ผิดหวัง

LIKE | เทรย์เลอร์

Milk : "หมอเทรย์ทานข้าวกลางวันหรือยังค่ะ"

"มิลล์ซื้อลูกพลับมา เดี๋ยวมิลล์เอาขึ้นไปให้บนห้องนะคะ"

ถึงแม้จะมีแค่ฝั่งมิลล์คนเดียวที่พิมพ์ข้อความหาหนักขวาตลอด แต่ก็ไม่ยอมถอดใจอย่างน้อยเขาก็ยังเปิดอ่านข้อความของเธอถึงแม้จะไม่ตอบอะไรก็ตาม นั้นคงเป็นเพราะสไตล์เงียบๆ นิ่งๆ ของเขาจึงทำให้หญิงสาวคิดเข้าข้างตนเอง

"น้องมิลล์กินข้าวหรอยังลูก"

"ยังเลยค่ะพี่ลูกสอน"

"อ้าวทำไมไม่ไปกินละ เที่ยงแล้วนะหรือหนูพักช่วงไหน"

"อ่อ พอดีมิลล์ไม่ได้ซื้อข้าวมาค่ะเมื่อเช้า ตื่นสายนิดหน่อย แต่เดี๋ยวมิลล์สั่งในแอพเอาค่ะ"

เธอเลือกที่จะบอกรุ่นพี่ไปแบบนั้นเพราะไม่อยากให้ลูกสอนรู้ว่าเธอตื่นมาทำอาหารให้ผู้ชายจนสายไม่ได้ทำอาหารมาเผื่อตัวเอง และไม่ได้ซื้ออาหารเข้ามากินอีกด้วย

"โอเค งั้นหนูไปพักเถอะถึงเวลาแล้ว"

"ได้ค่ะ"

เท้าเล็กลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินตรงเข้าไปในห้องพักพยาบาลถือถุงกระดาษที่บรรจุกล่องลูกพลับที่ตกแต่งอย่างสวยงามน่ากินขึ้นไปยังชั้น 15

ก๊อกๆ!!

หญิงสาวเคาะประตูห้องทำงานของหมอหนุ่มเบาๆ เพื่อเป็นสัญญาณเตือนให้คนที่อยู่ภายในตั้งตัว แต่เมื่อนิ่งเงียบไปสักพัก ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากด้านใน เธอจึงค่อยๆ แง้มประตูออกเล็กน้อยเพื่อสอดส่องสายตาเข้าไปหาคนตัวโต แต่กลับไม่เจอเหมือนเดิม

"ไม่อยู่ ไปไหนนะ?"

ร่างบางเดินก้าวเข้ามาภายในห้องว่างถุงกระดาษไว้บนโต๊ะ รีบหันหน้าไปมองที่ถังขยะเหมือนเดิมเพื่อหวังอยู่ในใจว่าเทรย์คงจะไม่ใจร้ายซ้ำรอยรอบสอง แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อเจอช่อดอกไม้ และกล่องอาหารของเธออยู่ในนั้นเหมือนเดิม

"อื้อ ใจร้ายจัง"

ตากลมสวยเริ่มหดเกร็ง กะพริบตาถี่ๆ ไล่กลิ่นอายของความชื้นแฉะออกจากดวงตา เธอรีบก้มลงไปหยิบกล่องอาหารในถังขยะโดยไม่รังเกียจมันแม้แต่นิดเดียว

แอ๊ดดด!!

เสียงเปิดประตูดังขึ้น ร่างใหญ่เดินตรงดิ่งเข้ามาภายในห้องกลับต้องชะงักเมื่อมองเห็นร่างเล็กกำลังใช้มือปัดเศษฝุ่นและเศษกระดาษที่เปียกชื้นจากกาแฟหกเมื่อเช้าออกจากกล่องอาหาร และช่อดอกไม้

เมื่อหางตาเธอเหลือกไปเห็นร่างของใครบางคนที่จ้องมองเธออยู่ ฉุดให้มิลล์รีบเบนสายตาหันไปปะทะกับเขาทันที ก่อนที่เธอจะเผยยิ้มออกมาจางๆ ให้กับเขาที่ยังคงยืนนิ่งเงียบขรึมอยู่หน้าประตูห้อง

"มิลล์เอาลูกพลับมาฝากคุณหมอค่ะ มิลล์รู้ว่าหมอเทรย์ชอบทานลูกพลับ"

รอยยิ้มจางๆ เผยออกมาจากเรียวปากเล็ก เหมือนกำลังอดกลั้นความรู้สึกผิดหวังเอาไว้ แต่ก็ไม่วายแสดงออกมาบนใบหน้าจนคนตัวโตสัมผัสได้

"เฮ้อ!!"

