คุณน้ามาแล้วว

Tim’s part

ก๊อกๆ

“พี่คะ”

หืมม ยัยนั่นมาหาฉันทำไม

“เข้ามา”

ยัยเด็กน้อยเอานมมาให้ฉันดื่ม นี่นึกว่าฉันเป็นเด็กประถมหรือไงกันนะ แต่เข้ามาแล้วก็อยากดูนั่นดูนี่ ทำให้ฉันดูเหมือนพ่อที่เลี้ยงลูกสาวอยู่เลย จะบ้าตายยย แต่พอยัยนี่จะออกไปมือผมกลับชักออกไปเอง ผมเผลอไปดึงแขนยันนั่นไว้ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ก็แค่คิดว่าพอยัยนี่อยู่ด้วยแล้วฉันก็มีเพื่อนคุย

“อยู่กับฉันก่อน”

“คะ ห้ะ แกเป็นใคร!”

ยัยนี่ พอฉันพูดดีๆก็ชอบล้อเล่น อยากจะให้ฉันยอมเธอบ้าง 555 แต่ผมไม่ยอมอ่อนให้หรอกนะ

“โอ้ย เจ็บนะ” เป็นไงหละ เจ็บสิ เจอฉันโขกสับหัวเหม่งของเธอไง พูดอยู่ได้ จากนั้นผมก็ไล่เธอออกไปเพราะไม่อยากสนแล้ว

ฟึบ

อึ้งสิจะรอไรหละ อยู่ดีๆยัยนั่นก็เข้ามากอดจากด้านหลังแล้วก็พูดประโยคนึงหลังจากนั้นก็ผละออกไป

“ไม่ไปหรอก ถึงไล่ก็ไม่ไป”

ยัยบ้านี่เป็นเด็กแบบไหนกันนะมากอดผู้ชายแบบนี้ได้ไงเนี่ย แต่ใจผมนี่สิเต้นไม่เป็นจังหวะเลย อันที่จริงผมเขิลจนแอบยิ้มแต่ก็ต้องพูดกลบเกลื่อนออกไป

“ดื้อด้านจังนะ”

เด็กนั่นไม่ได้สนใจคำด่าคำดุคำบ่นของผมเท่าไหร่ในแต่ละครั้งที่ผ่านมา หล่อนก็อยู่เล่นต่อในห้องผม ผมรู้สึก สบายใจอย่างบอกไม่ถูก ผมนั่งทำงานไปเรื่อยๆ ส่วนยัยนั่นที่บอกส่าจะเงียบแต่ที่จริงถามนั่นถามนี่ตลอดเอาซะเหนื่อยตอบเลย แล้วผมก็งีบหลับไปตอนไหนไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีคือตอนดึกๆ

“ฉันห่มผ้าหรอ... หื้มม ยัยนั่นทำสินะ”

ผมเผลอยิ้มให้กับการกระทำเล็กๆน้อยๆแค่นี้ ทุกคนบอกทีว่าผมบ้าหรือเปล่า

“ขอบคุณนะ เพลง”

***เช้าวันต่อมา***

“คุณหนูคะ ตื่นได้แล้วค่ะ คุณชายเรียก”

“ตื่นแล้วค่ะป้าพิม บอกเขารอนิดนึงนะคะ”

ใช่แล้ววว วันนี้เราจะไปรับคุณน้าที่สนามบินจร้า คุณน้ากลับมาแล้ว ดีจริง ฉันจะได้ไม่ต้องเถียงกับอิตานี่สองต่อสองที่บ้าน

“เสร็จแล้วค่ะ”

“นานนะ นึกว่าตายก่อนซะละ” ปะ ปากกก ปากร้ายหมาไม่แหลกจริงๆ

“แรงอ่ะ ถ้าเค้าตายเธอจะคิดถึงใช่ไหมหละ”

“เอาใหญ่น้าเดี๋ยวนี่หนะ ไปๆ พูดมาก”

****สนามบิน****

“ทางนี่ค่ะคุณน้าาา” ฉันโบกมือโหวกเหวก อย่างกับรอรับดาราเกาหลีแหนะ 555

“จะเรียกอะไรนักหนา แม่ฉันไม่ได้หูตึง” โห คนๆนี้ ดิฉันนางสาว เพลงขวัญ ขอยกตำแหน่งคุณชายปากกล้าดีเด่นแห่งปีให้เลยจร้าา เอาไปเล๊ย!!

“ก็กลัวไม่ได้ได้ยินไง พี่จะกัดฉันทำไมเนี่ยห้ะ”

“เอ้าา ลูกก ดีใจจะงได้เจอหนูขวัญแล้ววว”

ฉันกับคุณน้าโผเข้ากอดกันอย่างกับแม่ลูกร่วมทุกข์สุขกันมา

“แล้วผมหละครับ” 555 มีคนถูกลืมค่ะ

“แกไม่เกี่ยวฉันเบื่อหน้าแก เห็นมาตั้งนาน เอ้า ไปเอากระเป๋ามาให้แม่เลยไป ป่ะ ไปเถอะหนูขวัญ”

ฉันกับคุณน้าเดินคุยกันอุ๋งอิ๋งออกมาโดยที่พี่ทิมบ่นๆอยู่ด้านหลัง 555 ฉันหันกลับไปดูแล้วแบบน่าสงสาร แต่น่ารักโครตเลย เขาเป็นคนที่แคร์คุณน้ามากๆเลยนะ ถึงจะใจร้ายกับคนอื่นบ้างแต่กับคุณน้านี่คือเป็นหนุ่มน้อยเลยหละ

“มองอะไร มาช่วยฉันหน่อยเส้” แต่ปากนี่คงประสิทธิภาพเข้มข้นเช่นเดิม

“ค่ะ ได้ค่ะ” แต่ฉันก็ไปช่วยอยู่ดีนั่นแหละค่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

อยู่ก่อนได้ไหม

บทต่อไป

ตีสองแล้วเด้อออ

