ทฤษฎีจีบหมอ

เช้าวันต่อมา

แสงอ่อนๆ ตกกระทบเปลือกตากระตุ้นให้ร่างเล็กสะดุ้งตื่นก่อนเวลาที่ตั้งไว้ในนาฬิกาปลุกด้วยหัวใจที่ตื่นเต้นและพองโต เธอรีบดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนคว้าแว่นตาที่อยู่บนหัวโต๊ะขึ้นมาสวมใส่ เดินตรงดิ่งเข้าไปในห้องครัวอย่างกระตือรือร้น

"เช้าๆ แบบนี้อากาศดีจัง"

เสียงบ่นพึมพำออกมาจากเรียวปากสวย ตั้งแต่ที่เธอทำงานมาหลายปีไม่เคยตื่นเช้ามารับอากาศดีๆ แบบนี้สักเท่าไหร่นะ วันนี้เป็นวันแรกในชีวิตที่ตื่นมาแล้วอยากไปทำงานเพราะใครบางคนฉุดกระชากหัวใจให้เบ่งบานอย่างมีความสุข

"เอาเมนูอะไรดีนะ"

"หมอเทรย์น่าจะกินแซลมอนได้ งั้นเอาเมนูนี้ละกัน"

ร่างเล็กคุยกับตัวเองก่อนจะรีบจัดแจงวัตถุดิบออกมาจากตู้เย็น เรียงกันไว้บนเคาน์เตอร์ครัว ลงมือประกอบอาหารอย่างพิถีพิถัน

"อุ้ยร้อนๆ"

เวลาผ่านไปเกือบ 1 ชั่วโมง อาหารเมนูเด็ดจากฝีมือเล็กถูกจัดเตรียมลงกล่องอาหารสุดน่ารัก ตากลมเหลือบไปมองหน้าจอมือถือที่บ่งบอกเวลาอีกไม่กี่นาทีจะถึงเวลาเริ่มงาน ก่อนที่ร่างเล็กจะรีบย้ายตัวเองวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างลนลาน

โรงพยาบาล YC

ร่างบางเดินตรงดิ่งเข้ามาที่แผนกด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า เธอมาทำงานก่อนเวลาเกือบ 20 นาที โดยไม่เคยทำมาก่อนตั้งแต่เริ่มทำงานมา

"ว้าย!! เป็นประวัติศาสตร์ยัยมิลล์มาทำงานแต่เช้า"

"แหม่ๆ ก็อยากเป็นคนดีกับเขาบ้างไม่ได้หรือไง"

"อยากเป็นคนดีหรืออยากมาเจอใครน๊า"

ข้าวฟ่างเอาแต่จ้องมองโครงหน้าสวยได้รูปที่เกือบเต็มไปด้วยแว่นขนาดใหญ่ ก่อนจะหรี่ตายิบยับเอ่ยแซวเพื่อนอย่างรู้ทัน

"รู้ทันจริงๆ เลย"

"คริคริ!!"

ปึก!!

"อะไรอะ?"

กล่องอาหารสุดน่ารักถูกปล่อยลงบนเคาน์เตอร์พยาบาลเสียงดังลั่น ก่อนคนตัวเล็กจะส่งยิ้มหน้าบานภายใต้แว่นตาสีใสให้เพื่อนสาว

"ฉันทำแซลมอนรมควันมาให้หมอเทรย์ แกว่าเขาจะชอบมั้ย"

"อ๊ายยย เขินนนน"

ร่างอวบของข้าวฟ่างบิดตัวไปมา แสดงออกอย่างเขินอายเมื่อเพื่อนสาวของตนตั้งใจทำอาหารมาให้คนที่แอบรักมานานกว่า 3 ปี

"ยัยข้าวฟ่าง ฉันถามแกจะบิดอะไร"

"ก็ฉันเขินอะ"

"เอาดีๆ"

"แกจะจีบหมอเทรย์แบบนี้หรอ?"

"ใช่!! แกเคยได้ยินทฤษฎี 21 วันม่ะ"

มือเล็กขยับแว่นหนาเตอะ พลางส่งยิ้มหวานให้กับข้าวฟ่าง ที่กำลังชักสีหน้ามึนงงกับคำพูดของเธออยู่ในเคาน์เตอร์พยาบาล

"ทฤษฎี 21 วันที่เขาใช้จีบกันอะนะ"

ร่างเล็กไม่ตอบ ได้แต่อมยิ้มแล้วพยักหน้างึกงัก ก่อนจะเดินถือกล่องข้าวตรงไปยังห้องพักพยาบาลอย่างอารมณ์ดี

11.20 นาที

"น้องมิลล์แฟ้มคนไข้ห้อง 809 อยู่กับหนูมั้ยลูก หมอเทรย์มาเยี่ยมคนไข้แล้ว"

เสียงนุ่มนวลของลูกสอนพยาบาลสาวรุ่นพี่เปล่งลอดผ่านหน้าเคาน์เตอร์เข้ามา สอดส่องสายตามองหาคนน้องที่นั่งเขียนเอกสารบันทึกทางการพยาบาลอยู่อีกฝั่ง

