ดื้อดึง

"หึ เจ็บดีนิ"

แว่นหนาถูกขยับด้วยมือเล็ก ตากลมยังคงจ้องมองตามทางเดินที่แผ่นหลังลับสายตาไปเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว

เฮ้อ!!

"แค่นี้ไม่ทำให้ฉันยอมแพ้ง่ายๆ หรอกนะ"

เธอยังคงให้กำลังใจตัวเองก่อนจะเดินกลับไปทำงานที่ตนเองได้รับมอบหมายจากหมอเทรย์ต่อไป

@20.00 นาที

นิ้วเล็กถูกสแกนที่ตัวรับสัญญาณ เท้าเล็กเดินก้าวเข้าไปในลิฟต์กดขึ้นไปยังชั้นที่ 15 เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ปรากฏร่างบาง เดินไปหยุดที่หน้าห้องพักแพทย์ของหมวดวิชาหัวใจและหลอดเลือดด้วยหัวใจที่เต้นตุ๊บๆ ต่อมๆ แทบไม่เป็นจังหวะ

"ไฟยังเปิดอยู่ แสดงว่ายังไม่กลับแน่ๆ"

บานประตูถูกแง้มออกเล็กน้อย เพื่อให้สามารถมองเห็นคนที่อยู่ภายในห้องได้ แต่เมื่อสายตาสอดส่องไปทั่วทุกมุมของห้องกลับไม่พบร่างใหญ่ของคนที่อยู่ภายในใจมานานกว่า 3 ปี

"กลับไปแล้วงั้นหรอ"

มิลล์จึงเลือกที่จะเปิดประตูกว้างออกมากขึ้น เธอถือวิสาสะย่างก้าวเดินเข้าไปภายในห้องเพื่อสำรวจสิ่งแวดล้อม รอบๆ โต๊ะทำงานของหมอเทรย์

"เอ๊ะ!!"

ดวงตากลมสอดส่องกวาดไปทั่วบริเวณ ก่อนจะไปสะดุดกับกล่องชมพูสุดน่ารักในถังขยะใต้โต๊ะทำงานของหมอเทรย์ โครงหน้าสวยเริ่มคิ้วขมวดด้วยความตกใจ กล่องอาหารของเธอเองถูกทิ้งลงในถังขยะอย่างไม่ไยดี หญิงสาวรีบหยิบมันขึ้นมาจากถังขยะ มือเล็กงัดแงะเปิดกล่องอาหารออกมากับพบว่าแซลมอนที่เธอตั้งใจทำมาเมื่อเช้ายังอยู่ครบทุกชิ้น ไม่มีร่องรอยของการทานเลยแม้แต่น้อย

"ใจร้ายจัง ทิ้งลงได้ไงกันนะ"

เธอรีบใช้มือปัดเศษกระดาษที่ติดอยู่รอบๆ กล่องอาหารออก กับหัวใจดวงน้อยที่เต้นสั่นระริกคลอเคลียกับน้ำเม็ดอุ่นๆ ที่ซึมออกมาหล่อเลี้ยงดวงตาภายในแว่นหนา ก่อนที่มันจะไหลลงมาเธอรีบถอดแว่นออกแล้วปัดมันทิ้งออกไป

"อ้าวคุณพยาบาล ยังไม่กลับหรอค่ะ"

ร่างบางหันตามเสียงกลับพบกับร่างอวบอ้วนของแม่บ้านที่ถือไม้ม็อบและถังน้ำอยู่หน้าห้อง เธอส่งยิ้มหวานมาให้มิลล์ด้วยท่าทางใจดี ก่อนจะเดินเข้ามาภายในห้อง

"มาหาหมอเทรย์หรือค่ะ"

โครงหน้าสวยภายใต้แว่นใสไม่ตอบคำถาม ได้แต่ส่งยิ้มจางๆ ให้กับแม่บ้านที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธออย่างอ่อนโยน

"หมอพึ่งออกไปเมื่อกี้ก่อนป้าจะเจอคุณอีกค่ะ"

"พึ่งออกไปหรอค่ะ?"

