มาได้ยังไง

พี่ทิม?? เขามาได้ยังไง

“แกเป็นใครวะ” พวกที่จับฉันไว้ถามขึ้นด้วยความงุนงง

“หึ อะไรกันไม่รู้จักฉันงั้นหรอ คุณจะจัดการเรื่องนี่ยังไงหละคุณผู้จัดการ”

“ผะ ผมจะสั่งสอนเขาเองครับคุณทิม ได้โปรดให้อภัยด้วย”

อะไรกันหนะ ผู้จัดการกับพี่ทิม ผู้จัดการกลัวพี่ทิมงั้นหรอ?

“นี่พวกแกสองคน ฉันบอกแล้วใช่ไหมจะทำเก่งก็เล่นให้มันถูกคนบ้าง ปล่อยเด็กนั่นแล้วขอโทษคุณทิมซะ”

“ทำไมหละพ่อ ไอ้หมอนี่มันเป็นใครกัน”

“ก็เขาเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ที่นี่หนะสิวะพวกโง่!! นี่พวกแกไม่รู้อะไรเลยใช่ไหม”

อยู่ๆสองคนนั่นก็คลายมือออกจากตัวฉันแล้วทำท่าก้มลงไปกราบขอโทษพี่ทิมกันยกใหญ่ โอ้โหว หมอนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ ถึงว่าทำไมเขางานยุ่งแล้วก็ดูเคร่งเครียดตลอด

“เพลง มานี่” จากนั้นฉันก็วิ่งไปหาเขา นี่ฉันตาฝาดเพราะว่าเมาหรือเปล่านะ เขาดูเหมือนกำลังห่วงฉันเลย

“ดูเหมือนว่าคุณยังดูแลเรื่องแบบนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะคุณผู้จัดการ ถ้าไม่อยากโดนไล่ออกก็จัดการเรื่องนี้อย่าให้เกิดขึ้นอีก”

“ครับ คุณทิม ผมจะจัดการให้เรียบร้อยแน่นอนครับ”

“อ้ออ แล้วอีกอย่างนะก่อนที่ฉันจะไป ฉันเห็นว่ายัยนี่เจ็บ ฉะนั้นแล้วพวกแกต้องโดนสั่งสอนซะบ้าง”

“คุณท่านครับ พวกเราสองคนผิดไปแล้ว ได้โปรดยกโทษให้พวกเราด้วย” สองคนนั้นทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ไอ้บ้าเอ้ยทีเมื่อกี้ละเก่งจัง ฉันก็เจ็บนะโว้ย

“คงไม่ได้หรอกนะเพราะแกทำให้เด็กของฉันเจ็บ”

ตึกตักๆ นี่เขาหมายความว่ายังไง เด็กของฉัน?

“เห้ย จับตัวมัน!! แล้วเอาไปจัดการให้เจ็บกว่าที่ยัยนี่โดน 10 เท่า”

“ได้ครับนาย”

หาาา อยู่ดีๆก็มีผู้ชายชุดดำท่าจะเป็นคนรักษาความสงบในนี้ออกมา รือมาจากไหน เมื่อไหร่ ไม่รู้เลย จากนั้นก็จับตัวสองคนนั้นไปแล้วก็คงไม่ต้องพูดนะว่าเกิดอะไรขึ้น

“เป็นอะไรมากหรือเปล่า” เขาถามด้วยเสียงนิ่งๆ

“ไม่ค่ะ แล้วพี่...”

“เอ้านี่ มือถือเธอเอาไปซะ” คนตัวสูงยื่นมือถือมาให้ฉัน เขาทำหน้าไม่พอใจ นี่ฉันคงสร้างปัญหาให้เขาตามมาปกป้องอีกแล้วสินะ

ฉันรับมือถือมาจากเขาโดยที่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ฉันกลัวแล้วเขาจะดุไหมนะทำไมหน้าตึงใส่ฉันจัง

จากนั้นฉันก็เดินตามหลังเขาออกมาเรื่อยๆ เขาไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำ งั้นฉันต้องพูดแล้วหละ เอาวะ!!

