ไม่มีอะไรมาปิดบังร่างกายตัวเองความรู้สึกแรกเลยที่ได้สัมพัสก็คือ..เย็นวาบ

ออกัสจึงนึกได้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังเปลื่อยอยู่

"เอ๋ ทำไมเราถึงเปลื่อย?-" ออกัสเริ่มหน้าซีดเมื่อนึกถึงเรื่องบางอย่างออก

เขาเริ่มจำได้แล้วว่าเมื่อคืนนี้ตัวของเขาทำอะไรลงไปและทำไมเขาถึงได้แก้ผ้าแบบนี้ได้

'ชิบ...หาย' ออกัสคิดในใจก่อนที่จะเริ่มรู้สึกว่ามีอะไรขยับอยู่ข้างๆเขายุกยิกๆ

ออกัสค่อยๆหันหน้าไปมองก็เห็นว่ามีคนนอนหันหลังให้เขาอยู่ เส้นผมยาวสลวยสีขาวแผ่สยายพร้อมกับผิวขาวใสที่ดูน่าลูบไล้ เจ้าตัวเหมือนจะรู้สึกตัว

เธอพลิกตัวหันมาทางออกัสที่กำลังมองเธออยู่ ตัวของเขาในตอนนี้นั้นกำลังตกใจถึงขีดสุด

เปลือกตาของเธอเริ่มขยับเผยให้เห็นดวงตาสีฟ้าใสของเธอ มันราวกับท้องฟ้าในตอนเช้าที่สดใส..งดงามจนออกัสเผลอจ้องมองมันอย่างลืมตัว

ริออน เมเปิ้ล เริ่มรู้สึกตัวเมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยของออกัส ดวงตาใสของเธอเริ่มเจิ้งนองไปด้วยน้ำตาแต่ก็กลั้นมันเอาไว้

ในดวงตานั้นแม้จะเกรงกลัวแต่ก็แฝงความโกรธแค้นเอาไว้อยู่

ริออนดึงผ้าห่มขึ้นมาบดบังร่างกายของตัวเองก่อนที่จะค่อยๆลุกขึ้นมานั้งโดยที่หัวยังคงก้มลงมองไม่กล้าสบตากับชายหนุ่มตรงหน้าของตนเอง

"......."

"......."

ความเงียบเริ่มเข้าปกคลุม ออกัสได้สติด้วยความที่ยังมีความทรงจำครบถ้วนอยู่เขาก็จำเธอได้

เธอคือ 'ริออน เมเปิ้ล' เป็นหนึ่งในกลุ่มเพื่อนมาคัสและไอริส เธอคือสามัญชนแต่กลับได้ทุนและสามารถเข้าเรียนเหมือนขุนนางได้

ด้วยความไม่ชอบใจเขาได้ใช้กำลังสั่งให้ลูกน้องของพ่อไปลักพาตัวเธอมาก่อนที่จะลงมือทำร้ายและข่มขืนเธอไปในบ้านที่พ่อแม่ของเขาซื้อแยกไว้ให้

ออกัสมองดูร่างกายของเธอก็เห็นรอยช้ำและรอยแดงที่โผล่ออกมา เขาเริ่มรู้สึกผิดหน้าอกของเขามันแน่นขึ้นจนเจ็บไปหมด

ด้วยความที่ทนไม่ไหวกับสถานการณ์ในตอนนี้เขาจึงลุกขึ้นและเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์

ริออนสะดุ้งเธอหวาดกลัวว่าเขาจะอารมณ์เสียและลงมือทำร้ายเธออีก ยิ่งออกัสเห็นอาการของเธอใบหน้าของเขาก็เศร้าและเจ็บปวดเขารีบเดินจากไป

เพียะ!

เสียงตบดังขึ้น ออกัสใช้มือทั้งสองข้างตบแก้มของตัวเองเสียงดังจนเป็นรอยแดงแสดงชัดเจนบนนั้น

เขามองดูตัวเองในกระจกก่อนที่จะเปิดน้ำจากก๊อกและเอามือรองขึ้นมาลูบใบหน้าของตัวเองเพื่อให้ตื่นตัวบวกกับสงบสติอารมณ์ที่ไม่คงที่ของตัวเองในตอนนี้

'เรื่องมันเกิดขึ้นไปแล้ว...เราจะเอายังไงต่อดี?' ออกัสถามกับตัวเอง 'ไม่สิ! มันมีแค่อย่างเดียวเท่านั้นที่เราทำได้ในตอนนี้!'

สายตาของเขาจากที่กำลังสบสนอยู่ก็สงบลงก่อนที่จะเปลี่ยนไปกลายเป็นมุ่งมั้นขึ้นมา

เขาตัดสินใจได้แล้วว่าจะทำอะไรต่อไป จากความทรงจำและความรู้ที่ได้รับมาจากตัวเขาใน "อีกโลก" นั้นได้บอกอะไรหลายๆอย่างให้กับเขา

ออกัสรีบเอาชุดสำรองที่อยู่ในห้องน้ำมาใส่ก่อนที่จะเดินออกไปหาริออนที่ยังคงก้มหน้าอยู่บนเตียง ดูเหมือนเธอจะไม่ขยับไปไหนเลยตั้งแต่เขาเข้าห้องน้ำมา

ชาหนุ่มยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ยิ่งนิสัยของเธอที่ไม่กล้าสู้คนแล้วด้วย....