"ใช่ค่ะ"

"ขอบคุณมากๆ นะคะ"

รอยยิ้มหวานของเธอส่งให้ผู้ที่มีอายุเยอะกว่าอย่างอ่อนน้อม ก่อนจะเดินหลบออกมาเเละกดลิฟต์เพื่อลงไปยังลานจอดรถอย่างรวดเร็ว

@ลานจอดรถ

ร่างใหญ่เดินตรงไปยังลานจอดรถ VIP ของโรงพยาบาล มือหนาสอดจับประตูรถยนต์คันหรู แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อสายตาดันมองไปเห็นใครบางคนที่มาหยุดยืนอยู่ตรงข้ามอีกฝั่ง

"หมอเทรย์ค่ะ"

ใบหน้าหล่อหยุดนิ่ง จ้องมองดวงหน้าสวยใบนั้นก่อนจะถอนหายใจออกมาช้าๆ เขาปล่อยมือออกจากประตูรถยนต์ล้วงมือซุกในกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิมท่าทางมาดนิ่ง

ถึงแม้มิลล์จะยังคงยืนจ้องมองอยู่ แต่เขายังคงเงียบ และนิ่งเฉยรออีกฝ่ายเอ่ยความต้องการของตนเองออกมา

"มิลล์จริงจังนะคะ มิลล์จะจีบหมอจริงๆ"

"มิลล์!!"

"หมอเทรย์ค่ะ ถึงแม้ตอนนี้หมอจะยังไม่รู้สึกอะไรแต่..."

"มิลล์!!"

เสียงห้ามปรามดังขึ้นถึงสองครั้ง เขาจ้องหน้าเธอไม่ว่างตา ใบหน้าหล่อยังคงนิ่งขรึมไร้อารมณ์และเหนือการคาดเดา

"อย่าเสียเวลาเลยครับ มิลล์ไม่ใช่สเปคผม"

เรียวปากหยักเอ่ยเสียงทุ้มต่ำดังฟังชัดเจน ดึงให้หญิงสาวหยุดชะงัก มือหนาปล่อยออกจากกระเป๋ากางเกง รีบคว้าประตูรถเปิดออกแล้วหย่อนตัวเองลงไปบนเบาะหรูหรา กระชากมือปิดประตูเสียงดังใส่หน้าของหญิงสาวที่ยืนแข็งทื่อเป็นตออยู่ที่ลานจอดรถ

"อึก ฮือๆ"

น้ำตาที่พยายามอัดอดกลั้นมันเอาไว้ ถูกปล่อยมันออกมาเมื่อรถยนต์คนหรูสีดำสนิทขับออกไปด้วยความเร็ว เมื่อรถยนต์ลับสายตาที่เปียกชุ่ม ฝนเจ้ากรรมก็โหมกระหน่ำตกลงมาอย่างรุนแรงจนเจ้าตัวเปียกโชกไปหมด

@20:56 นาที

ห้องพักพนักงานโรงพยาบาล

เอี๊ยดด!!

เสียงประตูห้องเปิดออกอย่างยากลำบากเผยให้เห็นหญิงสาวที่ตัวเปียกชื้นเสมือนลูกหมาตกน้ำเดินเข้ามาภายในห้องอย่างอ่อนแอ เธอทรุดตัวลงที่โซฟาก่อนจะจัดแจงถอดรองเท้าและเสื้อผ้าที่เปียกปอนออกจากร่างกาย เดินตัวปลิวเข้าไปในห้องน้ำ

"อย่าทำเป็นอ่อนแอไปหน่อยนักเลยน่า ยัยมิลล์"

ตากลมจ้องมองโครงหน้าสวยของตัวเองผ่านเงากระจกบานใหญ่ในห้องน้ำ

"จงเชื่อมั่นในตัวเองมิลล์ แค่ไม่ใช่สเปคหมอก็ไม่ได้แปลว่าหมอจะรักเราไม่ได้นิ จริงมั้ย?"

"วันนี้ก็แค่วันแรกเองที่เริ่มจีบหมอ เหลืออีกตั้ง 20 วันแนะ"

เธอยังคงบ่นพึมพำคุยกับตัวเองในกระจก ส่งยิ้มหวานเป็นกำลังใจ พร้อมฮึบสู้ใหม่อีกครั้ง เธอรีบจัดการอาบน้ำชะล้างร่างกายที่เปียกปอนไปด้วยคราบน้ำฝนเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาอย่างใจเย็นก่อนที่ทุกอย่างจะเสร็จสิ้นภายใน 1 ชั่วโมง แล้วเข้านอน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***