“เอ่ออ พี่คะ”

“ไหนบอกว่าไม่ได้มาที่นี่ไง แล้วมาโผล่ทำไมตรงนี้” พอฉันเอายปากอยู่ๆเขาก็พูดแทรกขึ้นมา

“ไม่ค่ะ ที่จริงไปตามที่บอกแล้วแต่โต๊ะเต็มค่ะเลยมาที่นี่แทน”

“แล้วจะไม่ให้ฉันรู้เลยหรือไง ถ้าเพื่อนเธอไม่โทรมาบอกว่าเธอรอรถอยู่ที่นี่ให้ตามมาดูหน่อยดีมั้ย หรือถ้าเพื่อนฉันไม่บังเอิญมาร้านนี้แล้วเห็นเธอมันเลยโทรมาบอกฉัน ฉันจะรู้ไหม!”

นี่เพื่อนฉันโทรหาเขาหรอ พวกนั้นเป็นห่วงฉันขนาดนี้เลยหรอ ขอบคุณนะทุกคน ฉันรักพวกแก ขอบคุณเพื่อนพี่ทิมจริงๆถึงพวกเขาจะไม่ได้ออกมาดูเหตุการณ์แต่พวกเขาก็ยังรายงานให้พี่ทิมรู้ ไม่งั้นฉันคงไม่รอดแน่เลย

“ไม่นะคะ หนูคิดว่ามาแป็บเดียวก็จะกลับแล้ว แล้วหนูก็จะบอกพี่มารับแล้วค่ะ แต่แบตโทรศัพท์มันหมด”. ฮืออ เลิกหน้าบึ้งได้ไหมฉันกดดันนะ

“.... อืม” จากนั้นเขาก็หันหลังเดินดุ่มๆไป ไม่ได้นะฉันต้องเคลียให้รู้เรื่องไม่งั้นเขาเข้าใจผิดแน่เลย

“พี่คะ หยุดก่อน หนูไม่ได้โกหกนะคะ แบตมันหมดจริงๆค่ะไม่เชื่อกลับบ้านไปหนูเปิดให้ดูเลยก็ได้ หนูทักหาพี่แล้วจริงๆนะ”

“......”

“พี่คะ หนูขอโทษ”

“ขอโทษค่ะที่ทำให้ลำบาก ขอโทษที่ไม่ได้บอกตั้งแต่ตอนที่มาถึง ขอโทษที่ทำให้ต้องวิ่งมาช่วยตลอด ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง หนูขอโทษ... อย่าเงียบได้ไหมมมม”

ปึก อยู่ดีๆเขาก็หยุดเดินทำให้ฉันชนเข้าที่หลังเขา

อะไรเนี่ยเดาใจยากจริง จะเดินก็เดิน อยากหยุดก็หยุดแบบนี้

“หยุดพูดได้แล้ว ฉันไม่ได้มาเพราะห่วงเธอหรอกนะ มันเป็นหน้าที่ที่ฉันต่องทำอยู่แล้ว”

นั่นสินะ เขาจะเป็นห่วงฉันได้ไงกัน ฉันนี่ก็คิดไปเองอยู่เรื่อยเลย

“ขอบคุณค่ะถ้าไม่มีพี่หนูคงแย่แน่ แต่อย่าโกรธหนูเลยนะ”

“โกรธสิ เธอทำให้ฉันเสียเวลานอน!! พรุ่งนี้เธอต้องทำอะไรก็ได้ตามใจฉัน”

“ได้สิ ทำอะไรหละ”

“รอดูพรุ่งนี้ กลับบ้านกันเถอะปะ”

ฉันวิ่งยิ้มตามเขาไปขึ้นรถ ถึงเขาจะปากร้ายไปบ้างแล้วก็อาจไม่ชอบหน้าฉัน แต่พอมีปัญหาเขาก็มาช่วยตลอดแล้วบางครั้งก็ดูอบอุ่นดี พี่คะ ฉันจะทำให้พี่บอกรักฉันให้ได้เลยคนปากแข็ง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***