ออกัสถอนหายใจเบาๆแต่เพราะในห้องนี้มันเงียบมากตัวของหญิงสาวเลยได้ยิน ตัวของเธอยิ่งสั้นอย่างไม่หยุด ไม่รู้ว่าเพราะกลัวหรือว่าอย่างอื่นกันแน่

"นี้! ฉันไม่กัดเธอหรอกลุกขึ้นแล้วไปอาบน้ำได้แล้ว!" ออกัสพูดเสียงดัง น้ำเสียงของเขาเหมือนกับกำลังรำคาญ

'เดียว! ทำไมเราต้องตะคอกเสียงใส่เธอด้วยเนี้ย!?' ออกัสตกใจ เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดกับเธอแบบนั้นสักหน่อย แต่ดูเหมือนร่างกายของเขามันจะขยับปากไปเอง

พยายามจะพูดอีกอย่างแต่มันก็พูดอีกอย่างออกมาเองราวกับสวนทางกัน

"ขะ เข้าใจแล้วค่ะ" ริออนตอบเสียงสั่นออกมาก่อนที่จะรีบลุกขึ้นเผยให้เห็นร่างเปลื่อยเปล่าของเธอ

ตัวของเธอสูงถึงเพียงแค่หัวไหล่ของเขาเท่านั้น หญิงสาวใช้มือปิดส่วนสำคัญของตัวเองก่อนที่จะก้มหน้าและวิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว

ราวกับว่าตัวเธอได้รับอิสระ

"..เฮ้อ!"

....*....

ตัวของริออนนั้นเป็นเพียงแค่หญิงสาวสามัญชนที่ขยันหมั่นเพียรคนหนึ่งจนสามารถถีบตนเองให้ได้รับทุนจากพระราชาเพื่อเข้าเรียนในโรงเรียนที่ดีที่สุดของอาณาจักรเชนทัวรี่ได้

เป็นโชคดีของเธอที่เพื่อนสมัยเมื่อตอนเด็กเองก็เรียนอยู่ที่นั้นด้วยและพวกเขาก็รับเธอเข้ากลุ่มมาอย่างอบอุ่นแม้ว่าเธอจะเป็นสามัญชนและพวกเขาจะเป็นขุนนางชั้นสูงก็ตาม

ด้วยเหตุนั้นจึงทำให้เธอรู้สึกดีและมีความสุขมากที่ได้เป็นเพื่อนกับพวกเขามาตั้งแต่เด็กๆ จนกระทั้งมีคนมาพูดใส่ร้ายหาเรื่องเพื่อนของเธอ

"เจ้ามาคัสนั้นมันก็ไม่ต่างจากขุนนางคนอื่นนั้นแหละใช้ความใจดีนั้นสยบคนอื่นให้อยู่แทบเท้าของตัวเอง"

เมื่อได้ยินแบบนั้นริออนก็รู้สึกโกรธเป็นครั้งแรกและมันก็เป็นครั้งที่เธอเสียใจที่สุดที่ตัดสินใจทำอะไรแบบนั้นลงไป

"ถอนทำพูดเดียวนี้นะ!"

เธอมีปากเสียงกับขุนนางชั้นสูงคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนร่วมชั้นของเธอ เขาคนนั้นคือ ออกัส ดิ เอ็มเบอร์ ลูกชายของดยุกที่มีอำนาจที่สุดในอาณาจักรนี้

ออกัสไม่พอใจเธอและเริ่มใช้กำลังและข่มขู่สารพัดแต่โชคดีที่กลุ่มเพื่อนของเธอเข้ามาช่วยไว้ได้พอดี

ออกัสจึงล่าถอยไปเพราะตัวคนเดียว เขาใช้ดวงตาสีแดงก่ำนั้นจ้องมาที่เธอด้วยความโกรธ เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาแต่เพราะมีเพื่อนๆ อยู่เคียงข้างจึงใจเย็นลง

"ริออนไม่ต้องห่วงนะ! ถ้าหมอนั้นมันกล้ามาทำอะไรเธอละก็ฉันจะจัดการให้เองไว้ใจได้เลย!" อันวา โครทัสคือเด็กหนุ่มผมสีฟ้าดวงตาสีดำกล่าวขึ้นมาอย่างร่าเริง เขาทำท่าทางตลกเพื่อให้เธอสบายใจและแน่นอนว่ามันได้ผล

"ใช่ถ้ามีเรื่องอะไรก็บอกพวกเราได้ไม่ต้องห่วง" มาคัสยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนขณะบอก

ไอริสพยักหน้าและเพื่อนสาวอีกคนอย่างซิลวี่เองก็พงกหัวยืนยันเช่นกัน

นั้นทำให้เธอดีใจมากที่มีเพื่อนที่แสนดีขนาดนี้

หลังจากเลิกเรียนและเดินทางกลับบ้าน โดยที่ไม่ได้ระวังตัวเธอก็โดนกลุ่มคนฉุดขึ้นรถม้าไปเสียแล้ว แม้จะดิ้นรนขัดขืนไปก็เปล่าประโยชน์ เธอถูกจับมัดมือมัดขาพร้อมกับใช้ผ้าปิดตาและปากไว้เพื่อไม่ให้เธอส่งเสียง

เธอรู้สึกเสียใจที่ใช้ทางลัดกลับบ้านเพราะทางลัดนี้มันไม่มีผู้คนอยู่เลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***