บทนำ

กรี๊ด!!

"แกนั่งปีศาจร้าย"

ดวงตาสีดำขรึมเปิดโพรงขาวโพลน คลุกเคล้ากับน้ำอุ่นเม็ดใสๆ เต้นสั่นระริกรอบเปลือกตากลม คนไข้หญิงสาววัยกลางคนกรอกเสียงกรีดร้องออกมาอย่างตื่นตกใจสุดขีด มือเหี่ยวย่นรีบคว้าซ้อมที่วางอยู่ในถาดอาหาร พลางชี้ซ้อมเหล็กแหลมที่สั่นสะท้านตรงไปยังหน้าพยาบาลสาวร่างเล็กที่ยืนประจันหน้าอยู่ไม่ไกลนัก

เปรี้ยง!!

โครม!!

แรงเหวี่ยงจากนิ้วเหี่ยวกระชากถาดอาหาร ถ้วย จานช้อนปลิวไปตามแรงโน้มถ่วงของโลก ตกกระทบโดนร่างบางในชุดพยาบาลแว่นหนาเตอะ แรงกระแทกผลักเธอล้มลงไปกองอยู่ที่พื้นเสียงดังโครมครามทั่วทุกมุมห้อง

"ว๊าย คุณนิสาค่ะ!!"

"มิลล์ พยาบาลเองค่ะ"

ความตกใจและความตื่นกลัวแสดงออกมาบนสีหน้าและท่าทางของหญิงสาวจนล้นหลาม หัวใจดวงน้อยเต้นสั่นเครือจนตัวสั่น เธอพยายามยกมือเล็กห้ามปราม กลิ้งตัวตะเกียกตะกายถอยหนีห่างจากสายตาคมกริบและร่างผอมของคนไข้ที่กำลังคืบคลานเข้ามาหาเธอ

"ออกไปให้ไกลๆ ฉันยัยปีศาจ แกมันนั่งปีศาจร้ายเลวชั่วช้า"

"คุณนิสาใจเย็นๆ ก่อนนะคะ นี่มิลล์เอง จำมิลล์ได้ไหมค่ะ"

เสียงเอะอะโว้ยวายของคนไข้ และพยาบาลสาวดังลอดขอบประตูออกมาถึงหน้าเคาน์เตอร์พยาบาล ฉุดให้ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นหยุดชะงักนิ่งสงบเพื่อฟังเสียงของเหตุการณ์

"เกิดอะไรขึ้นหรอครับ?"

เสียงทุ้มต่ำของหมอเทรย์เอ่ย หมอหนุ่มหน้าหล่อหัวหน้าภาควิชาหัวใจและหลอดเลือด ดีกรีหนุ่มจบนอกและพ่วงถึงลูกชายคนเล็กของผอ.โรงพยาบาล ดึงสติให้ทุกคนหันไปมองตามเสียงของเขา ในขณะที่ขายาวก้าวนำตรงดิ่งไปยังประตูห้องของคนไข้

เอี๊ยดด!!

กรี๊ด !!

"คุณนิสาอย่าค่ะ"

พรึ่บ!!

มือแกร่งของหมอหนุ่มตะคุบคว้าข้อมือเล็กของคนไข้เอาไว้แน่น ปลายซ้อมแหลมห่างจากซอกคอของพยาบาลสาว ไม่ถึงครึ่งของไม้บรรทัด ร่างผอมสูงถูกรวบกดลงบนเตียงอย่างรวดเร็วด้วยแรงของชายหนุ่มเพียงคนเดียว

"หมอเทรย์!!"

ดวงตากลมที่คลุมเครือด้วยเม็ดน้ำใสๆ เปิดกว้าง ภายใต้แว่นหนาเตอะ ก่อนที่หยดน้ำอุ่นๆ จะร่วงหล่นลงมาอาบแก้มที่มีแต่รอยจุดแดงจากสิว หญิงสาวรู้สึกดีใจจนเผลอยิ้มกว้างทั้งน้ำตาออกมาเมื่อเห็นใครบางคนเข้ามาช่วยไว้ทันเวลาพอดี

"ปล่อยฉัน พวกแกมันปีศาจร้าย"

"ออกไปก่อนมิลล์!!"

เสียงเข้มดุดัน กระแทกเสียงดังลั่นใส่หน้าเธอ ร่างเล็กรีบพยุงร่างลุกขึ้นจากพื้นเปิดประตูออกจากห้องไป ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหมอหนุ่มหน้าหล่อและพยาบาลผู้ช่วย

สอน : "น้องมิลล์เป็นไงบ้างลูก"

ข้าวฟ่าง : "เจ็บตรงไหนมั้ยมิลล์"

มิลล์ : "มิลล์ไม่เป็นไร แค่ตกใจค่ะ"

รอยยิ้มจางๆ ส่งให้ผู้เป็นพยาบาลรุ่นพี่และเพื่อนร่วมงาน ก้นงอนทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ หัวใจดวงน้อยยังคงสั่นสะเทือน ขาทั้งสองขายังคงสั่นสะท้านกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ดวงตาเปียกชื้นภายใต้แว่นกลมยังคงจับจ้องไปยังห้องของคนไข้ ความชลมุนวุ่นวายลอดผ่านออกมาเป็นเสียงอึกกะทึกครึกโครมอย่างต่อเนื่อง พยาบาลผู้ช่วยยังคงวิ่งกรูเข้าๆ ออกๆ มาช่วยกันฉีดยาระงับอาการคลุ้มคลั่งของคนไข้จนสงบลง

10 นาทีผ่านไป

ร่างใหญ่กำยำที่เป็นหนึ่งเดียวในใจของพยาบาลสาวเดินตรงดิ่งออกจากห้อง กวาดสายตาคมหรี่มองมายังเธอที่นั่งก้มหน้าไม่ยอมสบตาอยู่ในเคาน์เตอร์พยาบาล

"มิลล์!!"

"คะ ค่ะ หมอเทรย์?"

"เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?"

เพียงแค่ประโยคเดียวที่หลุดออกมาจากเรียวปากหยัก ทำให้หัวใจดวงน้อยที่ห่อเหี่ยวจากเหตุการณ์เฉียดตายเต้นสั่นโครมๆ จนแทบจะกระเด็นออกมา เพราะเขาคือคนที่เธอแอบรักมานานกว่า 3 ปี สายตากดต่ำลงไม่สบตาคนถาม ส่ายใบหน้าไปมาเล็กน้อยก่อนจะลอบมองคนตัวใหญ่ผ่านเลนส์แว่นตาหนา

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ทีหลังระวังตัวด้วย"

น้ำเสียงที่เอ่ยขึ้นดังเบาลงและห่างออกไปเรื่อยๆ เมื่อเจ้าของเสียงก้าวเท้ายาวเดินออกห่างจากเคาน์เตอร์พยาบาลเหลือไว้แค่แผ่นหลังหนากำยำที่กำลังจะลับสายตาของเธอ

"งื้อ ฉันรักเขา ขอบคุณนะคะหมอเทรย์"

"แหม่ พอหมอเทรย์อยู่ไม่เห็นจะพูดแบบนี้เลยนะยัย   มิลล์"

สายตาคู่สวยเปล่งประกายแวววาวออกมา ความจงรักภักดีต่อชายหนุ่มเพียงคนเดียวมาตลอด 3 ปี ก่อตัวขึ้นเต็มหัวใจใกล้ถึงเวลาที่จะปลดปล่อยมันเสียที

"ถึงเวลาแล้วยัยข้าวฟ่าง"

"ถึงเวลาอะไรยะ"

"ฉันจะจีบหมอเทรย์"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***