"คะ ค่ะ พี่ลูกสอน"

หัวใจดวงน้อยเต้นสั่นโครมๆ เมื่อได้ยินชื่อของคนตัวสูง กับใบหน้าหล่อดูดีลอยมาแต่ไกล ต่อให้มองเท่าไหร่ความหล่อนั้นก็ไม่เคยลดลงเลยแม้แต่นิดเดียว กลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทุกวันอีกด้วย

"อยู่มั้ยลูก"

"อยู่กับมิลล์เองค่ะ"

"สวัสดีครับทุกคน"

ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่หน้าเคาน์เตอร์พยาบาล ส่งยิ้มจางๆ ให้กับพนักงานที่อยู่บริเวณนั้น สายตาคมคู่นั้นถูกเบี่ยงเบนจากรอบข้างกดลงที่แฟ้มเอกสารคนไข้

"ไปราวน์กันครับ" (ราวน์ \= ตรวจเยี่ยมคนไข้)

"ค่ะหมอเทรย์"

"เอ่อ...พี่ลูกสอนค่ะ เดี๋ยวมิลล์ไปเองค่ะ

คนตัวเล็กรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากเคาน์เตอร์ ส่งยิ้มหวานให้กับพยาบาลรุ่นพี่ เดินตามแผ่นหลังหนาของชายหนุ่มตรงไปยังห้องพักของคนไข้ทันที

หลังจากตรวจเยี่ยมคนไข้เสร็จ หมอหนุ่มไม่ได้พูดอะไรกับหญิงสาวมากนั้น เพียงแค่ทบทวนการรักษากับเธอแล้วตึงหน้านิ่งเงียบขรึมต่อไป

"เรียบร้อยนะมิลล์"

"ค่ะ"

"งั้นผมขอตัวก่อนนะ"

ประโยคบอกเล่านั้นจบลง ขายาวก้าวออกจากเคาน์เตอร์พยาบาลอย่างรวดเร็ว

"เอ่อ...หมอเทรย์ค่ะ"

เสียงร้องตามของสาวพยาบาลไม่ได้ทำให้เขาหยุดเลยแต่อย่างใด มิลล์ต้องวิ่งไปหยิบกล่องอาหารในห้องพักพยาบาลแล้ววิ่งตามหลังของคนตัวโตอย่างลุกลี้ลุกลน

"หมอค่ะ หมอเทรย์"

"?"

เมื่อคนตัวใหญ่หันกลับมาตามเสียงเรียก สายตาประสานพบเจอคนตัวเล็กที่วิ่งหน้าตั้งตามมาหาตนด้วยอาการหอบเหนื่อย ชายหนุ่มชักสีหน้าเป็นคำถามออกไปโดยยังคงนิ่งเงียบเหมือนเดิม

"คือ เรื่องเมื่อวานมิลล์ขอบคุณหมอเทรย์มากเลยนะคะ"

"ไม่เป็นไรมิลล์"

"เอ่อ คือ มิลล์ทำอาหารมาให้เพื่อเป็นการขอบคุณค่ะ"

มือเล็กยื่นกล้องอาหารให้กับคนตัวโต ด้วยท่าทางขัดเขินอายเล็กน้อย ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแดงจากร่องรอยสิวแดงก่ำ ตากลมหรี่ต่ำลงพื้นไม่สบตาคนตัวสูงที่ยืนนิ่งเงียบอยู่ตรงหน้า

"ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นก็ได้มิลล์"

"ไม่ๆ ไม่ลำบากเลยค่ะ มิลล์ตั้งใจ"

เขายังคงยืนนิ่ง ท่าทางอึดอัดเล็กน้อย แสดงออกเหมือนไม่อยากจะรับของจากเธอ

"ได้โปรดรับไว้ เป็นการรับคำขอบคุณจากมิลล์เถอะนะคะหมอเทรย์"

ใบหน้าหล่อดูดียังคงนิ่งเฉย ก่อนจะพยักหน้างึมงำ ยื่นมือหนาไปจับกล่องอาหารจากมือเล็กช้าๆ

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"

"-"

ไม่มีคำตอบอะไรออกมาจากเรียวปากหยักนั้น ร่างสูงกำลังหมุนตัวเตรียมจะเดินออกจากหน้าทางเข้าแผนก แต่ต้องหยุดชะงัก

"เอ่อ หมอค่ะ เอ่อคือ มิลล์"

หัวใจดวงน้อยที่กำลังเบ่งบานเต้นสั่นรัว พาลฉุดให้มือและตัวของเธอสั่นเครือไปด้วย

"มีอะไรหรือเปล่ามิลล์"

เขารีบหันตัวกลับมาประจันหน้ากับเธออีกครั้ง เอ่ยถามออกไปด้วยความรู้สึกสงสัยกับท่าทางของเธอที่ดูเปลี่ยนไปหลังจากเรื่องของเมื่อวาน