เสียงถอนหายใจของคนร่างใหญ่ดังเฮือก ใบหน้าและท่าทางของเขายังคงนิ่งเฉยไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบโต้เธอแม้แต่น้อย

เมื่อมองเห็นใบหน้าที่นิ่งเฉย แสดงออกมาอย่างเบื่อหน่าย เธอบีบกล่องอาหารที่เปื้อนไปด้วยคราบกาแฟเอาไว้แน่น ขยับตัวถอยห่างเทรย์ไปเรื่อยๆ เปิดประตูออกไปจากห้องทันทีโดยไม่มีคำล่ำลาหลุดออกจากปากของเธอเลยสักคำ

ทันทีที่ร่างเล็กลับสายตา เขาทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้อีกครั้งด้วยความรู้สึกสับสน ไม่รู้จะทำตัวยังไงเมื่อเห็นว่ามิลล์รู้ความจริงว่าเขาไม่ยอมทานข้าวที่เธอทำมาให้ แถมโยนช่อดอกไม้และกล่องข้าวของเธอทิ้งขยะโดยไม่แยแสมันเลยแม้แต่นิด

@ห้องน้ำ

"อึก ฮือๆ ใจร้ายมากๆ เลยนะรู้มั้ย"

หญิงสาวปล่อยโฮเสียงสะอึกสะอื้นอยู่ในห้องน้ำเพียงลำพัง เมื่อมองไปยังกล่องอาหารที่เลอะเทอะไปด้วยคราบกาแฟ มือเล็กถูกยกขึ้นมาปัดหยดน้ำตาออกจากแก้มสวย

"ทิ้งลงได้ยังไง ไม่เปิดมันดูด้วยซ้ำว่าข้างในมีอะไร"

กล่องอาหารถูกเปิดออกมา หญิงสาวรู้สึกเสียดายเพราะวัตถุดิบทุกอย่างที่เธอเลือกมาทำให้มีแต่ของดีๆ เธอจึงนำอาหารทั้งหมดกลับไปทานที่ห้องพักพยาบาลด้วยความรู้สึกเศร้าใจและผิดหวัง

@ห้องพักพนักงานโรงพยาบาล

ร่างบางยืนมองตัวเองในกระจกใสบานใหญ่ภายในห้องน้ำ ก่อนที่เธอจะตัดสินใจดีแล้วว่าจะไม่เสียใจให้กับเรื่องแค่นี้อีกต่อไป เธอยังคงอยากทำอาหารให้เขา ถึงแม้เขาจะไม่ทานมันเลยสักครั้งและก็ทิ้งมันมาตลอดก็ตามแต่ อย่างน้อยเหลืออีก 19 วันเธอจะตั้งใจจีบหมอให้ดีที่สุดเท่าที่คนหนึ่งจะทำได้

"เชอะ คิดหรอว่าฉันจะยอมแพ้ง่ายๆ หมอเทรย์!!"

เสียงบ่นพึมพำกับตัวเองในเงากระจก มือเล็กยกขึ้นมาปาดน้ำตาที่ไหลรินอยู่ที่แก้มทั้งสองข้าง ส่งยิ้มหวานๆ ให้กำลังใจกับตัวเองในเงาใส พลางหยิบแตงกวาและสมุนไพรที่ผสมไว้ขึ้นมาจัดแจงทาพอกหน้าขาวโพลนไปทั่วโครงหน้า

LIKE | เทรย์เลอร์

Milk : "พรุ่งนี้มิลล์หยุด หมอเทรย์อยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยค่ะ"

"🥰🥰"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***